คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Episode 12 : คุณคือนักร้องเสียงเพี้ยน เอ้ย ! เสียงเพราะ ! เพราะอะไรถึงร้อง แฮร่
Episode 12
: คุณคือนักร้องเสียงเพี้ยน เอ้ย ! เสียงเพราะ ! เพราะอะไรถึงร้อง แฮร่
“ เราจะทำยังไงกับเด็กที่ชื่อฮารุดีครับบอส !? เด็กคนนั้นทำแผนการกำจัดทีมญี่ปุ่นล้มเหลว — แถมยังทำให้อิชิโฮชิเข้าทีมได้อีก ... นี่มันไม่ธรรมดาแล้วนะครับ ! ” เสียงร้อนรนของรองประธานดังขึ้นตั้งแต่ที่ก้าวเข้ามาในห้องประชุมขนาดใหญ่
“ พวกเราก็ส่งคนไปเตือนเธอแล้วนี่นา ... ”
สายตาทุกคู่ที่อยู่ในห้องประชุมจ้องมองไปยังหญิงสาววัยกลางคนกับชายวัยกลางคนประมาณว่าจะทำยังไงต่อดี “ หรือว่าเราต้องส่งคนไปเตือนเธออีกรอบ ? ”
“ เปล่าประโยชน์ครับ ”
เสียงนุ่มทุ้มของเด็กหนุ่มในชุดยูนิฟอร์มของโอไรออนเอ่ยแทรกขึ้น เขารู้ว่ากำจัดไปยังไงเธอก็ต้องหาทางทำอะไรแน่ ๆ
“ ถึงจะส่งคนไปกำจัดอีกซักร้อยคนก็หยุดการกระทำของเธอไม่ได้หรอครับ ”
“ แล้วนายมีแผนอะไรรึไง? ”
เด็กหนุ่มมองหน้าชายวัยกลางคนกับหญิงวัยกลางคนอย่างรู้ทัน สายตาทั้งสามประสานกันรวมกับลูกชายของหญิงวัยกลางคนอีกคน ทั้งสามคนพยักหน้าให้กับเด็กหนุ่ม
“ มี ...เพราะผมจะเป็นคนกำจัดเธอเอง ” เขาเว้นช่องว่างไว้หายใจก่อนจะเอ่ยอีกครั้ง
“ หรือถ้ากำจัดไม่ได้คงต้องดึงตัวเธอมาเข้าโอไรออนเท่านั้น — ! ”
เพราะเรามีตัวประกันสำคัญที่สามารถนำมาต่อรองได้อยู่ :)
“ เอาล่ะ ส่งคนไปจัดการเธอเป็นครั้งสุดท้ายซะ ! ”
—
“ ฮ .. ฮัดชิ่ว ! ”
พอเดินออกมาจากห้องประชุมเธอก็รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ อย่างบอกไม่ถูก หลังจากที่ลีโคบุนคุงเผยตัวว่าเป็นสมาชิกของทีมจีนและได้ออกจากหอพักไปเพื่อกลับทีมของตัวเอง
“ ไม่สบายหรอ ? ” คุณฟุบุคิที่เดินตามมาถามด้วยความเป็นห่วง
“ ป .. เปล่าค่ะ แค่รู้สึกเหมือนถูกนินทา ” จริง ๆ นะ หรือว่าจะคิดไปเองหว่า ?
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่พัก เย่ หลายคนคงสงสัยว่าทำไมถึงพักบ่อยขนาดนี้ ! เป็นนักกีฬาก็ควรจะซ้อมหนัก ๆ ไม่ใช่หรอ ! คือมันก็ใช่แหละ แต่นักกีฬาก็ควรได้พักบ้างจริงไหม ?
