ซามูไรตัวร้ายกับยายเฉิ่มเบอะ

เนื้อเรื่อง

เรื่อง  ซามูไรตัวร้ายปิ้งยายเฉิ่มเบอะ

          " ตายแล้ว > O <   5 ทุ่มแล้วหรอเนี่ยรีบกลับบ้านดีกว่า"

                วันนี้ฉันทำรายงานอยู่จนดึก เพราะพรุ่งนี้ฉันต้องส่งรายงานให้กับอาจารย์ซึซึกิจอมโหด   แล้วตอนนี้ก็มืดแล้วด้วย  น่ากลัวจังเลย V_V~  

                " บายค่อยเจอกันพรุ่งนี้น่ะ "

                นั่นเสียงอะไรน่ะ ไม่ใช่ผีใช่ไหม คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกช้างด้วย ฮือ ฮือ  T_T

          " อ้าว !O_O!ไม่ใช่ผีนี่นา นั่นฮานาตะ กับโฮตารุ หนุ่มฮอตจากมัธยมปลายชูวอนนี่  หล่อชะมัดเลย  เอ๊ะO_O? โฮตารุไปไหนแล้วเนี่ย "

          ฉันไม่รีบแล้วล่ะ ตอนนี้ฉันกำลังเดินตามฮานาตะสุดหล่ออยู่ แม้ฉันจะได้แค่เดินตามเค้าไปเรื่อยๆแต่อย่างน้อยฉันก็ได้เห็นด้านหลังของเค้าและท่าเดินที่แสนจะเท่ห์แทบขาดใจ >,,<  เค้าเป็นคนที่ตัวสูงมั๊กมาก ประมาณ 190 ซม.ได้มั้ง ฉันสูงแค่ 160 เอง เตี้ยชะมัดเลย บ่าของเค้าก็กว้างหน้ากอดมากๆๆๆๆ แขนของเค้าก็เรียวสวย        เอ๊ะ   -_-? เค้าถือซองอะไรไว้ในมือน่ะ

                ฉันเดินตามฮานาตะไปได้สักพัก ก็มีกลุ่มคนชุดดำกลุ่มนึงมาล้อมเค้าเอาไว้ แถมพวกนั้นยังมีดาบด้วย ฉันเลยวิ่งเข้าไปแอบที่มุมตึก เพราะดูสถานการณ์แล้วมันไม่น่าจะปลอดภัย  ถ้าคนชุดดำพวกนั้นเห็นฉันเข้า  

                " เอาซองนั่นมาเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว"

                แต่ฮานาตะก็ไม่ได้สนใจคำพูดของพวกผู้ชายชุดดำกลุ่มนั้นเลย แล้วเค้าก็เดินต่อไปเรื่อยๆ คนชุดดำพวกนั้นเลยหยิบดาบขึ้นมาและตั้งท่าจะสู้    แล้วคนที่ดูท่าทางว่าจะเป็นหัวหน้าก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าโกรธสุดขีดที่เห็นฮานาตะไม่สนใจคำพูดของเค้า

                " ฉันจะขอพูดเป็นครั้งสุดท้าย เอาซองนั่นมาเดี๋ยวนี้ "

          " นายได้พูดเป็นครั้งสุดท้ายแน่ "

          ว๊าย !!!>O<!!! ฮานาตะโดนคนพวกนั่นรุมฉันจะทำไงดี ทำไงดี ทำไงดีล่ะ 1 ต่อ 1  2  3 ... 8 แน่ะ จะสู้ไหวหรอเนี่ย

                ไม่อยากจะเชื่อ - _ - ^ ฮานาตะล้มพวกนั่นไปแล้ว 4   เก่งจังเลย ^_^  เค้าแย่งดาบจากพวกนั้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่  ทำไมฉันไม่เห็นล่ะ  ฉันว่าเค้าเหมือนซามูไรในสมัยก่อนเลย  ย้อนยุคดีจัง             ตายแล้ว >;;<  ฮานาตะโดนฟันเข้าที่บ่า  ล้มลงไปแล้ว ฉันจะทำยังไงดี ทำไงดีเนี่ย          *^_^* คิดออกแล้ว

                " ตำรวจมา ตำรวจมา"   

                ฉันตะโกนสุดเสียงแล้วก็ได้ผลจริงๆด้วย   พวกชุดดำมันวิ่งหนีไปหมดเลย ฉันเลยรีบวิ่งไปหาฮานาตะ

                " นี่นาย นาย  นายฮานาตะ นายเป็นไงบ้าง นายตื่นสิ "

          นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นฮานาตะใกล้ๆ  เค้าเป็นคนที่มีขนตายาวมากๆ จมูกก็โด่งเป็นสัน ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพู น่าลิ้มรสเป็นที่สุด มีผมสีดำแดง หน้าตาของเค้าก็ค่อนไปทางยุโรปนิดหน่อย เท่ห์ที่สุดเลย >,,< ฉันอยากจะกรี๊ด และที่สำคัญเค้าเป็นผู้ชายที่ผิวขาวมั๊กมาก ไม่เหมือนฉันที่เป็นผู้หญิงแต่ผิวกลับด้ำดำอย่างนี้          +_+ ฉันไม่สงสัยเลยว่าทำไมเค้าถึงฮอตนัก  

                " ตายแล้ว !!!O_O!!! นายเลือดออกนี่ "

                ฉันเลยเอาผ้าเช็ดหน้าของฉันกดแผลที่บ่าของเค้าเอาไว้เพื่อเป็นการห้ามเลือด  แล้วฉันก็หยิบยาดมในกระเป๋ามาให้เค้าดม  ดีนะที่ฉันไม่ได้หลับตอนคาบปฎมพยาบาลเมื่ออาทิตย์ที่แล้วน่ะ ไม่งั้นนายตายแน่ สักพักเค้าก็ตื่นขึ้น ฉันสังเกตุเห็นดวงตาสีเขียวอ่อนกลมโตของเค้า มันทำให้เค้าดูน่ารักขึ้น แต่อีกนัยนึงมันก็ทำให้เค้าดูน่ากลัว

                " เย้ ^_^ นายฝืนแล้ว นายเป็นยังไงบ้าง "

          " เธอเป็นใคร -_-?        มายุ่งกับฉันทำไม   อยากตายเรอะไงกันฮ่ะ "

          " นี่นาย >;;< ฉันช่วยนายไว้น่ะ "

          " เธอชื่ออะไร "

          " ทำไมฉันต้องบอกนายล่ะ – O -  "

          " เธออยากตายใช่ไหม จะบอกหรือไม่บอก "

          " >O< ทากุโระ โยโกะ "

          " แล้วเธออยู่โรงเรียนอะไร "  

                " มันไม่ใช่เรื่องของนาย "

          " ฉันไม่ได้ขู่น่ะ   แต่เธอจะบอกฉันดีดี หรือว่าเธออยากมีเรื่องกับฉัน "

          น่ากลัวที่สุดเลย จากน้ำเสียงและสายตาที่จ้องมองมาขนาดนี้ท่าทางจะไม่ได้ขู่จริงๆด้วย

                " ยายเบอะ  ตอบฉันมาสิ "

          " โรงเรียนมัธยมปลายจุนฮา "

          " หรอ งั้นเธอกลับบ้านไปซะ   มันมืดแล้วอันตราย "

                " นี่นาย  ฉันช่วยนายไว้น่ะ   นายจะไม่ขอบคุณฉันสักคำเลยหรอ เฮ้! นาย OoO "

          !!!>O<!!!  เดินไปเฉยเลย   ไม่ฟังฉันสักคำ   คนบ้า  บ้าที่สุด  เนี่ยน่ะหนุ่มฮอต  น่ากลัวที่สุดเลย  อะไรก็ขู่ฉันตลอด    ว๊าย  !!>,,<!!  รายงานของฉัน  โดนเลือดของนายฮานาตะนี่   แล้วฉันจะเอาอะไรไปส่งอาจารย์  ซึซึกิ 

จอมโหดล่ะ  เอ๊ะ  + - + ?   นั่นซองอะไรที่พื้นน่ะ   เค้าทำตกไว้หรอเนี่ย   เอากลับบ้านไปก่อนแล้วกัน

                ถึงบ้านสักที   ฉันรีบขึ้นไปบนห้องดีกว่า   ก่อนที่แม่จะมาเจอลูกสาวที่มีสภาพอย่างนี้   แล้วฉันก็ล้มลงนอนบนเตียง   เอ๊ะ  + - + ?    นี้ซองอะไรน้า   เปิดดูดีกว่า  เค้าคงไม่รู้หรอก

                " ติ๊กต๊อกติ๊กต๊อกติ๊กต๊อก "

                O ^ O !!  ใครโทรมาเนี่ย   ตกใจหมดเลย

                " ฮัลโหล "

                " โยโกะ  รึป่าว "

                " ใช่  แล้วนายเป็นใคร "

                " เธอเก็บของของฉันไปรีป่าว "

          " OoO  อ๋อ  นายฮานานะ  นั่นเอง  ใช่ฉันเก็บมา  แล้วทำไม "

                " จุ้นจริงๆเลยน่ะเธอ พรุ่งนี้เที่ยง  เอาซองมาให้ฉันที่หลังโรงเรียนด้วย   "

          " ทำไมฉันต้องเอาไปให้นาย  นายทำตกไว้  นายก็มาเอาเองสิ "

