The Dust Flower
แด่มวลดอกไม้ที่ไม่ได้รับอนุญาตให้เบ่งบาน...หลุมศพล้อมด้วยอิฐเก่าผุ เหมือนแปลงดอกไม้ ทว่าเมล็ดพันธุ์ใดเล่าจะงอกเงยขึ้นจากเลือดและเถ้าถ่าน นอกจากความคับแค้น
ผู้เข้าชมรวม
65
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
65
หมวด : รักดราม่า
อัปเดตล่าสุด : 18 ส.ค. 64 / 15:55 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
The Dust Flower
แ่มวลอไม้ที่ไม่ไ้รับอนุาให้เบ่บาน
เหะราน 2006
ทุเ้า เป็นเวลาว่ายี่สิบปีมาแล้วที่ทาเฮเรห์ื่น่อนีห้า เ้ารัว เิมน้ำใส่หม้ออลูมิเนียมแล้วั้ไว้เหนือเาแ๊สเ่าๆ ระหว่ารอมันเือ เธอหยิบเศษระาษบนหลัู้เย็นมานั่เียนถึสิ่ที่ะ้อในทำวันนี้ เธอเียนไ้แ่บรรทัเียวามามายหลายสิ่ที่วิ่วนอยู่ในหัว ไม่ใ่วันนี้ เธอิระหว่า้อมอลายมือหวัๆ อัวเอลาแผ่นระาษ วาพลันรื้น มันไม่วระมีวันนี้
ทาเฮเรห์หย่อนระาษใส่ล่อรวมับแผ่นอแ่ละวัน ลุึ้นไปาสำหรับทุน ลิ่นหอมรุ่นวนให้ใสบ ่อนที่เธอะสบใไม่ไ้ลอทั้วัน่อานี้ ทาเฮเรห์นั่ิบาเียบๆ ในรัว าวาไม่่อยอบวิธีาุ่ยๆ อเธอ ทว่าารใ้ีวิร่วมันมีสิ่ที่้อำนึถึมาว่าแ่ารา วามเป็นเพื่อนู่ิมีวามหมายเินว่าะพัลเพียเพราะเธอทำไม่ถูธรรมเนียม
เหะรานยามเ้ามืยัเียบัน ทาเฮเรห์อบ่วเวลานี้ที่เธอไ้อยู่ับัวเอั่วะ เธอรู้เวลาแน่นอนที่สามีับลูะื่น ่อนนั้นสามสิบนาทีเธอึะเริ่มทำับ้าว่ายๆ สอสามอย่า าวาไม่เยบ่นเรื่ออาหาราริน และเธอ็ไม่เยบ่นวันที่เามีเวรทำับ้าวเหมือนัน ส่วนเอห์านไม่เรื่อมา หนุ่มน้อยวัยห้าวบเป็นผู้ให่เินวัย เาเ้าใโยไม่มีใรบอว่าพ่อแม่ไม่่อยมีเวลาทุ่มเทให้ับเามานั
ทาเฮเรห์ทั้สสารและภูมิใในัวลู
ทาเฮเรห์เิมาให้ัวเออีแ้ว แล้วเ้าไปในห้อนอน ผู้ายสอนที่เธอรันอนอ่ายันอยู่ เสียรนประสานับเสียหายใเบาๆ ฟัึ้อในวามสั เธอนั่ลบนอบเียฝั่สามี ท่ามลาวามมืสลัวเห็นัถึรอยแผลเป็นปูนูนมามายบนแผ่นหลัว้า ัไว้ันไปมาเหมือนแผนที่ วันเาสะบัสะบอมลับมาาเอวิน [1]เธอทำไ้เพียร้อไห้สะอึสะอื้นะทำแผล พร่ำบอว่าเาะไปาเธอ็ไ้ เาไม่วร้อมาถูระทำอย่าโหร้ายเพราะ้อเี่ยวับเธอ
‘ูนัม แผนที่ีวิอผมนำทาไปหาุเสมอ’ าวายึมือเธอไว้ในมือเาแน่นหนา ้ำยัพยายามแปลมันเป็นเรื่อบัน ‘รอยเี่ยนนี้ถือเป็นสิ่ที่ผูผมไว้ับุแล้วนะ’
ทาเฮเรห์หัวเราะไม่ออ ทำไ้เพียร้อไห้เท่านั้น
เธอำลัร้อไห้เียบๆ เมื่อาวาสะลึมสะลือลืมาึ้น ่อยๆ ับาอลูายที่่ายท้อออ พลิัวมาหาเธอ และุมมือเธอไว้อย่าปลอบประโลม ทาเฮเรห์ไม่ไ้ร้อไห้บ่อยๆ วามเศร้าโศหมุนวนมาราวฤูาล เธอหลั่น้ำาอย่าไม่อาย่อหน้าเา มีเพียลูายที่ไม่เยเห็น้านอ่อนแออแม่
ทว่าวันนี้เอห์านอาะไ้เห็น
