คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องราวของเสี่ยวเกี้ยว (1)
CHAPTER I
ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันปกติธรรมดา
แต่ว่า---
ฉันรู้สึกว่ามัน
มีอะไรแปลกๆ
ฉันสังหรณ์ใจไม่ดีเลยจริงๆ
ไม่รู้เพราะอะไร..
"เสี่ยวเกี้ยว!!"
เฮือก!?!
ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงของรุ่นพี่สาวสวยที่ทำงานที่เดียวกัน
"เหม่ออะไรอยู่น่ะ เครื่องจะออกแล้วนะ รีบแต่งตัวและขึ้นเครื่องเลย" เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเดินลากกระเป๋าจากไป
"อ่า ค่ะ" ฉันตอบอย่างมึนๆ พลางจัดเครื่องแต่งกายสักนิด ก่อนจะรีบลากกระเป๋าเดินทางตามไป
"ยินดีต้อนรับผู้โดยสารทุกท่าน สายการบิน....."
ตอนนี้ฉันอยู่บนเครื่องแล้ว และกำลังเดินเตือนผู้โดยสารให้ปิดเครื่องสื่อสารทุกชนิด ตอนเครื่องจะขึ้น บางคนเตือนแล้วก็ยังจะเปิดขึ้นมาใหม่อีก นี่จะห่างจากมันไม่ได้เลยใช่มั้ยหา แต่ฉันก็ได้แต่เพียงคิดเท่านั้น ก่อนจะปั้นยิ้มหวานหยดไปเตือนเขาอีกรอบ
"ขอความกรุณาปิดเครื่องสื่อสารด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ"
เขาจ้องมองหน้าฉันเบ็กน้อยก่อนจะถอนหายใจและปิดมัน ฉันจึงยืนตรงนั้นสักพัก ก่อนจะเดนกลับไปส่วนหลังสุด ที่เป็นจุดให้แอร์ฯอยู่
นี่ก็เป็นคนจีนด้วยกันแท้ๆ รอเครื่องขึ้นแปปเดียวก็ได้ละ จะอะไรนักหนาฟะ =-=
"พี่เสี่ยวเกี้ยวคะ" มีเสียงของเด็กสาวเรียกฉัน ฉันจึงหันไปมอง นั่นคือเพื่อนร่วมงานของฉันนั่นเอง ติดแค่ว่าเธอเป็นรุ่นน้อง เพิ่งจะจบมาหมาดๆ ก็ได้งานทำเลย
"อะไรหรอจ๊ะ?" ฉันยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
"คือว่า..." เธอมองออกนอกหน้าต่าง "ฝนตะกระหน่ำเลยนะคะ ฉันกลัวจริงๆ"
ฉันได้ยินเธอพูดแบบนั้นก็หัวเราะเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปจับบ่าของเธอเป็นการปลอบ
"ไม่มีปัญหาอะไรหรอกน่า ถ้าเกิดจริงก็คงขึ้นสวรรค์นะ ฮ่าๆ"
"ม...มันไม่ตลกนะค้า พี่เสี่ยวเกี้ยว" สาวน้อยเอามือป้องปากอย่างหัวเราะ แปลว่าเธอชิวแล้ว
"ไปนั่งกันเถอะ เครื่องจะออกแล้วล่ะ" ฉันว่าพลางเดินไปนั่งประจำที่ แต่สาวน้อยคนนั้นยิ้มให้ฉันบางๆ
"เอ่อ ฉันต้องออกไปสาธิตวิธีการใส่เครื่องป้องกันน่ะค่ะ"
"อ้อ งั้นหรอ ถ้างั้นเดี๋ยวเจอกันนะ" ว่าจบเด็กสาวก็เดินออกไปส่วนผู้โดยสาร ส่วนฉันที่เหลือในนี้คนเดียวก็คว้าเข็มขัดมาใส่
ที่จริงฉันก็สังหรณ์ใจไม่ดีอยู่เหมือนกันแฮะ.......
สายตาของฉันก็จ้องมองสายฝนกระหน่ำข้างนอกอยู่เงียบๆ
หลังจากที่เครื่องได้ออกตัวบินไปสักระยะหนึ่งแล้ว และฉันก็เพิ่งกลับจากเดินเข็นรถอาหารไปขายอย่างทุลักทุเล จึงกลับมานั่งพักส่วนของแอร์ฯ
แต่จู่ๆ...
โครม!!!!
"กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!/ว้ากกกกกกกกกกกก!!!!"
เกิดเสียงฟ้าผ่าโครมใหญ่เข้า และเสียงของผู้คนมากมายกรีดร้องด้วยความตกใจและหวาดกลัว
รวมถึงฉันเองก็ตกใจจนเกือบเสียสติ แต่ที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้น
"ปีกเครื่องบินโดนฟ้าผ่า!!!" มีเสียงของผู้โดยสารด้านนอกตะโกนขึ้นมา
และเริ่มมีเสียงของความสับสนอลหม่าน เกิดขึ้นบนเครื่องบิน จนพวกแอร์ที่นั่งพักข้างหลังต้องออกไปเตือน...
