คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Episode 09 : ใครก็ได้ปล่อยฮารุไปนอนเถอะ ขอรว้อง !
Episode 09
: ใครก็ได้ปล่อยฮารุไปนอนเถอะ ขอรว้อง !
ติ้ดด ติ้ด
เสียงนาฬิกาปลุกรุ่งเช้าตรู่จากโทรศัพท์คุณแอนนา ทำให้เมเนเจอร์สาวทั้งสองสะดุ้งตื่นจากห้วงแห่งนิทรา แอนนาขยี้ตาเล็กน้อยพลางเพ่งมองไปยังเก้าอี้โต๊ะไม้ที่เปิดโคมไฟอยู่
“ งืม — ฮารุตื่นเช้าจัง ... ”
คุณแอนนาถามด้วยความงัวเงีย เธอลุกขึ้นจากเตียงเดินมาหาเด็กสาวที่นั่งเขียนข้อมูลอะไรก็ไม่รู้บนไอแผดสีขาวสะอาดตา พร้อมกับกระดาษสมุดจดพร้อมกับดินสอกดสีขาวลายดอกซากุระคู่ใจ
ใบหน้าเนียนใสแก้มอมชมพูที่สวมแว่นสายตาทรงกลมสีโรสโกลแม้จะดูแปลกตาไปหน่อยแต่สึคุชิกับแอนนาที่เห็นก็ถึงกับหน้าแดง
น .. น่ารัก !
ฮารุเงยหน้าหันมามองสองคนที่ยืนหน้าแดงอยู่ข้างหลังเธอ แล้วตอบพร้อมกับรอยยิ้ม “ ที่จริงแล้ว ... ฉันยังไม่ได้นอนเลยค่ะ แฮะ ๆ ”
ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกปวดหัวหน่อย ๆ อาการอ่อนเพลียปวดเมื่อยตามร่างกายเริ่มเห็นผลทันทีที่เธอเมื่อเธอเปลี่ยนท่านั่ง
ย้อนกลับไปเมื่อคืนหลังจากที่เธอรับปากคุณโนซากะว่าจะช่วยเรื่องอิชิโฮชิ เธอก็นั่งอ่านข้อมูลที่เจย์ส่งมาให้ทั้งหมด ทั้งเรื่ององค์กรโอไรออนแล้วก็ประวัติของอิชิโฮชิ
ตอนแรกเธอก็กะจะอ่านผ่าน ๆ ถึงซักประมาณ 4 ทุ่ม แล้วค่อยคิดว่าจะทำยังต่อไปในวันพรุ่งนี้ แต่ก็เล่นโต้รุ่งจนได้
“ อ้าว งั้นหรอ ... แล้วทำไมถึงใส่แว่นล่ะ ? ปกติไม่เห็นใส่เลยนี่นา ” คุณสึคุชิถามเรื่องแว่น ปกติเธอใส่คอนแทคแทนแว่นตลอดแต่เมื่อวานเกิดเหตุฉุกเฉินกระทันกันเลยต้องใส่แว่นแทน
“ ปกติใส่คอนแทคเลนส์ตลอดเลยไม่ค่อยได้ใส่แว่น — แต่ว่าเมื่อคืนใส่คอนแทคแล้วรู้สึกคันตาแปลก ๆ ก็เลยเปลี่ยนมาใส่แว่นแทน ”
“ คือ ... มันไม่ตลกใช่มั้ย ? ”
คุณแอนนากับคุณสึคุชิพยักหน้าหงึกหงัก พอพูดคุยกันเสร็จก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำแล้วแยกไปทำภารกิจของตัวเอง คุณแอนนากับคุณสึคุชิก็ไปทำกับข้าว ส่วนเธอก็ไปซ้อมเช้า
“ อ่า — ง่วงจังเลย ”
—
วันนี้เธอตั้งใจจะใส่แว่นลงมาซ้อม เพราะขี้เกียจใส่คอนแทค ถามว่าถ้าเธอไม่ใส่แว่นแล้วก็ไม่ใส่คอนแทคด้วยจะเป็นอะไรมั้ย