‘เายัเ็เินไป’ าวาั้านเสมอเมื่อทาเฮเรห์พยายามเผยเสี้ยวส่วนอันน่าหวาหวั่นอพวเาให้ลูายรับรู้ เฟเฮาส์ถูบุ้นและเผาทำลาย รอยแผลเป็นบนแผ่นหลัเา รอยรีใ้ฝ่าเท้าอเธอ หรือระทั่ว่านอาเป็นเภสัรธรรมาแล้ว เธอยัเป็นอาารย์อ BIHE[2]บาทีทั้สิ่ทั้มวลอาไม่ำเป็น้ออธิบายมามาย ถ้าเพียเธอบอว่าเป็นบาไฮ[3]
วามเป็นพลเมือลุ่มน้อยที่ไม่ถูยอมรับ ัเนพอสำหรับารอธิบายถึสิ่ที่รัระทำ่อพวเธอ
ะพี่น้อร่วมศาสนาหนีออนอประเทศั้แ่่อนปิวัิ เหมือนพวเาเห็นสิ่ที่ะเิึ้นเมื่ออิหร่านพลิผัน รอบรัวอเธอลับยืนรานะอยู่่อ ทาเฮเรห์ึ่ยัเ็เินว่าะรู้วาม โรธารัสินใอเา เธอโรธเาในอนแร ่อนวามโรธแ้นนั้นะถ่ายไปยัวามอยุิธรรมทั้มวลที่พวเธอ้อประสบ
วามโรธ ลายเป็นวามเศร้า สิ้นหวั ่อนะมอเห็นเป็นวามหวัเลือนราอีรั้
มันนานและ้อพยายามอย่ามาว่าะมอเห็นแสริบหรี่ในวามมืมน และไม่ใ่ทุนะเห็น ทาเฮเรห์สสัยอย่าเศร้าสร้อยว่าเธออาัสินใผิเหมือนพ่อ เอห์านวระไ้เิบโในสภาพแวล้อมที่ีว่านี้ ลูายะโรธเธอเ่นที่เธอโรธพ่อัวเอไหม หาสัวันหนึ่เารู้ว่าเธอสามารถพาเาหนีไปาที่นี่ไ้
เปอร์เียผู้สูศัิ์ อิหร่านที่น่าสัเว
“ผมะไปส่” าวาบอเบาๆ นิ้วหัวแม่มือลลาฝ่ามือเธอ วามเศร้าอเธอมีผลไปถึเา
“อบุ่ะ” ทาเฮเรห์พยัหน้า บีบมือเาอบ่อนออไปทำับ้าว
ทัศนียภาพแห้แล้ทอไลสุลานสายา เนินเาสีน้ำาลโอบล้อมีวิที่ถูประหัประหารเพียเพราะวามศรัทธาแ่า ทาเฮเรห์ไม่รู้ว่าารทำลายนี้ะสิ้นสุลเมื่อไหร่ เธอมอไม่เห็นวันที่มันบล แม้แ่วันที่ประเทศนี้ไม่เหลือาวบาไฮสัน ารทับนี้็ะยัอยู่่อไป
แปะป้ายำว่า ‘ศัรู’ ทับใรสันแทนพวเธอ
ทาเฮเรห์ูมือลูายผ่านหลุมศพมามายไปนถึที่ที่พ่อับพี่ายถูฝัอยู่ แ่ละหลุมถูล้อม้วยอิเ่าผุ เหมือนแปลอไม้ ทว่าเมล็พันธุ์ใเล่าะอเยึ้นาเลือและเถ้าถ่าน นอาวามับแ้น ทาเฮเรห์ปล่อยให้วามับแ้นแผเผาวามเียบ
ส่เสียแทนพ่อับพี่ายที่หลับใหลใ้ฝุ่นิน
“าอลูเป็นนล้าหา” เธอพึมพำล้ายพูับัวเอ เอห์านเยหน้ายิ้มอย่าไร้เียสา เธอยิ้มอบ ่อนปล่อยมือเา
“เหมือนุลุับแม่เหรอรับ” เอห์านถาม้วยเสียเล็ๆ แผ่วเบา ลัยิ้มปราทุรั้ที่เาพู
“ลูิว่าแม่ล้าหาเหรอ๊ะ”
“พ่อบอแบบนั้น”
ทาเฮเรห์หลุบา น้ำาเธอเพียระไหลอยู่เรื่อย เธอไม่เื่อว่าาวาสามารถเล่าเรื่อรอบรัวเธอไ้โยไม่แะ้อโศนารรม ารายอพ่อและพี่ายารบนหัวใเธอ เหมือนรอยแผลบนแผ่นหลัอเา แผนที่ึ่เ็มไป้วยหนามแหลมในทุเส้นทา
ารเินบนทายาลำบาไม่ใ่วามล้าหา
หาเลือไ้ใระอยาเินบนทารเรื้อที่พร้อมะเี่ยวาเราล้มอยู่ลอเวลา แ่เพราะประเทศนี้ไม่เยแผ้วถาทาใๆ ไว้ให้ พวเาปิั้นบาไฮาารศึษา ีันพวเธอาสิ่ที่พวเธอเื่อ
ทาเินอทาเฮเรห์ทับรอยเท้าอพ่อมาั้แ่ำวามไ้ เธอับพี่ายถูไล่ออาโรเรียน ะที่พ่อถูไล่ออามหาวิทยาลัย แ่็ยัั้น้นหาหนทาเรียน่อนบ ลอบสอนหนัสือให้หนุ่มสาวาวบาไฮผู้เปี่ยมวามระือรือร้นและฝันไล ถู่มู่ ัุ ทรมาน วาม่าอามีเพียุบ
พวเาถูแวนอ ส่วนเธอ...
