ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่สี่
4
ภารกิจที่ 1 (รอบแก้ตัว) : ทำความรู้จัก
ปล.จากแฮ็ก ลดความซึนลดความปากหนักของตัวมึงเองจะดีมากๆ และอย่าลืมใช้บริเวณหน้าเซเว่นที่มึงชอบให้เป็นประโยชน์
วันนี้พี่เอยกลับช้าอีกแล้ว
คนตัวสูงที่ยืนพิงเสาบริเวณร้านสะดวกซื้อยี่สิบสี่ชั่วโมงได้แต่ถอนหายใจอยู่คนเดียว เขายืนอยู่ตรงนี้มาเกือบสองชั่วโมงได้แล้ว
แต่ก็ไร้วี่แววคนที่อยากเจอ
เซ็ง
กำลังจะถอดใจเดินกลับขึ้นห้อง คนที่เห็นแวบๆด้านซ้ายก็ทำเอาความคิดนั้นแทบจะพับไปโดยปริยาย
คนตัวเล็กในเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสแลคขายาวสีดำ ผมสีน้ำตาล และแว่นสายตาที่สวมใส่อยู่บนใบหน้าขาวใสเล็กๆ
พี่เอย ...
น่าเอ็นดูชิบผาย ตัวแค่นี้
“อ้าว โทรศัพท์ล่ะวะ” รวบรวมความกล้าได้กำลังจะออกปากทักทาย อีกคนก็หยุดเดินพร้อมกับควานหาอะไรสักอย่างที่น่าจะเป็นโทรศัพท์อย่างที่พูด สองมือถือถุงอะไรก็ไม่รู้อยู่เต็มไปหมด จะล้วงจะอะไรก็ยากจนเขาเข้าไปเพื่อช่วยถือให้
“ช่วย”
“อ้อ ไม่เป็นไรครับๆ” ปฏิเสธออกไปโดยไม่ลืมจะส่งยิ้มไปให้คนหวังดีด้วย กำลังจะเดินกลับไปทางเดิม เพราะเขาคงวางโทรศัพท์ทิ้งไว้ที่ทำงาน
ขี้เกียจกลับไปเอาโว้ย
ทำไมขี้ลืมวะเอย
ยังไม่แก่ซะหน่อย
“ไม่ขึ้นห้องหรอ ?” น้องตรงข้ามห้องยังคงถาม พร้อมกับที่ถุงในมือถูกคนตัวสูงแย่งไปถือซะหมด จะแย่งเอากลับมา อีกคนก็ตีหน้าดุใส่
มาดุกันทำไมเล่า
“พี่จะกลับไปเอาโทรศัพท์น่ะ พอดีลืมไว้...
“ไปด้วย”
“ห้ะ...” ไม่ว่าเปล่า อีกคนยังเดินกลับไปทางที่เขามาเสร็จสรรพ เดี๋ยวดิ งงครับ งงไปหมดแล้ว
“เดี๋ยวเดินไปเป็นเพื่อนไง”
“แต่พี่ว่า...”
“ไปเถอะ เดี๋ยวดึก” ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายรำคาญหรืออะไร ถึงได้ถอนหายใจใส่แล้วหันกลับมาลากไปด้วย
ข้อมือของเขาที่ถูกเด็กนี่จับดูเล็กไปถนัดตาเลยแฮะ
“เอ่อ...”
“ครับ ?”
