คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Baby Brother ..ღ [3]
:: Baby Brother ::
คืนนั้น ทงเฮไม่ได้กลับเข้ามาในห้องอีกเลย คยูฮยอนลืมตาในความมืดสักพัก ก่อนร่างเพรียวจะผล็อยหลับไปในที่สุดจน มารู้ตัวตื่นอีกที ก็ตอนที่ซีวอนปลุกกลางดึก เพื่อขอให้พาไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อน เพราะเจ้าเด็กน้อยกลัวผี
คยูฮยอนเดินลงมาชั้นล่าง เพื่อจะไปหาน้ำมาดื่มแก้กระหาย แต่ร่างโปร่งก็รู้สึกถึงความเคลื่อนไหวบางอย่างในบ้านของตน และเมื่อเพ่งสายตาดีๆแล้ว คยูฮยอนก็ต้องแปลกใจ เมื่อเห็นแผ่นหลังที่ตนคุ้นเคย……..อีทงเฮนอนหลับอยู่บนโซฟา
ร่างหนาเดินงัวเงียออกมาจากห้องนั่งเล่น มือแกร่งยกขึ้นปิดปากหาวหวอด จริงๆ เค้ากะจะนอนต่อ ให้สมกับวันนี้เป็นวันหยุด แต่ก็ต้องตื่นมาเพราะแสงแดดที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง เพราะใครบางคนจงใจเปิดผ้าม่านทิ้งเอาไว้ทั่วบ้าน
เสียงเครื่องครัวกับกลิ่นหอมของกาแฟทำให้คนเพิ่งตื่นเดินเลี้ยวเข้าครัว คยูฮยอนอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนสีเขียวอ่อนลายชุด กำลังค้นเอาอุปกรณ์ทำครัวออกมาจากชั้นวางของลอย
“ตื่นแล้วหรอ”
“อือ” ร่างหนาตอบ ขยี้หูขยี้ตาอย่างคนง่วงงุน จนคยูฮยอนต้องหัวเราะ
“ไปอาบน้ำสิ เดี๋ยวมากินข้าว”
“อือ…แล้วเด็กนั่นล่ะ” เหลียวซ้ายแลขวาก็ยังไม่เห็นเด็กหัวตั้งท่าทางกวยโอ้ย
“อยู่บนห้อง อาบน้ำอยู่ล่ะมั้ง”
“เออ…ฮ้าววว ว” ร่างหนาเปิดปากหาวหวอดอีกที ก่อนจะบิดขี้เกียจไปมา แล้วคว้าเอาผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป
“พี่คยู~” เสียงแจ๋วๆ ดังขึ้น ก่อนที่เจ้าตัวจะลงมาจากตัวบ้านซะอีก ซีวอนวิ่งดุ๊กๆ ลงมาจากบันได แล้วเลี้ยวตรงเข้าห้องครัวทันที
“ซีวอน อาบน้ำเสร็จแล้วหรอ”
“คับ!...ดูสิ ซีวอนใส่เสื้อเองด้วย”
“เก่งจังเลยครับ คนเก่งของพี่คยู”
“ใช่มั๊ย ซีวอนเก่งใช่มั๊ย ทั้งอาบน้ำแล้วก็ทาแป้งเองด้วยนะคับ”
“ครับ ซีวอนเก่งที่สุดเลยครับ”
“พี่คยู…..อยากลองดมแป้งที่แก้มซีวอนมั๊ยฮะ? ห๊อมหอม…” =..=
“เอ่อ…” คยูฮยอนอ้ำอึ้ง ไม่ใช่ว่ารู้ไม่ทันกับเล่ห์เหลี่ยมของเด็กตรงหน้า แต่คิดดูดีๆ ซีวอนก็เป็นแค่เด็กอนุบาลเท่านั้น ถึงจะแก่แดดแบบที่ทงเฮว่าก็เถอะ เทียบกับทงเฮที่ไล่หอมแก้มเด็กๆ ถ้าคยูฮยอนจะทำบ้าง ก็คงเป็นเรื่องปกติ
“พี่คยู หอมแก้มซีวอนสิครับ” ไอ้ตัวเล็ก ที่เห็นว่าร่างเพรียวเงียบไป เลยเร้าหรือ
“ครับๆ…ไหน แป้งจะหอมแค่ไหนน้า~”
“หยุดเลยนะ!!!”
