war prisoner

ตอนที่ 39 : บทที่ 41

            ซูยียกศีรษะขึ้นแล้วมองหน้าหวางเอี๋ยนซูอย่างมึนงงสงสัย แต่เมื่อรู้ความหมายในประโยคนั้น ใบหน้าของซูยีของกลายเป็นสีแดงฉาน และคิ้วเรียวงามก็พลันขมวดมุ่นด้วยความไม่พอใจ พยายามรวบรวมเรี่ยวแรงอันน้อยนิดที่มีอยู่ผลักหวางเอี๋ยนซูออกห่างแล้วพูดเสียงเครียด “ท่านกล้า?”

            หวางเอี๋ยนซูซวนเซเล็กน้อยเพราะแรงผลักก่อนจะหัวเราะ “ซูซู ข้าไม่ได้คิดอื่นใดเลยจริง ๆ แต่เพราะสิ่งนั้น...สิ่งนั้นยังอยู่ในตัวเจ้า จะทำให้เจ้าปวดท้อง แล้วเจ้าก็ทำด้วยตัวเองไม่ได้ ถ้าข้าคิดจะทำเรื่องนั้นกับเจ้า ข้าทำบนเตียงไม่ดีกว่าหรือ”

            ขณะพูดก็เดินเข้าไปหาซูยีและกอดไว้แนบอก “ซูซู ข้ารู้ว่าเจ้าคงจะอายมาก แต่ก็เพื่อสุขภาพของเจ้า” พูดจบหวางเอี๋ยนซูก็จี้สะกัดจุดของซูยีจนไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ หลังจากนั้นก็จัดท่าทางให้ซูยีเอาศีรษะพาดไว้ที่ไหล่ของตน ระวังให้ศีรษะนั้นโผล่พ้นน้ำ หลังจากนั้นก็แยกขาเรียวงามของซูยีออก หวางเอี๋ยนซูก้มลงมองปากทางด้านหลังของซูยี เห็นมันเริ่มบวมแดงและมีคราบเลือดฉาบอยู่ นิ้วแข็งแรงค่อย ๆ ลูบไล้ชำระล้างคราบต่าง ๆ ให้หลุดออก

            หวางเอี๋ยนซูค่อย ๆ ใช้ปลายนิ้วแตะสัมผัสรอยบวมแดงนั้น ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วกล่าว “ตอนนี้มันเริ่มอักเสบจนทำให้ข้ารู้สึกผิด แต่ต่อไปถ้าพวกเราทำกันอีกหลาย ๆ ครั้ง เจ้าก็จะไม่เจ็บเท่านี้แล้ว” พูดจบก็ดันปลายนิ้วเข้าไปข้างในและด้วยความลื่นจากขี้ผึ้งและน้ำรักที่ยังอยู่ข้างในทำให้นิ้วแข็งแรงสามารถสอดผ่านเข้าไปได้โดยง่าย หลังจากนั้นสายน้ำสีขาวขุ่นก็ถูกล้วงดึงออกมาและสลายไปกับสายน้ำ

            หากซูยีไม่ได้ถูกสะกัดจุดไว้ ก็คงจะกัดลิ้นฆ่าตัวตายไปแล้ว ตอนนี้แม้หวางเอี๋ยนซูจะเอาบิดามารดาและญาติพี่น้องเพื่อนฝูงของเขาเป็นตัวประกันก็มิอาจยับยั้งความคิดฆ่าตัวตายของซูยีในขณะนี้ได้ อันที่จริงหวางเอี๋ยนซูนั้นมีความตั้งใจที่จะชำระล้างคราบน้ำรักจากส่วนนั้นของซูยีโดยไม่ได้คิดอะไร แต่หลังจากสอดนิ้วเข้าออกสองสามครั้ง จนสายน้ำสีขาวก็ไหลออกมา ความรู้สึกอบอุ่นตอดรัดที่ลำนิ้วทำให้ช่วงกลางลำตัวของหวางเอี๋ยนซูพลันตั้งสูงขึ้นอีกครั้ง

            หลังจากชำระล้างเสร็จ หวางเอี๋ยนซูเห็นว่าอาการบวมแดงของส่วนนั้นของซูยีได้ลดลงไปบ้าง แต่ทว่าส่วนนั้นของเขากลับรู้สึกรุ่มร้อนขึ้นมา เมื่อมองไปที่ซูยีก็เห็นสายตาของซูยีมองหน้าเขาอย่างถมึงทึง แต่ก็ยังแย้มยิ้มลองพูดชักชวน “ซูซู ข้าคิดว่าราตรีนี้เพิ่งจะเริ่ม เราน่าจะทำกันใหม่อีกสักครั้ง” ขณะพูดก็คลายจุดที่สะกัดให้กับซูยี เมื่อสามารถพูดได้แล้ว ซูยีจึงตะคอกใส่อีกฝ่าย “ทำกันใหม่อีกครั้งเพื่อให้ท่านพาข้ามาที่นี่แล้วล้างออกเช่นนี้อีกครั้งอย่างนั้นหรือ?”