ทาเฮเรห์ไม่แน่ใ บาทีเธออาะายแบบเียวัน
สายลมแล้ร้อนพัผ้าลุมผมเธอหลุ ทาเฮเรห์ปล่อยมันลมาล้อไหล่ ที่นี่มีแ่เธอับลูสอน เธอมอลูายเินลับไปมาระหว่าหลุมศพ วาอไม้ให้รอบรัวที่เาไม่เยพบเอ วามเศร้าโศหมุนวนราวฤูาล หาเป็นทุปีที่มาพร้อมับาวา เธอะร้อไห้แล้ว
่อไปนี้เอห์านะเป็นนที่มาเป็นเพื่อนเธอ
เายัเ็เินว่าะทำวามเ้าใ แ่สัวันหนึ่เาะเ้าใมันอย่าแน่นอน
ทาเฮเรห์ลูบพื้นินบนหลุมศพ่อนเรียลูายลับ าวารอนานแล้ว มือเล็ๆ ลับมาอยู่ในอุ้มือเธอ เธอถามวามเห็นเี่ยวับารมาเยี่ยมหลุมศพ เอห์านมวิ้ว ไม่เ้าใำถาม ไม่สามารถเรียบเรียำอบ แ่็ยัพยายามอบ้วยน้ำเสียที่ไม่มั่นใ
“ปีหน้าผมมา้วยอีนะรับ”
“ไ้สิ๊ะ” ทาเฮเรห์ยิ้มนุ่มนวล ระับมือเา้วยวามรัใร่ าวารออยู่ในรถลุึ้นมาโอบพวเธอ ฝ่ามือหยาบร้านลูบหลัปลอบ เสียแหบห้าวพึมพำถามไถ่
“ุโอเใ่มั้ย ูนัม”
“่ะ”
าวามอไปทาสุสานรู่หนึ่่อนออรถ ลูายนั่แว่าอยู่้านหลัอย่าไร้เียสาไม่ัวล ทาเฮเรห์วาแ่ำ มือเหี่ยวย่นทีุ่มันอยู่สั่นระริ มันไม่ใ่เพียวามเศร้าที่รอบลุมเธอไว้ หายัมีวามหวาลัวที่เพิ่มพูนึ้นวันละเล็ละน้อยนับั้แ่วันเอห์านเิ ีวิพวเาไม่ไ้มีันและันเพียสอนอี่อไปแล้ว
“ลูบอว่าุเล่าเรื่อพ่อันให้ฟั” ทาเฮเรห์รำพึเบาๆ าวาผหัวยอมรับ “เพิ่รู้ว่าุเล่านิทานเ่”
“ลูรู้นะว่าเราทำอะไรอยู่นะ ูนัม เาือีวิอเรา และเรา็ือีวิอเา” าวาเาะพวมาลัยอย่าใ้วามิ “ผมิว่าเราไม่วรปิบัีวิอเราับลู”
“ุเริ่มิแบบนี้ั้แ่เมื่อไหร่” ทาเฮเรห์้อใบหน้า้าน้าอสามี ในริ้วรอยแห่วัยมีร่อรอยวามทุ์รม
“ั้แ่ทีุ่ยืนรานว่าะไม่ไปอเมริา”
ถ้าพวเาหนีไปเริ่ม้นใหม่ มัน็ไม่มีวามำเป็นที่ะ้อหอบอีและีวิื่นมามไป้วย แ่เมื่อเธอั้ใะอยู่ ไม่มีทาเลยที่ะลบถมัวนที่แท้ริ สัวันเอห์านะพบว่าพ่อแม่อเาเป็นหนึ่ในนอีหลายพันที่ประเทศนี้ไม่ยินีับารมีัวนอยู่
‘บอเมียุหยุสิ่ที่ำลัทำ อัฮา นี่ะเป็นารเือนรั้สุท้าย’ ำ่มู่มาพร้อมารัเี่ยวสอสัปาห์ ทาเฮเรห์ร้อไห้้อนรับเาลับบ้าน แ่เธอไม่หยุ เธอลัวสิ่ที่เิับเาะเิึ้นับลู่อ แ่เธอ็ไม่หยุ หลัเลิานาร้านยา เธอนั่ทำบทเรียน พูุยับนัศึษาใ้ิน บาวัน็ออไปพบปะพวเา โยมีเ้าหน้าที่่าวรออยสอส่อวามเลื่อนไหว
