คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : zelo x you ; อัพเดท_
Zelo and you;
จะแปลกไปมั้ยถ้าคุณไม่บ้าเกาหลีแต่รู้จักทุกวง
จะแปลกไปมั้ยถ้าคุณชอบเกิร์ลกรุ๊ปไม่ชอบบอนแบนด์
จะแปลกไปมั้ยถ้าคุณไม่รู้จัก ..บีเอพี
“ฮ่ะแช่มม!” วันนี้เป็นวันอะไรของฉันเนี่ย จามตั้งแต่เช้าแล้วนะ ฉันนั่งฟึดฟัดอยู่คนเดียวหน้าทีวี นี่ก็วันที่สามของการมาเยือนประเทศกิมจิ ไม่เห็นมีอะไรพิเศษเหมือนที่คุยโวไว้เลยนี่! ฉันเบื่อฉันเบื่อเว้ยยย!!
“อิบ้า! เลิกนั่งดึงหัวตัวเองสักทีเหอะ กูสงสาร” สำเนียงไทยแปลกๆของเพื่อนสนิทคุณโวยขึ้นมา เขาเป็นคนเกาหลี-ไทย ติดสอยห้อยส่งมาเกาหลีเป็นเพื่อนคุณครั้งที่ล้านแปดแล้ว คุณมาเกาหลีบ่อยมากเท่าที่จะบ่อยได้ ใช่..คุณมีญาติอยู่ที่นี้ แต่คุณไม่เคยไปหาญาติของคุณเลย พอลงเครื่องปุ๊บคุณก็ตรงดิ่งไปหอพักของเพื่อนสนิทมากกว่าจะมาหาญาติ -_-
“โว้ยยย ก็คนมันเบื่อหิมะเหี้ยไรเนี่ย ตกไม่พักกูจะออกไปแรดดด จะออกไป!” คุณโวยวายรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวันนี้ เพื่อนสนิทของคุณได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอาเต็มทน
ติ๊งต่องง~
คุณหันไปส่งสายตาเชิงบอกให้เพื่อนของคุณลุกไปเปิดประตูแต่เพื่อนคุณกลับส่ายหน้า คุณมองจิกๆก่อนจะเดินสะบัดก้นไปเปิดประตู
“มีอะไรค่ะ” สำเนียงเกาหลีของคุณถือว่าใช้ได้ ฟังรู้เรื่องพูดรู้เรื่อง แต่ถ้าคุยกับคุณเร็วๆ อย่าหวังเลยว่าคุณจะเข้าใจ คุณเงบหน้ามองบุคคลที่มากดออดหน้าห้องของคนอย่างงงๆ ร่างสูงมัดจุกบนผมเทาเข้มสายตาเหวี่ยงๆเหมือนไม่พอใจอะไรสักอย่าง
“คุณช่วยเบาๆเสียงห้องคุณหน่อยได้มั้ยครับ” เสียงดังฟังชัดแลดูประชดประชันและไม่สบอารมณ์ของเขา ทำให้คุณ..แทบจะวีนแตกและไม่พอใจอย่างมากกับการกระทำของเขา
“คุณหาว่าฉันพูดเสียงดังหรอ!” ตีโพยตีพายไปเองตามภาษาของคุณ ชายหนุ่มตรงหน้ามองอย่างอึ้งๆพลางส่ายหน้าปฏิเสธไปด้วย
“ผมเปล่าว่าคุณนะครับ แค่บอกให้เบาเสียง พวกผมกำลังทำงานกันอยู่มันรบกวน อย่าร้อนตัวสิครับ”
“..”
“บี้มีไรวะ?” และเพื่อนสนิทของคุณก็เข้ามาช่วยเหลือ คุณถึงกับไปไม่ถูกเมื่อเจอร่างสูงตอกหน้ากลับมา คุณหันไปมองด้วยสายตาขอความช่วยเหลือจากเพื่อนคุณ แต่กับต้องงงเข้าไปอีก เพื่อนคุณหน้าแดงแปร้ดเหมือนจะระเบิด มองไอ้คนหน้าประตูไม่วางตา คุณมองเพื่อนสนิทของคุณสลับกับชายหนุ่มหน้าประตูอย่างงงๆ อะไรกัน?
