คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Prologo [100%]
Prologo
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“แม่ครับ! ทำไมแม่ทิ้งผมไปอย่างนี้ละครับ.....” เสียงร่ำร้องของร่างบางที่หน้าต่างขณะที่แสงนวลของพระจันทร์สาดส่อง.....
.
.
.
.
‘เคียวยะ.....แม้ว่าแม่จะไปไหน ลูกก็ต้องดูแลตัวเองนะ ลูกไม่ใช่เด็กแล้ว จำไว้นะจ๊ะ........’ ร่างบางผู้เป็นแม่พูดสอนลูกตน
‘ทำไมละครับ แม่จะไปไหน!!’ เสียงของร่างบางที่พยายามต้องการคำตอบพูดตะโกนอย่างไม่คิดชีวิตตน
‘........ลาก่อนนะจ๊ะ เคียวยะ’ รอยยิ้มสุดท้ายของผู้เป็นแม่ได้หายไปกับเพียงคำล่ำลาสั้นๆ......
ตอนนี้ท่ามกลางสายฝน.....ที่หนาวเหน็บและเยือกเย็น ผู้เป็นแม่ได้ลาจากลูกของตน.........
.
.
.
.
“แม่ครับ............ฮึก.ฮึก......”เสียงสะอื้นไม่ขาดสายของร่างบางได้ปะปนไปกับน้ำตาที่อาบแก้ม
.
.
.
.
“พ่อครับ! ทำไม.......ทำไมพ่อไม่ช่วยแม่ไว้ละครับ!!” เสียงของผู้เป็นลูกได้พูดตะคั้นตะคอกอย่าไม่ใยดี
“แกไม่มีสิทธิ์ตะวาดฉัน! เคียวยะ......” ผู้เป็นพ่อกลับตอบด้วยท่าทีเยือกเย็นและไม่แคร์ความรู้สึกของร่างบางในตอนนี้เลย
“พ่อ......หรือว่า.......” เสียงของร่างบางได้ขาดไปเมื่อฉุกคิดเหตุการณ์เมื่อวันวานได้
.
.
.
.
‘นี่เธอทำอะไรของเธอ!!! ฟง!!!’ เสียงทุ้มของชายหนุ่มดังขึ้น
‘ทำไมละ อเลาดิ.....ในเมื่อคุณไม่ได้รักผมแล้ว ผมก็ไม่มีอะไรต้องยุ่งเกี่ยวกับคุณ!!’ เสียงของร่างบางที่น้ำตาคลอพูด
‘........ทำไม......เธอรู้ได้ยังไง......เธอมีหลักฐานอะไร...’ ชายหนุ่มถามด้วยเสียงทีเยือกเย็นแต่ในใจกลับสั่นไหว
‘ที่คุณไปเกาะแกะคุณเดม่อนนั่นยังพิสูจน์ไม่พอเหรอครับ.....คุณก็รู้ว่าเธอเกลียดผมขนาดไหน....’ ร่างบางพูดทั้งๆน้ำตา
‘...........’ ชายหนุ่มไม่พูดตอบได้แค่อึ้งกับน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาแสนเศร้าของภรรยาตน
‘คุณก็รู้อยู่แก่ใจ......ว่าผม......โดนเธอหมายหัวอยู่คนแรก! ทั้งๆที่คุณเคยสัญญากับผมว่าคุณจะปกป้องผม.....แต่คุณกลับเห็นดีเห็นงามกับความคิดของเธอ!’ ร่างบางพูดตะคั้นตะคอกอย่างไม่ใยดี
‘.........ฟง......ทำไม......เธอไม่เชื่อใจฉันอีกแล้วเหรอ.....’ เสียงของร่างสูงพูดอย่างเย็นชา
‘...........’ ร่างบางเงยหน้าตั้งใจจะสบตากับร่างสูงแต่ร่างสูงกลับหันหน้าหนี
‘ฉันน่ะ........ไม่เคยคิดเรื่องพวกนั้นเลยซักนิด........’ เสียงของร่างสูงค่อยๆแผ่วเบาลง
‘....ผมเคยเชื่อใจคุณมาแล้ว อเลาดิ ผมเคยให้โอกาสคุณมามาก.แต่.....ครั้งนี้.......ผมคงจะทำแบบเดิมไม่ได้’ ร่างบางตอบ
‘ถ้าอย่างนั้น.........ฉันคงห้ามเธอไม่ได้......’ ร่างสูงพูดอย่างตัดเยื่อใย
‘ถ้าคุณยังรักผมอยู่.......ผมคิดว่าคุณคงจะห้ามเดม่อนไม่ให้ฆ่าผมได้......แต่.....ผมคงจะแค่หวังลมๆแล้วซินะ’ ร่างบางพูดอย่างเย็นชาและเป็นคำพูดที่ยากจะออกมาจากหนุ่มน้อยแสนอ่อนโยนคนนี้
.
.
.
.
“เรื่องที่แม่พูดคือความจริง.......” ร่างบางผู้เป็นลูกกล่าวถามอย่างไม่เชื่อความคิดของตน......
“........ฉันไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น.......” ร่างสูงเบี่ยงเบนสายตาไปมองทางหน้าต่างแทนหน้าของลูกตน
เพราะ.....เมื่อใดที่เขามองลูกตัวเอง........ก็เหมือนกัน......กับคนที่เขาคิดถึง.......
“พ่อ..........ทั้งๆที่พ่อรู้น่ะเหรอ......” ร่างบางพูด
“ใช่....ฉันรู้......แต่ฉันก็เชื่อว่าไม่ใช่ฝีมือเดม่อน.......” ร่างสูงพูด
“ทั้งที่......ทั้งๆที่เขาเป็นคนที่หมายหัวแม่ไว้น่ะเหรอ!!!“ ผู้เป็นลูกตะโกนเสียงดังพร้อมกับน้ำตา
เมื่อเสียแม่ที่รักไป......ก็ได้แค่หวังว่าเขาจะกลับมา.....แม้มันจะเป็นไปไม่ได้
“เคียวยะ!!!“ ผู้เป็นพ่อเรียกลูกของตนแต่ก็ไม่สามารถห้ามความเศร้าของลูกได้.....
ร่างบางวิ่งขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว.....เพื่อปิดบังน้ำตาที่น่าสมเพช......
.
.
.
.
ขอโทษที่สั้นเวอร์นะฮับ T/\T มันไม่มีเวลาแต่งจริงๆ!!!
แต่รับรองว่าตอนต่อไปอาจจะ(?)ยาวกว่านี้แน่นอนฮับ ><!]
ความคิดเห็น