นิยาย แด่ดวงจันทร์เพียงดวงเดียวของใจ : Dek-D.com

บทนำ

รูปสลักเทวนารีองค์หนึ่งตั้งเด่นเป็นสง่า แสงแฟลชจากเบื้องหลังสาดส่องไปที่รูปสลักนั้น ร่างครึ่งบนเป็นหญิงสาว สง่างาม ร่างครึ่งล่างเป็นงู แสงแฟลชกระพริบถี่ ๆ คลุมร่างนั้นไว้ ครั้นพอเธอหันหลังมา แสงแฟลชก็ระรัวเข้ามาจนเธอแสบตา จนต้องหันไปมองทางขวามือตน บัดนี้ เสี้ยวหน้าของเธอจึงถูกแสงแฟลชสาดไว้ดุจคลุมด้วยผ้าขาว

ใบหน้าที่เหมือนกับรูปสลักทุกสัดส่วนองค์ประกอบ

คิ้วคางปากจมูกตาล้วนได้สัดส่วนสวยงามไม่ต่างจากรูปสลักแม้แต่น้อย เธอเองก็เคยคิดว่าตัวเองนั้นเป็นคนหน้าไทย ไทยกลางอย่างที่ไม่มีผู้ใดเทียบแทนเธอได้ ดวงตาของเธอเป็นสีน้ำตาลคล้ำจนเกือบดำ อยู่ในกรอบตาคมกลมโตสองชั้น คิ้วโก่งโค้งหนาฟู จมูกโด่งพอประมาณ เป็นลักษณะจมูกของคนแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้โดยแท้ ปากเชิดหนา แต่ทุก ๆ องค์ประกอบล้วนหลอมรวมกันให้ได้เป็นใบหน้างดงามของหญิงไทยภาคกลางคนหนึ่ง

ตอนเด็ก ๆ เธอหน้าคล้ายพ่อ แต่พอโตมา เธอกลับมีใบหน้าไม่เหมือนใคร จะคล้ายก็เพียงเล็กน้อย ราวกับว่าเธอเพียงอาศัยชาติพันธุ์ของพ่อแม่มาเป็นสะพานที่ทำให้เธอได้มาเกิดมามีรูปลักษณ์ที่เลอโฉมเช่นนี้

ครั้นแล้วการเบนสายตาของเธอก็ทำให้เธอประสบกับสายตาจากชายผู้หนึ่ง เขามีผิวขาว และมีรูปหน้าหล่อเหลาโดดเด่น รูปร่างสูงโปร่ง ร่างกายกำยำล่ำสัน คล้ายคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำ เขาแต่งตัวด้วยเชิร์ตขาว ใส่กางเกงสแล็คสีดำ แม้จะเรียบง่าย แต่เนื้อผ้าและการตัดเย็บก็ทำให้เธอรู้ในทันทีว่าสิ่งที่ใช้ห่อหุ้มร่างกายของเขามีราคาแพง

ดวงหน้าคมคายนั้นมองตรงมาที่เธอ ราวกับจะสื่อความหมายอะไรบางอย่าง ดวงตาของเขามีสองชั้น ขนตาหนาเป็นแพ คิ้วเข้มโก่งโค้งงดงาม ริมฝีปากเป็นกระจับสีชมพูแดง ตัดกับผิวขาวระเรื่อและเส้นผมดำสนิท

เขาคล้ายจะขยับปากพูด แต่แล้วก็ไม่ได้พูดอะไร เธอมองเขาแล้วพลันงุนงง คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเจอเขาที่ไหนมาก่อน และได้คำตอบเมื่อมองไปยังรูปสลักชายหนุ่มที่อยู่ทางขวามือของหุ่นหญิงสาวซึ่งหน้าเหมือนเธอ

รูปสลักชายหนุ่มนั้นหน้าเหมือนเขา!

แต่จะเป็นไปได้หรือ? เธอหน้าเหมือนรูปสลักหญิงสาว เขาหน้าเหมือนรูปสลักชายหนุ่ม เราสองคนก็ได้มาเจอกันในสถานการณ์ประหลาด น่าพิศวงเช่นนี้

แล้วคำว่า “ชาติปางก่อน” ก็พลันผุดขึ้นมาในหัวของเธอ เช่นเดียวกับคนอื่น ๆ ที่อยู่ในงานจัดแสดงวัตถุโบราณที่เพิ่งขุดค้นพบเมื่อไม่กี่เดือนก่อน

เธอมองกลับไปที่รูปสลักอีกครั้ง ถ้ารูปสลักทั้งสองเป็นรูปสลักที่เป็นตัวแทนของเขาและเธอจริง เท่ากับว่าเธอและเขาก็ต้องเป็นเจ้าผู้ครองนครกระนั้นหรือ? และเธอกับเขาก็เป็น...เฮอ...เป็นสามีภรรยากันมาแต่ชาติปางก่อน

เนื้อคู่? ไม่เอาน่า ไร้สาระ!