เสียงตะโกนที่ดังลั่น ทำให้คยูฮยอนที่กำลังเคลื่อนหน้าไปหมายจะกดจมูกลงบนแก้มนิ่มต้องหยุดชะงัก ซีวอนสะดุ้งตัวน้อยๆกับเสียงดังนั่น ก่อนเจ้าเด็กแสบจะตวัดไปค้อนสายตาใส่ร่างหนา
“ทงเฮ! มึงกล้าออกมาทั้งแบบนี้ได้ยังไง” คยูฮยอนตวาด ร่างเพรียวที่เพิ่งหันไปมองเจ้าของเสียง ที่โผล่ตัวพ้นจากประตูห้องน้ำ ร่างกายช่วงบนเปลือยเปล่า มีน้ำเกาะพราว ส่วนท่อนล่างก็มีผ้าขนหนูปกปิดเอาไว้หลวมๆ ด้วยมือของร่างหนาที่กำมันอย่างลวกๆ
ทงเฮยืนนิ่ง ส่งสายตาดุดันไปจ้องหน้าเด็กซีวอน ฟองสีขาวๆ เริ่มไหลย้อยจากศีรษะเข้าสู่โครงหน้าหล่อ
“มึง! บ้านเปียกหมดแล้ว มายืนอะไรตรงนี้ รีบๆเข้าไปซะ”
“มึงมานี่เลยคยูฮยอน” ทงเฮทำเสียงดุ
“อะไรของมึง”
“มาถูหลังให้กูนี่ อย่าไปอยู่ใกล้เด็กนั่นให้มันมาก”
“ไอบ้า มึงก็รีบๆอาบน้ำแล้วออกมา ยืนแก้ผ้ากลางบ้านกู ถ้าเกิดพ่อแม่กูกลับมาไม่หัวใจวายรึไง”
“นี่ กูบอกไว้ก่อน อย่าคิดทำอะไรลับหลังกู”
“มึงเป็นบ้าอะไรเนี่ย เข้าไปอาบน้ำได้แล้ว” ร่างหนาทิ้งสายตาดุดันไว้แค่นั้น ก่อนจะยอมเดินกลับเข้าห้องน้ำไป คยูฮยอนถอนใจเฮือกใหญ่ นี่นอกจากเค้าจะต้องเลี้ยงเด็กซีวอน เค้ายังต้องเลี้ยงเด็กทงเฮด้วยงั้นสิ
= =
คยูฮยอนชอบทำอาหาร อีทงเฮก็รู้อยู่หรอก แต่ช่วงเวลาเช้าที่สุดแสนจะหิวจนน้ำย่อยมาเล่นงานลำไส้ของร่างหนาสนุกสนานอยู่ตอนนี้ ช่วยทำอะไรกินที่มันง่ายๆก่อนไม่ได้รึยังไง นี่ถ้าไม่ได้กาแฟรองท้อง อีทงเฮได้หักคอเด็กซีวอนมาจิ้มน้ำพริกกินจริงๆแน่
ร่างหนาในเสื้อกันเปื้อนสีฟ้านั่งหน้ามุ่ย อีทงเฮถูกใช้ให้ผสมแป้งในการทำทาโกยากิ โดยได้ลูกมือเป็นเชวซีวอนจอมป่วน ที่ไม่รู้ว่าจะมาช่วยหรือทำให้ยุ่งกว่าเดิม
มือน้อยๆ จับที่ตวงแป้งไว้ ก่อนจะตักแป้งสาลีเทใส่ถ้วยใบโตไม่ยั้ง
“เห้ยๆ พอแล้ว บอกให้ใส่สามถ้วย นับเลขไม่เป็นหรือไง”
“รู้แล้วน่า~” เด็กน้อยตอบ แสดงให้เห็นว่าเชวซีวอนน่ะเก่งเรื่องเข้าครัวอย่าบอกใคร
“ว่าแต่ ต้องใส่อะไรต่อนะ?....อ่อ นาย ไปหยิบถ้วยใบนั้นมาสิ” ทงเฮชี้นิ้วสั่งหลังจากนึกได้ว่าต้องใส่ส่วนผสมอะไรต่อไปบ้าง ซีวอนกระโดดตุ๊บลงจากเก้าอี้ แล้ววิ่งไปหยิบถ้วยสีฟ้า ที่คยูฮยอนเตรียมไว้ให้สำหรับใส่ส่วนผสมต่อไป