“ซะ..เซโล่!! กรี๊ดดดดดดดดด” และแล้วเสียงกรี๊ดที่ดังเข้าไปถึงโซนประสาทก็ทำงานขึ้น คุณยกมือขึ้นมาอุดหูแทบไม่ทัน อยู่ๆก็มีชายหนุ่มสี่ห้าคนวิ่งจู่ดๆออกมาจากประตูห้องข้างๆคุณ
“จุนฮงเป็นอะไร!” ร่างสูงหัวทองปากห้อยๆตะโกนถามขึ้น อยู่แค่นี้จะตะโกนทำไม?
“บะ..บีเอพี!!” เพื่อนของคุณยังคงพร่ำเพ้ออะไรไม่รู้ขึ้นมาอีก คุณเหมือนคนเพิ่งออกจากกะลา ..งง และ งง
“มึงเป็นอะไรรร เห้ยยยกลับมา! Come back! Hey!” คุณทั้งเขย่าทั้งถุบทั้งตีเพื่อนของคุณ แต่เขายังคงมองผู้ชายหกคนนั้นด้วยสีหน้าฟินๆเหมือนเดิม
“ขอเข้าไปคุยในห้องคุณได้มั้ยครับ” ใครไม่รู้พูดขึ้นมา คุณยังไม่ได้หันไปบอกว่าห้ามเขา ก็เข้ามากันหมดแล้ว ตอนนี้ในห้องของคุณมีผู้ชายหกคนยืนอยู่ตรงห้องรับแขก ส่วนเพื่อนของคุณยืนนิ่งเหมือนโดนสาปไปแล้ว
“อีบี้! แกดูนี่ นี่บีเอพี!” คุณหันไปตามแรงสะกิดของเพื่อนคุณ มันเป็นโปสเตอร์รูปผู้ชายหกคนยืนเก๊กท่านู้นท่านี้ คุณมองผ่านๆ อย่างไม่สนใจ
“กูรู้จักมากอ่ะมึง -_- ” คุณตอบเพื่อนคุณไปก่อนจะหันกลับไปเผชิญหน้ากับคนแปลกหน้าทั้งหกคน
“เข้ามาเนี่ย มีอะไรรึเปล่าค่ะ?” คุณหันไปหาคนตัวพอดีคุณ นั่น มุนจงออบ หนุ่มตาตี่หล่อน่ารักตัวเล็กกล้ามใหญ่ขวัญใจสาวๆทั่วเอเชีย แต่ยกเว้นคุณ ..คุณไม่รู้จักแม้แต่ชื่อของเขา
“เอ่อ..เราเห็นจุนฮงมันออกมานานแล้ว ยะ.. /พวกเราออกมาตามน่ะครับ” ชายหนุ่มผิวเข้มๆออกแทนพูดแทรกขึ้นพลางดันตัวหนุ่มตาตี่ให้ไปอยู่ข้างหลังแทน
“ว่าแต่คุณชื่อ..”
“งั้นก็กลับไปได้แล้ว” คุณพูดตัดบทดื้อๆ จึงมีเสียงหัวเราะหลุดออกมานิดๆ คุณมองเจ้าของเสียงหัวเราะอย่างเคืองๆ
“หัวเราะอะไรไม่ทราบค่ะ?” คุณหันไปถาม บังยงกุก หนุ่มมาดเข้มดูดีและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน สาวๆจะกรี๊ดกร้ากเวลาเขาทำท่าทางน่ารักแอ๊บแบ๊ว แต่ยกเว้นคุณ ..คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจริงๆแล้วเขาน่ะโหด..
