Barbie Girl ป่วนรักมัดหัวใจยัยตุ๊กตา

นิยาย

เรื่อง:Barbie Girl ป่วนรักมัดหัวใจยัยตุ๊กตา

 โดย: Antique Fullmoon

บทนำ

ตายละแคนดี้ เธอยังไม่มีตุ๊กตาบลายธ์อีกเหรอจ๊ะ

เสียงกระแหนะกระแหนของปลายฟ้าเพื่อนสนิทของฉันดังขึ้น ไม่รู้หล่อนจะพยายามเอาชนะ อวดดีกับฉันไปถึงไหน

อ๋อ คือแม่ฉันกำลังจะกลับมาจากต่างประเทศน่ะ ฉันบอกให้ท่านซื้อมาให้ฉันแล้วล่ะ ว่าแต่ของปลายฟ้าเนี่ย รุ่นนี้มันเอ้าท์ไปแล้วไม่ใช่เหรอจ๊ะ ^^

ว่าไงนะ

ฉันยิ้มอย่างไร้เดียงสาไปให้ปลายฟ้า ฮึ!! อย่างยัยนี่จะสู้ฉันได้เหรอ ดูก็รู้ว่าบลายธ์ของหล่อนน่ะปลอม ยังมีหน้ามาอวดฉันอีก  =__=

ก็ไม่ได้ว่าไงหรอก ว่าแต่ปลายฟ้าว่างมั๊ยล่ะเย็นนี้

ไม่ว่างหรอก ขอโทษนะแคนดี้ พอดีปลายฟ้ามีนัดแล้ว

ฉันพยักหน้าเข้าใจปลายฟ้าเป็นอย่างดีทำไมน่ะเหรอ ก็ช่วงนี้น่ะยัยนั่นไปติดพันผู้ชายคนหนึ่ง แต่ก็อย่างว่าหมอนั่นคงจะหน้าตาดี ถึงเจ้าชู้ไปทั่ว ไม่เคยจริงจังกับใคร อย่างปลายฟ้าน่ะเหรอ เป็นได้แค่กิ๊กของหมอนั่นเท่านั้นแหละ บางทีฉันก็ได้ยินข่าวมาว่าหมอนั่นคบกับปลายฟ้าเพื่อหลอกเอาเงินด้วย ฉันล่ะสมเพชปลายฟ้าจริงๆ

ฉันกดมือถือเรียกคนขับรถให้มารับฉันกลับบ้าน เพราะนี่ก็เย็นมากแล้ว อีกอย่างฉันต้องไปรับแม่ที่สนามบินอีกด้วย ก็อย่างว่า ฉันบอกให้แม่ซื้อบลายธ์จากอียิปต์มาฝากนี่ ^^

ฉันไปหาแม่ที่สนามบิน รู้อะไรมั๊ยฉันไม่ได้เจอแม่มาเป็นเดือนแล้ว ฉันวิ่งเข้าไปกอดแม่อย่างไม่อายสายตาคนแถวนั้น

แม่คะ แคนดี้คิดถึงแม่ม๊ากมาก ><

แม่ก็คิดถึงลูกเหมือนกัน สวยขึ้นเยอะเลยนะ

ฉันนั่งรถกลับมาที่บ้านพร้อมกับแม่ บางครั้งฉันก็ไม่อยากให้แม่ไปทำงานหรอกนะ เพราะแม่ไม่ค่อยมีเวลาให้ฉันเลย แต่ก็ดีตรงที่ฉันได้ของฝากจากที่ต่างๆ เยอะแยะเต็มไปหมด ฉันเปิดประตูรถแล้วเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับทวงของฝาก

แม่คะแล้วของที่แคนดี้อยากได้ล่ะ

ฉันทวงตุ๊กตาจากแม่แม้จะโตแล้ว แต่ฉันก็ยังชอบตุ๊กตาอยู่ดีนั่นแหละโดยเฉพาะ บลายธ์ที่ตอนนี้คนกำลังนิยมกัน ฉันก็ต้องตามกระแสบ้าง

คือ...งี้นะ

อะไรคะ

บลายธ์ที่อียิปต์ขายดีจนหมดสต็อค คือ...

...

ฉันเงียบฟังแม่พูด บลายธ์หมดสต็อคที่อียิปต์งั้นเหรอ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแม่ต้องไปแวะซื้อที่ประเทศอังกฤษแน่ๆ ฉันรู้ใจแม่ดีอยู่แล้วล่ะ

แม่ซื้อบาร์บี้มาให้ลูกแทนน่ะจ๊ะ ไว้คราวหน้าแม่ซื้อให้ใหม่นะ

อะไรนะ!!