คยูฮยอนกำลังปรุงซอสสำหรับทาโกยากิอย่างมีความสุข หันมามองทงเฮกับซีวอนเป็นระยะ เพื่อป้องกันการก่อวินาศกรรม และเมื่อเห็นว่าทั้งสองกำลังเข้ากันได้ดี…ตรงไหน!? ร่างเพรียวก็หันไปสนใจเครื่องปรุงตรงหน้าอีกครั้ง
“อื๊อ…เค้าจะคนนะ!” เด็กน้อยทำแก้มป่อง ก่อนจึงเอื้อมมือไปแย่งทัพพีมาถือไว้เอง
“มัวแต่ให้นายคน มันจะเสร็จมั๊ยเล่า มานี่...ฉันคนเอง” ทงเฮว่าอย่างหัวเสีย หิวก็หิว รีบๆทำจะได้รีบๆเสร็จ ไม่เข้าใจรึหรือไง
“ม๊ายยยยยยยย” เด็กน้อยร้องลั่น ซีวอนกอดทัพพีเอาไว้กับตัว นาทีนี้ หวงทัพพียิ่งกว่ากระเป๋าเป้เบ็นเท็นเสียอีก
“ซี วอน!!” - -+
“ทง เฮ!!” -3-
=____________=’’
กูหิวนะ ทำไมต้องมาทะเลาะกับเด็กด้วยเนี่ย
ซ่าา า
“หู้ววววววววว สุดยอดเลย~”
ตาใสแป๋วจ้องมองไปยังทาโกยากิก้อนกลมบนกระทะ ลูกบอลสีน้ำตาลเข้มสวย ส่งกลิ่นหอมฉุย เรียกน้ำย่อยทั้งสามคนที่นั่งล้อมวงทำทาโกยากิอย่างลุ้นระทึก
อ่อ…ลุ้นน่ะใช่ เพราะเชวซีวอนลุ้นเหลือเกิน ว่าทาโกยากิลูกที่เป็นฝีมือตัวเองจะสุดยอดแค่ไหน
แต่ระทึกเนี่ย ของร่างหนาเพียงคนเดียว เพราะเด็กซีวอนนั่น ทำตัวอย่างกับผีลิง กระโดดโลดเต้น อยู่ไม่สุข แถมยังเอาหน้าไปอยู่ใกล้กระทะ จนร่างหนาดึงขึ้นมาแทบไม่ทัน ถ้าไม่ถูกไอร้อนก็ถูกไฟดูดก่อนล่ะมึงเอ๊ย~
“เค้าอยากกินกุ้งอ่ะ ขอชิ้นนั้นได้มั๊ยฮะ” (*w*)
อีทงเฮก็อยากบอกเหลือเกินว่าเผอิญกูก็ชอบกินกุ้ง แต่ซีวอนก็เป็นเด็กวัยกำลังโต ไม่เหมือนเค้าที่กินเท่าไหร่ก็ไม่โตแล้ว มีแต่จะลงพุง ร่างหนาจึงยอมสละทาโกยากิไส้กุ้ง ที่กำลังจะเข้าปากของตนอีกแค่มือเอื้อม
“กินเยอะๆนะซีวอนอา~”
T_______________T
:: Baby Brother ::
วันหยุดทั้งที นอนอยู่บ้านมันก็ไม่สนุกสิ…เชวซีวอนจูงมือพี่ๆ ให้ออกนอกบ้าน ไปเที่ยวเหมือนที่พ่อกับแม่เคยทำ เจ้าหนูน้อยทำตัวไม่ซน ยอมนั่งตักทงเฮแต่โดยดี เพราะกลัวว่าพี่ทงเฮจะเปลี่ยนใจกลางคัน ไม่พาเค้าไปเที่ยว
“เราจะไปเที่ยวไหนกันหรอฮะ”
เด็กชายถามขึ้นมาเพราะอดสงสัยไม่ได้ แต่แล้วคำตอบที่ได้กลับกลายเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของผู้ชายที่ให้เค้านั่งตัก
ชิส์ แค่นี้ก็ขี้งก บอกให้หน่อยก็ไม่ได้
“ว้าววว ว~”
“สุดยอดไปเลย!!”