          " ยายเบอะเอ๊ย   เธอจะเอามาให้ฉัน   หรือว่าเธออยากตายฮ่ะ"

" >,,< ก็ได้  ก็ได้  แต่พรุ่งนี้ฉันไม่ว่าง   นายก็รู้นี่ว่าโรงเรียนเปิดน่ะ "

" ก็พักเที่ยงไง   โง่รึป่าว   ยายเบอะ "

" นี้นาย   เลิกว่าฉันสักที  จะได้มั๊ย  แล้วนายจะให้ฉันโดดเรียนไปรึไง"

" ก็ใช่น่ะสิ   ถ้าเธอไม่มานะยายเบอะ   เธอตายแน่ "

อ๊าย >o<  อะไรกัน  วางสายไปซะแล้วฉันยังพูดไม่รู้เรื่องเลย   คนอะไรไม่มีมารยาท   แล้วพรุ่งนี้ฉันจะทำยังไงล่ะ   เฮ้อ  T_T;       แล้วฉันก็นอนครุ่นคิดถึงวันพรุ่งนี้   จนเผลอหลับไป

เช้าแล้ว   ฉันรีบไปโรงเรียนดีกว่า   จะได้ไปหาเอมิ   เมื่อฉันไปถึงโรงเรียน   ฉันก็เจอ  เอมินั่งอยู่ในสวนป่า   ข้างตึกวิทย์พอดี ฉันเลยวิ่งไปหาเอมิทันที

" เอมิ  เอมิโกะ  เพื่อนรัก "

เอมิ  เป็นเพื่อนซี้ที่สุด   ของฉันในโรงเรียนนี้   พวกเรา 2 คนจะคุยกันได้ทุกเรื่องเลยล่ะ

" เอมิ   วันนี้พักเที่ยงเธอไป  โรงเรียนมัธยมปลายชูวอนกับฉันนะ"

"  -_- ?  แล้วพวกเราจะไปที่นั่นกันทำไม "

แล้วฉันก็เล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้เอมิฟัง

" แล้วพวกนั้นที่มารุมทำร้ายฮานาตะเป็นใครกันน่ะ"

"ฉันก็ไม่รู้สิ แต่พวกนั้นมีดาบด้วยแหละ เหมือนซามูไรในสมัยก่อนมากเลยน่ะ"

"อ้าว OoO แล้วเธอไม่รู้หรอ ว่าฮานาตะเป็นผู้สืบทอดสำนักซามูไร ที่ตั้งอยู่ในโอซาก้า บนเนินเขาฮิงาชิยาม่าใกล้วัดคิโยมิสึไง"

"หรอ >O< นั่นบ้านเค้าหรอ เธอรู้ได้ไง"

"คนเค้ารู้กันทั้งนั่นแหละย่ะ ยกเว้นหล่อน"

"^_^ ตกลงเธอจะไปกับฉันใช่ไหม"

"เออ ! คือว่า ฉัน....."

"น่ะเอมิ เธอจะให้ฉันไปเจอคนพวกนั้นคนเดียวงั้นหรอ"

"........ก็ได้ ก็ได้"

" ^_^ "

"แล้วเราจะออกไปยังไงล่ะ"

"เด้าบอกว่าให้ฉันโดดรั้วโรงเรียนออกไป"

"O^O อะไรน่ะ"

"T_T"

"ก็ได้ ก็ได้ แต่พวกเราไปเรียนกันก่อนแล้วกัน"

ฉันรู้สึกโล่งใจมากเลยล่ะที่เอมิจะไปโรงเรียนมัธยมปลายชูวอนกับฉันด้วย    เอมิช่างเป็นเพื่อนที่น่ารักที่สุดเลยแต่แล้วฉันต้องหนักใจอีกครั้ง    เพราะคาบแรกที่ฉันเรียนเป็นคาบของอาจารย์ซึซึกิจอมโหด

"นักเรียนทุกคนเอารายงานเรื่องโครงสร้างอะตอมมาวางบนโต๊ะ"

"ตายแล้ว!!!>O<!!!ฉันลืมเรื่องรายงานซะสนิทเลย "

"คุณทากุโระ โยโกะ ไหนรายงานของคุณ"

"T^T; เออ...........คือ  หมาที่บ้านหนูมันเอาไปงับเล่นน่ะค่ะ   หนูก็เลยไม่ได้เอามาส่งอาจารย์ "

"เดี๋ยวนี้ คุณเลี้ยงหมากับรายงานแล้วเหรอ   คุณทากุโระ"

ก็ฉันคิดออกแค่นี้นี่นา  แล้วเพื่อนๆในห้องก็หัวเราะฉันกันยกใหญ่

"มันไม่ตลกน่ะคุณทากุโระ  ถ้าสัปดาห์หน้าคุณไม่ส่งรายงานกับครู     ครูจะให้เธอ  0  คะแนน   ส่วนวันนี้ ครูจะให้เธอไปทำความสะอาดห้องวิทย์ ถ้าทำไม่เสร็จเธอก็ไม่ต้องไปกินข้าว  แล้วก็อย่าให้ครูรู้น่ะว่าเธอจะอู้ "

ทำไมวันนี้ช่างเป็นวันที่ย่ำแย่ของฉันนักน่ะ

          "เอมิ พอพักเที่ยงแล้วเธอไปหาฉันที่ห้องวิทย์น่ะ แล้วก็อย่าลืมเอาซองในกระเป๋าฉันไปด้วยล่ะ"

                "ได้ +_+;"

                โอโห้ O.O ทำไมห้องวิทย์มันสกปรกอย่างนี้เนี่ย  ไม่เคยมีใครเข้ามาใช้เลยรึไงกันน่ะ ฉันจะเริ่มจากตรงไหนดีล่ะ ล้างหลอดทดลองก่อนแล้วกัน

          "สวัสดีครับ โยโกะ"

                "อ้าว ! จุนอิจิ ^_^  นายมาทำอะไรเหรอ"

                "ผมโดนทำโทษ ให้มาทำความสะอาดห้องวิทย์น่ะครับ V_V"

                "O.O นักเรียนดีเด่นอย่างนายเนี่ยน่ะโดนทำโทษ"

                "ฮิ ฮิ ^_^ ก็ผมแอบหลับในห้องนี่นา แล้วโยโกะมาทำอะไรในห้องนี้ล่ะครับ"

          "ฉันไม่ได้ส่งรายงานน่ะสิ ^_^"

                จุนอิจิเป็นเพื่อนของฉันกับเอมิ มาตั้งแต่ตอนพวกเราเข้า ม.1 แต่ปีนี้เราต้องแยกห้องกันเพราะจุนอิจิเรียนเก่งเกินไป  เลยได้ไปอยู่ห้อง King   จุนอิจิเป็นผู้ชายที่สุภาพและเรียบร้อยมากๆ แถมเค้ายังหน้าตาดีอีกต่างหาก เค้าเลยได้เป็นหนุ่ม  Pop ของโรงเรียนเรา

                แล้วฉันกับจุนอิจิก็ช่วยกันทำความสะอาดห้องวิทย์จนเที่ยง

                "ทำไมเอมิยังไม่มาอีกน่ะเที่ยงแล้วด้วย"

                "จะไปไหนกันหรอครับ"

                "ก็จะไปโรงเรียนมัธยมปลายชูวอนน่ะสิ"

                อุ๊ยตายแล้ว ฉันเผลอบอกเค้าไปแล้ว    ถ้าเค้าไปบอกอาจารย์แล้วฉันจะทำยังไงล่ะเนี่ย

                "นายอย่าบอกอาจารย์น่ะ ขอร้องล่ะ"

                "ครับ ^_^"

                เฮ้อ ^_^; ค่อยโล่งใจหน่อย

                "ฉันมาแล้วโยโกะไปกันเถอะ"

                "ทำไมมาช้านักน่ะ แล้วเอาซองในกระเป๋าของฉันมารึป่าว"

                "เอามาสิย่ะ"

                เฮ้อ ฉันจะต้องโดดเรียนแล้วหรอเนี่ย ตื่นเต้นจัง รีบไปดีกว่า   

                "สวัสดีครับ เอมิ นั่นซองอะไรหรอครับ"

                "อ้าว OoO  จุนอิจิ  ซองนี้น่ะหรอ ก็ไม่รู้อะไรของพี่นายนั่นแหละ"

                "^__________^"

                "รีบไปกันเถอะเอมิ ช้าแล้วน่ะ"

                "อือ อือ"

                แล้วฉันกับเอมิก็วิ่งไปที่กำแพงหลังโรงเรียนนี้เป็นครั้งแรกของพวกเราที่ต้องปีนกำแพงออกไปนอกโรงเรียนแทนที่จะใช้ประตู  ฉันเลยให้เอมิปีนกำแพงออกไปก่อน แล้วฉันก็ปีนตามเอมิไป    

                "โอ๊ย TT_TT"

                "เป็นอะไรรึป่าว โยโกะ"

                "ไม่ ฉันไม่เป็นอะไร ไปกันเถอะ"

                ฉันรู้สึกเจ็บข้อเท้าข้างซ้ายจัง แต่ช่างมันเถอะ  ฉันต้องรีบไป ก่อนที่จะมีใครมาเห็นเข้า

                "นี่  เอมิ ที่เธอพูดกับจุนอิจิว่าของของพี่นายน่ะ หมายความว่ายังไงหรอ"

