LADY & HELL

ลำดับตอนที่ #7 : @CHAPTER 5#

:)  CHAPTER 5

เลม่อนบีท & สตรอเบอรี่เชอเบจ



“ทำไมที่นี่มันหนาวเช่นนี้ !!!”

“ก็เค้าเปิดแอร์ไงล่ะ - -“

“ที่นี่มีดาวเต็มไปหมดเลย O.O”

“ไม่ใช่ดาวย่ะ นั่นหลอดไฟ !”

“ผ้านุ่งของพวกเจ้านี่แปลกประหลาดจัง เว้าตรงนู้นตรงนี้ ข้าล่ะไม่เข้าใจว่า ในโลกมนุษย์ขาดแคลนชิ้นผ้ากันนักรึไงกัน”

“มันคือแฟนชั่น นายนี่บ้านนอกจังเลยนะ” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเนือย บอกคำเดียวเลยค่ะ เบื่อ ! ฟานี่เบื่อหมอนี่มาก ตั้งแต่ฉันพามาเดินชอปปิ้งที่ห้าง ABA ตาชาลยอลก็สงสัยไปซะทุกสิ่ง จริง ๆ นะคะ ตั้งแต่ลงจากรถ ก้าวเข้าประตูห้างมา หมอนี่ก็พล่าม ๆ ไม่หยุด ถาม ถาม ถาม เพลียจัง - -

“บ้านนอกนี่เหมือนนอกบ้านรึเปล่า เพราะถ้าเหมือน ข้าก็ถือว่าเป็นคนนอกบ้าน เพราะข้าชอบไปนอนตามบ้านแม่หญิงซะมากกว่า” เสื่อมจริงตาบ้านี่ - -

“นายนี่มันเสื่อมจริง ๆ เลยนะ! ถ้าแม่หญิงเยอะขนาดนั้นทำไมนายไม่ไปคว้ามาเป็นชายาซะเลยล่ะ มาวุ่นวายกับฉันทำไม ?!” ฉันพูดพลางเดินเข้าร้านไอศกรีมชื่อดัง ที่มีแต่เซเลปและพวกไอดอลเท่านั้นที่มีสามารถเข้ามาลิ้มลองรสชาติของมันได้

“เพราะข้ารักเจ้าไง” ชาลยอลเอ่ยพลางยิ้มหวานให้ฉัน ก่อนจะทำตาโตใส่ตู้ไอศกรีมภายในร้าน

“นายมันปัญญาอ่อน !”

“มันคืออะไรจ๊ะ ยอดรักของข้า” ชาลยอลถามพลางชี้นิ้วเรียว ๆ ไปที่ถังไอศกรีมรสมะนาว

“ไอติม” ฉันตอบอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะให้ไปกวักมือเรียกพนักงานภายในร้าน

“เอาสตรอเบอรี่เชอเบจ 2 ลูก ไม่เอาเชอรี่นะคะ แล้วก็น้ำเปล่าไม่เย็น 2 แก้ว..” ฉันสั่งไอศกรีมที่ฉันทานเป็นประจำไปอย่างชำนาน ร้านนี้เค้าอร่อยจริง ๆ ค่ะ เวลาฉันเครียด หรือเหนื่อย มักจะมาทานที่นี่เสมอ ><

“อ๋อ แล้วนายจะกินอะไร ?!” ฉันหันไปถามชาลยอลที่กำลังแลบลิ้นเลียตู้ไอศกรีม เห้ย ! มันเลียตู้เลยหรอ ตาบ้านี่ อุบาศก์จริง ๆ เลยนะ : (

“อีตาบ้านี่ นายเป็นบ้าอะไรห๊ะ เลียตู้ทำไม ?” ฉันหยิกแขนชาลยอลอย่างแรงพลางก้มตัวลงไปกระซิบใกล้ ๆ หูชาลยอล ใจจริงฉันอยากจะด่าไอหมอนี่ให้ดังสนั่นโลกไปเลยนะ แต่ว่าเพิ่งจะประกาศไปว่าเป็นแฟนกัน ฉันเลยต้องอดทนกัดฟันกรอด ๆ อยู่แบบนี้ ซวยจริง ๆ เลยฟานี่เอ้ยยยยย TT

“ข้าอยากรู้ว่าไอกระจกเย็น ๆ นี่มันอร่อยรึเปล่า?!”