พอออกมาที่ส่วนผู้โดยสาร ก็พบว่าคนมากมายกำลัง เดินไปเดินมา บ้างก็ร้องไห้กลัวตาย คิดว่าตัวเองต้องตายแน่ๆ บ้างก็วิ่งไปออตรงหน้าต่างส่วนปีกเครื่องบิน
"จริงด้วย!!! มันเริ่มเอียงแล้ว ว้ากกก" ผู้ชายคนหนึ่งตะโกนด้วยน้ำเสียงแกมหวาดกลัว
"ไม่มีใครต้องตายค่ะ!!! พวกเธอมาช่วยกันหน่อยสิ" รุ่นพี่สาวสวยหันมาตะโกนบอกพวกฉันที่อึ้งนิ่งทำอะไรไม่ถูก ตัวเธอเองก็พยายามบอกให้ทุกคนไปนั่งที่ตัวเองและสงบสติอารมณ์
ฉันจึงรีบเดินไปตรงคนมุงเยอะๆ สถานการณ์แบบนี้คงเรียกจีนมุงไม่ผิดสินะ เอ๊ะ แต่มีคนฝรั่งด้วยนี่นา#ยังจะมาเล่นอีก
"keep clam and go back to seat,PLZ" ฉันตะโกนบอกฝรั่ง ซึ่งพวกเขาก็หันมาจ้องหน้าฉัน
ด้วยแววตาแข็งทื่อ.... ฉันจึงต้องพูดว่า "Please" พวกเขาจึงอ่อนลงและกลับไปนั่งที่
ตอนนี้เริ่มสงบขึ้นเล็กน้อย แต่ทางสภาพเครื่องบินดูร่อแร่เต็มที หน้ากากที่ถูกเก็ยซ่อนอยู่ด้านบนร่วงลงมา
"เอาล่ะค่ะ ใส่ให้ตัวเองก่อนใส่ให้บุตรหลานหรือญาติของท่านนะคะ" รุ่นพี่สาวตะโกนบอกทุกคน ส่วนฉันก็ตะโกนบอกเป็นภาษาอังกฤษ น้องสาวตะโกนเป็นภาษาญี่ปุ่น
แต่สถานการณ์ย่ำแย่แบบนี้ ฉันก็ขอบอกเลยว่าโอกาสรอดของพวกเราแทบจะกลายเป็น 0 เข้าทุกทีแล้ว...
แต่ไหงฉันมาปลงคนเดียวล่ะฟระ!!
"เสี่ยวเกี้ยวรับไป!" รุ่นพี่อีกคนตะโกนเรียกฉันและโยนหน้ากากอ๊อกซิเจนให้ ซึ่งฉันก็หันมารับได้อย่างทันท่วงที และรีบใส่ให้ตัวเองอย่างคล่องแคล่ว
สถานการณ์ตอนนี้คือ ใต้ท้องเครื่องคงจะมีรอยรั่วสินะ....ความกดอากาศข้างนอกอาจจะเข้ามา
.
.
.
คงไม่รอดว่ะ
"ทุกคนต้องปลอด----" รุ่นน้องกำลังจะพูดแต่ฉันก็พูดแทรกขึ้น
"ทุกคนคะ ต้องขอโทษด้วยค่ะ ฉันคิดว่าไม่น่าจะรอดแล้ว สวมนต์กันเถอะค่ะ แล้วก็คิดแต่เรื่องดีๆนะคะจะได้ไปสวรรค์" เมื่อฉันพูดแบบนั้น ทุกคนทำตาโตและทำท่าจะเข้ามาต่อยฉัน
"ถุยอิสายการบินสารเลว"
"อิกากสัสเดนชิบ"
"ยังมีหน้ามาพูดอีกเรอะะะ!!!"
ผู้โดยสารแทบทุกคนก่นด่าฉันเป็นภาษาจีน#ถุยส์ ก็คนจีนนี่หว่า ฉันยิ้มให้พวกเขาอย่างบร๊ะแม่
"ตอนนี้มันก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้วจริงๆนะคะ รีบสวดมนต์เป้นครั้งสุดท้ายกันเถอะ"
"ฉันเองก็เห็นด้วยนะ" ผู้ร่วมอุดมการณ์ปริปากพูดออกมา ก่อนจะพนมมือ "ฉันเป็นหมอดู หรือที่ทุกคนรู้จักในนาม เพียงซีอิ๊ว นั่นแหล่ะ ฉันมองไม่เห็นทางรอดแล้วจริงๆ เห็นแต่ว่าอีกไม่กี่นาทีทุกคน ณ ที่นี้จะตาย.... รีบสวดมนต์กันเถอะ" หญิงสาววัยกลางคนที่บอกว่าตัวเองชื่อ เพียงซีอิ๊ว รีบก้มหน้าและพึมพำคนเดียว
"อืม..ก็ได้" และชาวจีนทุกคนก็พนมมือขึ้นสวด พวกฝรั่งทำหน้ามึนและมองฉัน
"WTF?" พวกเขาก่นด่าออกมาฉันจึงยิ้มอย่างบร๊ะแม่อีกครั้ง
"Pray for christ" ฉันพูดและเงียบไป เมื่อเครื่องบินกำลังดิ่งตามแรงโน้มถ่วง
ขอให้ชาติหน้าฉันสวยเหมือนชาตินี้นะ จุ๊บๆ....
ตู้มมม
เกิดเป็นโกโก้ครั้นช์
.
.
.
TBC.
คำหยาบไม่มีไม่ใช่อิร่าเริงแน่นอล 55555+
ความคิดเห็น