                "=_+ เธอไม่รู้หรอโยโกะ ก็จุนอิจิเป็นน้องชายของฮานาตะน่ะสิ"

          "เธอรู้ได้ไงน่ะ"

                "คนเค้ารู้กันทั้งนั้นแหละย่ะ ยกเว้นหล่อน"

                แล้วฉันกับเอมิก็มาถึงหลังโรงเรียนมัธยมปลายชูวอน ที่นี้เป็นโรงเรียนมัธยมปลายที่ใหญ่ และค่าเทอมแพงที่สุดในโอซาก้า  ส่วนโรงเรียนของฉันแม้จะมันจะเล็กกว่า แต่ได้ชื่อว่าเป็นโรงเรียนที่เก่งด้านวิชาการ และดนตรี ที่สุดในโอซาก้า  ซึ่งมันทำให้โรงเรียนมัธยมปลายจุนฮาของฉัน กับโรงเรียนมัธยมปลายชูวอนเป็นคู่แข่งกัน

ดังนั้นเด็กนักเรียนที่เดินอยู่ด้านหลังโรงเรียนจึงหันมามองฉันกับเอมิที่ยืนอยู่ และซุบซิบกันยกใหญ่

                "โยโกะ นั่นไงพวก 4 หนุ่มฮอต  พวกเค้ากำลังยืนรอพวกเราอยู่หลังห้องน้ำน่ะ"

                "ไปหาพวกเค้ากันเถอะเอมิ ฉันจะได้รีบกลับโรงเรียน"

                "*o* หล่อๆทั้งนั้นเลย โอ๊ย *o* ฉันจะเป็นลม   โฮตะก็เท่ห์ ทัสซึก็หน้ารัก ทัคกี้ก็แมนม๊าก มาก   แต่ฉันว่าน่ะ ฮานาตะหล่อที่สุดเลยล่ะ *o* "

          "เลิกเพ้อสะที  เอมิ ทำตาแจ๋วแว๋วอยู่ได้  พวกนั้นน่ะหยาบคายจะตายไป"

                แล้วฉันกับเอมิก็เดินไปยืนประจันหน้ากับ 4 หนุ่มฮอต แห่งมัธยมปลายชูวอน

          "คนไหนหรอชื่อโยโกะ ที่เข้ามาจุ้นกับเรื่องของนายน่ะฮานาตะ"

                "นี้นาย ชื่อโฮตะ ใช่ไหม ฉันจะบอกอะไรให้น่ะ ฉันไม่ได้เข้าไปจุ้น แต่ฉันเข้าไปช่วยชีวิตเพื่อนนายต่างหากล่ะ กรุณาพูดให้ถูกต้องด้วย และอีกอย่าง พวกนายควรที่จะขอบคุณฉัน ไม่ใช่มาว่าฉันอย่างนี้" 

                "ยายนี้หรอ ที่เข้าไปจุ้นน่ะ  เบอะเหมือนที่แกว่าจิงๆเลยว่ะ"

                พวกบ้า บ้ากันทั้งหมดเลย  ฉันไม่ได้เข้าไปจุ้นสักหน่อย

                "เด็กโรงเรียนจุนฮา หน้าตาได้แค่นี้หรอ แกชอบหน้าแบบนี้หรอว่ะ"

                "หุบปากสักที โฮตะ"

                ^_^  ดีมาก นายฮานาตะที่บอกให้เพื่อนนายหุบปากซะ ไม่งั้นฉันต่อยเพื่อนนายแน่ๆ

                "ไหนซองของฉันยายเบอะ"

                ">_< นี้นาย พูดจาดีดีกับผู้หญิงไม่เป็นรึไงกัน หยาบคาย"

                "อย่าพูดมากน่า เอาซองของฉันมาเดี๋ยวนี้"

                ยี้ >_< หยาบคายที่สุด ฉันเกลียดนาย เกลียดนายที่สุด แล้วฉันก็ยื่นซองของเขาให้เค้าไป

                "เฮ้ย ฮานาตะ พวกนั้นมา"

                "บัดซบ มันรู้ได้ไงว่ะ   ทัคกี้ตรวจดูดิว่าเครื่องไช้ได้ไหม"

                แล้วทัคกี้ก็หยิบปากกาหมึกซึมอันหนึ่งออกมาจากซอง แล้วเค้าก็เปิดปากกาออกดู

                "ใช้ได้ไหมว่ะ"

                "ฉันคิดว่าได้"

                แล้วทัคกี้ก็เอาปากกาใส่กลับเข้าไปในซอง แล้วก็ยื่นซองนั้นกลับมาให้ฉัน  นี้มันอะไรกันเนี่ย ฉันงงไปหมดแล้ว 

                " ว๊าย !!!>O<!!! ปล่อยฉันน่ะ"

                พวกคนชุดดำวันก่อนนี่ มันมาจับฉันกับเอมิไว้ทำไมกัน  ปล่อยฉันน่ะ TT O TTช่วยฉันด้วยฮานาตะ พวกนั้นมันเอาซองของนายไปแล้ว

                แล้วพวก 4 หนุ่มก็กระโดดข้ามกำแพงโรงเรียนมา     พวกเค้ามีดาบด้วยนี่  เอามาจากไหนเนี่ย ไม่ผิดกฎหมายรึไงกันนะ  -_-?  แต่ช่างเถอะ พวกเค้าเท่ชะมัดเลย  >o<   เวลาผ่านไปไม่ถึง 3 นาที พวกเค้าก็จัดการพวกนั้นสำเร็จ  แต่มีคนนึงรอดไปได้ และมันก็เอาซองของฮานาตะไปด้วย   ฮานาตะไม่เห็นรึไงกันน่ะ  ถ้าไม่วิ่งตามไปตอนนี้ มีหวังตามไม่ทันแน่  ฉันต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว

                "เฮ้ย  +o+  ยายเบอะเธอจะพาฉันไปไหนเนี่ย"

                "ก็ตามคนชุดดำคนนั้นไปน่ะสิ"

                "ตามไปทำไม"

                "-_-;; นายบ้าไปแล้วหรอ ก็มันเอาซองของนายไป"

                "เธอน่ะสิบ้า จุ้นไม่เข้าเรื่อง"

                ">O< นี่นายว่าฉันหรอ ฉันช่วยนายน่ะ นายจะไม่เอาซองคืนก็ช่างนายสิ"

                แล้วฉันก็วิ่งไปข้างหน้า วิ่งไปอย่างไร้จุดหมายพร้อมกับความคิดในสมองที่อัดแน่นแทบจะระเบิด  ฉันหมดความอดทนกับนายแล้ว ฉันเกลียดนายที่สุด  ฉันเกลียดนาย   ทำไมนายต้องพูดกับฉันอย่างนี้ด้วย  ทั้งๆที่ฉันก็ตั้งใจที่จะช่วยนายแท้ๆ  แล้วทำไมต้องเป็นแบบนี้ แล้วฉันจะร้องไห้ไปทำไมกัน ร้องไปเพื่ออะไร   ระหว่างที่ฉันกำลังวิ่งอย่างบ้าคลั่งอยู่นั้นฉันก็รู้เจ็บแปลบที่ข้อเท้า และซุดลง

                "โอ๊ย TT O TT"

                ฉันเกือบจะล้มลงกับพื้น แต่ก็มีคนมาจับฉันไว้ทัน

                "ขอบคุณค่................นี้นาย O^O"

                "^_^"

                นายฮานาตะวิ่งตามฉันมาหรอเนี่ย นายวิ่งตามฉันมาทำไม แล้วมาช่วยฉันไว้ทำไม ทำไม

"เธอ เป็นอะไรไป"

"อย่ามายุ่งกับฉัน"

"เธอร้องไห้ทำไมกัน"

"ฉันบอกว่าอย่ามายุ่งกับฉัน"

"ฉันเป็นห่วงเธอน่ะ"

เป็นห่วงงั้นหรอ หมายความว่ายังไงกัน

"ตกลงเธอเป็นอะไร"

"ฉันเจ็บข้อเท้าน่ะ"

"เธอเจ็บข้อเท้าข้างไหน"

"ข้างซ้าย"

แล้วนายฮานาตะก็อุ้มฉันมานั่งที่เก้าอี้ในสวนสาธารณะ   โดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว คราวหน้าฉันไม่มีทางให้นายอุ้มฉันได้หรอก   

"นี้นาย OoO ทำอะไรน่ะ"

"เธอไปทำอะไรมาหรอ ทำไมเท้าแพลง"

"ฉันล้มลงตอนที่ปีนกำแพงออกมาหานายน่ะ"

"ยายเบอะ เอ๋ย"

"นี้นาย >O<  นายว่าฉันอีกแล้วนะ"

"ขอโทษ"

"นายพูดว่าอะไรน่ะ ขอโทษงั้นหรอ นายเนี่ยน่ะขอโทษ ว้าว ^O^"

"หุบปากเถอะน๊า"

^_^ นายคงไม่เคยขอโทษใครล่ะสิ ถึงได้เขินขนาดนี้เนี่ย ตลกจริงๆเลย

"เดี๋ยวฉันไปซื้ออาหารมาให้นะ"

"อือ ฮึอ ^_^"