“ปะ..เปล่าครับ”
“อิเบบี้! มาคุยกับเลย มานี่!” อยู่ๆเพื่อนของคุณก็มาประชากลากคอคุณเดินไปยังห้องครัว คุณสะบัดแขนของเพื่อนคุณออก เพื่อนคุณถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่มาก คุณได้ยินชัดเจนเต็มสองรูหูเลยทีเดียวเชียว
“แกไม่รู้จักบีเอพีรึไงกัน!!”
“จะไปรู้ได้ไง! หนังเรื่องอะไรกัน!”
“ไม่ใช่หนังเว้ย! ศิลปิน!”
“นักร้องน่ะหรอ? หึ!”
“อีเวรรร รู้จักซีเคร็ทสือกไม่รู้จักบีเอพี!”
Zelo;
เหมือนผมกำลังพาสงครามมาลงโลกยังไงไม่รู้ครับ ..ผู้หญิงคนนี้สวยดี..แถมชื่อเบบี้ซะด้วย น่ารักจัง อ่ะใช่ครับ..เมื่อสิบนาทีก่อน พวกเราบีเอพีกำลังอ่านบทรายการของวันพรุ่งนี้อยู่ แต่แล้วก็มีเสียงโวยวายอย่างดังขึ้น ผมไม่รู้ว่าภาษาอะไรหรอกนะครับ มันไม่ใช่ภาษาเกาหลี สมาธิพวกเราหายวาบไปหมด จนเฮียบังต้องเข้าไปอ่านในห้องน้ำ พี่จงออบต้องเอาสำลีมาอุดหู พี่แดฮยอนออกไปอ่านในห้องนอน แต่พี่เขาก็บอกว่ายังได้ยินเสียงอยู่ พวกเขาเลยให้ผมมาบอก ให้เงียบลงหน่อย เพราะผมเด็กสุดเลยโดนใช้และคงเป็นเพราะ ผมน่ารักหล่อดูดีมั้งครับ ในเกาหลีตอนนี้วงของเรากำลังมาแรง ต้องรักษาภาพลักษณ์ของวงด้วย จะเดินไปบอกให้เขาเงียบๆหน่อย ก็ดูยังไง..เลยต้องเอาสเน่ห์ล่อ! แต่พอคนนั้นมาเปิดประตูเท่านั่นละ ..มันเหมือนโลกหยุดหมุน ผู้หญิงตัวเล็กๆผมมัดรวบขึ้นไปไว้กลางหัว หน้าตาบ่งบองว่าไม่สบอารมณ์จะมาเปิดประตูอย่างมาก ผมดูออก ..ผมเป็นบ่อย -_- แต่ผู้หญิงที่สูงแค่อกผมนั่น เหมือนเขาจะไม่รู้เลยว่าผมเป็นใคร สักพักก็มีผู้หญิงอีกคนเดินออกมา เขาช้อคไปเลย สงสัยเขาจะรู้ว่าผมเป็นใคร ..และเธอก็ กรี๊ดออกมาลั่นซอย
“อีเวรรร รู้จักซีเคร็ทเสือกไม่รู้จักบีเอพี!”
“ทำไมวะ ..ไม่รู้จักนี่เอ้าท์มากเลยอ่อ?” บทสนทนาของพวกเธอยังคงดังลั่นไปทั่วห้องเหมือนเดิม ถึงจะเสียงเบาเสียงดังแต่ห้องมันก็ยังสะท้อน ..ถึงว่าละ ได้ยินไปถึงห้องผม
“เออดิ! ”
“ชิบหายตกเทรน์! ไม่นะ ไม่เอ้าท์ เดี๋ยวกูไปอัพตัวเองแวบ” ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนั้นเดินออกมาพร้อมเพื่อนของเธอ เธอเดินมาหยุดตรงหน้าของผม มองตั้งแต่หัวจรดเท้าของผมขนาดนั้น สิงเลยเถอะครับ ..
