Resurrection of the dead ซอมบี้ลืมโลก

ข้อมูลเบื้องต้น

บทนำ

ครืดๆ ครืดๆ

เสียงของหนักลากพื้นดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ  เด็กสาวที่อยู่ในมุมมืดอย่างโดดเดี่ยวนั่งกอดเข่าตัวเองแน่นพลางฟังเสียงของหนักที่อยู่ไม่ไกล  มือที่เคยขาวผ่องบัดนี้เต็มไปด้วยแผลขีดข่วนและเลือดแห้งกรังกำมีดสั้นขนาดเล็กที่อยู่ในมือแน่น

นภานั่งกอดเข่านั่งอยู่มุมห้องของตนเองรอสิ่งที่กำลังใกล้เข้ามา  หญิงสาวหลับตาปี๋ขณะที่มีหยดน้ำใสๆไหลรินรดใบหน้าสวยเป็นทางยาว  เสียงสะอึกสะอื้นดังขึ้นเบาๆอย่างอดกลั้นไม่ไหว  เหตุการณ์ที่ได้พบเจอนั้นมันมากเกินกว่าที่เด็กสาววัย 16 คนหนึ่งจะรับได้  นภายังคงจำได้ถึงเสียงกรีดร้องของผู้คนที่ส่งเสียงดังลั่น  สายตาอ้อนวอนขอร้องหรือขอความช่วยเหลือ  ใบหน้าทุกข์ทรมานพร้อมกับหยดเลือดที่รินไหลเป็นทาง

‘ขอทีเถอะ  อย่าเข้ามาเลย’

นภาทำได้เพียงภาวนาฟังเสียงที่ใกล้เข้ามาอย่างไม่สามารถหลบหนีไปไหน  เธอกำลังบาดเจ็บจากข้อเท้าที่บวมเป่งจากการวิ่งหลบหนีพวกมัน  เธอไม่สามารถหนีไปได้เลย

ครืด  ครืดๆ

เหมือนสิ่งที่เธอภาวนาไว้จะไม่สามารถเป็นจริงได้  ของหนักนั้นกำลังเคลื่อนที่มาทางเธอเรื่อยๆ  นภาน้ำตาไหลพรากพร้อมกำมีดสั้นที่เก็บได้ในมือแน่น  หญิงสาวเงยหน้ามองบางสิ่งที่ใกล้เข้ามานั้นให้เห็นเต็มตา...

ร่างของหญิงสาวคนหนึ่งในชุดขาดวิ่น  นั่นไม่สำคัญเท่ากับใบหน้าที่แหว่งไปครึ่งหนึ่งพร้อมกับใบหูที่ขาดหายไป  ขาข้างขวาของผู้หญิงคนนั้นหักงอผิดรูปและลากอยู่กับพื้นตามทางอย่างที่คนธรรมดาไม่สามารถจะทำได้เมื่อบาดเจ็บขนาดนี้สมควรที่จะล้มไปนอนกองกับพื้นเรียบร้อยแล้ว...แต่นี่ไม่ใช่!  เธอยังคงเดินเข้ามาใกล้กับนภาเรื่อยๆเลือดมากมายไหลหยดลงตามทางที่เธอเดินผ่าน  นัยน์ตาสีขาวเหลือกนั้นจับจ้องมองไปรอบทิศทางพลางทำจมูกฟุดฟิดเหมือนกับกำลังตามกลิ่นอะไรสักอย่างอยู่

 “อือ  อา  อือ”

เสียงครางเบาๆดังขึ้นจากปากหญิงสาวคนนั้น  เลือดมากมายไหลหยดลงพื้นดังแปะๆเมื่อมันอ้าปาก  ในริมฝีปากของมันมีคล้ายคราบเนื้อติดอยู่ตรงซอกฟันที่เป็นสีดำสนิท

ครืด  ครืดๆ

 นภามองร่างที่ใกล้เข้ามานั้นเพื่อหาจังหวะรอเวลาที่มันเผลอหันไปมองทางอื่น  ก่อนจะค่อยๆพาร่างตนเองที่นั่งนิ่งอยู่ขยับเขยื้อนหลบออกไปให้ห่าง  หัวใจเธอสูบฉีดเต้นแรงอย่างลุ้นระทึกพลางหายใจเข้าออกยิ่งกว่าเดิมด้วยความตื่นเต้น  นภาพยายามสงบจิตใจของตนเอง  เธอค่อยๆหายใจเข้าก่อนจะผ่อนลมหายใจออก  พยายามทำเสียงให้เบาที่สุด

