คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องราวของเสี่ยวเกี้ยว(2)
CHAPTER II
"งืมมมม" ฉันครางออกมาเบาๆเมื่อรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง และค่อยลืมตาขึ้น มองสภาพรอบด้านซึ่งเป็นสีดำมืดมิดไปหมด... ตาฉันมองอะไรไม่เห็นเลยจริงๆ
????
"หา!?!" ฉันรีบลุกขึ้นนั่งทันทีที่ฉัน'รู้สึกตัว'
"จะเป็นไปได้ยังไง??" ฉันเอามือตบแก้มเสียงดัง แปะๆ "....ก็เจ็บนี่นา"
จะไม่ให้ฉันตกใจได้ยังไงก็ในเมื่อฉัน...น่าจะ'ตาย'ไปแล้วนี่นาาาา >O<
ฉันนั่งกอดเข่าและใช้ความคิด คิดทบทวนถึงเรื่องก่อนหน้านี้อย่างสงบ...
ฉันกลับมาจากโรงพยาบาล...
ฉันไปทำงานตอนบ่าย...
ฉันขึ้นไฟลต์...
ฝนตก ฟ้าผ่า...
ไฟลต์ที่ฉันขึ้นตก...
ทุกคน...ไม่น่ารอด
แล้วทำไมฉันถึง ยังมีชีวิตอยู่ได้ล่ะ??
ฉันส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจ
.
.
.
เอาเถอะ ในเมื่อฉันยังมีชีวิตอยู่....ก็คงต้องเดินหน้าต่อไป
ฉันเงยหน้าขึ้นจากเข่าที่ตั้งชัน
คงต้องหาทางออกจากที่นี่สินะ ที่นี่มันที่ไหนกันนะ...
ฉันลุกขึ้นและเอามือคลำไปตามกำแพง?ผนัง?ที่ฉันนั่งพิงอยู่เมื่อครู่ สัมผัสของหินและดินตรงมือทำให้ฉันคิดว่าที่นี่น่าจะเป็น'ถ้ำ'หรือ'อุโมงค์'อะไรบางอย่าง ฉันเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ เดินไปได้ไม่นานนักก็เริ่มเห็นแสงสว่างจากปลายทาง....
"อ๊ะ! ใกล้ถึงแล้วสินะ ในที่สุด!!" ฉันยิ้มร่าและเร่งเดิน จนเดินไปอีกสักพักก็ได้ยินเสียงจากด้านนอก
โช้งเช้ง โช้งเช้ง โช้งเช้ง!!!
หืม??
ฟิ้วๆๆๆๆ ฟ้าวๆๆๆ เฟี้ยวๆๆๆ
เอ๋?? เฟี้ยวเงาะรึไงนะ#ผิดส์
ตู้มๆๆ ปิ้วๆๆ ต้ามๆๆ
ตูมตามเหรอ คนเขียนกำลังกินอยู่เนื่ย อิอิ#ผิดอย่างแรง
ฉันเริ่มสงสัยกับเสียงดังข้างนอก ซึ่งที่นี่น่าจะเป็นอุโมงค์จริงๆ เพราะเสียงมันก้องไปหมดเลย
แต่แล้วเมื่อฉันเดินๆอยู่ก็...
ฟิ้ววววว
มีลูกไฟสีแดงขนาดใหญ่กำลังพุ่งมาทางฉันด้วยอัตราเร็ว 0.001 วินาที(หาาา)
"เห้ย!!!" ฉันร้องอย่างตกใจ และเสียงของฉันไม่อาจต้านทานมันได้ มันเข้ามาใกล้ฉันขนาดห่างกันแค่ฟุตเดียว ฉันจึงสไลด์ลอดด้านใต้ของลูกไฟนั้นได้อย่างสวยงาม
ครืดดด
"โอ้แม่เจ้า!? นี่ฉันผ่านมันมาได้ไงเนี่ย!?" ฉันอุทานอย่างงุนงงแกมตกใจ ที่ระบบประาฃสาทและกล้ามเนื้อของฉันันเป็นไปตามอัตโนมัติ
ฉันไม่สนใจและและรีบวิ่งไปจนถึงปลายอุโมงค์ ....ภาพที่ฉันเห็นคนคือ
สงครามโลกขนาดย่อยรึอย่างไร O[ ]O?
มีคนตายด้วย... เลือดไหลเยิ้มเชียว เสี่ยวเกี้ยวรับไม่ได้!!!
