Memory Love (♥)

        "เราเลิกกันเหอะ" คำพูดเบาๆจากปากของคนที่ฉันรักมากเปล่งออกมา มันทำให้ฉันชาทั้งตัว  สีหน้าฉันเหมือนคนหมดสภาพ ... ความรู้สึกนี้ คนที่เคยโดนบอกเลิกคงรู้ดี ว่า มันทรมานแค่ไหน กับคำไม่กี่พยางค์นี้
         "ทำไม?!"  ฉันเอ่ยถามขณะที่น้ำตาเอ่อออกมาเรื่อยๆ
         "ฉันเบื่อเธอแล้ว"
         "ฉันไม่ีดีตรงไหน  ทำไมไม่บอกล่ะ ฉันจะได้ปรับปรุง..."
         "เธอไม่ผิดหรอก ฉันผิดเองที่เบื่อเธอ"  เขาพูดจบแล้วเบือนหน้าหนี
         "...."  ไม่มีคำใดๆออกจากปากฉัน มีความนิ่งเงียบเท่านั้น
         "กลับไปซะเถอะ แล้วไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกับฉันอีก"
         "เธอต้องการอย่างนั้นใช่ไหม?"
         "ใช่ กลับไปซะ!"  เขาเดินหนีจากฉันไป ปล่อยให้ฉันทรุดลงสะอื้นคนเดียว โดยไม่หันมามองอีก


          นี่เหรอ ? คนที่เคยบอกว่ารักฉัน คนที่เคยบอกว่าจะไม่ทิ้งฉันไป  คนที่เคยทำอะไรเพื่อฉันได้เสมอ  คนที่ฉันคิดว่าเค้าดีที่สุด ทำไม ๆ ๆ ๆ!  มันอาจดูไร้สาระ ฟูมฟายเกินไป ไม่มาเป็นฉันไม่รู้หรอก ว่ามันทรมานใจแค่ไหน