เชวซีวอนทำตัวได้บ้านนอกเข้ากรุงสุดๆ เด็กชายปล่อยมือออกจากพี่คยูฮยอน แล้วรีบวิ่งนำหน้าเข้าไปอย่างตื่นเต้น
“ด…เดี๋ยวสิครับซีวอน อย่าวิ่ง เดี๋ยวหกล้มนะ” คยูฮยอนที่เป็นฝ่ายบอกให้เด็กเลิกวิ่ง แต่ตัวเองกลับวิ่งซะเอง ร่างเพรียววิ่งตามซีวอนไปติดๆ ขืนปล่อยให้คลาดสายตาไปมีหวังยุ่งแน่ๆ
ร่างหนาค่อยๆเดินตามทั้งสองคนไปอย่างไม่หยี่ระ ซีวอนที่ถูกกันเอาไว้ด้านนอกเพราะยังไม่ซื้อตั๋วเข้ากระโดดโลดเต้นไปมาตรงหน้าจนพี่ยามปวดหัว ร้อนถึงคยูฮยอนต้องไปจับเด็กดื้อขึ้นมาอุ้มเอาไว้
“สามที่ครับ ผู้ใหญ่สอง เด็กหนึ่ง”
“นี่ค่ะตั๋ว…เที่ยวให้สนุกนะค่ะ ^^”
ร่างหนารับตั๋วมาพร้อมกับจ่ายสตางค์ ทงเฮเก็บตังค์ทอนเข้ากระเป๋าเรียบร้อยก่อนจะเดินไปหาคยูฮยอนที่เริ่มเหงื่อตกเพราะขืนแรงดื้อของซีวอนไม่ไหว
“ซีวอน อย่าดื้อ” ร่างหนาที่เพิ่งเดินเข้ามา ปรามเด็กดื้อเสียงเรียบ และดูเหมือนนาทีนี้คนที่ปราบซีวอนอยู่ก็คงจะเป็นทงเฮจริงๆซะด้วย
เด็กชายถูกปล่อยลงมาสู่พื้นอีกครั้ง คยูฮยอนจับมือซีวอนเอาไว้เพื่อกันหลงและระวังไม่ให้ซีวอนวิ่งหนีไปไหนอีก ร่างหนาเดินนำทั้งสองเข้าไปด้านในและยื่นตั๋วให้กับพนักงานตรวจ
ห้องสีฟ้าครามใต้ท้องทะเลขนาดใหญ่สร้างความตื่นตาให้ทุกคนที่เข้ามาเยี่ยมเยือน สัตว์น้ำนานาชนิดแหวกว่ายไปยังโลกใต้ทะเลอันกว้างใหญ่ ปลากระเบนตัวเบิ้มล่อนตัวคลายยูเอฟโอเพื่อมาทักทายเซย์ฮัลโลผู้มาใหม่
“คุณปลากระเบนนนน น” ซีวอนร้องเสียงหลง ทำท่าจะวิ่งเข้าไปใกล้ตู้กระจกให้ได้ แต่ก็ถูกแรงขืนที่มือจับเอาไว้
“พี่คยูฮะ ไปตรงโน้นกันนะ” เด็กน้อยทำเสียงออดอ้อน ส่งสายตาใสแป๋วไปยังคยูฮยอนและทงเฮ
ซีวอนทำตัวเป็นตุ๊กแกติดกระจก เด็กน้อยร้องโวยวายเสียงดัง ขณะที่ปลาฉลามตัวยักษ์แหวกว่ายผ่านมาตรงหน้า
“ฉลามมมมมมมม”
“บ้านนอกเข้ากรุงจริงๆ” ทงเฮแอบนินทา ซึ่งนาทีนี้ซีวอนก็ไม่สนใจจะฟังด้วย เด็กน้อยกำลังตื่นตาตื่นใจกับฝูงปลาทะเลสีสันสวยงามต่อไป คยูฮยอนหัวเราะเมื่อดูซีวอนกับคำประกอบท่าทางของทงเฮ ร่างเพรียวเห็นด้วยสุดๆ เมื่อซีวอนยังคงตื่นเต้นไม่เลิก
