ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่แปด
8
สายแล้ว สายแล้ว สายแล้วโว้ย !!
คนตัวเล็กกำลังลุกลี้ลุกลนอยู่ภายในห้องเมื่อตัวเองกำลังรีบเร่งแต่งตัวให้ทัน เพราะตอนนี้ใกล้เวลาเข้างานไปเต็มทนแล้ว แต่เขายังไม่ไปไหนเลยเนี่ยสิ จะไปโทษใครก็ไม่ได้นี่หว่า
เขาตื่นสายเอง
เอยไม่ดูหนังจนดึกดื่นอีกแล้วครับ ;-;
แกร่ก —
ประตูตรงข้ามเปิดออกขณะที่เขากำลังออกไปเช่นกัน ยืนอยู่ในชุดที่คงจะเป็นชุดนอน เสื้อยืดกางเกงวอร์มอาจจะเพราะเพิ่งตื่น ในมือถือถุงขยะที่เจ้าตัวคงจะตั้งใจเอามันลงไปทิ้ง ส่งยิ้มไปทักทายคนหน้านิ่ง เกือบหลุดหัวเราะด้วยซ้ำตอนที่เห็นเส้นผมอีกคนชี้ไปมาแบบนั้น
แต่น้องมันก็ยังดูดีไม่สร่างเลยจริงๆ
“ไปทำงาน ?” เออว่ะ ลืมเลย มัวแต่มองน้องมันซะนาน
“พี่ไปก่อนนะ สายแล้วอ่ะ” พูดจบกำลังจะออกเดินไปที่ลิฟต์แขนก็โดนรั้งไว้ซะก่อนจากคนตรงหน้า
“เดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่เป็นไ...”
พูดไม่ทันครบประโยคไอ้เด็กตัวสูงก็เดินหายเข้าไปในห้องซะแล้ว ไม่คิดจะฟังกันเลยสักนิด แล้วบอกจะไปส่ง น้องมันจะเดินไปพร้อมเขารึไงวะ
เดินไปเดินกลับมาอีกเนี่ยนะ
เอาเวลาไปนอนดีกว่ามั้ย หน้าง่วงขนาดนั้น
“พร้อมแล้ว” ยืนออกมาพร้อมกับฮู้ดสีดำที่กำลังสวมใส่ กระเป๋าเงินและโทรศัพท์ที่ถืออีกข้าง จะหันไปปฏิเสธน้องมันก็ลากเขาเข้าลิฟต์ไปแล้ว
เอาแต่ใจตัวเองชะมัด
บอกรึยังว่าจะให้ไปส่งอ่ะ
“หน้ามุ่ยจัง”
“อะไรเล่า”
“เอยไม่ยิ้มให้เลย” ยังจะมาว่ากันอีกหรอ !
“ยืนน่ะดื้อ” ไม่พูดเปล่า เขายังเอื้อมมือไปลูบผมที่ไม่เป็นทรงนี่จัดให้เข้าที่เข้าทาง โดยที่อีกคนก็ไม่ขัดขืนอะไร แถมยังมองตาไม่กระพริบอีกต่างหาก
“เด็กดื้อ โคตรน่าตีเลย” เห็นแล้วอยากเอื้อมมือไปหยิกแก้มเด็กนี่แรงๆสักทีเลยแฮะ
แต่เขาคงเร็วไม่พอเท่าคนตรงหน้า ...
“อื้อออออ”
ยืนกำลังหยิกแก้มเขา
ทั้งสองข้างเลยด้วย
“อย่าทำตัวน่ารัก”
“...”
“เดี๋ยวอดใจไม่ไหว เข้าใจมั้ยเอย”
ไอ้เด็กบ้า -/////-
ตอนนั้นที่คิดว่าน้องจะเดินไปส่งน่ะ เขาว่าเขาคิดผิด ...
