คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 09; สัตว์นำโชค
Youngguk;
ผมอาสาเองครับ ..อาสาในที่นี้คือ การอาสาในการเล่าเรื่องราวความรักต่างๆชั่วขณะแทนน้องชานผู้ดำหล่อของผม ผมไม่รู้ว่าไอ่ที่มันดำน่ะ เพราะบ้านเกิดพวกผมอยู่แถวทะเล หรือว่าผมส่งมันไปเรียนทหารร่วมสอง..วัน มันถึงดำเพียงนี้ ชั่งเถอะครับนั้นมันสีผิวน้องชานแท้ๆของผม ตอนนี้หัวของผมกำลังคิดมือของผมกำลังเขียนสายตาของผมกำลังมองหน้าเมียอยู่ ไอ้แดฮยอนเดินวนเวียนไปมาอยู่อีกฝั่งของห้องรับแขก จงออบนั่งก้มหน้าก้มตากดพีเอสพีไม่สนโลก ฮิมชานนั่งดูทีวีอยู่ข้างๆผมพลางกดรีโมทเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่สุดๆเท่าบ้านออกมาก พวกมันหันมามองเป็นตาเดียวกันไม่นาน ก็กลับไปสนใจสิ่งเดิมแทนผม ก็ถอนหายใจปลดปล่อยความอึดอัดนี่ครับ โลกส่วนตัวพวกแม่งสูงกันเกินไปว่าป่ะ
“ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยมารยา” จงออบที่กำลังกดพีเอสพีด้วยท่าทีที่บิดซ้ายทีขวาทีบ่งบองได้เลยว่า แม่งขับรถแข่งอยู่ คำพูดของจงออบเรียกสายตาจากผมได้ดี หัวของผมกำลังประมวลเรื่องราวต่างๆนานาก่อนจะมีคำพูดของจงออบพุดขึ้นมาในหัว มารยา.. ไอ้แดฮยอนมันจบสาชานักแสดงมานี่ว้า (กูจบวิศวะกูว่ากูบอกมึงแล้วนะพี่ชาย :แดฮยอน) เมื่อคิดออกผมไม่ลีลาที่จะรีบเขียนลงไปในสมุดเล่มเล็กที่นั่งเขียนอะไรเปื่อยๆอยู่ตอนแรก น้องผมต้องสมหวัง ผมเชื่ออย่างนั้น
Daehyun;
นี่มันเรื่องราวความฮักของผมกับจุนฮง เฮียแม่งสร้างเองเล่นเองคนเดียวเหอะ บทบรรยายแม่งก็เยอะซะ..ตกลงเรื่องใครครับ? ผมกำลังจ้องหน้าพวกคุณอยู่นะ! ไม่เป็นไรครับ คุณตอบมาผมก็ไม่ได้ยินหรอก ผมฟังแต่จุนฮง >< ผมเดินวนไปวนมาอยู่อีกฝั่งของห้องนั่งเล่น สมองผมคิดอะไรต่างๆนานาเรื่องจุนฮง ..มันยากไปหรือเปล่าถ้าผมคนนี้อยากกลับไปยืนจุดเดิม จุดเดิมที่อยู่ข้างๆจุนฮงน่ะ ผมก็ได้แต่ยิ้มอย่างคนบ้าเพียงคนเดียวโดยไม่มีใครรับรู้อะไร ..โดยที่จุนฮงไม่รับรู้
“ได้ละ!” อยู่ๆอาเฮียยืนบังของผมก็พูดขึ้นมา ทุกคนหยุดการกระทำเฉพาะตัวแล้วหันไปมองเหมือนรอฟังคำพูดต่อจากนั้น
“รออีกสองวัน กูไปสั่งซื้อของในเน็ตก่อน” ว่าแล้วมันก็เดินหายไปด้านบน พวกผมเอียงคอมองทุกก้าวย่างของเฮียบังจนหายวาบไป อะไรของเขาวะ? หรือเมียไม่ใช่ซั่มแล้วเครียด? ผมส่ายหน้าอยู่คนเดียวเอี้ยวตัวนั่งลงโซฟาข้างๆที่ไอ้จงออบ มันเปรยตามองผมแวบนึงแล้วหันกลับไปสนใจเกมส์ต่อ ผมหันไปมองพี่ฮิมชานก็นั่งดูทีวีช่องละสองวินาทีอยู่นั่นละ เปลี่ยนแม่งจนจะหมดเคเบิ้ลแล้วพี่!
