คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 08; เปิดเผย
08;เปิดเผย_______
Youngguk;
ผมกำลังนั่งคิดนอนคิดเดินคิดนั่งส้วมคิด เรื่องจุนฮงบวกกับแดฮยอนอยู่อย่างตั้งใจยิ่งกว่าทำลูก(?) ยิ่งนึกยิ่งสงสารน้องมัน ความรักของผมกับฮิมชานไอ้แดฮยอนไม่มันได้ช่วยให้ผมมีวันนี้ แต่น้องชายผมคนนี้ มันทำให้ผมเจอกับฮิมชาน ก็ถือว่าผมเป็นหนี้บุญคุณมันแบบที่มันไม่รู้ตัว จะทำยังไงดีให้มันกลับมาแฮปปี้เหมือนเดิม ..ไอ้น้องชายตัวแสบก็เสือกทำเรื่องไว้แสบมากๆด้วยน่ะสิ จะเครียให้มันยังไงดีวะเนี่ย ผมนั่งเท้าคางมองฮิมชานที่กำลังนั่งพิมพ์งานจึกจักๆของมันอยู่ ..ผมกับฮิมชานรักกันได้ไง? รักกันได้เพราะ รักแรกพบ ครับ.. แต่สำหรับฮิมชาน รักเพราะมารยาของผม ผมทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้รู้จัก ได้สนิทและ จนมีทุกวันนี้ แล้วถ้ากลับกันละ ..แดฮยอนกับเซโล่ รู้จักกันตั้งนมนาน ..มันไม่ใช่รักแรกพบ แต่เป็นความใกล้ชิด ..ความใกล้ชิดงั้นหรอ? ผมลูบคางตัวเองกับความคิดที่พึ่งออกมาเหมือนขี้ก้อนใหญ่ที่ตันตูดอยู่ อืม..ความใกล้ชิด ถ้าผมจำไม่ผิด เซโล่เป็นคนบอก…
“เฮีย” น้องชายสุดที่รักของผมเดินหน้ามุยมาแต่ไกล ไอ้แดฮยอนไม่ใช่คนเข้มแข็ง แต่ผมเชื่อว่า มันสามารถเปลี่ยนเป็นคนละคนได้กับคนที่มันรัก ยกตัวอย่างเช่น เจ้าเด็กโย่งผู้นั้น
“เบื่อ” มันล้มตัวนั่งพิงหลังผมอย่างหมดแรง ดูท่าทางคงจะเบื่อจริงๆ นานๆจะเห็นมันเป็นงี้ คนเป็นพี่ก็หนักใจเหมือนกันนะครับ ผมได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา
“อย่าเพิ่งยอมแพ้กับรักแท้สิวะ” ผมหันไปให้กำลังใจมันอย่างชายชาติทหาร! แต่แทนที่มันจะตอบกลับมาอย่างเข้มแข็งมันกลับตอบมาเหมือนซอมบี้ซะงั้น ผมมองน้องชายตัวเองอย่างสุดใจจะสงสารไม่รู้จะช่วยยังไงดี หันไปหาเมีย เมียก็กำลังทำงานหาเลี้ยงครอบครัวอยู่ ไม่ค่อยอยากกวนสมาธิเดี๋ยวโดนสั่งวิ่งรอบสนามล้านรอบ -_- กูจะทำยังไงดีวะ ..เห็นละเพลียใจเต็มๆ
“ผมไปนอนกลางวันนะ” ว่าแล้วมันก็ลุกเดินหายวาบไปกับตา ผมมองตามจนมันหายไปจริงๆ ผมส่ายหน้าอีกครั้งเอนตัวผมหัวพิงกำลังใช้ความคิดนึกย้อนไปยังอดีตเท่าที่ผมมีส่วนร่วมน่ะนะ.. เซโล่กับแดฮยอนอยู่โรงเรียนเดียวกัน ตอนนั้นเซโล่เป็นเด็กหัวไม่ฉลาด แล้วแดฮยอนเสือกฉลาดแบบน่าตกใจ ผมไม่ค่อยอยู่บ้านอยู่ช่องกับน้องมันเท่าไหร่ มันก็แวะเวียนไปสอนไปเล่นไปนู้นไปนี่กับเซโล่อยู่บ่อยๆ จนสนิทสนมกัน ..น่าจะใช่ อยู่ๆวันนึง ผมช้อคไม่มีวันลืม..