“นึกยังไงพามานี่” คยูฮยอนถาม เมื่อนึกไม่ถึงกับความคิดของทงเฮ ปกติ ถ้าพาเด็กมาเที่ยว ไม่ไปศูนย์การค้าก็คงต้องเป็นสวนสนุก แต่นี่กลับพามา aquarium บอกตามตรงว่าคยูฮยอนก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน
“อยากดูปลา”
“แค่นี้?”
“ไม่ได้มานานแล้ว แต่ถึงยังไง กูก็ไม่ตื่นเต้นเว่อร์เท่าเด็กของมึงหรอกนะ ดูนั่น…พูดภาษาบาดาลกับฉลามแล้ว” พยักเพยิดไปทางเด็กชายที่เอามือเคาะกระจกเบาๆ เพื่อเรียกร้องความสนใจจากเจ้าฉลามที่ว่ายโฉบไปมา
ทั้งสามเดินไปเรื่อยๆ ตามทางของโลกใต้น้ำ ซีวอนแหงนจนแทบคอหลุด เพราะพยายามจะทักทายกับปลาที่ว่ายไปมาอยู่เหนือศีระษะของตน แต่คนที่คอจะหลุดจริงๆคงเป็นทงเฮที่ให้เจ้าเด็กซนขี่คอเสียมากกว่า
“นี่ ถ้าไม่เลิกยุกยิก จะให้ลงมาเดินเองจริงๆนะเอ้า”
“แค่นี้ก็บ่น” ซีวอนแอบว่าเสียงงุ้งงิ้ง ใจจริงเค้าไม่ได้อยากขี่คอเตี้ยๆของทงเฮสักนิด ซีวอนอยากขี่คอพี่คยูฮยอนมากกว่า แต่ไม่รู้ทำไมพี่ทงเฮกลับโวยวายไม่ยอมให้เค้าขึ้นคอคยูฮยอน ก็เลยยอมให้เค้าได้ขี่คออยู่แบบนี้
แต่พี่ทงเฮก็ตัวเตี๊ยเตี้ย ต้องเอื้อมมืออีกตั้งไกลกว่าจะถึงเพดาน…ก็ซีวอนอยากทักทายคุณโลมานี่นา
“อะ…อ่ะ อ้าววววววว”
O__o
“ทงเฮ คยูฮยอน ไม่ได้เจอสามปี……….ลูกโตขนาดนี้แล้วเรอะ”
ห่าปลวก เชี่ยทึก
=__________=
“มึง มาทำอะไรแถวนี้”
“ธุระ…ไม่เหมือนใครบางคนหรอก พาครอบครัวมาเที่ยว มีความสุขเชียวนะพวกมึง” คนมาใหม่จ้องมองใบหน้าที่หล่อร้ายของเด็กชายวัยห้าขวบ ท่าทาง…คงจะหล่อได้พ่อสินะ XD
ทงเฮย่อตัวลง พลางร่างเพรียวก็ช่วยจับซีวอนลงมาด้านล่าง เมื่อเท้าเล็กๆเหยียบลงพื้น กระจับปากได้รูปสีชมพูสวยก็เอ่ยขึ้น
“คุณลุงคนนี้เป็นใครหรอฮะ?” *w*
XD