แน่นอนว่าต้องเป็นอยู่แล้ว
ขนาดเดินปกติโดนที่ไม่ใส่คอนแทคหรือแว่นตายังยากเลย นับประสาอะไรกับการซ้อมโดยที่ไม่ใส่อะไรเลยล่ะ
“ ฮารุจังใส่แว่นด้วยหรอ น่ารักเหมือนเด็กน้อยเลย ! ” สิ้นเสียงรุ่นพี่โกจินทุกคนก็พึ่งสังเกตเห็นว่าฮารุใส่แว่น
“ นั่นสิ ! ใส่แว่นแล้วน่ารักขึ้นเป็นกองเลย !! ” อาสึโตะเข้ามาอวยเธอตามรุ่นพี่โกจิน
“ เหอะ ไม่เห็นจะน่ารักตรงไหนเลย ” รุ่นพี่ฮิโรโตะพูดแล้วหันไปมองทางอื่นโดยที่ไม่ได้สนใจเธอแม้แต่น้อย
“แหม ปากบอกว่าไม่น่ารักแต่แก้มแดงเป็นตูดลิงเลยน๊า — ” ฮิอุระเดินเข้ามาตบบ่า “ เขินฮารุหรอ ~ กิ๊วๆ ”
“ ไม่ได้เขินโว้ย !!! ”
ช่วงเช้าวันนี้คุณโนซากะเป็นคนคุมซ้อมทั้งหมด อุปกรณ์ที่โค้ชเอามาให้ฝึกวันนี้ค่อนข้างแปลกใหม่สำหรับเธอ
“ การซ้อมวันนี้จะเน้นไปที่การหลบเลี่ยงการปะทะ เพราะหลังจากที่สังเกตมาหลาย ๆ แมตช์พวกนั้นเล่นแรงกับเราทุกการแข่งเลย , และแมตช์มนวันพรุ่งนี้ก็มีแววจะเล่นแรงกับเราเหมือนกัน ” โนซากะอธิบายก่อนจะสาธิตวิธีการเคลื่อนไหวให้ดู
“ ภารกิจวันนี้ก็คือหลบหลีกการโจมตีจากทุกทิศทาง ... มีใครอยากเริ่มเป็นคนแรกไหม ? ”
“ ฉันขอคนแรก !!! ” รุ่นพี่โกจินเอ่ยเสียงดังอย่างกระตือรือร้น “ นี่ — กระตือรือร้นไปใช่ว่านายจะได้ลงแข่งนะ ”
“ หนวกหูน่าไฮซากิ ! เอาล่ะ — ”
รุ่นพี่โกจินเริ่มซอยเท้าไปมาเรื่อย ๆ พอโนซากะบอกว่ามันเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เขาก็โดดเท้าที่ผลุบ ๆ โผล่ ๆ สะกัดเข้าทำให้ล้มลง
“ นิชิคาเงะ ปิดมันที ! ” ตอนนี้รุ่นพี่โกจินเหมือนโดนรุมกระทืบอยู่กลางอุปกรณ์ฝึกวันนี้ นิชิคาเงะเมินโกจินแล้วเอาผ้าขนหนูไปให้โนซากะ ทำให้ฮารุที่เห็นภาพตรงหน้าถึงกับขำกร๊ากออกมา
“ นิชิคาเงะ สนใจข่อยแน๊ — กรี้ดดดด !!!!!!!!!!!!! ”
✵
จบการซ้อมเช้าไปแบบเฮฮาปาร์ตี้เพราะซ้อมวันนี้เธอเอาแต่ขำรุ่นพี่โกจินจนสำลักน้ำลายกันเลยทีเดียว วันนี้โค้ชบอกว่ามีซ้อมเช้ากับซ้อมเย็นตอนเที่ยงกับช่วงบ่ายให้พักเอาแรง
ช่วงบ่ายวันนี้เธอเลยจะไปซื้อคอนแทคเลนส์อันใหม่ เพราะอันเก่าเธอใส่แล้วคันตามาก ๆ แถมพอถอดออกมาตาก็แดงเพราะเผลอไปขยี้อีก
เกือบตาอักเสบแล้วมั้ยล่ะฮารุ !