‘พี่แดฮยอนฮะ’ เด็กชายร่างเล็กขยับปากสีชมพูอ่อนแรียกชื่อของอีกคนขึ้น ชายที่ถูกเรียกหันมามองเชิงถามว่ามีอะไร เด็กชายร่างเล็กก้มหน้าลงผมสีเหลืองทองปกคลุมลงไปจนมองไม่เห็นใบหน้างาม แดฮยอนมองการกระทำของจุนฮงอย่างงงๆพลางหัวเราะในลำคอกับท่าทีน่ารักของคนเด็กกว่า
‘มีอะไรละเจลโล่’
‘ผม..ผม..’
‘ผมอะไรละเจลโล่หือ?’ แดฮยอนเร่งเร่าถามคนตัวเล็กกว่า เหมือนกับว่าคนอายุน้อยกว่าจะไม่พอใจ เงยหน้าขึ้นสบตาแดฮยอนด้วยสายตาอ่านไม่ออกบอกไม่ถูก
‘ผมรักพี่!’ เสมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนลง แดฮยอนนิ่งราวกับโดนมนต์แม่มดสะกดไว้ พอเริ่มรู้สึกตัวกระพริบตารัวสองสามทีมองหน้าร่างบางตรงหน้าอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
‘จะ..จะจริงหรอ!’ แดฮยอนยกแขนสองข้างขึ้นเกาะไหล่มนของเซโล่แน่นสายตาของทั้งสองฝ่ายจงจ้องกันและกันอย่างหวานเชื่อม แต่กลับเป็นร่างเล็กที่หลบสายตาของแดฮยอนออกก่อน
‘จริงดิพี่’ เขินม้วนตามภาษาของคนอาย
ผมจำได้แค่ช่วงนี้ละครับ แล้วผมก็เดินออกมาให้ความเป็นส่วนตัวกับพวกมัน ไม่รู้มันจะทำห่าอะไรกันบ้างนะตอนนั้น -..- เมื่อกลับมาสู่ปัจจุบัน ..ผมก็ไม่รู้จะช่วยมันยังไงดี สงสารมันครับ ทำไมเซโล่เกลียดแค้นโกรธแดฮยอนมัน? ก็เพราะแดฮยอนน่ะ เสือกนอกใจเซโล่ ..ไม่นอกใจธรรมดานะครับ นอกใจแบบใกล้ตัวเลยละ.. หลอกเซโล่มาเป็นเวลาเกือบจะสองเดือน แล้วคนที่แม่งนอกใจไปอยู่ด้วย ก็คือ เพื่อนโครตจะรักของเซโล่ เห็นว่าทุกวันนี้เซโล่ไม่มีเพื่อนเลยสักคน แต่เรื่องแค่นี้ก็ไม่สามารถทำลายความรักของพวกมันได้ เซโล่ยังคงยอมคบกับแดฮยอนต่อ ในฐานะ ของเล่น ใช่ครับ ของเล่น ถ้าเป็นผม ผมคงเจ็บน่าดู มาก่อนเสือกได้ที่หลัง เหมือนข้าวกลางวันที่ต้องต่อแถวซื้อ แต่คนที่มาที่หลังเสือกแซงขึ้นไปหน้า และคนขายก็ตักข้าวให้แม่งก่อน โดยไม่สนใจคนที่ต่อแถวรออยู่เลย เหมือนแบบนั้นละครับ เซโล่อดทนเป็นของเล่นให้แดฮยอนอยู่เกือบร่วมปี ..ทนขนาดนั้นไม่ตายให้แม่งรู้ไป จนวันนึงพวกมันทะเลาะกันหนักมาก แต่ทั้งหมดเป็นความผิดแดฮยอน เซโล่เสือกไปได้ยินบทสนทนาระหว่างเพื่อนที่เคยสนิทที่สุดของตัวเองกับแดฮยอน ที่พูดกันว่า..