ร่างของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยหยดเลือดและขาที่งอผิดรูป  พร้อมกับเสียงคราง ‘อือ  อา’ ในลำคอ   ใบหน้าที่เหวอะหวะนั้นหันมาทางตรงที่นภาอยู่ซึ่งก็คือมุมห้อง  เหมือนมันกำลังสนใจที่ตรงจุดนี้...จมูกแหว่งๆที่เต็มไปด้วยเลือดนั้นสูดเข้าออกเหมือนรับกลิ่น

นภาน้ำตาไหลพรากเมื่อเห็นร่างของมันกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ  เธอมือไม้สั่น  แต่กลับกำมีดในมือไว้แน่น 

ครืดๆ  ครืดๆ ครืดๆ

เสียงนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน  พร้อมกับกลิ่นเลือดที่โชยเข้าจมูกของนภา  เธองอเข่าเข้าหาตัวเองเพื่อเตรียมท่าวิ่งหลบหนีแม้จะเจ็บที่ข้อเท้าก็ตาม

“จี๊ดๆๆ” 

            เสียงนี้ช่วยชีวิตเธอ  เมื่อร่างของหญิงสาวขางอที่กำลังเดินเข้ามาหานภากลับพุ่งไปยังเสียงนั้นที่อยู่ในห้องน้ำ  ซึ่งตรงข้ามกับที่นภาอยู่ขนาดนี้  เหมือนกับว่ามันตอบสนองต่อเสียงนั้น

            “จี๊ดๆๆๆๆๆ!!”

            นภาได้ยินเสียงดังเคร้ง  โครมดังอยู่ในห้องน้ำชั่วครู่  ก่อนจะตามมาด้วยเสียงเจ้าหนูน้อยกรีดร้องดังสนั่น  นภารู้ดีว่ามันกรีดร้องทำไม...มันกำลังถูกกินอยู่...เหมือนกับที่พ่อและแม่ของเธอกำลังถูกพวกมันกัดกินทั้งๆที่มีชีวิตอยู่!

            ‘เราต้องหนี’  นี่คือสิ่งที่เธอคิดได้เหมือนทุกๆครั้ง

            นภารอโอกาสนี้มานาน  หญิงสาวไม่มีเวลาจะมาสงสารหนูน้อยที่กำลังรับเคราะห์แทนเธอ  นภาจะต้องหาทางหลบหนีจากที่นี่ให้ได้ก่อนที่มันจะกินหนูหมดไม่งั้นสิ่งที่โดนกินต่อไปอาจจะเป็นเธอ  หญิงสาวค่อยๆลุกขึ้นยืนพร้อมกับเดินเบาๆไปยังประตูห้อง  ดวงตาสีฟ้าทะเลของหญิงสาวจับจ้องไปยังห้องน้ำเขม็งรอดูปฏิกิริยา  เท้าทั้งสองข้างของเธอค่อยๆก้าวไปอย่างช้าๆและเสียงเบาที่สุด

‘พ่อค่ะ  แม่ค่ะช่วยให้หนูปลอดภัยด้วยเถอะ’  หญิงสาวภาวนาถึงผู้เป็นพ่อแม่ที่พึ่งเสียไป

“เคร้ง!”

เหมือนสวรรค์เล่นตลกกับเธอ  เมื่อมีดเล่มสั้นที่เธอไว้แน่นนั้นแกว่งไปโดนกับขอบเตียงโลหะที่เธอกำลังเดินผ่าน  มันส่งเสียงดังก้องห้อง  หัวใจของเธอสูบฉีดอย่างรวดเร็วอย่างหวาดกลัวแต่หน้าของนภากับซีดเผือด  เธอรีบเดินอย่างรวดเร็วเพื่อออกไปให้พ้นจากประตูและเสียง ‘อือ  อา ’ ที่กำลังพุ่งออกมาจากห้องน้ำ  แต่มันก็ไม่เร็วพอเพราะขาที่บาดเจ็บอยู่ 

“อุ๊บ”

นภาพยายามกลั้นเสียงร้องของตนเอง  หญิงสาวหันหน้ากลับไปมองข้างหลังเห็นร่างนั้นพุ่งเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ  มือที่ขาวซีดของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยคราบเลือดสดๆและปากที่ดำเน่าเปื่อยนั้นกำลังอ้ากว้างพร้อมจะขย้ำเธอ  นภาเหมือนเห็นฝันร้ายกำลังซ้ำรอยเดิมกับเมื่อหลายวันก่อนที่พ่อและแม่เธอโดนเจ้าพวกนี้รุมกัดกินโดยที่เธอทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง  น้ำตาของนภาไหลพรากเธอขาแข็งยืนจ้องมองร่างที่พุ่งเข้ามาใกล้  มือของนภากำมีดไว้แน่น