แล้วพอกลับจากซื้อคอนแทคเลนส์เธอก็จะกลับมานอนพักยาว ๆ เพื่อทดแทนที่ไม่ได้นอนเมื่อคืน
ติ้ดดด ติ้ดดด
‘ ฮารุครับ — ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ ... ช่วยมาที่ห้องเดิมด้วยนะครับ , ตอนนี้เลย ’ โค้ชส่งข้อความผ่านทางอิเลฟเว่นแบรนด์เธอถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ตอนแรกเธอกะว่าพอซ้อมเช้าเสร็จจะกลับไปนอนซักหน่อย
“ ฮารุจัง / ยัยบื้อ !! ” ทว่ายังไม่ทันที่จะเดินออกจากสนามก็มีคนเรียกเธอเสียงดังพร้อมกันทำเอาเธอไม่รู้จะขานรับใครคนแรกดี “ เอ้ะ ? ”
คุณโนซากะกับรุ่นพี่ฮิโรโตะมองหน้ากันสักพัก
“ วันนี้ตอนบ่ายโมงมาคุยกับผมที่ห้องด้วยนะครับ / วันนี้บ่ายสามโมงมาช่วยฉันซ้อมหน่อยสิ ”
“ ห้ะ ? อ่า โอเคค่ะ — คุณโนซากะบ่ายโมง ส่วนรุ่นพี่ฮิโรโตะบ่ายสามใช่มั้ย ? ” เธอทวนอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ทั้งสองคนพยักหน้าตอบเธอ เธอมองเวลาในอีเลฟเว่นแบรนด์ก็พบว่าตอนนี้เป็นเวลา 10 โมง
คุยกับโค้ชคงใช้เวลาประมาณ 2 ชั่วโมง บวกกับกินข้าวตอนเที่ยง ตอนบ่ายก็ต้องไปคุยกับคุณโนซากะคงเสร็จประมาณบ่ายสามนิด ๆ แถมพอคุยเสร็จก็ต้องไปช่วยรุ่นพี่ฮิโรโตะซ้อมอีก
แล้วเธอจะได้ไปนอนตอนไหนวะเนี่ย !
ฮารุรีบเปลี่ยนชุดเป็นชุดวอร์มแล้ววิ่งไปหาโค้ชที่ห้องอย่างไม่คิดชีวิต เพราะเธอต้องทำเวลาหน่อยวันนี้เรื่องเยอะแน่ ๆ ลางสังหรณ์เธอบอกแบบนั้น
“ มาแล้วค่ะโค้ช แฮ่ก ๆ ! ” สภาพตอนถึงห้องคือหอบเหมือนหมา โค้ชถึงกับบอกให้เธอใจเย็น ๆ ก่อน
“ วันนี้ผมจะคุยต่อจากครั้งที่แล้วน่ะครับ — ส่วนนี่ จดหมายจากแม่ของคุณที่เธอฝากมาให้คุณครับ ” เขายืนจดหมายใส่ซองสีขาวสะอาดเรียบร้อยแต่มีรอยย่นนิดหน่อยคาดว่าน่าจะผ่านร้อนผ่านหนาวมามากพอสมควร
“ ข่าวร้ายที่ผมจะบอกวันนี้ผมอยากให้เธอทำใจเอาไว้ก่อนนะครับ เพราะผมคิดว่ามันก็ถือว่าแย่สำหรับคุณ ” เธอพยักหน้าตอบรับ “ พร้อมแล้วค่ะ ”
“ คุณจำพ่อกับพี่ชายได้ใช่มั้ยครับ ? ”
“ อ่า — จำได้ค่ะ ”
“ นั่นแหละครับ ตอนนี้เขาสองคนทำงานให้กับทางโอไรออนอยู่น่ะครับ แถมยังเป็นแกนนำในการดำเนินการในเรื่องต่าง ๆ ด้วยครับ ”
“ และตอนนี้โอไรออนกำลังวางแผนเพื่อกำจัดคุณเช่นเดียวกัน ”
“ อะไรนะคะ !? แล้วโค้ชมีข้อมูลเกี่ยวกับพวกเขาอีกมั้ยคะ ? ”
“ อืม ผมก็ยังไม่ทราบข้อมูลแน่ชัดเท่าไหร่ครับสายสืบผมบอกมาแค่นี้ ผมก็อยากให้คุณระวังตัวเอาไว้ด้วย ”
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย !?
...