“เหมือนเนื้อคู่กันมาแต่ชาติปางก่อนเลยนะคะ” นักข่าวคนหนึ่งเอ่ยขึ้น เอ่ยประโยคที่เธอเพิ่งเอ่ยในใจไปว่าไร้สาระ ในขณะที่นักข่าวคนอื่น ๆ เองก็ไม่ได้สนใจถ่ายวัตถุโบราณสุดล้ำค่าอีกต่อไป แต่ดันมาสนใจเธอและเขาแทน เพราะได้หัวข้อที่น่าสนใจกว่าสำหรับผู้อ่าน นั่นคือ คู่แท้ตั้งแต่ชาติปางก่อนได้มาพบกัน

โธ่ เขาอาจมีแฟนแล้วก็ได้

“คงจะไม่ได้หรอก เพราะถ้าหากชาติภพมีจริง ชาตินี้เขาก็มีแฟนแล้ว คงเป็นฉันมากกว่ามั้งคะที่เป็นเนื้อคู่ของเขา”

‘นิศามณี’ ไม่ทันได้พูดอีกเช่นเคย เพราะคนที่พูดคือหญิงสาวผิวสีขาวจัด ซึ่งเดินเข้ามาคล้องแขนขวาของชายหนุ่มเอาไว้ เธอเป็นคนที่สวยมาก ใบหน้าสวยคม ดวงตาสองชั้นคมปลาบ จมูกโด่งเล็ก ปากเรียวบาง คิ้วตรง โค้งเพียงช่วงปลาย ชุดที่เธอใส่เป็นชุดลูกไม้เปิดไหล่ กระโปรงแค่เข่าสีขาว

ก็คงเป็นงานเสื้อคู่นั่นแหละ ใส่เสื้อขาวให้เหมือนกัน

ชายหนุ่มคนนั้นยังมองเธอ ก่อนจะหันไปมองแฟนสาว เขายิ้มให้แล้วก็เบนสายตากลับมามองเธออีก โอ้! และสายตานั้นทำให้แฟนของเขามองมาที่เธอสลับกับแฟนหนุ่มด้วยท่าทีไม่พอใจนัก

ไม่ชอบเลย ผู้ชายคนนี้นี่ยังไง มีแฟนอยู่แล้วดันมามองคนอื่นตาละห้อย แล้วคนอื่นที่ว่าก็ดันเป็นเธอด้วยนี่สิ เธอกลัวความซวยจะมาเยือน เธอไปดีกว่า คิดแล้วก็หมุนตัวกลับหลังหัน และเดินจากมา แต่เดินมาได้เพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น…

คุณพระ! เธอหันไปมองที่แขนขวา พบว่าผู้ชายคนนั้นตามเธอมา และคว้าแขนเธอไว้ ผู้ชายคนนี้ช่างกล้าอะไรอย่างนี้?! เสียงชัตเตอร์ยิ่งดังระรัว เธอรู้ทันทีว่านักข่าวแอบถ่ายรูปของเธอและเขาเอาไว้ สตอรี่รักแท้ข้ามภพข้ามชาติคงยิ่งดังกระฉ่อน นักข่าวคงเขียนหัวข้อนี้ให้เป็นข่าวใหญ่โตครึกโครมผ่านเพจต่าง ๆ แน่ ๆ การเล่าอย่างไม่มีรูปภาพและไม่เปิดเผยชื่อแต่บอกเล่าเรื่องราวอิงสถานที่จริง เวลาจริงอย่างสนุกสนานยังคงได้รับความนิยมเสมอ แล้วไหนจะแฟนสาวของเขาอีก มองการกระทำของแฟนหนุ่มตาเบิกโพลง เธอดูอับอายเกินกว่าจะเดินมารั้งแฟนหนุ่มของเธอให้กลับไปหาเธอ

อย่าเลิกกันเพราะเหตุการณ์นี้เลยนะขอร้อง! นิศามณีรีบดึงแขนของเธอออกจากมือของเขา

“ผมขอโทษครับ ผมเผลอตัวไปหน่อย”