แล้วเค้าก็ลุกจากเก้าอี้ไป ฉันว่าเค้าคงได้ยินเสียงท้องร้องของฉันแน่เลย แล้วระหว่างที่คอยเค้า ฉันก็หันไปเห็นฝูงนกพิราบฝูงหนึ่ง มันเป็นนกพิราบที่มีสีขาวโพน ดูแล้วสบายตาเป็นที่สุด แถมพวกมันยังน่ารักอีกต่างหาก อยากจับดูสักครั้งจัง แต่ในสภาพนี้ฉันคงลุกขึ้นไปจับไม่ไหวหรอก และอีกอย่างนกพวกนั้นคงไม่ให้ฉันจับได้ง่ายๆด้วย

"อาหารมาแล้วคร้าบ แบมือสิ"

แล้วนายฮานาตะก็เทอะไรบางอย่างลงบนมือของฉัน

"อะไรหรอ"

"อาหารไง แต่ไม่ใช่อาหารเธอหรอกน่ะ"

"เอ๊ะ -_-? แล้วอาหารใครล่ะ"

"เดี๋ยวเธอก็รู้เองแหละ"

แล้วสักพักฝูงนกพิราบสีขาวโพนก็บินมาที่พวกเรา 2 คน พวกมันต่างรุมจิกกินอาหารที่มือของฉันกับ  ฮานาตะ   แล้วก็มีนกพิราบตัวหนึ่งขึ้นไปยืนอยู่บนศีรษะของนายฮานาตะ ดูแล้วน่ารักมากเลยล่ะ  นายฮานาตะช่างเป็นผู้ชายที่อ่อนโยนแล้วก็โรแมนติกจริงๆเลย   แล้วในช่วงพริบตาเดียว อาหารในมือของพวกเรา 2 คนก็หมด แล้วฝูงนกพิราบก็บินกลับลงไปที่พื้นตามเดิม

"น่ารักมากเลยใช่ไหมล่ะ"

"ใช่ ^_^ ฉันชอบพวกมันมากเลย โดยเฉพาะตัวที่ขึ้นไปอยู่บนศีรษะนายน่ะ"

แล้วพวกเราก็หัวเราะกันอยู่สักพัก ฉันเลยได้สังเกตเห็นเขี้ยวของเค้า มันทำให้เค้าดูน่ารัก แต่ในบางครั้งเขี้ยวของเค้าก็ทำให้เค้าดูหน้ากลัว

"นาย ไปเล่นชิงช้ากันเถอะ"

"อืม งั้นเธอก็ขึ้นมาบนหลังฉันสิ"

"O.< ทำไมฉันต้องขึ้นไปบนหลังนายด้วย"

"ก็เพราะว่าเธอเดินไม่ได้น่ะสิ ยายเบอะ"

">_< ฉันเดินเองได้ ฉันไม่เจ็บแล้ว"

"งั้นหรอ"

"โอ๊ย T o T"

ฉันล้มลงกับพื้น แต่เค้าก็จับฉันไว้ได้ทัน  หน้าของเราทั้งคู่อยู่ใกล้กันมาก จนฉันรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเค้าที่รดหน้าผากฉัน  ที่หน้าผากของเค้ามีเม็ดเหงื่ออยู่ประปราย   ฉันอยากจะเอื้อมมือไปเช็ดเหงื่อให้เค้า แต่ฉันก็ทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะร่างกายของฉันทั้งหมดนั้นได้ตกอยู่ในอ้อมกอดของเค้าแล้ว มันช่างเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นอย่างไม่เคยมีมาก่อน  ใบหน้าของเค้ากำลังเลื่อนเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น มากขึ้น และมากขึ้น  และแล้วริมฝีปากของเค้า ก็บรรจงจูบลงกับริมฝีปากของฉันอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน มันช่างเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับฉันมาก่อน จูบนี้เป็นจูบแรกของฉัน  ฉันอยากจะหยุดช่วงเวลานี้ไว้ และแล้วฉันก็จูบเค้าตอบ  ใจฉันเต้นตึ้กตั๊ก อย่างไม่เป็นจังหวะ ฉันไม่รู้ว่าช่วงเวลานี้ผ่านไปนานเท่าไร แต่มันทำให้ฉันตัวอ่อนปวกเปียก แล้วเค้าก็ถอนจูบออกจากริมฝีปากของฉัน

"ขอโทษนะ ฉันไม่ควรที่จะทำอย่างนี้"

ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันควรพูดอะไรกับเค้าเพราะตอนนี้ฉันเขินมาก จนอยากจะวิ่งหนีออกไปไกลๆ ฉันเลยได้แต่เงียบอยู่อย่างนั้นพักหนึ่ง

"ขึ้นมาบนหลังฉันสิ"

แล้วฉันก็ขึ้นไปบนหลังเค้าโดยไม่ได้พูดอะไร ตอนนี้ฉันเริ่มสังเกตเห็นว่าโรงเรียนเลิกแล้วและฉันก็ไม่ได้ไปเรียนในช่วงบ่ายนี้แต่ก็โชคดีที่พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ เพราะฉันยังมีเวลาทำรายงานอีก 2 วัน แล้วสักพักเค้าก็พยุงฉันให้นั่งลงบนชิงช้าตัวริมสุด แล้วเค้าก็นั่งลงที่ชิงช้าตัวถัดไป

"เธอยังเจ็บข้อเท้าอยู่รึป่าว"

"เออ......ก็..ก็..ไม่ค่อ ย จะเจ็บเท่าไหร่ แล้วล่ะ"

"^_^"

"นี่นาย  คนชุดดำพวกนั้นเป็นใครหรอ"

"เออ....ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันน่ะ"

"แล้วนายไม่สงสัยใครบ้างหรอ-_-?"

"อยากเป็นนักสืบรึไงกัน ยายเบอะ"

">o<"

"สงสัยสิ สงสัยพ่อเลี้ยงของฉันเอง มันน่ะไม่เคยสนใจเรื่องซามูไรเลย มันคิดถึงแต่เรื่องเงิน แถมมันยังเป็นพวกเย็นชา ไม่สนใจฉันกับน้องชายเลยสักนิด โดยเฉพาะน้องชายของฉันมักโดนมันแกล้งอยู่บ่อยๆ             ฉันเกลียดมัน"

ระหว่างที่เราพูดกันอยู่นั้น เค้าก็กำหมัดอยู่ตลอดเวลา ฉันว่าเค้าคงโกรธและเกลียดพ่อเลี้ยงของเค้ามาก

"มันคิดจะเอาสำนักซามูไรของตระกูลแม่ฉันไปขาย เลวที่สุด  ไอ้หน้าเงิน"

"นายรู้ได้ยังไง"

"น้องชายฉันบอกว่าได้ยินมันพูดโทรศัพท์กับพวกญี่ปุ่นในเมืองนาโงย่า ว่าจะขายสำนักซามูไรให้พวกนั้น ฉันเลยแอบเข้าไปเอาโฉนดในห้องของมันมา มันจะได้ขายสำนักซามูไรของตระกูลแม่ฉันไม่ได้"

"โฉนดที่ดินในซองนั้นใช่ไหม"

"อือ"

"แล้วนายจะทำยังไงล่ะ โฉนดที่ดินก็ไม่ได้อยู่ที่นายแล้วนี่"

" ฮิ ฮิ  ปากกาไงล่ะ"

เค้าพูดอะไรของเค้ากัน ฉันไม่เข้าใจ ปากกาอย่างนั้นหรอ อะไรกันล่ะ

"ต๊อกติ๊กต๊อกติ๊กต๊อกติ๊ก"

"ฮัลโหล ได้ความว่าไงบ้างทัคกี้"

"งั้นหรอ แล้วนายฟังออกไหมว่าเสียงใคร"

"ขอบใจพวกนายทุกคนมาก"

"ฉันอยู่ที่ไหนก็ไม่เกี่ยวกับพวกนาย"

"อยู่"

"อือ อือ ฉันรู้แล้ว  ไม่ต้องสอนหรอกน๊า"

  แล้วเค้าก็วางโทรศัพท์  ปากกาไงล่ะ ปากกา ปากกา ปากกา  อ๋อ *O* นึกออกแล้ว

"นายติดเครื่องดักฟังไว้ที่ปากกาหรอ"

"ฉลาดมาก ยายเบอะ"

"แล้วทัคกี้ว่ายังไงบ้าง"

"อ๋อ เออ คือว่า......ทัคกี้ บอกว่า พวกมันนัดเซ็นสัญญากันวันอาทิตย์ 6 โมงเย็น ที่โรงแรม คาวาคูจิโกะ เซคะคุ"  

"แล้วนายจะทำยังไงต่อล่ะ"

"ฉันก็จะจับมันให้ได้คาหนังคาเขา แล้วก็เอาโฉนดคืน พร้อมกับไล่มันออกจากสำนักยังไงล่ะ"

"แล้วนายจะไล่พ่อของนายออกจากบ้านได้ยังไง"

"ฉันก็ถ่ายวีดิโอ ตอนมันจะเซ็นสัญญา ไปให้คนในสำนักดูน่ะสิ"

"เก่งมาก ^_^ แต่ยังไงเสาร์นี้ 9.00 น.นายต้องไปช่วยฉันทำรายงานก่อนนะ"

"-_-? ทำไมฉันต้องทำรายงานให้เธอด้วยล่ะยายเบอะ"

"ก็เพราะว่ารายงานของฉันมันเปื้อนเลือดนายน่ะสิ"

"แล้วไง"