ร่างของฮารุที่สวมแว่นเดินออกมาจากห้องพักอย่างไร้เรี่ยวเเรง แขนสองข้างกอดไอแผดไว้กับตัว ไม่นานก็มาถึงหน้าห้องของชายที่นัดเธอเอาไว้ตอนบ่าย
ก๊อก ก๊อก
“ เอ้โย่ว ! สวัสดีตอนบ่ายค้าบ ” เธอเปิดประตูออกพร้อมกับทักทายคนในห้อง พอเข้าไปก็พบกับชายผมแดงที่นั่งเขี่ยแท็บเล็ตอยู่บนเตียงของเขา ส่วนคุณนิชิคาเงะก็นั่งเล่นที่เตียงของตัวเอง
“ เช่นกัน — มานั่งบนเตียงผมก็ได้นะ ” โนซากะพูดแล้วขยับที่ให้เธอนั่ง เธอเดินมาแล้วยื่นไอแผดให้เขาพร้อมกับทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของโนซากะโดนไม่สนอะไรทั้งนั้น
ร่างกายของเธอต้องการการพักผ่อน
“ นิชิคาเงะคุง — ผมวานไปกดน้ำมาให้หน่อยได้มั้ยครับ ฝากกดเผื่อฮารุด้วยนะ ” นิชิคาเงะหันมาถามเธอว่าจะเอาน้ำอะไรเธอตอบไปว่าขอน้ำอะไรก็ได้ที่ทำให้เธอตื่น
คุณนิชิคาเงะเดินออกไปแล้วเหลือแต่ฮารุที่นอนแผ่อยู่บนเตียงและโนซากะที่อ่านข้อมูลที่เธอเขียนสรุปไว้ในไอแผด
“ อืม — ฉันว่าสองวิธีนี้น่าจะพอทำได้อยู่นะ .... เธอคิดว่าวิธีไหนน่าจะเวิร์คที่สุดระหว่างรวมบุคลิกไว้ด้วยกัน หรือแยกบุคลิกทั้งสองให้แยกจากกัน ? ”
เธอซุกหน้าลงกับหมอนเขาพร้อมกับตอบน้ำเสียงงึมงำ “ ฉันว่ารวมบุคลิกไว้ด้วยกันน่าจะเวิร์คกว่า ถ้าเกิดเราแยกบุคลิกของเขาพลาดขึ้นมาก็เกมโอเวอร์ ”
“ งั้นวิธีที่เราต้องทำก็คือ ... ” เขาเขียนอะไรซักอย่างบนแท็บเล็ต “ ทำให้อิชิโฮชิคุงทั้งคนพี่คนน้องรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน ”
“ ระหว่างการแข่งเราคงต้องใช้วิธีนี้วิธีเดียวแล้วล่ะ ... ฮารุจังคิดว่าไง ? ”
“ ฮารุ ? ”
ไร้วี่เเววการตอบกลับของเด็กสาวเพราะตอนนี้เธอเดินทางไปเฝ้าพระอินทร์แล้วเป็นที่เรียบร้อย โนซากะยิ้มเอ็นดูให้กับเธอ เขาเอื้อมมือไปถอดแว่นให้แล้วจัดท่านอนที่คิดว่าสบายที่สุดให้
มือหนาลูบหัวเธอเบา ๆ แล้วมองรอยช้ำที่เริ่มเจือจางบนแขนขาวของเธอ
“ คงจะเหนื่อยน่าดูเลยสินะ ”
✵
“ เธอมาสาย เธอสายยยย !!! ยัยบื้อเอ้ยยย !!! ”
เวลาบ่ายสามโมงเศษปรากฎร่างของเด็กสาวที่ยืนหาวหวอดอยู่กลางสนามแล้วมีรุนพี่หัวบะหมี่ที่ยืนว๊ากเธอเรื่องที่มาสายไป 15 นาที
ก็เธอนอนเพลินอ่ะ ! แถมคุณโนซากะก็ไม่ปลุกด้วย !
เธอนึกเถียงเขาอยู่ในใจ “ และโทษฐานที่เธอมาสาย เย็นนี้หลังเลิกซ้อมเธอต้องมาซ้อมกับฉันต่อ ! ”
“ เฮ้ย ! ไม่อาววว เค้าจาไปนอนนนนนน !! ” เธองอแงเหมือนเด็ก ๆ ใส่ฮิโรโตะ
ใครก็ได้ช่วยเธอที !
Tbc .
ความคิดเห็น