“ซ้อนได้ใช่มั้ย” มอเตอร์ไซค์คันใหญ่รุ่นที่เคยเห็นใครต่อใครขี่ผ่านบ่อยๆยามที่เดินกลับจากทำงาน มันเท่มากๆ อยากจะได้เหมือนกันสักคัน แต่จะให้ขับเองเขาก็ขับไม่ได้นั่นแหละ
“ให้เอยใส่ดีกว่า ตัวแค่นี้ คงจะหนาว” ฮู้ดที่อีกคนใส่ตอนแรกถูกถอดมาให้เขากับคำพูดที่แทบจะทำเอาแยกเขี้ยวใส่
“อะไรนะ !?” ตัวแค่นี้ แต่ไม่หนาวนะเว้ย ยังจะมายิ้มล้อเลียนกันอีก นี่เขาหงุดหงิดเด็กตรงหน้านี่จริงๆนะ
“รีบใส่ สายแล้ว”
“เอาแต่ใจชะมัด”
“พูดมาก”
“ยืนแหละพูดมาก !” เขาหันไปแหวใส่ แต่ก็ยอมสวมฮู้ดนี่อยู่ดี สายตาดุๆนั่นกำลังจ้องเขาเหมือนบังคับกลายๆแบบนั้นใครจะกล้าขัดกันล่ะ
แต่ว่านะ...เสื้อน้องยืนหอมชะมัดเลย
ไออุ่นจากน้องยังอยู่
และมันอุ่นมากๆ
อุ่นมากจริงๆ
“บอกจะไปเอง จะไปเองก็ไม่ยอมฟังละยังมาดื้อใส่กันอีก” เขาบ่นไปเรื่อยตามนิสัย ขณะที่กำลังจัดเสื้อให้เข้าที่เข้าทางเพราะขนาดตัวที่ใหญ่จนเกินตัวเองไปเยอะ เสื้อมันกินมือไปหมดเลยเนี่ย
“พูดอีกทีจะอุ้มแล้วนะ”
“อุ้มขึ้นรถหรอ พี่ขึ้นได้เหอะ”
“เปล่า” น้องมันหลับตาลงคล้ายกับข่มอารมณ์ที่ซ่อนไว้ในใจ
หงุดหงิดเขาแน่ๆ
“...”
“จะอุ้มขึ้นห้อง ไม่ต้องทำแล้วงาน”
ยอมขึ้นรถแล้วจ้ะ
เอยไม่บ่นแล้วก็ได้ ...
สุดท้ายเขาก็มาทำงานทัน พร้อมกับเสื้อตัวใหญ่ที่เจ้าของไม่ยอมเอาคืน กำชับ(แกมบังคับ)ให้เขาใส่ไว้นั่นแหละดีแล้ว แถมยังลงมาถอดหมวกกันน็อกให้อีกต่างหาก ดูแลกันดีเกินไปแล้ว ทำเอาพนักงานหลายคนที่มาพร้อมๆกันมองใหญ่เลย
‘เดี๋ยวตอนเย็นมารับ รอตรงนี้นะ’ พูดเสร็จน้องก็ขับออกไป โดยที่เขาเองได้แต่ยิ้มไล่หลัง
ทั้งๆที่รู้ว่ายังไงน้องก็คงไม่เห็น
หัวใจที่เต้นแรงประท้วงอยู่อกซ้ายเริ่มบ่งบอกอาการว่าตัวเองกำลังเริ่มรู้สึกกับเด็กที่อยู่ตรงข้ามห้องนั่นมากขึ้น และมากขึ้น อยากจะหลอกตัวเองเหมือนกันว่าคิดไปเอง แต่เขาไม่ใช่คนที่จะไม่ยอมรับและไม่เปิดใจขนาดนั้น เขารู้จักตัวเองดีพอ
รู้สึกกับน้องมันไปแล้วสินะเอย
ชอบไปแล้วล่ะ
คนสนิทตอนนี้ที่เคยเป็นแค่น้องตรงข้ามห้องน่ะ
ชอบยืนไปแล้วจริงๆ ...