เป็นครั้งแรกที่ทงเฮนึกชอบใจคำพูดซีวอน เด็กน้อยหน้าหล่อพูดได้ถูกใจเขาเหลือเกิน คนถูกถามที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นลุงถึงกับหน้าเหวอ ที่อีทึกบอกว่าหล่อได้พ่อเมื่อครู่ขอถอนคำพูด สิ่งที่เด็กชายได้มากจากพ่อ คงจะเป็นปากหมาๆมากกว่า
“คุณลุงคนนี้เป็นเพื่อนของพี่เอง สวัสดีคุณลุงจองซูซะสิซีวอน”
“สวัสดีคับคุณลุงจองซู ผมเชวซีวอนอายุห้าขวบ ยินดีที่ได้รู้จักคับ”
“ฮ่าๆๆ” ร่างหนาหัวเราะลั่น ท่าทางเหี่ยวๆ เหมือนเป็ดเฉามือของอีทึก ก็ทำให้คยูฮยอนเกือบจะกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่
“ทงเฮ สอนลูกมึงดีๆหน่อย ปากแบบนี้เดี๋ยวได้ตายก่อนวัยอันควร…..ซีวอนครับ เรียกพี่สิครับ พี่จองซู~
“คับ! ลุงจองซู” >u<
“เด็กก็แบบนี้แหละมึง เห็นอะไรก็พูดออกมาแบบนั้น ไม่เสแสร้ง” ทงเฮตบบ่าเพื่อนรุ่นพี่ปุๆ อีทึกเข่นเขี้ยวเล็กน้อยที่เด็กซีวอนนั่นทำหน้าทะเล้น แถมยังเอาตัวเข้าไปหลบหลังคยูฮยอนเอาไว้อย่างรู้ล่วงหน้าว่าตัวจะมีภัย
“มึงเอาลูกใครมาเลี้ยงเนี่ย”
“เด็กคยูฮยอนมัน”
“งั้นเรอะ…กูก็นึกว่าพวกมึงได้กันแล้วถึงขั้นคยูฮยอนท้องลูกมึงซะอีก แหม ถ้าเป็นงั้นจริงกูคงเสียใจที่ไม่ได้รับขวัญหลาน”
คำพูดไม่ได้คิดที่ออกมาจากปากของอีทึก ทำเอาทั้งสองคนแอบสะอึก คยูฮยอนเสหน้าหลบใบหน้าคม ก่อนจะกล่าวกับเพื่อนรุ่นพี่ พาซีวอนที่ปวดท้องฉี่แบบกะทันหันไปเข้าห้องน้ำ
“ทำไม?...นี่กูพูดอะไรผิดหรอ” อีทึกทำท่างง ประหนึ่งกูไม่รู้ว่าปล่อยสายลมแห่งความอึดอัดพัดเข้าใส่เพื่อนทั้งสอง
“เปล่าหรอก ซีวอนคงปวดฉี่จริงๆ”
“เรอะ…เอ่อ งั้นไปกินข้าวกันสักมื้อมั๊ยล่ะ กูมีเรื่องคุยกับพวกมึงเยอะเลย”
“เออ ก็ดี เดี๋ยวกูโทรบอกคยูก่อนแล้วกัน”
“พี่คยู…ซีวอนอยากกินอันนี้~” นิ้วมือป้อมๆจิ้มลงไปบนรูปภาพอาหารหน้าตาน่ากินบนเมนู คยูฮยอนพยักหน้ารับก่อนจะสั่งอาหารให้เด็กชาย