ขืนซ้อมทุกวันมีหวังได้ออกข่าวแน่ ‘ วันนี้มีสมาชิกทีมอินะสึมะเจแปนเสียชีวิตตายคาสนาม สาเหตุเนื่องจากซ้อมหนักเกินไปจนหายใจไม่ทันและตายในที่สุด ’ ประมาณนี้ละมั้ง
รุ่นพี่ปีสามส่วนใหญ่ขอพักผ่อนอยู่หอพักกันหมดทุกคน ส่วนปีสองกับปีหนึ่งก็ตั้งใจจะรวมกลุ่มออกไปร้องเพลงคาราโอเกะ ไม่ก็ไปเล่นเกมที่ร้านเกมเซนเตอร์
“ งั้นไปร้านคาราโอเกะกันก่อน แล้วต่อด้วยไปเกมเซนเตอร์ จากนั้นค่อยไปหาของกิน เคบ่ ? ” คุณโกจินที่เป็นปีสามคนเดียวถามเด็ก ๆ ระหว่างเดินออกมาจากหอพักเพื่อลงความเห็น
“ โอ้ส !!!! ”
✵
@Karaoke
“ มาม๊ามาม๊ามามาออกมาเต้น เอิ้ว ซุปเปอร์วาเลนไทน์ — ” เสียงร้องเพลงตะโกนออกไมค์ดังลั่นห้องคาราโอเกะทำเอาห้องข้าง ๆ เเทบจะเปิดประตูมาด่าทุกครั้งที่ร้อง
แต่ไม่มีใครสนค่ะ
“ เจนค่ะ เจนค่ะ หนูชื่อเจนมากับนุ่นแล้วก็มากับโบว์ วู้ว ! ” เสียงใสของเด็กสาวร้องออกไมค์พร้อมกับออกลวดลายเต้นอย่างเมามันท่ามกลางเด็กหนุ่มกับเมเนเจอร์สาวทั้งสองโดยไม่แคร์ภาพลักษณ์อะไรทั้งสิ้น
“ เธอคือฮารุไม่ใช่เรอะ ! แล้วไหนนุ่นโบว์ฮ๊ะ !? ” ไฮซากิกับฮิโรโตะแว้ดออกมาพร้อมกัน
“ นี่ไม่รู้จักซุปเปอร์วาเลนไทน์กันหรอ !!! ”
“ ไม่รู้จักโว้ยยย ”
ความวุ่นวายเริ่มขึ้นตั้งแต่ที่เข้ามาในห้อง ไม่สิตั้งแต่เดินออกมาจากหอเลยแหละ ถ้าจำไม่ผิด 5 นาทีแรกทุกคนจะยังนั่งเงียบ ๆ กันอยู่ไม่มีใครดุกดิกเลยจนคุณโกจินอาสาร้องเปิดคนแรก
ตอนแรกเธอก็ว่าจะนั่งเงียบ ๆ แหละ จนคุณโกจินเอ่ยปากชวนเธอให้มาร้องด้วยกัน แต่ฮารุพยายามปฏิเสธเพราะยังอายอยู่แต่พอมานึก ๆ ดูก็ไม่เห็นต้องอายอะไรเลยเลยตัดสินใจปลดปล่อยความรั่วของตัวเองออกมาให้โลกได้ประจักษ์ !
“ ฮ ... ฮารุจัง ” คุณเเอนนากับคุณสึคุชิแทบไม่เชื่อสายตาเมื่อเห็นเด็กสาวเต้นบ้า ๆ บอ ๆ
“ คุณแอนนา คุณสึคุชิมาเต้นด้วยกันเร้วววว ! ” ไม่ว่าเปล่า มือเล็กดึงมือของสองสาวให้ลุกขึ้นยืน
“ นอกจากจะเอ๋อแล้วยังจะเป็นบ้าอีกหรอ ”
“ รุ่นพี่ว่าใครเอ๋อฮะ ! ” มวยยกแรกไม่ทันจะเริ่มคุณโกจินก็วิ่งปรี่เข้ามาห้ามทันที
“ หน่า ๆ สองคนนี้ วันนี้เรามาเที่ยวกันนะอย่าตีกันเลยนะโยม ถือว่าอาตมาขอร้อง ” คุณโกจินกลายเป็นพระไปแล้วเรอะ !
“ ตามคำบัญชาครับหลวงพี่ ”
ฮิโรโตะสะบัดก้นกลับไปนั่งเงียบ ๆ ส่วนฮารุก็กลับไปประจำที่ของตัวเอง เพราะตอนนี้เธอมีหน้าที่เป็นแดนเซอร์กับนักร้องเสริม ใครจะว่าอะไรเธอก็ช่าง ตอนนี้ขอเต้นก่อนเถอะ !
“ เช๊พพพบ๊ะ ! คุณชอบมั้ยคะมั้ยคะผู้ชายยยย ” ซากาโนอุเอะก็ไม่น้อยหน้า แหม ทีแรกนั่งเงียบยังกับไม่ได้เอาปากมา ฮารุเลยบอกกับเขาว่าเดี๋ยวเป็นหางเครื่องให้ ร้องไปเลยตามสบาย
“ ชอบค่าา ” ฮิอุระตะโกนออกมาทำเอาทุกคนหยุดขำไม่ได้
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงจนถึงเพลงสุดท้ายทุกคนเลยร่วมใจกันเลือกเพลงซักซี้ดนึงเป็นเพลงร่วมสาบานของพวกเรา !
“ ไม่เป็นไรพวกเรา ก้าวเดินต่อไปยังมีความหวังรออยู่ — อาจเกิดมาเพื่อแพ้ แต่ไม่ได้เกิดมาเพื่อท้อออออ อ้าว .... ” ทุกคนร้องออกมาพร้อมกันก่อนทำนองเพลงจะตัดไปเพราะเวลากันหมดก่อน แต่ใจเรายังมีทำนองเพราะงั้นก็ร้องต่อได้ !
“ ชีวิตต้องลองซักซี้ดนึง มันต้องมีดีซักซี้ดนึง ! ถึงแม้มันยังจะห่วย ชีวิตบรมห่วย ถึงแม่ว่าเราจะซวย — ”
“ เราจะซวยไปด้วยกันนนนนนน วู้ว !! ”
...