“ไอกระจกตู้เนี่ยมันกินไม่ได้ย่ะ ที่กินได้อยู่ในถังข้างใน นายแหกตาดูสิ !” ฉันกระซิบเบา ๆ พลางเหลือบไปมองหน้าพนักงานที่มารับออเดอร์ที่กำลังกลั้นหัวเราะอยู่

“ข้าอยากกิน !!!” ชาลยอลเอ่ยพลางกุมมือฉันไว้ทั้งสองข้าง อะเอ่ออ… นายจะมาจับมือฉันทำไม ฉันอายคนอื่นนะ -..-

“กะ ก็สั่งสิ จับมือฉันแล้วจะได้กินหรอ อยากกินอันไหนชี้เลย เดี๋ยวสั่งให้ก็ได้ - -“ ฉันเอ่ยพลางพยายามสะบัดมือหมอนี่ออก ถ้าไม่สั่งให้ หมอนี่คงคุกเข่าอ้อนวอนฉันเลยก็ได้ และฉันคงยังไม่อยากจะอายประชาชีไปมากกว่านี้

“ข้าจะกินไอก้อนเขียว ๆ นี่ เอามาเยอะ ยกให้ข้าทั้งถังเลยก็ได้ ><” ชาลยอลหันไปบอกกับพนักงาน ก่อนจะหันมายิ้มกว้างให้ฉัน

“อ่ะ เอ่ออ คุณฟานี่คะ ตกลงจะรับเลม่อนบีททั้งถังเลยรึเปล่าคะ ?!” พนักงานหันมาถามฉันพลางพยายามกลั้นหัวเราะ นี่มันขำนักหรอ ฉันอายจนอยากจะเอาหัวมุดถังไอติมอยู่แล้ว ถ้าฉันกลับคอนโดแล้วโทรสั่งให้ซันนี่ซื้อมาให้ก็สบายไปแล้ว จะพาตัวเองมาอายทำไมกันเนี่ย โอ้ยฟานี่หงุดหงิด !

“ฉันไม่ขำนะคะ กรุณารักษามารยาทของพนักงานด้วย !” ฉันพูดพลางส่งสายตาจิกไปทางพนักงานสาว ไม่สนใจแล้วภาพลักษณ์นางเอก ตอนนี้ฟานี่หงุดหงิด !

“ขอโทษจริง ๆ นะคะคุณฟานี่” พนักงานพูดติด ๆ ชัด ๆ ราวกับตกใจอะไรบางอย่าง นี่ฉันมีอิทธิพลขนาดนี้ได้ยังไงน่ะหรอ เพราะฉันรู้จักกับเจ้าของร้านนี้น่ะสิ หึหึ ฟานี่มาเฟียค่ะบอกเลย ><

“ข้าจะได้กินเมื่อไหร่เนี่ย ข้าหิวจนท้องข้าร้องคำรามราวกับสายฟ้าอันม…” ชาลยอลเอ่ยพลางทำไม้ทำมือราวกับว่าต้องการสื่อให้คนรู้ว่าเสียงท้องร้องนายนี่ดังเหลือเกิน

“เลิกพล่ามเถอะ อีตาบ้า ฉันหงุดหงิดจนจะฆ่าคนได้แล้วนะ !”

“จ้ะที่รัก : )” ชาลยอลตอบอย่างว่าง่ายก่อนจะเดินไปนั่งบนเก้าอี้สีเหลืองอ่อนบุนวมสีชมพูนุ่มนิ่ม

“เอาเลม่อนบีทมา 2 ลูกแล้วกัน อย่าให้ฟานี่รอนานนะคะ ถ้าคุณไม่อยากจะตกงาน ^^” ฉันเอ่ยพลางยิ้มตาปิดให้พนักงานที่ยืนหน้าซีดอยู่ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหลังร้าน

“ทำไมเจ้าจะต้องร้ายกาจใส่คนอื่นด้วยนะ ?!” ชาลยอลเอ่ยพลางเอื้อมมือทั้งสองข้างมาเกยคางของตัวเองไว้ก่อนจะมองหน้าฉันที่กำลังทำหน้าบอกบุญไม่รับ ตอนแรกก็ว่าจะไม่หงุดหงิดหรอกนะคะ แต่พออีตาบ้านี่ทำตัวอุบาศก์ ๆ จนพนักงานต้องหลุดขำแล้วฟานี่เหลือทนจริงๆ - -

“ฉันเปล่า !”

“เจ้าร้ายมาก!”

“ฉันเปล่า !”

“ข้าว่าเวลาเจ้ายิ้มเนี่ย น่ารักมากเลยนะ ^^” ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ ใจฉันเองค่ะ อยู่ ๆ ก็เต้นแรงขึ้นมา ฟานี่ใจเย็น ๆ นะ -////- อยู่ ๆ ก็เป็นอะไรไม่รู้ นี่ฉันเป็นโรคหัวใจรึเปล่านะ

“ช่วยยิ้มหวานๆ ให้ข้าได้ชุ่มชื่นหัวใจหน่อยได้รึเปล่าจ้ะยอดรัก ^^”

ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก

“ชายาของข้า เจ้าได้ยินข้ารึไม่ ?!”

ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก

“ทีราฟาเน่ !!!” ชาลยอลเอ่ยพลางเขย่าตัวฉันอย่างแรง เน้นว่าแรงมาก หัวฉันโยกไปมา จะโขกโต๊ะแล้วย่ะ ! อีตาบ้านี่

“เป็นบ้าอะไรของนายห๊ะ ?! เขย่าตัวฉันทำไมเล่า !”

“ก็เจ้าไม่ฟังที่ข้าพูด หน้าก็แดงขนาดนี้ ข้าก็นึกว่าเจ้าจิตหลุด วิญญาณลอยล่องไปแล้วน่ะสิ !” ถ้าฉันเป็นผีจริงๆ จะหักคอนายให้ตายเลย ! แล้วอีตานี่ตายได้รึเปล่านะ - -

“ฉะ ฉันก็คิดอะไรบ้างสิ นายจะให้ฉันจิตจดจ่อกับนายคนเดียวหรอ ฉันเป็นคนดัง มีเรื่องให้คิดตลอดนั่นแหล่ะ -////-“

“งั้นหรอ??” ชาลยอลเอ่ยพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันจนลมหายใจของหมอนั่นสำผัสกับจมูกโด่ง ๆ ของฉันเต็ม ๆ มะ หมอนี่ -////- ฉันได้แต่นั่งตาค้าง ขยับหนีก็ไม่ได้ ผนักหมอนี่สิ ผลักหมอนี่ออกไปเดี๋ยวนี้ฟานี่ !

“.///.”

“หืมมม”

“ .////.”

“ยิ่งข้ามองเจ้าใกล้ ๆ แบบนี้ ข้ายิ่งตกหลุมรักเจ้าเข้าไปใหญ่เลย ยอดรัก ^^”

ฟานี่ไม่ไหวแย๊ววววววววววววว >////<

เพี๊ยะ !!!

“โอ้ย ข้าเจ็บนะ !” ฉันตบชาลยอลจนหน้าไปติดกับกำแพง ณ จุดนี้ ไม่มีคำว่าปราณีจากฟานี่ค่ะ…. ก็มันใกล้ไป คนมันเขินนิ ._.

“ก็ใครให้นายเอาหน้ามาใกล้ฉันขนาดนี้ล่ะ ! จะสิงฉันรึไง -///-“

“ข้าเปล่านะ คู่รักก็ต้องคลอเคลียกันแบบนี้มิใช่รึ ?” ห๊ะ มันว่าไงนะ คู่รักหรอ หมอนี่ - - คิดเองเออเองตลอด

“คู่รักบ้าอะไร เพ้อเจ้อ !”

“เจ้าให้ข้าแสดงเป็นคู่รักเจ้ามิใช่รึ”

เออเนอะ ใช่อย่างที่เค้าพูด -,.-

“ข้าเห็นมีผู้ชายใส่แว่นดำยืนมองเจ้าอยู่ตรงนู้นน่ะ ข้าเลยแสดงซักหน่อย ^^” ชาลยอลเอ่ยพลางยื่นหน้าไปทางหน้าร้าน ฉันหันตามไปอย่างสงสัย ก่อนจะต้องอึ้งปากค้าง เพราะผู้ชายคนนั้น ถ้าฉันจำไม่ผิด ต้องเป็น…

“ยอดรัก เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า ?”

ต้องเป็น..

“ทีราฟาเน่ !”

“พี่ซีวอน..”

TALK w/ WRITER✿

ไรท์เตอร์อีสแบ๊คแบ๊คแบ๊คคคค >< กลับมาแล้วจ้าาา ถึงจะไม่ค่อยมีคนอ่าน ไม่ค่อยมีคนเม้น ไรท์เตอร์ก็อยากแต่งต่อ เพราะแรงบันดาลใจจากนิยายเรื่องที่แล้ว มีรีดเดอร์น่ารัก ๆ มาเม้นให้กำลังใจ เลยรู้สึกมีสปิริตขึ้นมา อิอิ >3< ขอบคุณรีดเดอร์ท่แสนดีทุกคนนะคะ อ่านแล้ว เม้นให้กำลังกันบ้างน้านักอ่านเงา ไม่สนุกหรือสนุก บอกไรท์ได้เลยย ไรท์ยินดีรับฟังเอเวอรี่ติงจิงเกอเบลล์ ลัลล๊าา  อิอิ ตอนนี้สั้นหน่อย เพราะไม่ได้แต่งนานมากกกก เลยต้องแงะกันนิสนุง เลยสั้น ๆ กุด ๆ แบบนี้ ติชมได้น้าาา ไรท์เตอร์จะพัฒนาต่อไป คิคิ คัมซาจ้ะ ._.