Key oof long กุญแจมหาอำนาจ

ในท้องฟ้าที่มืดมิดไร้แสงดวงดาวมันเป็นคืนที่มืดหม่น    ถ้าใครเดินออกมาในคืนนี้คงจะขวัญผวาแน่นอนเพราะมันเงียบมาก   แม้แต่เสียงของสายลมก็ไม่มี  

         แต่ก็ยังมีบางคนออกมาเดินเล่นข้างนอกชายหนุ่มเดินรับลมไปเรื่อยๆจนได้ยินเสียงบางอย่าง    เมื่อเอียงหูฟังดีๆที่แท้ก็เป็นเสียงคุยกัน   ชายหนุ่มจึงก้าวเท้าเดินต่อไปก่อนที่เท้าจะก้าวออกจากที่เดิมได้ไม่ไกล    เท้าของเขาก็ต้องหยุดชะงักลงทันที  

         ชายหนุ่มคงจะเดินต่อแน่ถ้าสิ่งที่เขาได้ยินมันไม่ใช่เสียงต่อสู้กัน   เพราะเสียงดาบดังกระทบกันดังขนาดนั้นแท้ๆเชียว   ทำให้ชายหนุ่มต้องหันเหความสนใจอีกครั้ง   ทันทีที่ชายหนุ่มก้าวไปถึงจุดที่ต่อสู้กันเขายิ่งตกใจมาก   เพราะร่างที่อยู่ปลายคมดาบนั้นคือ  องค์เธเดส    รอเกรียสย่า   ซึงเป็นองค์ราชาอาณาจักรเทอคอเรียส  

          และผู้ที่ลงดาบใส่พระองค์นั้นยืนหันหลังให้เขา   ได้เห็นแค่ด้านหลังทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนนั้นเป็นใคร   รูปร่างสันฐานก็ใกล้เคียงกันและยังสีผมที่เป็นสีแดงคล้ายเปลวเพลิงที่โดดเด่นนั้นอีกละ   

          เป็นใครไปไม่ได้   โซเลส    รอเกรียสย่า    พี่ชายของเขานั้นเองชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงก้าวเท้ารีบเข้าไปห้าม  แต่แล้วเขาก็ต้องวุบไปโดยทีไม่รู้ตัว

         ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาอีกทีก็อยู่ในห้องๆหนึ่งเขารู้สึกคุ้นเคยกับห้องนี้มาก   ชายหนุ่มจึงลุกออกจากเตียงนอนที่นุ่มนี้เพื่อสำรวจดูรอบๆห้องเพื่อความแน่ใจ  

         ใช่แล้วมันเป็นห้องเขาจริงๆนั้นแหละชายหนุ่มยืนบิดตัวอยู่สักพักและนึกอะไรขึ้นมาได้   แล้วเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรจำได้ว่าเมื่อคืนมีงานจัดเลี้ยงขึ้น   แล้วเขาก็เซ็งงานเลี้ยงจึงปลีกตัวออกมาเดินเล่นและก็จำอะไรไม่ได้ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวสงสัย....

           นี้ก็สายมากแล้วไปอาบน้ำแต่งตัวดีกว่าวันนี้ต้องแต่งชุดรัดกุมหน่อยเพราะมีงานแต่งตั้งองค์รัชทายาท   ชายหนุ่มแต่งตัวเสร็จเดินตรงไปยังห้องๆหนึ่ง   

           ภายในห้องมีบุรุษนั่งอยู่ที่โต๊ะก่อนแล้ว   ใบหน้าที่คมเข้มสีผิวหยาบกร้านบงบอกการใช้ชีวิตอย่างโชกโชนและยาวนาน   แต่กาลเวลาไม่สามารถทำให้ใบหน้าที่คมคายนั้นลดความหล่อเทห์น้อยลงไปเลย  

         "อรุณสวัสดิ์เสด็จพ่อ"  ผู้เป็นบิดาพยักหน้ารับรู้แล้วเอ่ยตรัสถามผู้เป็นบุตร 

          "เจ้าเป็นอย่างไรบ้างเมื่อคืนนี้"   "ลูกสบายดีพะยะค่ะ"  พูดเสร็จก็หันไปมองเก้าอี้อีกตัวที่ว่างเปล่า    บิดาเห็นอาการสงสัยของบุตรชายจึงตรัสบอกไปว่า 

          "พี่ของเจ้าออกไปรอที่งานพิธีแล้วละ"   และทั้งสองพระองค์เสวยพระกระยาหารเสร็จแล้วตรงไปยังงานพิธี

           ภายในงานพิธีมีอาคันตุกะที่มาจากหัวเมืองต่างๆ    และตัวแทนของอาณาจักรทั้งสี่มาร่วมงานด้วยและประชาชนส่วนใหญ่มายืนออกันอยู่ที่หน้าพระราชวัง   เพราะงานนี้เป็นที่สนใจเป็นอย่างมาก   บรรดาแขกที่มาในงานต่างก็เสร็จจากการพูดคุยถามไถ่กันบ้างแล้ว  บางคนยังตระเตรียมของบรรณาธิการยังไม่เสร็จดีเสียงหนึ่งเอ่ยขัดขึ้นมา 