ฉันยืนเอามือปิดหน้า แต่แอบมองสถานการณ์ตามซอกนิ้ว
กล่าวคือ ตอนนี้เหมือนจะแบ่งเป็นสองฝ่ายนะ อีกฝ่ายแต่งชุดนี่จิ๋นซีฮ่องเต้เชียว อีกฝ่ายก็แทบๆโรมันอะไรเทือกๆนั้น และตอนนี้เหมือนทุกคนกำลังจ้องฉันเป็นตาเดียว
"นั่นไงพลเมืองชีวิตใหม่ ไปแย่งมาเร็ว!!" มีเสียงผู้ชายดังมาจากที่ไหนสักแห่ง และพลทหารทุกนายก็เลิกต่อสู้กัน และวิ่งมาหาฉัน
"อาเร๊ะ!??" ฉันเอียงคออย่างงุนงง แต่เมื่อเห็นผู้ชายหลายคนวิ่งมาหาก็อดดีใจไม่ได้
แอร๊ยยย เสน่ห์แรงจังเลยเรา
พ่อมึงสิ!!!
เมื่อฉันเห็นพวกทหารวิ่งมาฉันก็ตั้งท่าจะวิ่งหนี แต่ขณะนั้นเอง...
ฟิ้ววว วูบบบ(?)
มีเจ้าชายขี่ม้าขาว ฉุดฉวยฉันขึ้้นอุ้ม และเอามือมาไว้ตรงกระหม่อมบางๆของฉัน ฉันมองหน้าของเขา
โอ้ววว โดนแดเมจจ อย่างแรงส์ O,,O
เขามีใบหน้าคมคาย หล่อเหลา ดวงหน้าขาวผ่องเป็นยองใย จมูกโ่งเป็นสัน ริมฝีปากสีแดงสดน่าจุมพิตเป็นที่สุด ยิ่งดวงตาสีฟ้าสดใสที่มัดใจสาวๆ(อย่างฉัน)จนอยู่หมัดได้ ล้อมกรอบด้วยแพขนตาสีทองงอนยาวเสียจนผู้หญิงที่ต้องปัดมาสคาร่าอย่างฉันต้องอาย คิ้วหนาได้รูปสีทอง และเส้นผมที่ถูกเซ้ทมาเป็นทรงระต้นคอสีทองอร่ามเลิศประเสริฐศรี#ถุยย แต่งกายด้วยชุดแบบขุนนางยุโรป สุดเนี้ยบบ
โอยขี้เกียจบรรยายต่อแล้ว เมื่อย ขก.พิมพ์ 555+ สรุปคือเขาหล่อมากกก เอ๊ะหรือสวยวะ? ถถถ
ไม่อยากจิบอกว่าชุ้นชอบผู้ชายในชุดแบบนี้นะ หล่อเท่มั่กๆ =W=///
อ้อ...เขาไม่ได้ขี่ม้าขาวหรอก ฉันมโนเอง
"ถอยทัพ!!!" ฉันได้ยินเสียงผู้ชายคนก่อนหน้านั้น(คนที่บอกว่านั่นไงพลเมือง...)พูด ก่อนที่ทัพที่เป็นชุดจิ๋นซีฮ่องเต้ จะเบ้ปากและเก็บอาวุธกลับไปในทางตรงกันข้ามของทางที่ผู้ชายผมทองและทหารชุดโรมันเดินมา
"เจ้าเหม่ออะไรอยู่รึ?" ชายผมทอง วางตัวของฉันลง เฮ้!! นี่ฉันยังไม่ได้ฟินกับกล้ามเนื้อนายเลยนะ ขอฉับคลำหน่อยเถอะ#เสื่อม
"อ๊า?เอ๋? ก็เปล่านี่คะ" ฉันยิ้มแห้งให้หนุ่มผมทอง ก่อนที่จะคิดอะไรได้ "เฮ้! เดี๋ยวๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้้นกันน่ะ ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้กันคะเนี่ย? ฉันงงมากๆเลย"
"อืม...ก็กำลังจะอธิบายให้เจ้าฟังคร่าวๆ ระหว่างทางกลับ" หนุ่มผมทองกระแอมไอเบาๆ
"อะแฮ่ม! คืออย่างนี้ ที่นี่คือพิภพมายา แบ่งเป็นสองดินแดนคือ แดนเหนือและแดนใต้ ซึ่งที่พวกเราจะไปคือแดนเหนือ ฝั่งของพวกข้า... และตอนนี้เจ้าเองก็ได้เป็นพลเมืองชีวิตใหม่ ของพวกเราแล้วล่ะ"
"หา!? แฟนตาซีไปมั้ยเพ่ชาย เอ๊ะเดี๋ยวๆ พลเมืองชวิตใหม่.." ทำไมคำนี้มันคุ้นๆเหมือนเคย'เห็น' หรือ'ฟัง'ที่ไหนมาก่อน -_-^^
"ใช่แล้ว และที่ๆเจ้าออกมาเมื่อกี้เขาเรียกว่า อุโมงค์ท่าพระจันทร์ เป็นที่ๆพลเมืองชีวิตใหม่จะมาเกิดยังไงล่ะ...."
"แล้วพลเมืองชีวิตใหม่เกิดมา? หางง" ฉันเกาหัว
"ใจเย็นสิ กำลังจะเล่านี่ไง คือโลกแห่งนี้มีสิ่งที่เรียกว่า จันทร์คล้อย คอยดูดวิญญาณคนตายจากโลกอื่นๆมา ซึ่งวิญญาณที่โดนดูดมาก็คือพลเมืองชีวิตใหม่นั่นแหล่ะ"
"หืม?? ถ้างั้นคนตายทุกคนก็มาอยู่ที่นี่หมดงั้นหรอ??"
"เปล่าหรอก ไม่ใช่อย่างนั้น วิญญาณที่ดูดมาจะต้องมีความอาฆาตแค้น หรือมีอะไรติดใจ อยากจะทำก่อนตายน่ะ พลเมืองชีวิตเดิม หรือคนที่เกิดจากดินแดนแห่งนี้โดยธรรมชาติจึงมองว่า พลเมืองชีวิตใหม่ก็เป็นแค่ผีตายโหงเท่านั้น วิญญาณที่สกปรก..."
ยิ่งพูดก็เหมือนกับฉันโดนด่า ฮือออ เศร้า แล้วฉันมีอะไรก่อนตายเนี่ย แง้ๆๆ จำไม่ได้
"เจ้าคงกำลังคิดว่า เจ้าติดใจอะไรอยู่งั้นสินะ ก็คงเสียใจด้วย ทุกคนที่มาโลกแห่งนี้จะต้องโดนผนึกวิญญาณเอาไว้น่ะ ซึ่งข้าก็ผนึกให้เจ้าไปแล้วเรียบร้อย"
หะ?? ตอนไหนวะ
"ก็ตอนที่ข้าเอามือวางบนหัวเจ้าไง ^^"
อ้อ!! ไอเสียงวูบในหัวนั่นเอง(?) แล้วนี่อย่างกับอ่านใจกูออก =[]=;
"ล...แล้วฉันจะจำได้ยังไง ไม่ขี้โกงไปหน่อยหรอ -^-!"
"ฮ่ะๆ ไม่หรอก เป็นประโยชน์แก่ตัวเจ้าเองด้วย ถึงแล้ว" เขาละสายตาจากฉันและหันไปมองเบื้องหน้า ซึ่งเป็นกำแพงสีขาวขนาดใหญ่ตระหง่านอยู่ ทางเข้าเป็นแบบ สะพานพับได้ มีคูน้ำรอบเมือง ...มันเทพนิยายชัดๆ แดดเปรี้ยงเข้าตาเชียว
"เดินมาสิ" หนุ่มผมทองหันมามองฉันที่กำลังอ้าปากหวอ
"โทษทีๆ" ฉันรีบเดินตามเขาไป
พอหนุ่มผมทองเดิน ข้ามสะพานไป ทหารสองสามคนตรงประตูเมืองก็ค้อมหัวให้จนตั้งฉากกับพื้นเลยทีเดียว
ท่าทางเจ้าหมอนี่จะยศสูงนะเนี่ย...
"ยินดีต้อนรับกลับขอรับท่านไนท์!!" ทหารทุกนายพูดพร้อมกันเสียงดังฟังชัด
ท่านไนท์??
ชายผมทองยิ้มและโบกมือให้ทุกคน
"อ่า...คราวนี้พวกเราชิงตัวพลเมืองชีวิตใหม่มาได้ด้วยล่ะ เงยหน้าขึ้นเถอะ"
"ขอบพระคุณขอรับ" ทหารที่เฝ้ายามประตูยืดตัวตรงเช่นเดิม ตามคำสั่งของหนุ่มผมทอง
เจ้าหมอนี่เป็นใครกันแน่เนี่ย??
เขาเดินนำเข้าไปข้างในตัวเมืองและเดินสักพักก็หยุดและหันไปสั่งพวกทหารชุดโรมัน
"พวกเจ้าไปก่อนเถอะ ข้าจะส่งนางไปหามัคคุเทศน์"
"ขอรับ!" และทหารชุดโรมันก็เดินเข้าไปในเมืองอย่างพร้อมเพรียง
โอ้แม่เจ้า ฉันหลงมายุคไหนกันเนี่ย?? เออ จริงด้วย เพิ่งสังเกตว่าเขาพูดคำโบราณกันมากเลย ข้า เจ้า ขอรับ = = แล้วฉันต้อง ข้า เจ้า เพคะ เจ้าคะ อะไรด้วยมั้ยเนี่ย ฮืออ
"ส่วนเจ้าก็ตามข้ามา"
"เจ้าค่ะ ตามจนเบื่อแล้วเนี่ย"
"...."
อิอิ กรรมค่ะ//ยิ้มหวาน
TBC.
อะไรวะเนี่ย...
ความคิดเห็น