“ป่านนี้จุนฮงจะทำอะไรอยู่นะ” ผมเอ่ยเสียงเบาที่สุดในชีวิตแค่อยากพ่นออกมาเป็นเสียงให้พระเจ้ารับรู้และส่งผ่านสายลมไปให้เขารับรู้เช่นกัน ก็เท่านั้นครับ..
“รดน้ำต้นไม้อยู่” เสียงที่ไม่ได้รับเชิญให้เข้ามาในโซนประสาทของผมดังขึ้น จงออบพูดขึ้นตัดบทอันแสนโหยหาของผมอย่างหมดสิ้น..ผมหันไปมองมันอย่างเอาเรื่อง มันยักไหล่เชิงไม่รู้กลับมาให้ผมแทนคำตอบแล้วยกร่างตัวเองย้ายทับไปนั่งข้างพี่ฮิมชานแทนนั่งกับผม ผมมองออกนอกหน้าต่างก็เห็นได้ชัดว่า จุนฮงกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่จริงๆ ..ใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนกำลังยิ้มหวานให้เหล่าต้นไม้ดอกไม้ใบหญ้าอยู่ มันช่าง..หน้าหลงใหล
“..”
“…” ผมรีบหันหน้ากลับจากจุดมองจุดนั่นทันที จุนฮงอยู่ๆก็เสือกหันมามองผมตาโตเท่าไข่ห่านขนาดนั้น เป็นใครใครเขาก็ต้องตกใจกันบ้างละครับ ผมแอบมองด้วยห่างตา เด็กนั่นเกาหัวเอียงคอมองอย่างสงสัย ..น่ารักชะมัด อยู่ๆจุนฮงก็หายไปจากจุดโฟร์กัสของผมซะงั้น ผมถอนหายใจอย่างไม่สบอารมณ์ถึงหัวพิงกับโซฟาอย่างอ่อนเพลีย ..ก็เคยผิดพลาดไปแล้วนี่นะ.. ให้อภัยหน่อยมันจะตายห่าไงชเวจุนฮง!
ก๊อกๆๆ!
“จงออบไปเปิดดิ” ผมบอกเพื่อนรักของผมทั้งที่ตัวของผมยังหลับตาพริ่มอยู่
“พี่ฮิมชานวานไปเปิดหน่อย”
“แดฮยอนไปเปิดดิ” ..ลงท้ายด้วยกูคนสุดท้าย-_- เฮียอยู่หนายยยยย ไอ้ว้อนท์ยูนาววว พลีสส ลองเรียกเล่นๆเพื่อความขี้เกียจของเราแล้วกัน!
“เฮียไปเปิดทีดิ๊ครับ”
“..จงอ๊อบ!ไปเปิดทีดิวะ!” แม่งยังเสือกได้ยินอีก กูละนับถือ
“โหยยย! พี่ฮิมชานไปเปิดให้ทีดิครับ ตายเลยแม่งเอ้ยย!!”
“แดฮยอนไปเปิดสักทีเหอะ คนรอหน้าบ้านแม่งไม่ละลายแล้วหรอ ดูแดดดิแดด!” หันมาส่งเสียงเข้มแวดๆใส่ผมแล้วหันไปมองทีวีต่อ ..กูผิดหรอ ผมพยายามลุกและล้มตัวลงไปนั่งใหม่ ลุก..และล้มตัวไปนั่งใหม่อยู่สักพัก ก็โดนด่าอีกครั้ง
“มันจะยากมากใช่มั้ย! กับการเดินไปเปิดประตูเนี่ย เดินไปถึงสิบก้าวก็ถึงแล้วเว้ย!” พี่ฮิมชานแวดใส่ผมต่อ ผมทำหน้าตายกลับไปแทนคำตอบ ก็คนมันขี้เกียจนี่หว้า..