          "องค์เธเดสเสด็จแล้ว"

           ทันใดนั้นปรากฎมีบุรุษหนึ่งนั่งอยู่บนบัลลังค์   แล้วองค์เธเดสยืนขึ้นกล่าวกับแขกที่อยู่ในงานพธี 

          "ทุกท่านข้าขอแสดงความยินดีอย่างสุดซึ้งที่อาณาจักรของเราได้ต้อนรับทุกท่าน   และยังมาร่วมเป็นสักขีพยานในงานพิธีอีกด้วย"องค์เธเดสมองดูแขกที่พากันมาร่วมงานเงียบกริบจึงตรัสประโยคต่อไป 

          "การแต่งตั้งองค์รัชทายาทนี้ได้เริ่มมาทุกยุคทุกสมัย   และเป็นงานพิธีที่สำคัญมากจากรุ่นสู่รุ่นที่ได้ปกปักรักษาไว้ซึ่งเกียรติยศและชื่อเสียง     ที่ทำให้อาณาจักรเทอคอเรียสได้อยู่ดีมีสุขและบัดนี้ถึงเวลาอันควรแล้วที่อาณาจักรของเราจะตกสู่รุ่นต่อไป      ข้าขอแต่งตั้งองค์ชาย     เกรย์เดส    รอเกรียสย่า  เป็นองค์รัชทายาท"  

          พอสิ้นเสียง องค์เธเดสประกาศองค์ชายเกรย์เดสก็เดินเข้ามาในงานพิธี   บรรดาแขกทั้งหลายต่างมองมายังบุรุษที่ก้าวเข้ามาใหม่  

          จมูกคมสันใบหน้าคมคายนัยต์ตาสีน้ำตาลเข้มความสูงประมาณหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรสีผมสีเงิน   ต้องบอกว่าเข้ากันดีกับใบหน้าที่เฟอร์เฟคลงตัวกับหุ่นที่สมาทนั้น    หน้าตาถอดแบบผู้เป็นบิดาไม่ผิดเพี้ยนเรียกว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ   

          มองดูชุดว่าที่องค์รัชทายาทแต่งวันนี้ยิ่งทำให้เจ้าตัวเด่นเกินใครภายในงาน    องค์ชายเกรย์เดสเดินเข้าไปหาองค์เธเดสแล้วโค้งคำนับอย่างเป็นพิธี   และรับสารแต่งตั้งนั้นมาบรรดาแขกภายในงานพร้อมใจกันตบมือเสียงดังเกรียวกราวแล้วงานพิธีได้ดำเนินต่อ  

          ทางด้านองค์ชายโซเลสเดินเข้าไปหาองค์รัชทายาทหมาดๆ  "พี่ขอแสดงความยินดีด้วยนะน้องข้าไม่ใช่สิต้องเรียกองค์รัชทายาทถึงจะถูก" 

          "ขอบพระทัยกระหม่อมแต่ตรัสเรียกแบบเดิมดีกว่าท่านพี่" เกรย์เดสเอ่ยพี่ชาย กว่างานพิธีจะเลิกเล่นเอาองค์รัชทายาทหมาดๆเหนื่อยใช่เล่น  

           "งานพิธีเลิกแล้วยังไม่ไปพักผ่อนอีกรึน้องข้า"   องค์ชายโซเลสถามน้องชายกำลังเดินเตร่ภายในงาน  

           "หม่อมฉันกำลังจะไปพอท่านพี่   แล้วท่านพี่ไม่ไปพักผ่อนรึไงหักโหมนักเดี๋ยวประชวรนะกระหม่อม"  เกรย์เดสตอบพลางยิ้มให้พี่ชาย  

           "ขอบใจแต่น้องไปพักก่อนเถอะเหนื่อยมาทั้งวันแล้วนี่หนา  พอดีมีเรื่องทูลถามพระบิดาด้วย"

              ภายในห้องนอนของเกรย์เดสมีกริชด้ามสีทองฝังเพรชขนาดเหมาะมือ   ใบกริชเป็นสีเงินธรรมดาวางอยู่ข้างเตียงนอน     เจ้าของคงรีบมากถึงขนาดลืมของสำคัญอย่างนี้     ทันใดนั้นกริชด้ามเล็กได้เปล่งแสงออร่าสีม่วงออกมา

             คนที่พึ่งได้ฐานันดรใหม่ยันตัวลุกขึ้นยืนหลังจากที่นั่งพูดคุยเสร็จแล้ว   มองไปที่ป้ายเขียนด้วยตัวหนังสือสีทอง    ซาลิเฟีย    รอเกรียสย่า   

            "หลับให้สบายนะพระมารดา"

            เกรย์เดสกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แผวเบาและความรู้สึกลึกๆที่โหยหา  อยากเจออยากบอกอะไรที่เก็บงำไว้ในใจ  

            แต่คงไม่มีอีกแล้วถ้ามีโอกาศขอแค่สักครั้งก็พอ  ชายหนุ่มหลับตาข่มความรู้สึกสะเทือนใจแล้วก้าวย่างไปข้างหน้าใช่ควรก้าวไปข้างหน้าถึงจะถูก