อ้ายเยว่ชะตาหยกแสงจันทร์

          อ้ายเยว่วิ่งง ต้องวิ่งให้เร็วกว่านี้อีกเส่ๆ ฮึกก เธอจะร้องไห้ทำไม เธอต้องวิ่งไปหาคนมาช่วยป๊ากับม๊าไม่ใช่เวลามาร้องไห้ ปังปังง เธอหยุดวิ่งทันที ม่ายยยยยย เธอกรีดร้องสุดเสียงเมื่อได้ยินเสียงปืนที่ไล่ตามหลังมาทำให้เธอรู้ว่าพวกนั้นคงมาถึงแล้ว อ้ายเยว่ทรุดร่างลงบนพื้นคอนกรีต เธอไม่รู้จะต้องทำอย่างไรต่อไป ในมือเธอได้แต่กำแฟลชไดร์ฟและสร้อยหยกรูปจันทร์เสี้ยวที่ป๊าให้ก่อนสั่งให้เธอหนีไปจนแน่น เธอกำจนเลือดออกไหลย้อมตัวสร้อย จู่ๆสร้อยหยกก็เรืองแสงสีนวลทองไล่อาบร่างอ้ายเยว่ความอบอุ่นเหมือนตอนป๊าม๊าอยู่ข้างๆพุ่งแทรกซึมเข้าสู่หัวใจอันหนาวเหน็บของอ้ายเยว่ทันที ก่อนที่เธอจะหมดสติ อ้ายยว่เห็นชายผ้าคลุมสีแดงขลิบทองมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า “กลับบ้านกันเถอะเด็กน้อย”

              นิยายเรื่องนี้ไรท์แต่งเป็นเรื่องแรกมาจากจินตนาการของไรท์เองไม่ได้อ้างอิงประวัติศาสตร์ สถานที่ ชื่อบุคคลและเวลาอาจไม่สอดคล้องกัน ไรท์ขอโทษผู้อ่านไว้ก่อนนะคะเพราะฉะนั้นไรท์ขอกำลังใจจะผู้อ่านทุกท่านสามารถติชมกันได้อย่างสุภาพ ไรท์น้อมรับคำติชมค่ะ