">o< ก็ช่วยฉันทำสิ นายทำให้ฉันไม่มีรายงานส่งอาจารย์ จนโดนทำโทษน่ะ ไม่เชื่อนายก็ไปถามเอมิดูสิ  เอ๊ะ  O.O? แล้วตอนนี้เอมิอยู่ที่ไหน"

"เค้าอยู่กับโฮตะน่ะ"

"อ๋อ นายปากร้ายคนที่ฉันเจอหลังโรงเรียนใช่ไหม"

"อือ"

จ๊อก จ๊อก ตายแล้วท้องฉันร้อง หน้าอายที่สุดเลย

" 555+"

"นี้นาย อย่ามาหัวเราะฉันน่ะ ก็ฉันยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เที่ยงเลย"

"งั้น  เราไปกินอาหารกัน  เธอเดินไหวรึป่าวล่ะ"

"ไหวสิ ไหวอยู่แล้ว"

"แน่น่ะ  แล้วก็อย่าล้มอีกล่ะ เดี๋ยวฉันจะอดใจไม่ไหว"

"นี้นาย ^o^"

พูดอะไรของนาย   เขินหมดเลย แล้วพวกเราก็เดินไปกินอาหารด้วยกัน  ตอนแรกฉันก็นึกว่าเค้าจะพาฉันไปกินอาหารที่ร้านหรูๆ  แต่ที่ไหนได้ เค้าพาฉันไปกินราเมนข้างทาง แต่ที่ฉันแปลกใจมากๆก็เพราะว่าฉันเป็นคนที่หิวต่างหาก ไม่ใช่เค้า แต่เค้ากลับกินราเมนไปตั้ง 12 ชาม   ส่วนฉันกินไปแค่ชามเดียวก็อิ่มจะแย่แล้ว"

"นี้ยายเบอะ กินแค่นี้ จะพอยาไส้ อะไรล่ะ  จะกินอีกป่ะ"

"ไม่เอา ฉันอิ่มแล้ว  แล้วอีกอย่างนะ   ฉันไม่ได้กินน้อยสักหน่อย แต่นายน่ะกินมากเองต่างหาก"

"นี้ยายเบอะ ว่าฉันหรอ เดี๋ยวก็จับหั่นเป็นชิ้นๆ ไปย่างบาบีคิวส์ ซะเลยนี่"

"ถ้ากล้า ก็ลองดูสิ"

เมื่อฉันพูดจบ เค้าก็ลุกขึ้นแล้วก็ลากฉันออกไปนอกร้าน หลังจากนั้นเค้าก็พาฉันวิ่งไปข้างหน้า ตอนนี้ฉันเริ่มสงสัยแล้วล่ะ ว่าเค้าจะพาฉันไปหั่นเป็นชิ้นๆจริงรึป่าว

"นายจะพาฉันไปไหนน่ะ"

"ก็ไปส่งบ้านน่ะสิ  มืดแล้ว กลับคนเดียว เดี๋ยวก็มีคนหลงผิดพาไปข่มขืนหรอก"

"นี้นาย >o<  แล้วนายรู้หรอว่าบ้านฉันอยู่ไหน"

"เอ๊ะ V_V? ไม่รู้เหมือนกัน"

"นายน่ะ เบอะยิ่งกว่าฉันอีก แต่ถือว่าเก่งน่ะ พามาถูกทางด้วย บ้านฉันอยู่ถัดจากปราสาทคินคาคุจิไป 5 ช่วงตึกน่ะ นายเบอะ"

          "เธอว่าฉันหรอ อย่างนี้ต้องลงโทษ"

                 เค้าพูดด้วยสีหน้าที่เขร่งขรึม หลังจากนั้นเค้าก็จับที่ไล่ของฉันทั้ง 2 ข้าง แล้วก็ลากฉันเค้าไปจูบโดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว

          "นี้คือการลงโทษ"

                หลังจากนั้นเค้าก็ปล่อยฉันแล้วก็วิ่งไปข้างหน้า พร้อมกับตะโกนกลับมาว่าให้ฉันไล่ตามเค้าไปให้ทัน

          "นี้นาย >o< อีกแล้วนะ  ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่"

                "ก็ตามมาให้ทันสิ ยายเบอะ"

          "นายตายแน่"

                พวกเราทั้ง 2 คนก็วิ่งไล่กันจนไปถึงหน้าบ้านของฉัน ตอนนี้ฉันรู้สึกโกรธเค้ามากที่เค้าแอบจูบฉัน 2 ครั้งแล้ว    แต่ฉันก็มีความสุขดี เลยไม่ได้ว่าอะไรเค้าไป

                "ถึงบ้านฉันแล้วล่ะ"

                "อืม..ม.."

                "ฉันจะเข้าบ้านแล้วนะ"

                "อืม..ม."

                "ฉันจะเข้าบ้านจริงๆแล้วนะ"

                "อืม..ม."

                ฉันก็เดินขึ้นบันไดหน้าบ้านไป  ฉันยืนคอยอยู่ตรงนั้นสักพัก แต่เค้าก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย  ฉันเลยเดินเข้าบ้านไป  แล้วก็เดินขึ้นห้องไปทันที  ห้องนอนของฉันอยู่บริเวณด้านหน้าบ้านพอดี  ฉันเลยมองออกมาทางหน้าต่างเพื่อดูว่าเค้ายังยืนอยู่หน้าบ้านของฉันอีกไหม   แต่มันก็มีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น

วันนี้ช่างเป็นวันที่แสนเหนื่อยและแสนที่จะมีความสุข แต่ฉันก็ยังมีเรื่องค้างคาใจบางอย่างอยู่ว่า   ทำไมเมื่อตอนที่อยู่หน้าบ้านเค้าถึงไม่พูดอะไรกับฉันเลยสักคำ  เค้ามีอะไรปกปิดฉันอยู่รึป่าวนะ  

หลังจากที่ฉันคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ฉันก็อาบน้ำก่อนที่จะเข้านอนและหลับไปในที่สุด

"ว๊าย +o+ 10 โมงเช้าแล้วหรอเนี่ย ทำไมถึงได้ตื่นสายน่ะ  เอ๊ะ! O.O วันนี้ฉันนัดฮานาตะที่ห้องสมุดนี่ ตายแล้ว ต้องแย่แน่ๆเลย "

ฉันเลยรีบอาบน้ำแต่งตัว พร้อมกับกินข้าวผัดที่แม่ทำไว้ให้ เพราะถ้าไม่กิน แม่ต้องไม่ให้ออกจากบ้านแน่ๆ    แล้วฉันก็วิ่งออกจากบ้านด้วยความเร็ว 40 กม./ชม. มั้ง    ไปที่ห้องสมุดประชาชนทันที

ฮานาตะอยู่ไหนเนี่ย ฉันเดินหาฮานาตะตั้งแต่ชั้น1 – 4  แต่ก็ไม่พบแม้แต่ร่องรอยของเค้าเลยแม้แต่น้อย  จะทำยังไงดีเนี่ย    เค้าต้องโกรธแน่เลยที่ปล่อยให้เค้ามานั่งรอเป็นชั่วโมงๆแบบนี้    ฉันควรจะทำยังไงดีล่ะ 

"นึกออกแล้ว +o+  โทรกลับไปหาเค้า เบอร์ที่เค้าโทรมาดีกว่า"

เลขหมายนี้ ไม่สามารถติดต่อ...................................

 เอ๊ะ! ทำไมต้องปิดเครื่องด้วยนะ  เกิดอะไรขึ้น หรือว่า เค้าจะโกรธฉัน  ไม่น่ะ T_T  ฉันควรทำอะไรสักอย่างสิ  ฉันต้องไปขอโทษเค้าให้ได้      +o+ นึกออกแล้ว  ไปที่บ้านเค้าดีกว่า   หลังจากนั้น 10 นาที ฉันก็มาถึงหน้าบ้านของเค้า  ที่นี้ใหญ่มาก และตอนนี้ ฉันคิดว่า คงมีคนมาซ้อมซามูไรอยู่แน่ๆ เพราะ ข้างในมีคน อยู่ไม่ใช่น้อยเลย  หลังจากยืนคิดอยู่นาน ก็มีผู้หญิงวัยกลางคน คนหนึ่งเดินมาที่หน้าบ้าน ที่ๆฉันยืนอยู่ แล้วก็ถามฉันด้วยใบหน้าที่เป็นมิตรว่า

"มีธุระอะไรหรือเปล่าค่ะ คุณหนู"    

"อือ...คือ หนู เอ๋ย ฉัน มาพบฮานาตะน่ะค่ะ ไม่ทราบว่า ฮานาตะอยู่บ้านไหมค่ะ"

"ดิฉันไม่แน่ใจเหมือนกันนะค่ะ งั้นเชิญคุณหนูเข้ามาคอยในห้องรับแขกก่อน เดี๋ยวดิฉันจะตามให้ค่ะ"

"อืม...ขอบคุณค่ะ"

