เด็กชายกับลูกสุนัข

เนื้อเรื่อง

เด็กชายกับลูกสุนัข

   มีร้านค้าแห่งหนึ่ง ติดประกาศขายลูกสุนัข 7 ตัว  เมื่อรู้ข่าว ก็มีเด็กๆ แวะเวียนเข้ามาเล่น มาชมลูกสุนัขทุกวันแต่ก็ยังไม่มีใครตกลงใจซื้อ เพราะเป็นสุนัขพันธุ์ดี มีราคาค่อนข้างแพง

    วันหนึ่ง ขณะที่เจ้าของร้าน กำลังยุ่งอยู่กับการขายของอื่นๆ ให้แกลูกค้าในร้าน เด็กชายหน้าตาน่าเอ็นดูคนหนึ่งก็มากระตุกชายเสื้อเขา เขาก้มลงมอง แล้วถามว่ามีอะไรให้ช่วยหรือไม่ เพื่อนของผมบอกว่า  ที่ร้านของคุณอามีลูกหมาขาย ผมอยากเลี้ยงลูกหมาสักตัว พ่อแม่ก็อนุญาตแล้ว ขอผมดูลูกหมาของคุณอาหน่อยได้ไหมครับ ? เด็กบอกอย่างสุภาพ อ๋อ ได้สิหนู พวกมันกำลังนอนเล่นอยู่หลังร้านนะ เจ้าของร้านกล่าวอย่างยินดี แล้วผิวปากเรียกสุนัขทั้งเจ็ดออกมา

   เด็กชายยิ้มร่าเมื่อเห็นลูกสุนัขวิ่งตุ้ยนุ้ยออกมาทีละตัว เขานับ…แต่ก็มีแค่หกตัวเท่านั้น ไหนว่ามีเจ็ดตัวมีคนซื้อไปแล้วตัวหนึ่งหริครับ ? เด็กชายถาม เจ้าของร้านตอบว่า อ๋อ เปล่าหนอกหนู ยังไม่มีใครซื้อไปเลยสักตัว เพียงแต่ตัวสุดท้ายขาหลังเขาไม่ดีมันก็เลยมันก็เลยต้องคลานออกมา วิ่งมาพร้อมกับพี่ๆ ของมันไม่ได้ สิ้นคำเจ้าของร้านลูกสุนัขตัวที่เจ็ดก็คลานออกมาขาหลังทั้งคู่ของมันลีบเหลือนิดเดียว มันต้องใช้ขาหน้าลากพาร่างกายออกมาจากข้างหลังร้าน ลูกสุนัขมองมาทางเด็กชายแล้วร้องงี๊ดๆ เห็นได้ชัดว่า มันพยายามคลานมาหาเขา หางของมันกระดิกดุ๊กดิ๊กๆ อยู่ตลอดเวลา มันคลานเข้าไปเลียรองเท้าของเด็กชาย ท่าทางจะชอบเขามาก  เด็กชายหัวเราะแล้วอุ้มมันขึ้นมา ก่อนจะถามเจ้าของร้านว่า หมาตัวนี้ราคาเท่าไหร่ครับ ? ปกติ อาขายอยู่ตัวละสองพันบาทนะ เด็กชายนิ่งอึ้งไป ก่อนจะล่วงกระเป๋าหยิบเงินออกมานับ เขามีเงินอยู่เพียงสี่ร้อยห้าสิบบาทเท่านั้น ผมไม่มีเงินพอซื้อหมาตัวนี้ เด็กชายพึมพำอย่างเศร้าใจ

   เจ้าของร้านรีบบอกทันทีว่า โอ๊ะ! หนู ถ้าหนูอยากได้หมาตัวนี้ก็เอาไปเถอะ ไม่ต้องจ่ายเงินหรอกอายกให้หนูฟรีๆ ไปเลย เด็กชายฟังเจ้าของร้านแล้วชะงักไป  ก่อนจะถามกลับไปอย่างไม่พอใจว่า ทำไมครับ ทำไมถึงบอกว่าไม่ต้องจ่ายเงินถ้าจะซื้อหมาตัวนี้ ? ก็อย่างเห็นแหละ อาก็ไม่คิดจะขายมันอยู่แล้วเพราะมันพิการ วิ่งก็ไม่ได้ กระโดดไม่ได้ ความจริงอาไม่อยากให้ของมีตำหนิอย่างนี้ไปนะ ลองดูตัวอื่นดีไหม ? เด็กชายเม้มปากก่อนจะพูดว่า คุณอาดูอะไรนี้สิครับ ว่าแล้วเขาก็ดึงขากางเกงทั้งสองข้างขึ้น

    เจ้าของร้านจึงได้เห็นว่า ขาของเด็กชายคนนี้เล็กลีบ เช่นเดียวกับขาหลังของลูกสุนัข แต่ที่ทำให้เขายืนได้ ก็เพราะมีขาเทียมช่วยพยุงเอาไว้ คุณอาครับขาของผมก็ลีบใช้การอะไรไม่ได้เหมือนกัน ผมเดินช้ากว่าเพื่อนคนอื่นๆ วิ่งก็ไม่ได้ กระโดดก็ไม่ได้ อย่างนี้ผมก็เป็นคนไร้ค่ารึเปล่าครับ? เจ้าของร้านนิ่งอึ่งไป ความรู้สึกผิดเล่นปราดเข้าสู่หัวใจของเขาเด็กชายปล่อยขากางเกงแล้วพูดต่อว่า ผมจะซื้อสุนัขตัวนี้ ในราคาสองพัน เท่ากับลูกหมาตัวอื่นๆ แต่ว่าผมมีเงินไม่พอ ถ้าผมจะอ้อนวอนคุณอา ขอผ่อนราคาลูกหมาตัวนี้ เดือนละหนึ่งร้อยบาททุกเดือนจนครบสองพันบาท คุณอาจะว่าอย่างไรครับ?

    เจ้าของร้านน้ำตาไหลริน ทรุดตัวลงตรงหน้าเด็กชายล้ากอดเขาไว้ด้วยความประทับใจ พลางกล่าวขอโทษขอโพย ในสิ่งที่ตนได้ทำผิดพลาดไป เขาบอกว่าไม่ขัดข้อง ที่จะให้เด็กชายผ่อนค่าตัวลูกสุนัขตัวนี้และกล่าว่าถ้าสุนัขทุกตัวมีเจ้านายที่จิตใจดีอย่างเด็กชายพวกมันก็คงจะมีชีวิตที่เป็นสุขอย่างมาก

         นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า   อย่าตัดสินสินคุณค่า จากรูปลักษณ์ภายนอก