หอมชมนาดสองทศวรรษ

หากคุณมีเวลาอีกไม่กี่วันบนโลกนี้ คุณอยากทำอะไรคะ 

หรือ...จะลองโกงความตาย

***

“เหลือเวลาอีกตั้งหลายวัน เจ้าอยากทำอะไรก็รีบทำซะ จะได้ไม่ต้องมาร้องห่มร้องไห้อาลัยอาวรณ์อีก ข้ารำคาญ หัวจะปวด”

“คุณไลลาได้ยินหนูร้องไห้ด้วยเหรอคะ” วิญญาณสาวแปลกใจนิดหน่อย นึกว่าคุณไลลาไม่ได้ฟังเธอแล้ว

“เจ้าไปหาคนที่รักเจ้าสิ เจ้าจะได้ไม่เสียใจ” เจ้าหน้าที่ฝ่ายนำพาฯ ให้คำแนะนำ

“หนูไม่มีที่ไปแล้วค่ะ ไม่มีใครรักหนูเลย” เธออยู่บ้านคนเดียว ไม่ได้เลี้ยงหมาเลี้ยงแมวสักตัว จะมีใครรักเธออีกงั้นเหรอ

“มีสิ เหมือนจะมีอยู่คนหนึ่งนะ”

“เอ๊ะ จริงเหรอคะ ใครเอ่ย คุณไลลาบอกหนูหน่อยค่ะ” ความหวังเล็ก ๆ ของชมนาดก่อเกิดขึ้นอีกครั้ง 

“ข้าบอกไม่ได้ มันเป็นกฎร้ายแรง” ฝ่ายนั้นตอบด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด หล่อนไม่สามารถละเมิดกฎได้

“เสียใจอะ บอกนิดหนึ่งก็ไม่ได้เหรอคะ นะคะคุณไลลา” ชมนาดออดอ้อนเสียงอ่อนเสียงหวานหวังให้อีกฝ่ายใจอ่อน

“ข้าบอกได้แค่ว่า… คนที่รักเจ้า เขาจะมองเห็นเจ้า และเขาเป็นคนดีมาก ๆ”

“คุณไลลาขา หนูขออักษรย่อได้ไหมคะ หนูจะหาได้ง่าย ๆ” หล่อนไม่บอกคำใบ้เลย เธอจะไปหาเจอที่ไหน เวลาก็ยิ่งมีน้อยอยู่

“ไม่ได้ ข้าบอกไม่ได้จริง ๆ ตอนนี้ข้างานยุ่งสุด ๆ ไม่ต้องเรียกข้าอีกนะ”

“โถ คุณไลลา…” ถ้าเธอไปช่วยงานคุณไลลาให้งานน้อยลง หล่อนจะยอมบอกไหม แต่ชมนาดก็ได้แค่คิดนั่นแหละ

ตอนนี้เธออยากรู้ว่าใครกันนะที่จะมองเห็นเธอ 

***

นิยายเรื่องนี้เป็นแนวรักโรแมนติก-แฟนตาซี

ตัวละครและเหตุการณ์ต่าง ๆ มาจากจินตนาการของผู้เขียนเพื่อความบันเทิงเท่านั้น

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน