อัญพัชร์

"การจดจำของสิ่งสำคัญในหัวใจ"

"การได้...จดจำของสิ่งสำคัญที่สุดในหัวใจ"

กล่าวย้ำอีกทีอย่างนุ่มนวลและค่อยเป็นค่อยไปในแบบของสตรีผู้นี้ กำลังตอบสิ่งที่ผมถามให้กระจ่าง

"เมื่อมองไปแม้ในที่ ที่ว่างก็จะเห็น"กล่าวพร้อมรอยยิ้มละเมียดละไมอย่างเอิ่บอิ่มใจจากห้วงของความคิดคำนึง

ที่มีคนๆเดียวเท่านั้นที่ทำให้สตรีผู้นี้ ยิ้มในแบบผู้มีตราประทับของหัวใจ ตราประทับที่ชื่อว่าความรักสลักอยู่

"เป็นภาพในสายลมที่เราจดจำไว้ในหัวใจ"

กล่าวต่อไปอีกด้วยรอยยิ้มบาง โดยไม่ละสายตาที่มองไปตรงๆ ไปยังบุรุษผู้ถูกหัวใจของเธอเลือก

สายตานั้นมั่นคงราวกับว่าจะไม่มีทางเปลี่ยนไปเลย

"จดจำชัด"

"จดจำเขา"

"เหมือนการภาวนาอันศักดิ์สิทธิ์"

เปล่ง! ราวกับว่าได้ยินเสียงระฆังของการสวดภาวนา  เสียงระฆังได้ไล่ความมืดมิดไปจากดวงตาผม

คำตอบจากสตรีผู้นี้ กล่าวให้เห็นภาพชัดโดยไม่ร้อนรนเลย 

คำพูดได้ทำให้กระจ่างค่อยๆบรรจงสลักถ้อยคำ จากริมฝีปากนั้น

 ภายใต้ผ้าคลุมบางของสีขาว มีสายตาที่เป็นประกายอยู่ ดูมั่นคงมาก

เจนชัดไปเบื้องหน้า อย่างลึกซึ้ง มีเพียงแค่ยามมองบุรุษผู้ที่กำลังย่างก้าวไปในเบื้องหน้านี้

เท่านั้น ที่ดูเหมือน สตรีผู้นี้ไม่มีสิ่งอันใดซ่อนอยู่

และคำกล่าวของสตรีผู้นี้ด้วยที่ทำให้ผมรู้สึกราวกับตาสว่างเพราะเหมือนกับได้ลืมสิ่งสำคัญไป

จนถึงบัดนี้ถึงจำได้ขึ้นใจ

"จดจำเธอ  ผมจำได้สิ"

"จำได้ยิ่งกว่าเรื่องราวในชีวิตของผมสะอีกนะ"กล่าวพึมพำเบาๆกับตัวเองพร้อมมองภาพเบื้องหน้า

แผ่นหลังนั้น ร่างที่บอบบางดูอ่อนโยนหน้าทะนุถนอม ก้าวย่างอย่างเชิดฉาย ไปข้างหน้า  ใครจะสามารถเทียบเธอได้เป็นเธอ ที่กำลังเดินไปพร้อมบุรุษผู้นั้น   เป็นเธอ ที่กำลังเอ่ยถ้อยคำบางอย่างกับเขา ด้วยความจริงใจอันเป็นเอกลักษณ์เสมอนั้น เป็นเพียงเธอ และเธอคนนั้นเป็นยอดดวงใจของผม เป็นเรื่องราวในชีวิตอันแสนวิเศษของผม 

จดจำสายตาของเธอ ที่สวยเหลือเกิน ดวงตานั้นมีความงามอันแปลกประหลาดซ่อนอยู่  เป็นเพชรแท้น้ำงามสูงค่า

เป็นที่มาของแสงดวงอาทิตย์ที่ถูกส่งให้ดวงจันทร์แน่แท้

และเป็นคำพูดในความฝัน ถึงความรักที่ไม่มีสิ้นสุด

'นิด'

"แล้วคุณละครับ จะจดจำผม 

'จำเคิก์ซของคุณ' ไว้แบบไหนกัน"

อัญพัชร์_____เศตาภรณ์แห่งคิมหันตฤดู

อัญพัชร์_____สิยาษิตรา เขียน

 

ฉัน กำลังจดจำ คุณ 'ชารุณห์'

จึงได้กลับมาเพื่อจดจำอีกครั้ง

ให้ชัดเจนยิ่งขึ้น

ฉันได้ผ่านมาหลายที่

แต่คุณจะอยู่ที่นี้และที่นั่น 

คุณได้กำหนดสถานที่สำหรับตัวคุณเอง

และไม่เคยละทิ้งความรับผิดชอบของคุณ

ความจริงแล้ว ฉันอยากจะเฝ้ามองการกระทำทุกอย่างของคุณ 

ซึ่งแต่ละนาทีนั้นมีค่ากว่าทองและเพชร สูงล้ำค่ากว่าสรวงสวรรค์

ได้มองคุณ เพียงแค่มองคุณนั้น

ที่กำลังยืนครุ่นคิดอยู่อย่างนิ่งเงียบ

ท่ามกลางแสงเรืองรองนั้น อาทิตย์อุทัยทักทอราวกับเป็นรัศมีร่างของคุณ 

คุณต้องการที่จะทำอะไรต่อไป?

หรือกำลังกลายเป็นสันติภาพและเสรีภาพที่ผู้คนปรารถนา

ได้หรือไม่ หากไม่สามารถลืมเลือนอดีต ก็ขอแค่อย่าจมอยู่กับมัน

ฉันกำลังมองอย่างคาดหวัง เพื่อที่คุณจะสามารถ

ฉันเฝ้ามองคุณ หากสามารถรู้สึกได้ถึงลมหายใจอันอ่อนโยนของคุณเพียงเท่านี้ 

ก็ราวกับว่ามองเห็นจิตวิญญาณของพระเจ้าบนอนันตนิจโลกภพ

จดจำคุณไว้ในหัวใจนี้  ที่ราวกับการภาวนาอันศักดิ์สิทธิ์

มีคำกล่าวว่า 

ที่จักรวาลแห่งนี้มีคำว่า 'รัก' ซ่อนอยู่

ถ้าหากว่าพูดออกไปได้โดยไม่มีเงื่อนไข 

สำหรับฉันตอนนี้คุณเป็นการอธิษฐานที่สัมฤทธิ์ผล

เพียงแค่ฉันได้กลับมาเพื่อพบ

เพียงแต่ได้จดจำ

คุณเป็นแหล่งที่มาของความสงบในจิตใจของฉัน ให้ฉันได้หลีกหนีความทุกข์ยากนับพัน

เป็นต้นไม้ใหญ่ที่ฉันได้เอนกายใต้ร่มเงาเพียงชั่วครู่ 

เพื่อที่ฉันจะได้เข้มแข็งขึ้นเพื่อเดินทางต่อ ยังมีสิ่งต้องทำอยู่

แต่ก็ไม่อยากจากไป บางที  ก็อยากจะลืมไปว่าฉันต้องทำอะไร

คุณให้ความเงียบสงบแต่พร้อมกันนั้น

ก็ราวกับมีงานเลี้ยงเฉลิมฉลองของฤดูในหัวใจฉันด้วย

'ชารุณห์'

คุณได้กลายเป็นสถานที่

ที่ฉันจะกลับมา

อัญพัชร์________ประกายแสงสลั่วจากทุ่งสารท

อัญพัชร์_____สิยาษิตรา เขียน

สามปีที่ถูกเนรเทศไป

เพราะความผิด

ฉันได้กลับมาอีกครั้ง

เพราะเพียงเขา

ต้องการจะให้ฉันกลับมา

ด้วยกล่าวกับฉันแค่ว่า

'หากจะยืนยันความบริสุทธิ์  ก็จงมา'

ยืนยัน งั้นหรือ ให้ยืนยันงั้นหรือ

ครึ่งหนึ่งของแผ่นดินนี้คือเลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูลฉัน

ผ่านหลายศตวรรษหรือนับเกือบพันปี 

ราชวงศ์ของเราสละชีพเพื่อรักษาดินแดนแห่งนี้

สละแม้แต่ชื่อเสียงของตัวเอง

เพื่อพิทักษ์รักษาองค์ราชันย์

หากจะให้ฉันกลับไป

'การกลับมาของฉันมันจะต้องเปลี่ยนไป'

'โฮปซิน' 

ฉันเคยเห็นพระเจ้าในตัวคุณ 

อัญพัชร์_____อินทนิลกลางวัสสาน

อัญพัชร์_____สิยาษิตรา  เขียน

นอกเหนือจากการเข้าใจผิดประเด็นแล้ว

ยังไม่สามารถเรียกว่าตระกระใดๆได้เลย

แค่นิสัยที่ถูกว่าเป็นผู้ที่ไร้ซึ่งจริตด้านมโนธรรม ก็กว้างเกินขอบเขตไปแล้ว

'เฟิร์สเรด'(ตำแหน่งกุหลาบแรกแย้ม)

"ตำแหน่งนี้ยังว่างเอาเป็นว่าผมยกให้คุณแล้วกัน"จ้องมองเขาอย่างอึ้งๆที่ชอบพูดได้อย่างง่ายดาย