“คนนี้ชื่ออะไร?” เธอเปร่งเสียงพูดขึ้น เพื่อนของเธอเลยตอบกลับมาแทน
“เซโล่ มักเน่” เธอพยักหน้างึกๆแล้วเดินไปหยุดตรงหน้าเฮียบัง เธอเดินวนรอบตัวเฮียบังอย่างมึนๆ ..คงแปลกใจ วันนี้เฮียเขใส่เสื้อทหารกางเกงทหารอยู่หอพักน่ะครับ -_-
“วิดพื้นสิบที! ปฏิบัติ!” ..ผมรู้ว่าเธอสั่งเฮียน่ะเล่นๆ แต่ผมไม่รู้ว่าเฮียน่ะ จะจริงจังกับคำสั่งของเธอ
“คนนี้ชื่ออะไรอ่ะมึง?”
“บังยงกุกลีดเดอร์ของวง คนนู้นคิมฮิมชาน คนนั้นจองแดฮยอน ข้างๆยูยองแจ และนั่นก็ มุนจงออบ”
“อืม..กูจำได้แค่เซโล่น่ะ -_- ไว้เดี๋ยวจะจำใหม่นะ” ..ผมรู้สึกใจเต้นแรงๆยังไงไม่รู้แหะ
You;
“พวกนายเป็นนักร้องจริงหรอ?” ฉันยังคงสงสัยไม่เลิก ก็ใช่น่ะสิ หน้าตาไม่เห็นจะหล่อเลย คนนั้นปากก็ห้อย คนนี้ฟันก็เหยิน นู้นก็เตี้ย นั่นก็ดำ โน่นก็อ้วน และอีกคนก็สูงเกิน ไม่ลงตัวเลยสักอย่าง
“งั้นพวกผมร้องให้ฟังเพลงนึงแล้วกันครับ” ไอ้คนอ้วนๆพูดขึ้น
Only one shot only one shot !!
อยู่ๆพวกเขาก็ลงไปวิดพื้นทำท่าทางแปลกบนพื้นลากหัวไปซ้ายทีขวาที ..อีเพื่อนของฉันยืนกระโดดวี๊ดๆอยู่ข้างฉัน ฉันหันไปมองมันแวบนึงแล้วหันกลับมาดูการแสดงอีกรอบ แต่มันดันจบไปซะแล้ว เพื่อนของฉันปรบมือดังลั่นอยู่คนเดียว ส่วนหกคนนั่นโค้งนิดๆให้เพื่อนของฉัน ..คุ้นนะ แต่ไม่รู้จัก -_-
“เพลง วันช็อตใช่มั้ย?’
“ครับผม” ไอ้ดำตอบฉันมา ฉันพยักหน้ารับเบาๆ
“แล้วจะอยู่กันอีกนานมั้ย? กินข้าวเย็นด้วยกันเลยมั้ยละ” ผมเปรยถามพวกนั่นอย่างประชด อย่าตอบว่าอยู่นะเว้ย!
“ไม่รบกวนหรอกครับ” ไอ้ปากห้อยๆวิดพื้นเมื่อกี้ตอบฉันมา ดีแล้วละที่มีมารยาท
“งั้นพวกผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” คนที่ฟันเหยินๆบอกฉัน พวกเขาโค้งนิดๆให้ แล้วหมุนตัวเดินกลับไป ฉันเดินตามไปเพื่อที่จะปิดประตูส่งพวกนั่น อยู่ๆไอ้เจ้าคนตัวสูงๆ รู้สึกว่าจะชื่อเซโล่ ..มั้ง? ขวางทางฉันอยู่ ฉัน จะ ปิด ประ ตู นะ!
“อัพเดทตัวเองบ้างนะครับที่รัก จุ้บ” ..มือของฉันถูกยกขึ้นไปทาบกับริมฝีปากไอ้คนตัวสูงนั่น ..ที่รัก? ไอ้บ้า!
“อะ..ไอ้! ..” ฉันยังไม่ทันได้ด่าเลย กลับมาก่อนเซ้!!
ความคิดเห็น