‘แม่ค่ะ พ่อค่ะ  นภาขอโทษที่ทำตามสัญญาไม่ได้  นภาขอโทษค่ะ’ 

เมื่อร่างนั้นพุ่งเข้ามาอ้าปากกว้างเตรียมงับนภา  หญิงสาวปาดน้ำตาที่ไหลพรากออกไปก่อนจะจ้องมองร่างของสิ่งมีชีวิตตรงหน้านั้นอย่างเครียดแค้นที่สังหารพ่อกับแม่ของเธอ  นภากำมีดสั้นในมือแน่นก่อนจะพุ่งเข้าหาร่างตรงหน้าอย่างรวดเร็ว  มีดสั้นแทงเข้าไปยังหน้าที่แหว่งไปซีกหนึ่งของผู้หญิงคนนั้นก่อนที่นภาจะดึงมันออกมา  ร่างนั้นชะงักกึกและหยุดนิ่งไปแต่นภาไม่สน  ยกเท้าถีบโครมไปยังร่างตรงหน้า  ก่อนที่นภาจะไปนั่งคร่อมร่างนั้นแล้วแทงมีดย้ำๆลงไป

ฉึก!  ฉึก!  ฉึก!ๆๆๆ

“อีบ้า!  ไปตายซะ! อย่าอยู่เลย  อีสัตว์นรก”   

นภาโกรธจนเลือดเข้าตา  สติของเธอล่องลอยแต่มีดสั้นนั้นกลับแทงย้ำของบนใบหน้าที่เหวอะหวะของร่างตรงหน้าจนเละแหลกเหลว  เลือดมากมายกระจายออกไปทั่วห้องและติดตามตัวของนภาจนชุ่มเสื้อผ้ากลายเป็นสีแดงของเลือด 

ฉึกๆ!!

            “ตายไปซะ  สัตว์นรกอย่างมึงไม่สมควรอยู่บนโลกนี้!”  นภากรีดร้องพร้อมกับแทงย้ำๆลงไปเหมือนระบายความโกรธทั้งหมดออกมา  ตอนนี้เธอไม่มีสติอยู่ในตัวเลยแม้แต่น้อย  มือเล็กที่มีรอยขีดข่วนจากการวิ่งหนีพวกนี้ที่อยู่ข้างนอกกำมีดไว้แน่นและแทงเข้าใบหน้าของร่างข้างใต้อย่างรวดเร็ว

            เธอทำอย่างนั้นอยู่หลายนาที  จนกระทั่งอารมณ์โกรธหายไปหมด  หญิงสาวหอบหายใจหนักก่อนจะก้มมองร่างข้างใต้ตน  เห็นใบหน้าที่แหลกเหลวจนจำสภาพเดิมไม่ได้  มันเละจนเป็นเศษเนื้อคล้ายถูกบดด้วยเครื่องบดหมู  เลือดและมันสมองไหลเยิ้มออกมาจากหัวเป็นสาย  นภาผงะถอยหลังจากร่างนั้นอย่างรวดเร็ว  นัยน์ตาสีฟ้าทะเลของหญิงสาวเบิกกว้างอย่างหวาดกลัวคล้ายคนพึ่งได้สติ  เธอถอยหลังห่างจากร่างนั้นก่อนที่มือที่จับมีดสั้นแน่นจะคลายมันออกอย่างรวดเร็ว

            นภามองสำรวจตนเองเห็นเลือดเปรอะเปื้อนตนเองมากมาย  มือของหญิงสาวนั้นแดงเถือก...ไม่ใช่เพราะได้รับบาดแผล  แต่เพราะความบ้าคลั่งเมื่อสักครู่  เธอเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าตนเองทำอะไรลงไป  มือไม้ของนภาสั่นไปหมดเมื่อรู้ว่าร่างศพที่ใบหน้าเละเทะนั้นตนเป็นคนจัดการเองกับมือ

            “นภาไม่ได้ทำ  นภาไม่รู้เรื่อง  แม่จ๋านภาไม่ได้ทำน่ะ” 

เด็กหญิงเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ  ร่างของเธอทรุดตัวลงนั่งลงกอดขาตนเองไว้  นัยน์ตาสีน้ำทะเลนั้นดูเหม่อลอยอย่างคนไร้สติ

        **  คุณโฮมอยากขอคำแนะนำว่าควรจะทำเรื่องยาวดีไหม ><  เรื่องนี้เป็นแนวแฟนตาซี-ซอมบี้  ที่มีตัวเอกเป็นซอมบี้  มีแรงบันดาลใจจากเรื่องซอมบี้ที่รัก(พระเอกหล่ออ่ะ><)  แต่ไม่เหมือนแน่นอน...ต่างกันคนล่ะทวีปเลย 555


 

G  Minor!