ไม่อยากจะเชื่อว่าแม่จะซื้อตุ๊กตาบาร์บี้มาให้ฉันแทนเพราะว่าไม่อยากไปแวะประเทศอื่น ฉันไม่อยากได้บาร์บี้ซักหน่อย สมัยนี้มีแต่เด็กเท่านั้นแหละที่เล่นบาร์บี้ ยิ่งมองก็ยิ่งแสลงใจ อยากจะขว้างมันไปพ้นหูพ้นตาซะ

ฉันเอาตุ๊กตาบาร์บี้ขึ้นห้องมา พอปิดประตูห้อง ฉันก็ขว้างมันลงบนพื้นอย่างแรง

ตุ้บ!!

แสงวูบวาบเข้ามาในห้อง ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันเผลอหลับไปเมื่อไหร่ แต่ที่ประหลาดกว่าก็คือพอรู้สึกตัวอีกที ฉันรู้สึกว่าของรอบข้างฉันดูใหญ่ไปซะหมด แถมดูเหมือนจะไม่ใช่ห้องนอนของฉันอีกด้วย มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย

รู้สึกตัวซะทีนะ

ยายเป็นใครน่ะ

ฉันถาม ยายคนหนึ่งที่แต่งชุดแปลกๆแถมยังพูดจาเหมือนจะรู้จักฉันอีกด้วย

ฉันเป็นคนพาเจ้ามาที่นี่ ให้เจ้าได้เรียนรู้อะไรต่างๆ ถึงคุณค่าในของแต่ละสิ่ง

พูดเรื่องอะไรน่ะ

จำไม่ได้รึว่าเจ้าทำอะไร เจ้าโยนตุ๊กตาลงพื้นใช่มั๊ย เผอิญฉันสิงอยู่ในร่างตุ๊กตานั้นน่ะ เจ้าทำฉันเจ็บมากนะ =__=^  ถ้าหากเจ้าทำให้ชายผู้นี้เห็นค่าในตัวเจ้าและหลงรักเจ้าได้ภายในสามเดือน เจ้าก็จะทำลายคำสาปได้ เจ้าสามารถเป็นมนุษย์ได้ก็ต่อเมื่อเวลาเจ็ดโมงเช้าถึงหนึ่งทุ่มเท่านั้น แต่ในวันที่พระจันทร์เต็มดวงเจ้าจะเป็นมนุษย์ได้ตลอดทั้งวัน ้าเกิดเจ้าตกใจเจ้าก็จะกลายเป็นตุ๊กตาไปห้าชั่วโมงเต็ม แต่ถ้าภายในสามเดือนชายผู้นี้ไม่หลงรักเจ้า เจ้าก็จะกลายเป็นตุ๊กตาตลอดกาล

พอพล่ามจบยายแกก็หายตัวไป ฉันไม่เข้าใจที่ยายแกพูดหรอกนะ อ๊ะ!! ตรงนั้นมีกระจกตั้งอยู่ด้วย แต่ดูสภาพแล้วเหมือนกระจกส่องหน้ามากกว่าที่จะส่องได้ทั้งตัวฉันนะ...

กรี๊ดดดดดดดด!! ไม่จริง ฉันกลายเป็นบาร์บี้ เป็นตุ๊กตาบาร์บี้ไปแล้ว โฮๆ TT_TT นี่ฉันกำลังฝันใช่มั๊ยเนี่ย ฉันกลายเป็นยัยตุ๊กตาผมบลอน ตาสีฟ้า หน้าตาจิ้มลิ้มไปแล้ว

ฉันเงียบเสียงลงเมื่อได้ยินฝีเท้าคนเดินเข้ามา ฉันทำตัวนิ่งๆ ราวกับหุ่นยนต์ (แต่ที่จริง เป็นตุ๊กตา) คนที่เดินเข้ามาเป็นผู้ชายนี่ หล่อชะมัด ผมสีน้ำตาลทองซอยรากไทรสั้น  จมูกโด่งรับกับริมฝีปาก แถมตาสีเงินนั่นยังดูมีเสน่ห์อีกด้วย ถ้าเดาไม่ผิดเขากำลังอาบน้ำเสร็จแน่ๆ เลย

หืม ตุ๊กตางั้นเหรอ

... =_=;;

ควับ!