แล้วผู้หญิงวัยกลางคนนี้ก็นำทางฉัน เข้ามาในบริเวณบ้าน ซึ่งในตอนหน้าของบ้านจะเป็นที่ซ้อมและ ดวลดาบ ซึ่งเป็นพื้นที่โล่งบริเวณกว้าง และถัดจากนั้นก็เป็นตึกสำหรับเรียนซามูไร     ซึ่งฉันก็เห็นเด็กเล็กๆประมาณ 12 ขวบที่นี้ด้วย ถัดจากนั้นก็เป็นสวนส่วนตัวของเจ้าของบ้าน เพราะฉันไม่เห็นใครเข้ามายุ่มย่ามกับบริเวณนี้เลย นอกจากคนสวน 2 คน และยาม อีก2 คน    และฉันก็เดินมาถึงด้านหลังสุดของบริเวณบ้าน   สิ่งที่สะดุดตาฉันมากที่สุดคือบ้านทรงโบราณขนาดใหญ่หลังหนึ่ง   แล้วผู้หญิงวัยกลางคนก็พาฉันเข้ามาในห้องรับแขกของบ้านนั้น    หลังจากนั้นเธอก็นำนมสดมาเสิร์ฟให้แก่ฉันพร้อมกับถามฉันว่า

"ไม่ทราบว่าจะให้เรียน คุณชายฮานาตะ ว่าใครมาพบค่ะ"

"อืม...ทากุโระ โยโกะ ค่ะ"

หลังจากนั้นเธอก็เดินออกไปจากห้องรับแขก ห้องรับแขกที่นี้จัดแบบญี่ปุ่นสมัยโบราณ ซึ่งมันดูสวยงามและแปลกตาเป็นอย่างมาก  เมื่อ 5 นาที ผ่านไป หญิงวัยกลางคนคนเดิมก็ได้เข้ามาในห้องรับแขกอีกครั้ง แล้วก็พูดกับฉันว่า

"คุณชายฮานาตะออกไปนอกบ้านเมื่อสักครู่เองค่ะ  แต่ตอนนี้คุณท่าน    พ่อของคุณชายฮานาตะต้องการที่จะพบกับคุณหนูนะคะ   เชิญคุณหนูทางนี้ค่ะ"

แล้วผู้หญิงวัยกลางคนคนนั้นก็ได้นำทางฉันมาถึงห้องทำงานของคุณพ่อของฮานาตะ

"ขอบใจมาก อายาโนะ เธอไปได้แล้ว" 

"ค่ะ นายท่าน"

แล้วผู้หญิงวัยกลางคนคนนั้นก็ออกจากห้องไป  แล้วพ่อของฮานาตะก็หันหน้ามาพูดกับฉัน

"เฮ้ +O+ คนลุงทาโร่นี่ คุณลุงมาทำอะไรที่นี่ค่ะ ทำไมคุณลุงไม่อยู่เซี่ยงไฮ้ล่ะ"

"โยโกะ หลานลุงจริงๆด้วย  มาหาฮานาตะทำไมหรอ"

"คุณลุงตอบคุณหลานก่อนสิค่ะ"

"ก็ลุงเป็นพ่อของฮานาตะนี่"

"คุณลุงเนี่ยนะค่ะ คุณลุงแต่งงานเมื่อไหรกันค่ะ"

"ก็....อืม หลานรู้จักฮานาตะใช่มั๊ย แล้วเค้าไม่ได้บอกอะไรหลานบ้างหรอ"

"รู้จักค่ะ แต่เค้าก็ไม่ได้บอกอะไรนี่คะ"

"งั้นลุงจะเล่าอะไรให้ฟัง   พ่อของฮานาตะ ตายไปตั้งแต่เค้ายังเล็กแล้วล่ะ หลังจากนั้นมาแม่ของเค้าก็ป่วยด้วยโรคมะเร็งที่ลำไส้  คุณตาของฮานาตะก็เลยให้ลุงซึ่งเป็นศิษย์เอกของแก มาแต่งงานกับแม่ของฮานาตะเพื่อดูแล และคอยปกป้องครอบครัวของฮานาตะ"

"พอแม่ของฮานาตะตาย   คุณลุงก็เลยทำหน้าที่ดูแลสำนักซามูไรแทน แล้วคุณตาของฮานาตะล่ะค่ะ"

"คุณตาอยู่ที่เซี่ยงไฮ้น่ะ    คุณตาให้ลุงดูแลสำนักซามูไรที่นี้แทนแกน่ะจ๊ะ"

"อ๋อค่ะ   แล้วจุนอิจิล่ะค่ะ"

"เอ๊ะ! ถามถึงมันทำไม"

"คุณลุงค่ะ    ทำไมพูดแบบนั้นล่ะค่ะ"

"ก็มันเป็นเด็กไม่ดีน่ะสิ    แล้วอีกอย่างมันก็ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆของฮานาตะสักหน่อย   มันน่ะได้พ่อของฮานาตะเก็บมาเลี้ยง  พอมันมาอยู่พ่อของฮานาตะก็ตาย ช่างเป็นตัวซวยของบ้านนี้จริงๆเลย"

"แต่ จุนอิจิ เค้าเป็นคนดีนะค่ะ  หลานรู้จักเค้าตั้งแต่ ม.1 แล้ว"

"ไม่จริง มันแกล้งทำเป็นคนดี อย่างนั้นแหละ  หลานไม่ทันมันหรอก ขนาดฮานาตะยังไม่ทันมันเลย โดนมันหลอกใช้อยู่บ่อยๆ "

"อย่างฮานาตะหรอค่ะ จะโดนหลอกได้"

"ฮานาตะเชื่อใจมัน เพราะคิดว่ามันเป็นน้องแท้ๆน่ะสิ"

เอ๊ะ! อะไรกันเนี่ย ฉันงงไปหมดแล้ว  ฉันควรจะทำยังไงดี ฉันควรที่จะเชื่อใคร

"เออ...คุณลุงค่ะ  สวนที่หน้าบ้านสวยดีนะค่ะ  หลานขอออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์หน้าบ้านได้ไหมค่ะ"

"ตามสบายจ๊ะ  จะให้ลุงไปด้วยไหม"

"อ๋อ เออ....ไม่เป็นไรค่ะ หลานไม่อยากรบกวนคุณลุงน่ะค่ะ"

"ก็ได้ ตามสบาย"

แล้วฉันก็เดินออกมาจากห้องทำงานของคุณลุง แล้วก็มุ่งหน้าไปที่สวนหน้าบ้าน ฉันรู้สึกสับสนวุ่นวายกับเรื่องต่างๆ ไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นคนไม่ดี คุณลุงของฉันหรือจุนอิจิ แล้วใครกันที่มาทำร้ายฮานาตะในคืนนั้นเพื่อที่จะแย่งโฉนดที่ดิน  ฉันว่าคุณลุงของฉันก็เป็นน่ารัก แล้วก็ไม่ใช่คนโลภมากอะไร  และ จุนอิจิก็เป็นคนดี เค้าเป็นผู้ชายที่สุภาพ เรียบร้อย  และเป็นเด็กเรียนที่ใครๆก็รัก แล้วพวกเค้าทั้ง 2 คนจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรกัน  หรือว่าจะเป็นคนนอกน่ะ    คงไม่ใช่     อะไรกันเนี่ยฉันปวดหัวไปหมดแล้ว   หรือว่าฉันควรจะลองถามเรื่องโฉนดที่ดิน กับคุณลุงดูหรือว่าฉัน....

"ว๊าย OoO ขอโทษค่ะ"

"เดินดูทางซะบ้างสิ"

"ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆค่ะ"

"ไม่เป็นไหรหรอก แล้วเธอเป็นใครกัน มาทำอะไรในสวนนี้"

"อือ...คือ......"

"ไม่อยากตอบ ก็ไม่ต้องตอบ แต่ที่ตรงนี้เป็นที่ส่วนตัว   เธอห้ามเข้ามาอีก เข้าใจไหม"

"ค่ะ... คือว่า....ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมค่ะ"

"มีอะไรก็ว่ามา"

"คุณรู้จักฮานาตะหรือเปล่าค่ะ"

"ฉันรู้จักทุกคนในบ้านนี้  มีอะไรหรอ แล้วอีกอย่างนะไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ ฉันเป็นแค่ยามของที่นี้เอง"

"ค่ะ แล้วคุณลุงอยู่ที่นี้มานานหรือยังค่ะ"

"ใช่...ฉันอยู่มานานแล้วล่ะ  ตั้งแต่คุณท่านชิกามารุได้สืบทอดสำนักซามูไรแน่ะ"

"คุณชิกามารุ เป็นใครหรอค่ะ"

"อ๋อ เธอคงไม่รู้จัก ก็คุณตาของคุณชายฮานาตะไงล่ะ คุณชิกามารุน่ะเป็นคนที่เข้มงวดมากเลยล่ะ แต่ท่านก็เป็นคนฉลาดแล้วก็เก่งซามูไรมาก ๆ เลยนะ เหมือนกับคุณทาโร่เลย  เธอรู้จักคุณทาโร่ใช่ไหม"

"เออ...ไม่รู้จักหรอกค่ะ"

"งั้นหรอ...คุณท่าโร่ก็พ่อเลี้ยงของคุณชายฮานาตะยังไงล่ะ คุณทาโร่นะเป็นศิษย์รักของคุณท่านชิกามารุตั้งแต่ตอนที่คุณทาโร่มาเรียนซามูไรที่นี้แล้วล่ะ   แล้วพอคุณทาโร่เก่งมากๆนะ คุณชิกามารุก็ได้พาคุณทาโร่ไปเซี่ยงไฮ้พวกเค้าไปเล่าเรียนวิชาด้วยกันน่ะ     แต่พอคุณฮัตโตริ ตาย คุณชิกามารุเลยให้คุณทาโร่มาแต่งงานกับคุณผู้หญิงชิซือเมะ เพื่อดูแลคุณผู้หญิงเพราะว่าคุณผู้หญิงป่วยหนัก  แล้วพอคุณผู้หญิงตาย   คุณทาโร่ก็ทำหน้าที่เป็นผู้สืบทอดสำนักซามูไร จนกว่าคุณชายฮานาตะจะอายุครบ 18 ปี สำนักซามูไรก็จะตกเป็นของคุณชายต่อไป"