“ทีพี่ละครับ” จงออบสวนขึ้นกลับมา ขอบคุณที่ถามแทนกู -_-
“พวกมึงเจ้าของบ้านนะ กูแค่แขกมะ.. // พี่เกาหลีนะครับ” ผมยิ้มอย่างผู้ชนะเมื่อพี่ฮิมชานเถียงต่อไม่ออก ผมเดินไปแทกมือกับไอ้จงออบแล้วเลี้ยวตัวเดินไปหน้าประตูบ้าน
ก๊อกๆๆๆ!!!
เออกำลังจะมาเปิดให้อยู่นี่ไง บ้านมึงไฟไหม้หรอเคาะขนาดนี้พังเข้ามาเหอะ -_- ผมคิดในใจอย่างปลงๆเอื้อมมือไปบิดลูกบิดสีทองดำออกมา
“โอ๊ะ..” เสียงผมเองครับ ผมตกใจอย่างมากและช็อคอย่างสุดที่ จุนฮงมาบ้านผมครับ..
“เคาะแม่งตั้งนานกว่าจะมาเปิดกันได้ พวกพี่เตี้ยกว่าประตูหรือพวกพี่ไม่อยากต้อนรับแขกกันแน่ฮะ? รู้มั้ยผมยืนตากแดดตากลมรอพวกพี่มาเปิดประตูน่ะมันนานขนาดนั้น มันร้อนนะเว้ย!!” ..สวดยับเป็นพระพึ่งบวชเลยครับ ผมอ้าปากค้างกับอาการแร็พเร็วรัวเทพถึงขั้วหัวใจ ใบหน้าหวานๆของจุนฮงมีเหงื่อผุดขึ้นมาเต็มใบหน้า ร้อนจริง.. เห็นแล้วร้อนจริง
“ไม่คิดจะเชิญแขกเข้าบ้านหรอครับ? หรือพี่จะยืนคุยตากแดดกับผมหน้าบ้าน?” จุนฮงช้อนตามองผมอย่างเดือดๆแขนเล็ยกขึ้นปาดเหงื่อบนใบหน้าลวกๆ ผมกระพริบตาถี่ๆก่อนจะเบี่ยงตัวหลบเชิงเชิญเข้าบ้าน จุนฮงไม่รอช้าวิ่งปู้ดเข้าไปนั่งหน้าพัดลมทันที ถึงมันจะดูไร้มารยาท แต่สำหรับผมแล้ว..จุนฮงคงลืมตัวไปแล้วว่า เราไม่ถูกกัน ก็ดีไม่ต้องพูดไม่ต้องบอกใคร ปล่อยเด็กมันลืมตัวไปนั่นละ J
“พี่ชานนี่หวัดดี พี่กุ๊กกี่เล่า?” จุนฮงนั่งสะบัดคอเสื้ออยู่หน้าพัดลมถามพี่ฮิมชานขึ้น พี่ฮิมชานหันมามองแล้วยิ้มให้กับจุนฮงก่อนจะตอบไปว่า พี่ยงกุกอยู่ข้างบนบ้าน จุนฮงพยักหน้ารับแล้วหันไปหาพัดลมต่อ
“ไอ่โล่พรุ่งนี้พี่ไม่ไปลานสเก๊ตนะเว้ย ร้อนวะ” จงออบพูดขึ้นโดยไม่ละสายตาจากพีเอสพีตัวโปรดของมัน จุนฮงสงสัยอืมๆในลำคอโดยไม่ละออกจากพัดลมเหมือนกัน ..จะว่าไปแล้ว เหมือนกูไม่มีตัวตน
“อ่าวเด็กโย่งมาทำไมบ้านเฮียวะ” เฮียของผมกึ่งเดินกึ่งย่างก้าวช้าๆลงมาจากบันไดเอ่ยทักจุนฮงขึ้น จุงฮงรีบหันไปหาเสียงนั่นอย่างว่องไวเปรียบเสมือนแสงก่อนเสียง(?) จุงฮงวิ่งไปกระโดดกอดคอเฮียบังอย่างลืมตัว ไอ้เหี้ยเฮียแม่งก็กอดจุนฮงของผมตอบ พี่ฮิมชานมองด้วยสายตาว่างเปล่ายักไหล่เบาๆแล้วหันกลับไปมองทีวีต่อ ..หึงเงียบ? หรือไม่สนใจกันแน่วะ -_-
“เมื่อกี้อ่ะ ผมรดน้ำต้นไม้อยู่ใช่ป่ะละ //อ่ออ” อยู่ๆจงออบแม่งก็เปร่งเสียงขึ้นขัดจุนฮง จุนฮงหันไปมองหน้าไอ้จงออบอย่างมึนๆเอียงคอมองอย่างสงสัย ..โอ้ยน่าฟัดสัด!