ชายหนุ่มตรงหน้าเอ่ยด้วยสีหน้ารู้สึกผิดจริง ๆ พร้อมกับก้มหัวให้เล็กน้อย เมื่อเห็นเช่นนี้เธอจึงใจอ่อน

กล่าวตอบเขาด้วยน้ำเสียงสุภาพว่า “ไม่เป็นไรค่ะ แต่ฉันว่าคุณกลับไปดูแฟนคุณเถอะค่ะ”

เขาหันไปมองแฟนสาว หากแล้วก็หันกลับมาพูดกับเธอด้วยการเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย “มีหลายเรื่องที่ผมอยากพูดคุยกับคุณ คุณพอจะสละเวลาคุยกับผมได้หรือเปล่า?”

โคตรจะเมินแฟน นั่นแฟนนะ! เธอคิดในใจ ก่อนจะกล่าวตอบเขาไปว่า “คงจะไม่ได้หรอกค่ะ”

“เพียงครู่เดียวก็ยังดี เถอะนะครับ” เขาขอร้องแกมอ้อน ด้วยคงติดทำเป็นนิสัยเวลาอยู่กับพ่อกับแม่กระมัง แหม เขาควรไปทำแบบนี้กับแฟนนะ

“คงจะไม่ได้หรอกค่ะ ฉันมีธุระ จะต้องไปเดี๋ยวนี้เลย”

“งั้นผมขอไลน์ไว้จะได้มั้ยครับ?” โอ้โห ควรคิดยังไงดี? คิดว่าเขาไม่คิดอะไรในทางชู้สาวกับเธอเลย หรือเขาไม่มีความรู้สึกผิดต่อแฟนสาวของเขาเลยกันแน่ จึงได้ขอไลน์ผู้หญิงอื่นต่อหน้าเช่นนี้

ขอให้น้ำหนักไปที่อย่างแรกละกัน แต่อย่างไรก็ตาม

“คุณเป็นคนแปลกหน้า ฉันให้เบอร์คุณไม่ได้หรอกค่ะ” นั่นล่ะประเด็น เธอเพียรปฏิเสธถึงเพียงนี้ คิดว่าเขาจะหยุด แต่เปล่าเลย เขาหยิบกระเป๋าใส่การ์ดขึ้นมา และหยิบนามบัตรของเขาให้เธอ เธอมองนามบัตรสลับกับใบหน้าของเขาด้วยความตกใจที่จำต้องเก็บอาการ

เขากล่าวอ้อนวอน “เถอะนะครับ ช่วยรับไว้เถอะ คุณจะได้รู้จักผม และเราจะได้รู้จักกัน เราจะได้พูดคุยกัน มีหลายเรื่องที่ผมอยากพูดกับคุณ ช่วยรับไว้เถอะนะครับ”

“ค่ะ” เธอรับไว้ ด้วยไม่ชอบเวลาที่ตัวเองถูกอ้อนวอนขอร้อง ดุจว่าเป็นเหยื่อของพนักงานจากสถาบันเสริมความงามที่มักจะเดินพุ่งเข้ามาเรียกแขกเข้าร้าน ขอสอบถามข้อมูลโน่นนั่นนี่ ถ้าในตอนนี้ การรับนามบัตรจะทำให้เธอหลุดพ้นจากเขาได้ เธอก็ยินดีทำ

เธอรีบตัดบท เหมือนที่ตัวเธอก็เคยโดนเวลาเผลอพูดเยอะ ๆ “ดิฉันคงต้องขอตัวก่อน สวัสดีค่ะ” เธอพนมมือไหว้ เขาก็รีบรับไหว้ ครั้นแล้วเธอจึงเดินออกมาจากบริเวณนั้นในทันที

ถ้าเพียงแต่นิศามณีจะหันหลังกลับไปมอง เธอคงได้เห็นแววตารักใคร่สนิทเสน่หาจากชายหนุ่มแปลกหน้า และแววตาเจ็บปวดโกรธแค้นจากคนผู้ถูกแย่งความรักความเสน่หาไป... อีกครั้ง!

วรรณเป็นคนชอบอารยธรรมทวารวดี แต่รูปที่วรรณหาไม่ได้อยู่ในยุคทวารวดีทุกยุคนะคะ

วรรณเพียงหาได้แต่ที่ใกล้เคียง ดูไว้จินตนาการตามนะ

ภาพนี้คล้ายกับในจินตนาการมาก ๆ ค่ะ เป็นภาพถ่ายจากโฆษณารีเจนซี่

กรองศอโบราณที่นิศามณีได้สวมใส่