“มือ” พี่เดินเองได้ครับน้อง ไม่ต้องจับเป็นเด็กแบบนี้ก็ได้
“อ้อ โทษที” ว่าแล้วยืนก็ยอมปล่อย แต่สงสัยน้องมันจะไม่สบายอีกแล้วมั้งเนี่ย หูแดง หน้าแดงหมดเลย
ภูมิคุ้มกันต่ำจังแฮะเด็กสมัยนี้
สุดท้ายแล้วก็เดินมาด้วยกันจนถึงที่ทำงาน รีบกลับเข้าไปเอาเพราะกลัวอีกคนจะรอนาน เขาก็ออกมาทันที มองหาไม่นานก็เห็น ยืนคงเมื่อยเลยไปนั่งรอม้านั่งแถวนั้น ในใจยังคงสงสัยไม่หาย ที่อยู่ๆเด็กตรงข้ามห้องที่เขาคิดว่าไม่ชอบขี้หน้า กลับยอมเดินมาเป็นเพื่อนไกลขนาดนี้
เราไม่สนิทกันเท่าไหร่หรอก
ถึงจะอยู่ห้องตรงข้ามกันก็เหอะ
“เดินกลับทุกวันเลยหรอ” ยืนถามขณะที่เราทั้งคู่กำลังเดินกลับ อีกคนดูจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่เขาพยักหน้าตอบไป
มองตาขวางเลยนั่นน่ะ
“มันอันตราย”
“พี่ชินแล้วนี่ ไม่เป็นไรหรอก”
“ก็ไม่ควรอยู่ดี” แล้วน้องมันก็บ่นไปเรื่อย บ่นจริงๆนะ บ่นเรื่องถนนที่รถเยอะ บ่นสภาพอากาศที่ร้อนอบอ้าว บ่นเรื่องความปลอดภัยที่ไม่มีอะไรคุ้มครองสักอย่าง จนเขาเองได้แต่ก้มหน้า เหมือนสำนึกผิดทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิด
แปลกแฮะ
แปลกจริงๆนะ
ไม่เคยคิดว่าคนๆนี้จะพูดได้เยอะขนาดนี้มาก่อนเลย เจอกันแต่ละทีก็หน้านิ่ง เมินใส่ ไม่มีคำทักทาย ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มที่ส่งมาให้กันตลอดสามปีที่เขาย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่
แต่วันนี้คนๆนั้น
กลับกำลังเดินไปบ่นไปข้างๆเขา
“ยิ้มอะไร”
“ห้ะ...” เผลอยิ้มไปงั้นหรอเนี่ย ไม่รู้ตัวเลยแฮะ
“เมื่อกี้พี่ยิ้ม” น้องมันจะว่าเขากวนตีนมันป่ะวะที่มันอุตส่าห์พูดแต่เขาจู่ๆกลับยิ้มใส่ ไม่ได้ตั้งใจนะเว้ย มันยิ้มออกไปเองอ่ะ
“น่ารักดี”
“...”
“เวลาพี่ยิ้ม”
ว่าไงนะ -//////-
แล้วเหมือนยืนเองก็รู้ตัวแล้วว่าพูดอะไรออกมา อีกคนดูเลิ่กลั่กจนเขาเองก็พลอยอึกอักไปด้วย ได้แต่ยกมือเกาทายทอยแก้เขินไป ผิดกับอีกคนที่ยังคงพูดตะกุกตะกัก
“เอ่อ...ไม่ใช่แบบนั้น แต่คือ...” น้องเหมือนจะพยายามพูดแต่ก็นั่นแหละ มันคงไม่มีอะไรหรอก
...มั้งนะ
“ช่างเถอะ” แล้วคนข้างๆก็ปรับสีหน้าให้นิ่งได้เหมือนเดิมอีกครั้ง เขาเองก็ไม่กล้าจะไปคุยอะไรต่อซะด้วยสิ
ในระหว่างที่เดินมายังคอนโดที่เขาทั้งคู่อยู่ สังเกตตลอดว่าวันนี้คนที่ยืนอยู่แถวนี้ดูจะสนใจและหันมามองมากกว่าทุกวัน บางคนมองแล้วยิ้ม บางคนมองแล้วหันไปกรี๊ดใส่กับเพื่อน
ส่วนมากก็คือเด็กนักศึกษา
อ้อ คงจะเพราะคนที่เดินข้างๆนี่แหละ
ยืนหน้าตาดีนี่นา ใครไม่ชอบก็แปลกแล้ว
“รีบเดินเถอะ” แต่ดูท่าอีกคนจะไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัว แต่กลับฉุดแขนเขาให้รีบเดิน ราวกลับอยากจะหนีออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
“พี่ยืนคะ หนูเอาขนมมาให้ค่ะ!” และแล้วน้องๆที่ยืนอยู่ไม่ไกลในตอนแรกก็พุ่งจะเข้ามาหา พร้อมกับกล่องขนมมากมายที่ต่างกำลังจะยื่นให้ แต่ยังไม่ทันจะถึง เราก็เข้าคอนโดไปซะก่อน
อย่างกับฝูงซอมบี้แน่ะเมื่อกี้
นี่น้องมันโดนแบบนี้บ่อยรึเปล่าวะเนี่ย
“ขอโทษนะ”
“ขอโทษ ?”
“ที่พาวิ่ง” อ้อ เขาส่ายหัวบอกไม่เป็นไร ก่อนจะส่งยิ้มไปให้ด้วย มันเคยชินเวลาคุยกับคนอื่นนี่ แต่เหมือนจะทำแบบนี้ไม่ได้กับยืน
เพราะน้องเมินหน้าหนีเขาทันทีเลย
ไม่ยิ้มก็ได้ =^=
“โดนบ่อยหรอแบบนี้” เดินเข้าลิฟต์มาพร้อมกันเขาเลยถามขึ้น อีกคนพยักหน้าตอบ นั่นก็ไม่ได้ทำให้แปลกใจเท่าไหร่ แต่มันออกจะน่ากลัวอยู่หน่อยๆ ตอนเขาเรียนมหาวิทยาลัยเองก็เคยโดนอยู่เหมือนกัน ไม่ถึงกับวิ่งใส่ขนาดนี้ ก็นะ มันสร้างความรำคาญให้ไม่น้อยเหมือนกันนี่
ต่างกันก็แต่ดันไม่ใช่ผู้หญิงที่มาทำแบบนั้น
กลับเป็นผู้ชายแทนนี่สิ
“วันนี้ขอบคุณมากเลยนะที่เดินไปเป็นเพื่อน”
“ครับ”
“เอาขนมปังไปมั้ย พี่ซื้อมา” นึกได้ว่าซื้อขนมปังไว้ ก็เลยคุ้ยหาจะหยิบให้น้อง ตอบแทนที่เดินมาด้วยกัน
“เก็บไว้กินเถอะครับ”
“...”
“เผื่อพี่จะโตขึ้นมาบ้าง”
นี่น้องมันว่าเขาเตี้ยงั้นหรอ
เดี๋ยวเถอะ !
พออีกคนหันมาเห็นเขาทำหน้าบึ้ง จังหวะแค่แป้ปเดียวเท่านั้น ใบหน้าหล่อๆก็กระตุกยิ้มนิดๆก่อนจะก้าวเดินออกไปจากลิฟต์ ไม่วายฉุดเขาออกมาด้วย
แต่เมื่อกี้ ...
น้องมันยิ้มงั้นหรอ
ทำหน้าอย่างอื่นเป็นด้วย โห สุดยอดไปเลย
“ยืนยิ้มแล้วดูดีนะ”
“...”
“ไม่ยิ้มบ่อยๆบ้างล่ะ”
ว่าเพียงแค่นั้น อีกคนที่เดินๆอยู่ก็หยุดนิ่งไม่แม้จะหันมามองหน้าเขา ใบหน้านิ่งๆคาดเดาไม่ได้เลยว่าคิดอะไรอยู่
หรือว่าไม่พอใจที่เขาพูดเมื่อกี้
“คือพี่...” ทำหน้าเหมือนจะหันมาต่อยกันเลยอ่ะ
“พี่จำชื่อผมได้หรอ”
“ห้ะ...”
“ผมชื่อยืน พี่จำได้แล้วใช่มั้ย” อะไรของน้องมันวะ งงจริงๆนะเว้ย
“จำได้ดิ แล้วมันทำไมอ่ะ”
“ผมเป็นคนรู้จักของพี่รึยัง”
“ก็...เรารู้จักกันมานานแล้วนี่”
“ผมหมายถึงเป็นคนรู้จัก คนที่ไม่ใช่แค่ห้องตรงข้าม” ยืนหน้าเริ่มเครียดกับสิ่งที่ตัวเองกำลังอธิบายให้ฟัง ไม่เข้าใจว่ะ จะว่าโง่ก็ได้
แต่ไม่เข้าใจน้องจริงๆ
“ผมเป็นแล้วใช่มั้ย”
“ก็ใช่ไง”
“จริงๆนะ”
“อื้อ”
ตอบไปเท่านั้นแหละ ของที่อีกคนถืออยู่ก็ถูกยัดใส่มือแล้วคนที่โคตรเขาจะเข้าไม่ถึงก็รีบเดินไปเปิดประตูเข้าห้องตัวเองไปเลย ได้แต่ยืนงงๆกับบทสนทนาเมื่อกี้ที่ทำเอาต้องเกาหัว
สงสัยน้องมันคงจะนอนน้อยล่ะมั้ง
มหา’ลัยเรียนหนักนี่
เฮ้อ ...
สำเร็จแล้วโว้ย !!
เป็นคนรู้จักพี่เอยได้แล้วครับ
‘มึงว่าเพื่อนมึงจะยิ้มเป็นผีบ้าแบบนี้อีกนานมั้ยวะซัม’
‘สงสัยมันเมานมกล้วยเซเว่นว่ะกูว่า’
#ยังไม่ได้ครอง(ใจ)เอย
สรุปภารกิจ
สำเร็จ(สักที)
สถานะปัจจุบัน ; คนรู้จัก
พี่เอย:: ครั้งหน้ายิ้มให้กันมั่งจิๆๆๆ ยกมือทักทายกันแบบนี้ไง พี่เอยจะทำให้ดู นี่ๆ แบบนี้เลยนะยืน
#เอยจะครองโลก
Talk :
ยิ้มบ่อยๆนะเจ้าเด็ก พี่เองก็ชอบเวลาเธอสองคนยิ้มที่สุดเลย ♡´･ᴗ･`♡
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น