“พี่จงออบรู้แล้วหรอว่าโล่จะพูดอะไร ” จุนฮงมองหน้าไอ้ออบอย่างเหลือเชื่อตาหวานกลมโตขึ้นเท่าไข่ห่านทำหน้ายียวนกวนประสาทเก่งเหมือนเดิม
“ก็ให้น้องโล่พูดมาก่อนดิ เผื่อคนละเรื่องกัน” พี่ฮิมชานสงบสงครามทางประสาทระดับจิ๊ดของพวกมันขึ้น
“ก็ผมรดน้ำต้นไม้อยู่ก็รู้สึกเหมือนมีคนมองอ่ะ พอผมเงยหน้ามองเท่านั่นละ!! ” เด็กน้อยเงียบไปสักพักแขนเล็กสองแขนถูกยกขึ้นโอบไหล่ตัวเองไว้ คนทั้งบ้านมองจุนฮงอย่างงงๆพลางต้องการฟังต่ออย่างจดจ่อ ..รวมถึงผมด้วยละ
“ตุ๊กแก!!!” จุนฮงแหกปากลั่นพลางชี้นิ้วไปยังกระจกที่มี ..ตุ๊กแกตัวเท่าควายเกาะอยู่ โชคดีที่อยู่ด้านนอกนะครับ ท้องมันขาวจัง T^T เหล่าบันดาลคนกลัวสัตว์เลื้อยคลานอย่างผมจงออบพี่ฮิมชานจุนฮงเฮียบัง ว่าง่ายๆคือกลัวแม่งทั้งหมดบ้าน ถอยหลังไปยืนอยู่หลังโซฟาอย่างไว จะว่ากลัวก็กลัวจะว่าไม่กลัวก็ได้ครับ แต่ตุ๊กแกน่ะ ..เห็นแล้วก็ขยะแขยงกันธรรมดา
“ยงกุกอ๊า~ ฉันไม่ชอบเลยวะ ไล่มันไปเห้อะ” พี่ฮิมชานเกาะแขนเฮียยังออดอ้อน เฮียทำสีหน้าหนักใจเท่าที่ชีวิตนี้จะเคยเห็นอย่างทันที ผมหันไปมองจุนฮงตอนนี้หายเข้าครัวกับจงออบไปแล้วละ ผมแยกตัวจากพวกเฮียกับพี่สะใภ้ออกมา จงออบกับจุนฮงกำลังตั้งหลักกับชีวิตอยู่หันมามองผมกัน
“ตะ..ตัวโครตใหญ่” จงออบเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน
“ตุ๊กแตหรือจระเข้!” จุนฮงเสริมขึ้นมาอีกคน ผมส่ายหน้าให้สองคนนั้นแล้วนั่งลงข้างจงออบทันที สงสัยมั้ยครับ? ทำไมผมไม่นั่งข้างจุนฮง นั่งข้างน้องมันก็ได้แค่ใกล้ ไม่ได้เห็นหน้าถนัดๆเหมือนนั่งตรงข้ามนี่ครับ
“บัง! มึงเคยทำอะไรเพื่อกูมั้ย!!” ทะเลาะกันซะแล้ว ผมลุกแล้วรีบวิ่งไปยังห้องรับแขกที่พึ่งเดินออกมาเมื่อกี้ พี่ยงกุกยกมือขึ้นมากันฝ่ามือของเมียที่กำลังจะตบจิกกระชากอยู่ พี่ฮิมชานหน้าแดงไปด้วยความโกรธ นาทีนี้คงไม่เขินหรอกครับ-_-
“ฮิมชาน! ใจเย็น โอ๊ยเหี้ยเจ็บนะเว้ย!!” พี่ฮิมชานตบเข้าหูเฮียผมไปดังบ้าปใหญ่ๆทีหนึ่ง สักพักมันแดงขึ้นมาเป็นรอยมือนั้นเลยครับ ..เจ็บมั้ยวะ?