"คุณฮัตโตริ คือคุณพ่อของฮานาตะใช่ไหมค่ะ"

"ใช่...ใช่"

"แล้วคุณฮัตโตริตายเพราะอะไรหรอค่ะ"

"เอ๊ะ*_*! เรื่องนี้น่ะเธออย่าบอกใครเชียวนะ  คือว่า คุณฮัตโตริโดนลอบสังหารน่ะ    สาเหตุที่แท้จริงที่คุณท่านชิกามารุให้คุณทาโร่กลับมาที่สำนักซามูไรน่ะเพื่อปกป้องคุณผู้หญิงไม่ให้โดนลอบสังหาร   ส่วนคุณท่านชิกามารุก็ไม่ได้กลับมาที่นี้เพราะกลัวว่าจะเป็นอันตราย   แต่ตอนนี้คนที่หน้าเป็นห่วงมากที่สุดคือ คุณชายฮานาตะ เพราะว่าอีกแค่อาทิตย์เดียวคุณชายจะได้เป็นผู้สืบทอดสำนักซามูไรแล้ว   ไม่รู้ว่าจะมีใครมาลอบสังหารคุณชายบ้าง  ผมก็ได้บอกคุณชายว่าให้อยู่บ้านเพื่อความปลอดภัย  แต่คุณชายก็ไม่เคยเชื่อผมเลย  แถมยังบอกอีกว่า อยู่บ้านน่ะอันตรายกว่าอยู่ข้างนอกอีก ผมก็ไม่เข้าใจคุณชายเหมือนกันว่าทำไมต้องมีอคติกับคุณทาโร่ด้วย  ทั้งๆที่คุณทาโร่ก็ออกจะเป็นคนดี   สงสัยคงเพราะว่าคุณทาโร่ไม่ชอบคุณหนูจุนอิจิแน่ๆเลย"

"แล้วทำไมคุณทาโร่ต้องมีอคติกับจุนอิจิด้วยล่ะค่ะ"

"ก็ไม่รู้นะ แต่พวกเค้าทั้ง 2 คนไม่ถูกกันมากๆเลยล่ะ แต่คุณทาโร่ก็ไม่ใช่คนที่จะเกลียดใครง่ายๆหรอกนะ อ้าว! คุณทาโร่ออกไปไหนกันน่ะ เดี๋ยวฉันไปเปิดประตูให้คุณทาโร่ก่อนนะ แล้วอย่าเดินเพ่นพ่านอีกล่ะ"

"เอ๊ะ *o*!"

อะไรกันเนี่ย ฉันไม่ค่อยเข้าใจเลย   ฉันต้องตั้งสมาธิให้นิ่ง คิดสิคิด...........................................................

เอ๊ะ !+_+!  ไม่จริงใช่ไหมเนี่ย 

                "ยามค่ะ"

                "อ้าว ยังไม่ไปอีกหรอ"

                " เออ...คุณทาโร่ไปไหนหรอค่ะ"

"เห็นว่าจะไปโรงแรม คาวาคูจิโกะ เซคะคุน่ะ เอ๊ะ! วันนี้คุณชายก็ไปโรงแรมนี้เหมือนกันนี่ เห็นคุณชายบอกว่า จะเอาอะไรมาให้ดูสักอย่างน่ะ" 

"อะไรน่ะ โรงแรม คาวาคูจิโกะ เซคะคุ เห็นว่าพรุ่งนี้ไง.......... ขอบคุณมากนะค่ะลุง หนูไปก่อนนะค่ะ" 

ฉันวิ่งด้วยความเร็วด้วยความเร็วสูงสุดไปที่สถานีรถไฟฟ้า เพื่อจะไปโรงแรมโรงแรม คาวาคูจิโกะ เซคะคุ ที่เมืองนาโงย่า   ฉันรู้สึกว่าวันนี้รถไฟฟ้ามันวิ่งช้ามากจนฉันแทบจะคอยไม่ไหว  และเมื่อมาถึงเมืองนาโงย่าฉันก็วิ่งไปที่โรงแรม คาวาคูจิโกะ เซคะคุ ทันที ฉันพบรถของคุณลุงทาโร่จอดอยู่ที่หน้าสวนของโรงแรม     ฉันจึงวิ่งเข้าไปในสวนทันที    โรงแรมนี้เป็นโรงแรมที่ใหญ่มาก และมีสวนกว้างใหญ่อยู่ด้านหลังโรงแรม      ฉันจึงต้องวิ่งหาพวกเค้าไปเรื่อยๆ    แต่ฉันก็ไม่พบพวกเค้าที่ส่วนใดของสวนแห่งนี้เลย      และเมื่อฉันมาถึงด้านหลังสุดของสวน    ฉันก็พบกับ สถานที่ที่ เหมือนกับจะเป็นเรือนกระจกที่ไม่มีใครใช้แล้ว   ถ้าการสัณนิษฐานของฉันไม่ผิด ฉันคิดว่าผู้ที่ลอบทำร้ายฮานาตะก็คือ...........

"ทำไมถึงทำอย่างนี้ล่ะจุนอิจิ นี้คือสำนักซามูไรของแม่นะ"

"555+  ตลกสิ้นดี  ของแม่งั้นหรอ  แม่แกน่ะสิ ไม่ใช่แม่ของฉันซะหน่อย"

เมื่อฉันเข้ามาถึงในเรือนกระจกก็ได้เจอการทะเลาะกันของจุนอิจิกับฮานาตะ และคุณลุงทาโร่ที่นั่งกองอยู่ที่พื้นและมีบาดแผลอยู่ที่มือทำให้เค้าไม่สามารถจับดาบได้ เมื่อเห็นสภาพเช่นนั้นฉันจึงโทรไปแจ้ง ตำรวจ และโรงพยาบาล  แล้วก็ได้แต่หวัง  ให้ตำรวจมาทันเวลาก่อนที่จะมีใครบาดเจ็บไปมากกว่านี้

 "จุนอิจิ ไอ๋เด็กเลว"

"ช่าย.....จะว่าฉันเลวเหมือนพ่อกับแม่อีกสิ  ฉันน่ะเป็นเด็กกำพร้าพ่อ กำพร้าแม่ เพราะว่าอีฮัตโตริ พ่อของแกไงฮานาตะ พ่อของแกน่ะ..."

"หุบปากของแกนะ ไอ๋เด็กเลว"

"ถ้าฉันไม่หุบปากแล้วแกจะทำอะไร  อย่างแกน่ะสู้ฉันไม่ได้หรอก เนี่ยนะศิษย์เอก ได้แค่นี้เองหรอ"

"แก..."

"ฮานาตะฟังให้ดีน่ะ  พ่อของแกน่ะฆ่าพ่อกับแม่ของฉัน เพราะเมื่อก่อน พ่อแกเป็นมือสังหาร  พอพ่อแกทำสำเร็จก็รู้ว่าคนที่พวกเค้าฆ่ามีลูกก็ คือ ฉัน จุนอิจิคนนี้ไง พ่อแกเลยเก็บฉันมาเลี้ยง    แล้วอย่างนี้แกจะให้ฉันนับถือพวกเค้าเป็นพ่อกับแม่ฉันอย่างนั้นหรอ ห่ะ"

อะไรกันเนี่ยนี้มันเรื่องอะไรกัน  เมื่อไหร่จะจบเรื่องวุ่นๆเหล่านี้สักที

"นี่มันเป็นความจริงหรอ...คุณทาโร่"

"จะว่าจริงก็จริงนะ....แต่ที่ฮัตโตริฆ่าพวกนั้นก็เพราะว่าพวกนั้นน่ะแอบขโมยดาบของต้นตระกูลเราไปน่ะสิ" 

" แล้วทำไมไม่เคยมีใครบอกฉันเรื่องนี้เลยล่ะ"

"เธอไม่ควรจะรู้"

"ทำไม ทำไมฉันถึงไม่ควรรู้"

"555+  ก็เพราะว่าพ่อกับแม่แกมันเป็นคนเลวน่ะสิ  ดังนั้นสำนักซามูไรจึงไม่มีความจำเป็นอีกต่อไป ขายไปสะเถอะฮานาตะ มันไม่มีประโยชน์หรอก ของเลวร้ายอย่างนั้นน่ะ"

"หยุดนะจุนอิจิ มันไม่ใช่ของเลวร้าย  มันเป็นของๆตระกูลฉัน พ่อกับแม่นายก็ต้องการดาบไม่ใช่หรอ แต่พวกเค้าเอาไปไม่ได้เลยอิจฉาริษยาพวกเรามาจนถึงรุ่นลูกอย่างนายไงล่ะ"

"เฮอะ >O< เก่งนี่ งั้นมาสู้กันอีกสักตั้งไหมล่ะ"

"ก็ได้ ทั้งๆที่ฉันรักนายแบบน้องชายแท้ๆมาตลอด  แต่วันนี้เราไม่ใช่พี่น้องกันอีกต่อไปแล้ว"