‘หนึ่งปีเมื่อไหร่ พี่เขี่ยมันทิ้งเลยแล้วกัน’
‘อีกสองวันก็จบแล้วใช่มั้ย’
‘พี่แดฮยอน พี่เก่งจัง อดทนมาได้เกือบปีกับคนแบบมัน เป็นผมนะ ผมบ้าตายตั้งแต่สองวันแรกแล้วละ ฮ่ะๆๆ’
‘จบๆกันสักที เหนื่อยใจ’
เสียทั้งเพื่อนรักเสียทั้งคนรักแถมยังโดนหลอกมาตั้งแต่ต้น ..เป็นคุณ คุณเจ็บมั้ย เพราะสาเหตุนี้ เซโล่จึงตัดใจจากแดฮยอน ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ทั้งๆที่แดฮยอนมันก็รักเซโล่แทบเป็นแทบตาย แต่ทำไมถึงทำแบบนั้น อันนี้ผมไม่เข้าใจจริงๆ ผมส่ายหน้ากับสิ่งที่กำลังบรรยายอยู่ในหัวของตัวเองอย่างเนือนๆ ..จุดเริ่มต้นที่จุดจบ ผมขอมอบคำนี้ให้พวกมันสองคนเลยครับ
“ยงกุก มึงคิดว่าน้องเขายังรักไอ้แด้อยู่เป่า” อยู่ๆฮิมชานก็ถามผมขึ้น มือเรียวยังคงจิ้มจึกๆลงคีย์บอรดอยู่ไม่ขาดสาย สายตามองคอมนิ่ง ..เออเก่ง
“กูไม่รู้เหมือนกันวะ แต่ที่รู้ๆสงสารน้อง”
“มันเริ่มเพราะอะไร ก็แก้มันตรงนั้นดิ ” ฮิมชานหันมามองผมแวบนึงแล้วหันกลับไปมองจอคอม.ต่อ เริ่มเพราะแม่งตัวงี่เง่าเสร็จก็หนีไปอยู่เมกา. ต้องให้มันกลับไปเมกาใหม่ …เอ๊ะ!?
“กูคิดไรออกละ!” ผมร้องขึ้น ฮิมชานหันมามองสักพักก็กลับไปมองจอคอม.ต่ออยู่ๆก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินตรงมานั่งข้างๆผม
“คิดว่าไรๆ”
“หยอดแม่งให้เต็มที่เล่ย!”
“…ห่ะ?” ห่ะงี้แสดงไม่เข้าใจความคิดกู ไม่เป็นไร .. -__- ผมเบี่ยงตัวลุกหนีฮิมชานเดินไปปลุกแดฮยอนที่นอนพะงาบๆอยู่บนเตียงเหมือนปลาขาดน้ำ มันลืมตามองผมพลางขยี้ตาไปเรื่อยๆจนผมต้องตบหัวเพื่อที่จะเรียกสติของน้องชายตัวเองกลับมา แดฮยอนลูบหัวตัวเองปอยๆสีหน้ามันตอนนี้ถ้าเดาไม่ผิด แม่งด่าพ่อกูอยู่ - -‘;
“อะไรวะเฮียยยย”
“อย่าลากเสียงยาว มันจะเปลี่ยนเป็นคำอื่น -_-”
“เออมีไรละ” มันมองหน้าผมอย่างขัดใจ ต่อยแม่งดีป่ะ?
“กูมีอะไรมานำเสนอนักเรียนด้านการแสดงแบบมึง” มันเลิกคิ้วมองผมแปลกๆพลางพ่นลมหายใจออกมาโครตดัง กูกลัวมึงจะมีปัญหากับโพรงจมูกจัง..
“ผมจบวิศวะมา -_-”
“..คล้ายกันละวะ! กูจบหมอ กูยังซ่อมรถเลยสาดดด” ผมด่ามันเป็นภาษาเด็กแว๊นซ์ มันส่ายหน้าแล้วเดินเลี่ยงผมเข้าไปล้างหน้าแต่ไม่ปิดประตู
“มีอะไรละว่ามาดิ”
“เออ คืองี้&)%##^&@$&)&$$%0793^)@ เป็นไง” ผมมองหน้ามันนิ่งรอฟังคำตอบ มันพยักหน้าให้ผมนิ่งหน่อยก่อนจะตอบกลับมาว่า..
“ไม่เข้าใจ-_-” ไอ้น้องเวร ..พยักหน้าทำเหี้ยไร
ทำเหี้ยไร
เหี้ยไร
ไร
__________________* :) Shalunla
ความคิดเห็น