ยัยแอมเวย์!!

เขาโยนฉันลงจากเตียง พร้อมกับตะโกนเรียกชื่อใครสักคนหนึ่ง รู้สึกเหมือนก้นกบฉันจะกระแทกด้วยนะเนี่ย T^T

เจ็บนะ

เฮ้ยยย!! พูดได้ด้วยเหรอว่ะเนี่ย?

เอ่อสิ! ฉันมีความรู้สึกนะ

ฉันลุกขึ้นยืนเถียงกับเขาแต่ก็ดูว่าเขาตัวใหญ่อยู่ดีนั่นแหละ

มีอะไรน่ะพี่เรียกแอมซะดังเชียว

เงียบๆ นะ

ฉันทำท่าจุ๊ปากใส่เขา ก่อนที่เขาจะเดินไปเปิดประตูห้องให้เด็กผู้หญิงน่ารักคนหนึ่งอายุประมาณสิบสามปี กำลังน่ารักเชียวล่ะ

ว่าไง

ก็เมื่อกี้พี่เรียกฉัน

เหรอ ฉันว่าฉันไม่ได้เรียกนะไปนอนซะ นี่ก็สามทุ่มแล้ว

ปัง!!

เมื่อกี้น้องสาวนายเหรอ ปิดประตูใส่หน้าแบบนี้มันเสียมารยาทนะ

ไหนอธิบายมาสิ ว่าตุ๊กตาบาร์บี้พูดได้ยังไง

ก่อนอื่น ฉันชื่อแคนดี้ กรุณาเรียกชื่อฉันด้วย

เรื่องมากจริง

ฉันทำหน้าบึ้งพลางพยายามไต่ชายผ้าเตียงนอนของเขา ผมของเขายังเปียกอยู่เลย ยังกับฝนตกแน่ะ เขาจับฉันขึ้นบนเตียงเพราะเห็นฉันปีนขึ้นไปไม่ได้ซักที โอเค ฉันยังไม่เห็นคุณค่าของการเป็นบาร์บี้เลยซักนิด -*-

เล่ามาสิ

ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ตอนไปรับแม่ที่สนามบินแล้วกลับมาที่บ้าน โยนบาร์บี้ลงกับพื้นจนถึงตอนที่เขาเดินใส่ชุดนอนออกมาจากห้องน้ำ

แล้วทีนี้จะเอายังไงล่ะ ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นฉันนะ

ง่ายๆ เลยนะ

ว่าไง

นายก็รักฉันสิ

ฉันบอกเขาเพื่อให้เรื่องมันจบๆลง ฉันจะได้กลับเป็บมนุษย์เหมือนเดิมแต่เขากลับหัวเราะเสียงดังลั่น มีอะไรน่าขำนักหนา

พูดใหม่อีกทีสิ

รักฉัน แล้วก็จบ

ฉันจะให้เธออยู่ที่นี่จนครบสามเดือนก็ได้ แต่ฉันไม่มีวันรักเธอหรอกนะ...แคนดี้

ดูท่าหมอนี่จะไม่ยอมง่ายๆเสียด้วย แล้วฉันจะมีทางกลับไปเป็นมนุษย์มั๊ยล่ะเนี่ย Y_Y

เธอรู้มั๊ยว่าฉันเป็นใคร ฉัน อาเธอร์ แห่งโรงเรียน labyrinth อย่างฉันเนี่ยนะจะรักเธอ

นายว่านายชื่ออาเธอร์งั้นเหรอ

งั้นก็หมายความว่าหมอนี่คืออาเธอร์ผู้ชายที่ปลายฟ้าหลงหัวปักหัวปำ ขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าชู้ นี่มันนรกชัดๆ แล้วฉันจะทำให้เขารักได้ไงกันล่ะเนี่ย

ใช่ ฉันอาเธอร์ ฉันขอบอกตั้งแต่ตอนนี้เลยว่าฉันไม่มีความคิดจะจริงจังกับผู้หญิงคนไหนหรอกนะ รู้ไว้ซะด้วย

รวมถึงปลายฟ้าด้วยเหรอ

หืม เธอรู้จักยัยคุณหนูนั่นด้วยเหรอ

ฉันเป็นเพื่อนปลายฟ้า

รวมถึงยัยนั่นด้วย ผู้หญิงอะไรโง่สิ้นดี แถมขี้อวดอีกต่างหาก

นรกชัดๆ เห็นทีฉันคงไม่ได้กลับไปเป็นมนุษย์แน่ๆ!!