“มึงก็ไล่ตุ๊กแกตัวนั้นออกไปซะซิ!!” พี่ฮิมชานตะหวาดลั่น กองหลังอย่างพวกผมสะดุ้งเฮือกอย่างพร้อมเพียงกัน พี่ฮิมชานเหมือนอัพเลเวลขึ้นจากเมื่อก่อน มันบ่งบอกให้พวกผมรู้อย่างนึงคือ ..เฮียผมน่ะ กลัวเมีย
“ตะ..แต่” ถึงเราจะเป็นผู้ชาย มันก็ต้องมีสัตว์หรือของที่ไม่ชอบที่กลัวกันบ้างสินะครับ ผมสามคนเหมือนจะรู้งานค่อยๆย่องออกจากบ้านกันไปทีละคน จนมาถึงผมคนสุดท้าย เฮียหันมาเจอพอดี สีหน้าอ้อนวอนขนาดนั้น ..เห็นแล้วก็ไม่ใจอ่อนหรอกเหี้ย โชคดีกับจระเข้ยักษ์นะครับ โบกมือล่ำลาพอเป็นพิธีแล้ววิ่งจู๊ดออกนอกบ้านทันที ผมเดินตามหลังไอ้สองคนนั่นมาเรื่อยๆจนถึงปาร์คของหมู่บ้าน จงออบ จุนฮง นั่งลงบนชิ่งช้า ผมเดินอ้อมไปนั่งอีกอันด้านข้างจุนฮง
“หยี๋! นึกภาพแล้วอยากอ้วก” จุนฮงเริ่มบทสนาขึ้นขายาวยันพื้นดินถีบออกแรงแกว่งชิ่งช้าตัวเองไปมา
“ฝันร้ายแน่ เชื่อเหอะ” จงออบพูดขึ้นมา
“บ้านพี่เลี้ยงตุ๊กแกด้วย ผมเพิ่งรู้ แหวะๆ” ผมหัวเราะกับท่าทางของจุนฮง ไอ้เด็กโขรงก็หัวเราะออกมาพร้อมๆกับจงออบ จะว่าไปแล้ว ..จุนฮงมองตุ๊กแก ไม่ได้มองผมนี่หว้าตอนนั้น คิดเองเออเองอีกแล้วสินะจองแดฮยอน .. แต่ก็ต้องขอบใจคุณโครตตุ๊กแกตัวนั้นนะครับ ที่ทำให้ผมใกล้ชิดกับคนข้างๆนี้อีกวันนึงของชีวิต ขอบคุณครับ J
__________________________________________
หายไปนานรู้ตัว ขอโทษครับผม .ส่งจูบ. ตอนนี้กลับมาแล้ว
จะพยายามอัพทุกวัน งานเยอะเข้าใจกันมั้ยน้ออ..
กำลังจะเปิดเทอมกันแล้วด้วยนี่ครับ? อย่ามัวแต่อ่านฟิคละครับ
รัก .ปาหัวใจ.
ความคิดเห็น