พวนั้นรู้ทุอย่า ีวิส่วนัวถูัับ ไม่มีทาหลบหนี ทำไ้เพียเียบปาเท่านั้น
แ่ารเียบหมายถึยอมแพ้่อทุสิ่ที่สูเสียไป
เธอพยายามมามาเินว่าะยอมหยุ่ายาย
“ูนัม ุิมั้ยว่าัวัน...” าวาพูไ้แ่นั้น็ะั เม้มปาแน่น ทาเฮเรห์รู้สิ่ที่เาัวล เธอถอนหายใ สั่นศีรษะเบาๆ “เมื่อวานมีหมายมา”
ทาเฮเรห์เยหน้ามอสามี้วยสายาื่นระหน
“มันไม่ใ่หมายริๆ ผมเห็นมันสออยู่ใ้่อประู”
“เารู้ว่าเรามาที่นี่”
ทาเฮเรห์ฝ่ามือปิวาร้อนผ่าว ลาสัหร์เลยร้ายผุึ้นใ้เปลือา าเพลิผลาบ้านอพ่อลุลามาุเล็ๆ ในหัวนท่วมทุสิ่ที่เธอับาวาร่วมันสร้ามาเือบสิบปี ระาษในห้อทำานเป็นเื้อเพลิอย่าี โ๊ะไม้แปะทุเป็นประาย ผ้าม่านละลาย พรมลายเป็นเศษเถ้า เธอเริ่มหายใไม่ออเมื่อรอบัวเ็มไป้วยไฟและวัน ร่าอแม่อยู่ห่าไปไม่ไล นอนแน่นิ่ เธอายแล้ว ทาเฮเรห์สูลมหายใเฮือให่ หน้าอเบาึ้น สามีำลัมอูเธออยู่ น้ำาเาไหลเป็นทาเียบๆ
เมื่อทาเฮเรห์มอเห็นทุอย่าเ็มาึรู้ว่ามันไม่ใ่ภาพลวา บ้านพ่อ้อนทับบ้านเธอ ไฟำลัลามเลียอี ปัุบัน และอนาอพวเธอเื่อ้า ทว่าแน่นอน าวาเอื้อมมือมาว้าัวเธอเ้าไปในอ้อมอ เธอสะท้านัวสั่น พื้นที่ยืนอยู่เิรูโหว่ เ็บใและเว้ว้าะเียวัน เอห์านปีนมานั่บนัพ่อ อเธอับเาไว้ในอ้อมอเล็ๆ เสียสะอื้นเบาๆ เริ่มแผ้อในห้อโยสาร
“ุยัอยาให้ผมเล่านิทานให้ลูฟั่อมั้ย”
บ
[1] Evin Prison ุุมันัโทษารเมือ
[2]BIHE (Baha’i Institute for Higher Education) สถาบันระับอุมศึษา ัั้ึ้นหลัอิหร่านีันาวบาไฮาระบบารศึษา เป็นสถาบันใ้ินที่มีารัารเรียนารสอนเป็นลุ่มเล็ๆ ทาอีเมล และออนไลน์ โยอาารย์าสถาบันั้นนำทั่วโล และาวบาไฮ
[3] Baha’i ศาสนาบาไฮ าวบาไฮเป็นนลุ่มน้อยที่ไม่นับถืออิสลามลุ่มให่ที่สุในอิหร่าน ถูรัำัและำัสิทธิหลายอย่าหลัปิวัิอิสลาม (.ศ.1979) เป็น้นมา
ผลงานอื่นๆ ของ rainafterrain ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ rainafterrain
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น