            เมื่อเห็นปฏิกิริยาของซูยี หวางเอี๋ยนซูคิดถ้าเขาฝืนบังคับซูยีทำเรื่องนั้นอีกครั้ง ซูยีคงจะโกรธมากอาจถึงขั้นฆ่าเขาหรือไม่ก็ฆ่าตัวเองตาย จักรพรรดิ์หนุ่มถอนหายใจยาว เขาไม่สามารถทำให้ซูยีโกรธเขามากไปกว่านี้ได้แล้ว มิฉะนั้นแม้จะจับประชาชนทั้งแผ่นดินมาเป็นตัวประกันก็อาจจะไม่มีประโยชน์ ชายหนุ่มจึงพูดเสียงเศร้า “ไม่เป็นไร ไม่ต้องทำก็ได้” พูดจบก็ถอนหายใจอย่างผิดหวัง ราวกับเห็นน้ำอมฤตเลิศรสวางไว้อยู่ตรงหน้าแต่ก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ดื่ม  ดังนั้นเขาจึงค่อย ๆ ประคองซูยีขึ้นจากสระน้ำเดินไปยังตำแหน่งที่นางกำนัลจัดวางข้าวของเครื่องใช้พวกผ้าเช็ดตัวและหวีไว้

            ซูยีเหน็ดเหนื่อยจากกิจกรรมทางเพศ หลังของเขาเจ็บ และขาก็แทบไม่มีแรง นอกจากนี้การชำระคราบรักด้วยมือของหวางเอี๋ยนซูในสระน้ำคล้ายกับจะดึงพลังงานของเขาออกไปจนหมดสิ้น หวางเอี๋ยนซูเช็ดตัวของซูยีให้แห้งและช่วยสวมชุดนอนซึ่งเป็นเสื้อคลุมตัวยาวสีขาว สายรัดเอวถูกผูกอย่างหลวม ๆ ทำให้คอเสื้อแบะกว้าง เผยเห็นลำคอและไหล่ลาด ด้วยการแต่งกายเช่นนี้ ทำให้เรือนร่างของซูยีดูเย้ายวนใจอย่างน่าประหลาด ร่างบางนั่งหลังตรงใบหน้าเชิดขึ้น ดูสูงส่งและสะอาดบริสุทธิ์ราวกับหิมะแรกที่ยังไม่แปดเปื้อน หวางเอี๋ยนซูมองภาพตรงหน้าด้วยอาการตกตะลึงในความงดงามนี้ นางกำนัลสองนางเดินเข้ามาเพื่อจะช่วยหวีผม แต่หวางเอี๋ยนซูห้ามไว้ ก่อนจะหยิบหวีขึ้นมาสางผมให้กับซูยีด้วยตนเองเรือนผมของซูยีนั้นยาวจนถึงเอว ดำขลับราวกับผ้าแพรสีดำเนื้อดี เส้นผมนั้นทั้งนุ่มและเงางาม ทำให้หวางเอี๋ยนซูอดที่จะลูบคลำมันเล่นขณะหวีให้ไม่ได้

            ขณะลูบผมของซูยี หวางเอี๋ยนซูก็พูดขึ้นมา “วันแรกที่ข้าจับตัวเจ้ามานั้น เส้นผมดำขลับของเจ้าสะท้อนแสงอาทิตย์เป็นประกาย แต่เมื่อต้องเดินทางภายใต้แสงแดดร้อนแรงของดวงอาทิตย์หลายวัน เส้นผมของเจ้าก็แห้งแข็ง แต่โชคดีที่ถึงตอนนี้เส้นผมของเจ้ากลับมาแข็งแรงเงางามเช่นเดิม สุขภาพของเส้นผมเป็นอย่างไร สุขภาพของเจ้าของก็เป็นเช่นนั้น ซูซู ตอนนี้เส้นผมของเจ้าแข็งแรงแสดงให้เห็นว่าเจ้าเองก็แข็งแรงเช่นกัน”

            ซูยีเข้าใจว่าหวางเอี๋ยนซูกำลังทดลองพูดเกลี้ยกล่อมเขาให้ยินยอมทำเรื่องนั้นอีกครั้ง ซูยีจึงตัดบท “ท่านหวีผมเสร็จหรือยัง ถ้าทำไม่เป็นก็ให้ผู้อื่นมาทำ” ซูยีมองกระจก เห็นหวางเอี๋ยนซูรวบปอยผมบางส่วนของเขาขึ้นมาแล้วเสียบปิ่นหยกขาว เส้นผมดำสนิทตัดกับสีของปิ่นปักผมสีขาว เผยเห็นใบหน้าของซูยีที่งดงามราวกับหยกเนื้อดี ซูยีลุกขึ้นช้า ๆ หวางเอี๋ยนซูรีบประคองพาเดินไปยังห้องนอน

            ขณะนอนอยู่บนเตียง ซูยีกำลังจมอยู่ในความคิดของตนเอง แต่พอเห็นในมือของหวางเอี๋ยนซูถือกล่องหยก จึงร้องด้วยความตระหนก “ท่าน...ท่าน...ท่านสัญญาว่าคืนนี้ท่านจะไม่…ไม่ทำ...”ซูยีไม่สามารถพูดประโยคที่ลามกพวกนั้นได้

            หวางเอี๋ยนซูเห็นซูยีเป็นเช่นนั้นจึงรีบอธิบาย “กล่องใบนี้มีสองชั้น ชั้นแรกเป็นยาที่ข้าเพิ่งใช้ไปกับเจ้า แต่อีกชั้นเป็นยาที่ใช้รักษาอาการเจ็บปวด เจ้ามีเลือดไหลที่ส่วนนั้น และมีอาการอักเสบ ถ้าทายาตัวนี้จะช่วยสลายอาการเจ็บปวดและทำให้เจ้านอนหลับสบาย ข้าไม่กล้าหลอกลวงเจ้า ยานี่มีสรรพคุณดีเลิศ ราคาสูงลิบลิ่ว พลิกตัวให้ข้าทายาให้เจ้าเถิด”