เขาที่สูงศักดิ์ด้วยสายเลือดจากชนชั้นสูง  ลุคสุภาพบุรุษที่ถูกสอนสั่ง ผู้เจียมตัวไม่อาจเอื้อมเพราะเขามีสายเลือดบริสุทธิ์  ดังนั้นด้วยความกริ่งเกรง หญิงสาวจึงได้เพียงแต่ตอบกลับไปเป็นด้วยการออกเสียงภาษาที่ไม่ได้ศัพท์ ไม่คู่ควรกับการเรียกว่าภาษาสองพันปีแห่งจักรวรรดิใหญ่เลย

'อ อะ เอ่อ ค ค่ะ ค่ะ'อ้ำอึ้ง มึนงงและสับสน  ตะกุกตะกักอย่างหวั่นๆ อาจทำให้เขารู้สึกว่าเธอเหมือนเหยื่อและเขาเป็นผู้ล่า  ไม่เสียคำปรารภเปล่า  ในดวงตาที่ไม่ยินยอมให้ผู้ใดอ่านได้โดยง่าย

จับจ้องอยู่ที่เธอ ดวงตาที่แปลกประหลาด พบได้เฉพาะในเชื้อสายของราชวงศ์ที่สืบต่อกันมา

ในศตวรรษหนึ่ง ด้วยดวงตาคู่นั้น พวกเขาได้รับการสรรเสริญราวกับบุตรแห่งพระเจ้า

แต่ในศตวรรษนั้นด้วยที่ราชวงศ์ของพวกเขาปฏิเสธตัวตนในแบบของพระเจ้าที่ผู้คนยกย่องให้

ด้วยการอัญเชิญปีศาจร้ายมาแสดงให้พบ นั้นคือการแสดงละครของปีศาจโดยใช้ฉากเป็นเลือดมนุษย์

ดวงตาสีม่นมืดนั้นมีประกายสีแดงฉานดังเพลิงมรณา

ราวกับจะถูกขย้ำ เขาก้มหน้าลง เคลื่อนเข้ามาใกล้ เหมือนว่าประสาทสัมผัสถูกทำลายเพราะถูกพิษเลย

กลั้นใจอย่างตกใจในขณะนี้  ที่ใบหน้าของเขาชัดเจนมาก  อาภรณ์ปีศาจที่ทำให้ไม่ว่าใครก็ลุ่มหลงหรืออะไร?  ทำไมช่างเป็นความอยุติธรรมต่อประชากรผู้ชายมากกว่าครึ่งโลกในโลกนี้กัน

เขาดูงดงามมากเกินไปที่จะเป็นมนุษย์แล้วนะ  ถ้าเขาไม่ใช่มนุษย์แล้ว พริบตานี้ เธอก็ต่ำกว่ามนุษย์แล้ว

วินาทีที่เคลื่อนเข้ามาใกล้ ริมฝีปากที่ต้องถูกวาดโดยจิตรกรเอกเป็นแน่ ก็กล่าวด้วยน้ำเสียงที่แตกต่าง

จากการพรรณาถึงตัวตนที่สูงส่งของเขาไกลลับ 

"ถ้าไม่มีคำถาม ก็เชิญ มายเลดี้ออกไป!"

ทำไมถึงร้ายกาจกับคนอื่นได้อย่างง่ายดาย ไร้เยื่อใยโดยสิ้นเชิง

แต่นั้นก็ทำให้รู้สึกตัวจนหลุดพ้นจากภาพมายานั้น

แต่ก็ทำให้ดวงหน้าของเธอที่เคยสดใสหมองม่นลงไปอีก

 เขาช่างใจร้ายจริงๆ นี่ เธอมาที่นี้เพราะคนๆนี้จริงๆงั้นหรอ

อนาคตต่อจากนี้ไม่รู้เลยว่าต้องเจอกับอะไร แค่เพียงความด้านชาด่านแรกของเขาก็ทำเธอใจฝ่อแล้ว ไม่รู้จริงๆว่าจะสามารถเข้าไปถึงใจเขาได้ยังไง  เพื่อให้เขา ยัง ยังก่อน ตอนนี้ยังไม่รู้ชัดเจน ไม่รู้เลย เพียงแต่มีสิ่งเดียวที่รู้ ว่าลึกๆแล้วในหัวใจเขาที่ถูกน้ำแข็งห่อหุ้มจนกว่าจะด้านชาได้นั้น จะต้องผ่านความเจ็บปวดรวดร้าวมาแค่ไหน 

'คุณคงเจ็บปวดมา มากสินะ ถึงอย่างนั้นน่ะ 'คุณคิสดิกซ์'  คุณนั้นเป็นกุญแจดอกสำคัญสำหรับฉัน

ที่ตัวฉันจะต้องนำมาไขปริศนาทั้งหมด ที่นี้'

อัญพัชร์_____รอยเหมันต์บนกุหลาบแดง

อัญพัชร์____สิยาษิตรา   เขียน