ได้ไปส่งพี่เอยแล้วว่ะวันนี้ คงจะเพิ่มความสนิทไปอีกขั้น
เขินแทบจะบ้าตายตอนที่พี่เขาอยู่ๆมาจัดผมให้ มาพูดคำว่าดื้อใส่เขาทั้งๆที่หน้าตาตัวเองก็แสดงความดื้อออกมาเช่นกัน
ทำไมน่ารักจังวะ
เอยแม่งโคตรน่ารักเลย
“เพื่อนมึงยิ้มเป็นผีบ้าอีกแล้วโจ” แฮ็กกับซัมที่เพิ่งมาก็เอ่ยแซวทันที แต่โจกลับไม่สะทกสะท้าน ยักไหล่ไม่ใส่ใจอีกต่างหาก
“จะมีเรื่องอะไรล่ะที่ทำมันอารมณ์ดีแบบนี้”
“ก็จริงของมึง” แล้วเสียงพูดคุยของคนทั้งสี่ก็ดังขึ้น ส่วนมากที่คุยก็คงจะเป็นเรื่องเกมส์ที่กำลังจะออกตัวละครใหม่ ซัมดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษเพราะมันเล็งตัวนี้มานาน แต่การสนทนาของพวกเขาก็โดนขัดจากใครบางคนที่แม้แต่ชื่อ ไอ้ยืนคนนี้ก็ยังจำไม่ได้
“ไงหนุ่มๆ คุยอะไรกันอยู่หรอ”
“อ้อ เรื่องเกมส์แหละ พายมีไรจะเรียกใช้งานรึเปล่า บ่ายนี้ว่างนะ” โจตอบแทน เพราะเมื่อกี้ที่พวกเขาเห็น เจ้าตัวหันไปคุยกับไอ้ยืนต่างหาก แต่ถ้ารอมันตอบคงต้องนั่งจนรากงอกพอดี
“งั้นวานไปยกน้ำที่ตึกกลางมาไว้ให้หน่อยได้มั้ยล่ะ เย็นนี้จะอยู่ดูน้องๆกันรึเปล่า”
“ได้ๆ เดี๋ยวไปยกให้ แต่เรื่องอยู่นี่เราน่าจะอยู่ได้นะ” แฮ็กหันไปถามซัมกับโจที่พยักหน้ารับว่าอยู่ได้เช่นกัน แต่ยืนกลับส่ายหัวแทน
“ไปรับเอย เอยบอกว่าเลิกเร็ว”
“ยืนไม่อยู่หรอวันนี้”
“อื้อ” นั่นเป็นคำแรกที่อีกคนพูดด้วย ถึงแม้จะคำสั้นๆ แต่เจ้าตัวก็ยิ้มกว้างส่งไปให้คนตรงหน้าที่กำลังจะฟุบลงกับโต๊ะอย่างเนือยๆ
เบื่อแล้ว ตอนนี้อยากกลับไปนอน
“งั้นเราไปละ เจอกันตอนเย็นนะ” ว่ากับพวกเขาแต่ส่งยิ้มให้ไอ้คนที่ไม่แม้จะโผล่หัวขึ้นมามอง
รู้เลยครับว่าเธอคิดยังไงอยู่
“เค้าชอบมึงว่ะยืน กูว่าใช่ สังเกตมาหลายทีแล้ว”
“ใคร”
“ก็พายไง”
“พายคือใคร...”
“คนที่คุยกับมึงเมื่อกี้ไง”
“กูคุยกับเค้าด้วยหรอ ตอนไหนวะ” ว่าแล้วไอ้เพื่อนตัวดีแม่งก็ลุกมาทำหน้างงใส่ที่ทำเอาเพื่อนสนิทส่ายหัวกันทั้งกลุ่ม
“เออ จะไปว่าไอ้ยืนก็ไม่ได้ เหมือนมันไม่ได้คุยกับเขาจริงๆนั่นแหละตอบแค่อื้อ ไปคำเดียว”
“ชื่อแม่งยังไม่รู้เลย ขนาดทำงานเชียร์ด้วยกันมาหลายวันแล้วอ่ะ”
“ก็กูจำไม่ได้”
“คนอื่นๆมึงจำใครได้บ้างนอกจากพวกกู ถามแค่นี้” ซัมพูดขำๆ ก่อนที่อีกคนจะตอบออกมาอย่างที่คิดจริงๆ
“เอย”
“ใครอีก”
“ก็เอย”
“มีใครอีก”
“แล้วก็เอย”
...
แยกย้ายครับ เบื่อคน !
พี่เอย :: น้อนยืนบีบแจ้มพี่เอยแล้วพี่เอยบีบแจ้มน้อนยืนได้มะๆๆ
#เอยจะครองโลก
Talk:
มีคนหวั่นไหว 1 ea แล้วจ่ะ !!!!!!!
หายไปซะนาน ยังมีคนรออ่านอยู่ใช่มั้ย แหะๆ ;;-;;
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น