“ ไหนมีใครจะกลับหอพักบ้าง ” ซากาโนะอุเอะถามทุกคนตั้งแต่ออกมาจากคาราโอเกะแสนวุ่นวาย เขาอยากกลับไปนอนพักผ่อนบ้างถ้าให้ไปต่ออีกคงไม่ไหว และก็มีใครหลายคนคิดแบบเขาอยู่เกือบครึ่งนึง
สุดท้ายผู้รอดชีวิตก็เหลือแค่ ฮารุ อาสึโตะ ไฮซากิ อิชิโฮชิ โนซากะ นิชิคาเงะ ฮิโรโตะ และโกจิน
“ คงต้องแยกกันตรงนี้แล้วแหละ ไว้เจอกันที่หอพักนะ ” โกจินโบกมือบ๊ายบายสมาชิกที่ขอตัวกลับไปพักผ่อน
“ งั้นเราก็ไปร้านเกมของเรากันเถอะ ! ”
✵
@GameCenters
พอเข้ามาในร้านเกมทุกคนก็วางแผนกันว่าจะเริ่มเล่นเกมฮอกกี้แอร์ก่อน จากนั้นก็ไปชู้ตบาสเป็นเกมสุดท้ายแล้วก่อนกลับหอก็ให้ทีมที่เเพ้เลี้ยงไอศกรีมทีมที่ชนะด้วย
“ มาโอน้อยออกแบ่งทีมกันเถอะ ”
คนที่เหลือเข้ามาล้อมวงกันแล้วโอน้อยออกกันจนสุดท้ายได้แบ่งได้เป็น 5 ต่อ 4 โดยทีม 4 คนมีไฮซากิ อาสึโตะ โกจิน ฮิอุระ และทีม 5 คนมี โนซากะ นิชาคาเงะ ฮารุ ฮิโรโตะ และอิชิโฮชิ
“ ไปกันเถอะ ! ”
กริ้ง กริ้งง
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยทำเอาทุกคนเลิ่กลั่กมองหน้ากันไปมาจนสุดท้ายเธอเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเพื่อเช็คว่าใครที่ไหนมันโทรมาตอนจะเล่นเกม ! พอมองรายชื่อเธอก็ถึงกับอยากจะกดตัดสายทิ้ง
- ลูคัสคนกาโปก ._. -
ลูคัส ! เจ้าคือตัวขัดขวางควมสุข !
“ เอ่อ ... ขอออกไปรับโทรศัพท์ก่อนนะคะ เล่นกันไปก่อนเลย ๆ ” เธอรีบวิ่งออกไปจากร้านเกม มองซ้ายมองขวาวิ่งเข้าไปหลบอยู่ในซอกหลืบข้างร้านเกมแล้วกดรับสายทันที
“ มีไรลูคัส ” เธอปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติมากที่สุด ถ้าเกิดว่าโทรมาเพราะเรื่องไร้สาระนะเธอจะด่าให้หูชาไปเลย !
[ เฮเลน ๆๆๆ คือว่าเกิดเรื่องใหญ่แล้วมันแบบแบล่ก ๆ บลั่กกั่กๆๆๆๆ อุก ๆๆๆๆๆๆ อ้ากกกกกก ] ปลายสายที่เหมือนจะไม่ได้สติก็พ่นภาษาต่างดาวออกมารัว ๆ จนเธอเริ่มงง
“ ห้ะ ... ” ว้อทเดอะ — อะไรของมันเนี่ย !?
“ ใจเย็นก่อนได้มั้ยลูคัส ! อย่าพึ่งเป็นบ้า ” เธอฟังไม่รู้เรื่อง !
[ เฮเลน ฟังดี ๆ นะ — ] ปลายสายพยายามตั้งสติแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พอได้ยินคำตอบฮารุแทบจะทรุดลงไปนั่งกับพื้นอย่างอย่างไร้สติ
[ เจย์ถูกโอไรออนจับตัวไป ]
Tbc .
ที่ฮารุมีรีแอคชั่นแบบนี้เพราะเจย์ถือเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของเธอ เป็นเพื่อนที่คอบร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาตั้งแต่เด็ก ( บ้านของเจน์และฮารุอยู่ข้างกัน ) ถ้าเพื่อนสนิทของตัวเองโดนคนอื่นจับไปก็คงรู้สึกใจหายเหมือนกับที่ฮารุกำลังรู้สึกอยู่ตอนนี้นะคะ ตอนหน้าจะเฉลยอะไรเยอะหน่อยนะคะ ;—;
บอกแย้วฟิคนี้จะสดใส บ้าบอ ตลก ช่วงแรก แง้ว !
ปล. หลังจากนี้จะมีดราม่าบ้างเล็กน้อย ( มั้งนะคะ แล้วแต่อารมณ์ 5555 )
ความคิดเห็น