จะสู้กันจริงๆหรอเนี่ย  ไม่น่ะ จะทำอย่างนั้นไม่ได้

"หยุดนะ T_T"

"โยโกะ"  ฮานาตะและจุนอิจิได้เอ๋ยชื่อของหญิงสาวออกมาพร้อมๆกันด้วยความตกใจ

"ออกไปนะโยโกะ ออกไปเดี๋ยวนี้"

จุนอิจิก็ใช้จังหวะที่ฮานาตะหันมาพูดกับฉัน วิ่งเข้ามาจู่โจมฮานาตะทันที ทำให้ทั้งขู่เกิดการปะทะดาบกัน และฮานาตะก็เป็นฝ่ายเสียเปรียบเนื่องจากโดนจุนอิจิรุกอย่างรวดเร็ว แต่ฮานาตะก็สามารถต้านแรงของจุนอิจิไว้ได้ และผลักดาบกลับไป   และได้เกิดการดวลดาบกันอย่างห่ำหั่น เมื่อเวลาผ่านไปสักพักจุนอิจิก็เริ่มอ่อนแรง ทำให้ฮานาตะเข้ารุกและ ฟันดาบของจุนอิจิอย่างแรง  ทำให้ดาบของจุนอิจิหลุดจากมือและกระเด็นไปไกล

"นายแพ้ฉันแล้ว  เอาโฉนดที่ดินของบ้านฉันมา แล้วไปให้ไกล  อย่าให้ฉันได้เห็นหน้านายอีก"

"555+ นายคิดว่าจะทำอะไรฉันได้อย่างนั้นหรอ  ฝันไปเถอะ"

เมื่อจุนอิจิพูดจบเค้าก็ได้หยิบมีดสั้นและปาไปที่ฮานาตะอย่างรวดเร็ว แต่มีดสั้นนั้นกลับไม่เฉียวฮานาตะเลยแม้แต่น้อย

"โยโกะระวัง"

มีดสั้นอีก 3-4 อันกำลังบินมาที่ฉัน   >O< หลบมันไม่ทันแล้ว...ววว............. 

"ช่วยด้วย"

"อ๊ากกก......................."

">O<ฮานาตะ นาย..."

ฮานาตะวิ่งเข้ามากอดร่างทั้งร่างของฉันไว้  เพื่อป้องกันตัวฉันไม่ให้โดนมีดสั้นเหล่านั้น  ทำไห้เข้าได้รับบาดเจ็บ เลือดของฮานาตะกำลังไหลรินออกมาตามหลังของฮานาตะอย่างไม่หยุด  ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้มีหวังแย่แน่ๆ   

"ฮือ...ฮือTOT นาย ทำไมนายถึงทำอย่างนี้  นายห้ามเป็น....ฮือ...ฮือ TOT อะไรไปนะ สัญญานะ"

"โถ่ ยายเบอะ เอ๋ย ฉันไม่เป็นอะไรหรอกน๊า แค่นี้สบายมาก"

"เลิกแสดงบทรักกันสักที จะได้ไหม เห็นแล้วจะ  อ้วกกก  หว่ะ 555+  เตรียมตัวลงนรกไปพร้อมๆกันทั้ง 2 คนได้เลย"

จุนอิจิวิ่งเข้ามาด้วยความเร็ว  พร้อมกับดาบในมือ ที่กำลังมุ่งตรงมาทางฉันและฮานาตะ  ฉันควรจะทำยังไงดี ฉันควรจะทำยังไง  ตอนนี้ฉันคงอ้อนวอนได้แค่ให้คนที่มารับพวกเราทั้งคู่ไปเป็นนางฟ้าบนสวรรค์ ไม่ใช่ยมบาล

"แกร้ง"

คุณลุงทาโร่ได้เข้าไปดวลดาบกับจุนอิจิอย่างรวดเร็ว  ตอนนี้คุณลุงอยู่ในขั้นที่เสียเปรียบกว่ามากเพราะว่ามือของท่านได้รับบาดเจ็บ ทำให้ไม่สามารถที่จะจับดาบได้อย่างถนัด

"555+ ไอแก่หน้าโง่ คิดจะสู้กับข้าในสภาพนี้อย่างนั้นหรอ  ได้ตายแน่  ไอแก่"

แล้วจุนอิจิก็หมุนดาบพร้อมกับแทงเข้าไปที่ท้องของคุณลุง ทำให้คุณลุงถึงกับทรุดลงที่พื้นพร้อมกับเลือดที่ทะลักออกมาจากท้องของท่าน

"คุณลุงค่า......TT_TT"

"ไม่ต้องเรียกคุณลุงหรอกโยโกะ เดี๋ยวก็ได้ตามไปอยู่ด้วยกันแล้ว 555+"

หลังจากพูดจบจุนอิจิก็เดินมาที่ฉันอย่างช้าๆ

"หวี๋หว่อ หวี๋หวอ หวี๋หวอ"

"หยุดนะ ยกมือขึ้นและเอาดาบวางลงที่พื้น เดี๋ยวนี้"

แล้วตำรวจก็เข้ามารวบตัวจุนอิจิ พร้อมกับนำคุณลุงทาโร่และฮานาตะไปโรงพยาบาล 

1 อาทิตย์ ผ่านไป

จุนอิจิได้ถูกศาลตัดสินให้จำคุก 10 ปี  ด้วยข้อหา พยายามฆ่าผู้บริสุทธิ์  ส่วนคุณลุงทาโร่เมื่อหายจากอาการบาดเจ็บก็ได้กลับไปอยู่ที่เซี่ยงไฮ้กับคุณลุงชิกามารุ ส่วนฮานาตะก็ได้สืบทอดสำนักซามูไรเป็นคนต่อไป และสิ่งที่หน้าชื่นชมยินดีมากที่สุดสำหรับเหตุการณ์นี้ก็คือ คุณลุงทาโร่ และ ฮานาตะนั้น ได้ปรับความเข้าใจกัน จนทั้งคู่นั้นรักกันยิ่งกว่าพ่อลูงจริงๆสะอีก

วันนี้ฉันมีนัดกับฮานาตะที่บ้านของเค้า  ฉันจึงออกจากบ้านตอน 4 โมงเย็นเพื่อไปหาเค้าที่บ้าน เมื่อฉันไปถึงก็เจอกับอายาโนะ แม่บ้านของที่นี้

"คุณชาย รอ คุณหนูอยู่ด้านใน เชิญทางนี้ค่ะ"

"ขอบคุณค่ะ"

เมื่อฉันเดินไปถึงสวนส่วนตัวนั้น ก็พบกับฮานาตะ

"เฮ้^_^ โยโกะ ไปกันเถอะนะ"

"อือ...แล้วจะไปไหนล่ะ"

"มาเถอะน้า เดี๋ยวก็รู้เองแหละ"

แล้วพวกเราทั้ง 2 คนก็ขึ้นรถของฮานาตะไปที่สถานีรถไฟนาโงย่า เพื่อที่จะขึ้นรถไฟด่วนชินคันเซน ซึ่งเป็นรถไฟหัวกระสุน ไปยั้งทะเลสาบอาชิ

"สวยใช่ไหมล่ะ มองปากค้างเชียวนะ ยายเบอะ"

"ใช่แล้วล่ะ...สวย มากๆ ^_^ นายรู้จักที่ๆสวยอย่างนี้ได้ยังไงกันน่ะ"

"ฉันเคยมากับพ่อและแม่ตอนเด็กๆน่ะ  นี่เธอ ไปนั่งมองทะเลกันตรงนั้นดีกว่า"

"อืม..."

"นี้ก็ 5.55 น. แล้ว อีก 5 นาทีพระอาทิตย์ก็จะตกดิน เธอจะได้เห็นสิ่งที่สวยงามที่สุดในโลก ก็ตอนที่พระอาทิตย์ตกนี่แหละ คอยดูนะ"

"อืม..."

ฉันนั่งซบไหลของเค้า พร้อมกับดูน้ำทะเลที่แสนสวยงาม มันทำให้ฉันมีความสุข และอยากจะนั่งอยู่ตรงนี้ตลอดไป

"5..4..3..2..1..0.. พระอาทิตย์ตกดินแล้ว ดูสิยายเบอะ สวยใช่ไหมล่ะ"

          "ใช่...ท้องฟ้าเป็นสีชมพูสลับกับสีฟ้า ดวงอาทิตย์ดวงกลมสีส้มกำลังจะตกลงสู่ทะเลสาบสีฟ้าน้ำทะเลที่แสนจะสงบนิ่ง ทะเลสาบเปล่งประกายระยิบระยับ สะท้อนแสงอาทิตย์อันเล็กน้อย  ดูแล้วช่างสวยงาม อะไรเช่นนี้"

                ระหว่างที่ฉันกำลังดูพระอาทิตย์ตกดินอยู่นั้น ก็รู้สึกง่วง และก่อนที่ฉันจะหลับไปฉันก็ได้ยินคำพูดคำหนึ่งที่แสนอ่อนหวานและเต็มไปด้วยความสุขจากคนข้างๆว่า

                "ฉันรักเธอนะโยโกะ"

                และถ้าเสียงนั้นเป็นสิ่งที่ฉันได้ยินจริงๆ ไม่ใช่แค่ความฝัน ฉันก็อยากจะบอกคนคนนั้นกลับไปว่า

"ฉันก็รักเธอะฮานาตะ"

The End