Obsidian

Obsidian

“พอให้สัญญาณ ฉันจะบุกนำเข้าไปก่อน คาร์ลอสดิลล่อนตามเข้ามาพร้อมระวังฝั่งซ้ายขวาตามลำดับ จากนั้นวาว่าและวิลเบิร์ทถึงตามมาสมทบ” หัวหน้าหนุ่มกระซิบ

เมื่อไม่เห็นมีใครคัดค้านอะไรเขาจึงตวัดมือไปที่ประตูก่อนตนจะถีบมันกระเด็นพร้อมบุกเข้าไป

“นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย” ฟาร์เรลสบถขณะจับจ้องไปยังภาพของเจ้าหน้าที่ปราบปรามจำนวนกว่าสิบนายนอนทอดกายจมของเหลวสีแดง กลิ่นคาวเลือดที่ฟุ้งตลบทำให้เขาต้องยกมือขึ้นปิดจมูก “ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของเจ้าเอสเปอร์งั้นเหรอ”

ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาเคยรับมือกับอาชญากรออบซิเดียนมากมาย กระนั้นก็ยังไม่มีคดีไหนที่สร้างความเสียหายให้หน่วยปราบปรามได้มากขนาดนี้

“ดูเหมือนพวกเราจะมาช้าเกินไปนะคะ” วาว่าที่กำลังสำรวจดูว่ามีผู้รอดชีวิตหรือไม่หันมารายงาน

“อย่าเพิ่งหมดหวัง ตรวจดูต่อไป ส่วนคนที่เหลือให้แยกกันหาเบาะแสของเจ้าเอสเปอร์” หัวหน้าหนุ่มสั่งการก่อนทุกคนจะขานรับและแยกย้ายกันไปทำหน้าที่

พวกเขาตรวจค้นสถานที่อยู่หลายนาทีแต่ก็ไม่พบอะไรสามารถใช้เป็นเบาะแส และในตอนที่คิดว่าภารกิจครั้งนี้คงล้มเหลวไม่เป็นท่า วาว่าก็สังเกตเห็นบางอย่าง

“มีคนรอดชีวิตค่ะ” เธอรางานก่อนจะรีบย่อตัวลงดูอาการของหญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้มที่กำลังหายใจรวยริน “มีกระสุนฝังบริเวณช่องท้อง ฉันต้องทำการรักษาเดี๋ยวนี้”

วาว่าหยิบกรรไกรจากชุดประถมพยาบาลออกมาตัดเสื้อผ้ารอบบริเวณที่ถูกยิงเพื่อให้สะดวกต่อการรักษา ทว่ายังไม่ทันจะได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น อยู่ๆ เธอก็หยุดมือจนฟาร์เรลต้องถามขึ้น

“มีอะไรงั้นเหรอ”

“หัวหน้าคะ องค์กรของเรามีนโยบายให้ออบซิเดียนเข้าประจำการเป็นเจ้าหน้าที่ปราบปรามหรือเปล่า”

“ฉันไม่เคยได้ยินนะ ทำไมเหรอ” หัวหน้าหนุ่มถามก่อนจะเหลือบไปเห็นอัญมณีสีดำสนิทบริเวณสี่ข้างด้านซ้ายของเจ้าหน้าที่สาวผู้รอดชีวิต “นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นเนี่ย”

ออกแบบปก : Iggny

ติดตามผลงานอื่นๆ ของ Iggny ได้ที่ : https://www.facebook.com/iggny/