“ขอสลัดกุ้งทอดที่นึงครับ” พูดจบ แทนที่จะหันไปสั่งเมนูของตนต่อ แต่คยูฮยอนกลับมองหน้าคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม สายตาท้าทายแปลกๆ ทำให้อีกคนต้องร้องถามออกมา
“อะไร” ร่างหนาร้องถามเสียงแข็ง
“แม้แต่เด็ก ยังกินผักเล้ย” มือเรียวลูบหัวของเด็กชายอย่างเอ็นดู เชวซีวอนยิ้มแป้นทันทีเมื่อถูกคยูฮยอนชม
“เอากูไปเปรียบกับเด็กหรอ”
“ก็เปล่า แค่บอกว่า ซีวอนน่ะเก่ง กินผักด้วย”
“หน็อย กูก็กิน แค่ไม่กินให้มึงเห็นเท่านั้นแหละ”
“อ๋อหรอออ”
“เออ!...เอาเมนูอะไรก็ได้ ที่มีผักเยอะๆมาที่นึงครับ” ฝ่ามือตบลงบนโต๊ะเสียงดัง ก่อนจะหันไปสั่งเมนูกับบริกร ให้มันรู้ไปสิ อีทงเฮจะถูกเด็กหยามเรื่องไม่กินผักเนี่ย
คยูฮยอนหัวเราะคิกคัก อีทงเฮมันหลงกลเขาจนได้ ไอโรคไม่ชอบกินผักเนี่ย ต้องหามุขใหม่ๆมาหลอกล่อเสมอ
ไม่นานนัก อาหารที่ถูกสั่งก็ทยอยมาเสิร์ฟ และดูเหมือนบริกรสาวจะรู้ใจร่างหนาเสียเหลือเกิน เธอจงใจวางชามใบโตไว้ตรงหน้าอีทงเฮ ผักใบเขียวพูนชาม ส่งกลิ่นเหม็นเขียว ทำเอาคนเกลียดผักทำหน้าเบ้ อีทงเฮแทบร้องยี้ออกมาแล้ว ถ้าไม่…
“อ้ามมม” ซีวอนรับผักสลัดใบโตที่คยูฮยอนป้อนให้เคี้ยวเข้าปากตุ้ยๆด้วยความเอร็ดอร่อย ไม่มีอาการอิดออดสักนิด
หน็อยแนะ! หยามกันเห็นๆ
ร่างเพรียวยักคิ้วข้างเดียวเป็นเชิงท้าทาย แต่อารมณ์นี้อีทงเฮไม่รู้หรอกว่ากำลังตกหลุมพรางของใคร รู้แต่ว่าโมโหจนหน้ามืดตามัว และจะยอมให้เด็กห้าขวบมาหยามต่อหน้าแบบนี้ไม่ได้
กร้วมมมม
ผักสดๆ ถูกส่งเข้าปาก ร่างหนากัดกร้วม เคี้ยวมันไว้ในปาก รสชาติขมแบบที่เขาไม่ชอบค่อยๆแผ่ซ่านในลิ้น แต่ไม่ได้! นาทีนี้ อีทงเฮจะยอมแพ้ไม่ได้!! ถึงแม้จะอยากคายมันทิ้งแค่ไหน เขาก็ต้องกลืนมันลงไปให้ได้
เอือกกกกกกกกกกก ก
เมื่อเห็นทงเฮยอมอ้าปากให้ผักเข้าไปแบบนั้น คยูฮยอนก็พยายามซ่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เอาไว้ ร่างเพรียวทำท่าเหมือนยอมแพ้ที่ทงเฮยอมกินผัก แต่ทงเฮคงไม่รู้หรอกว่าตัวเองนั่นแหละที่แพ้ หลงกลคยูฮยอนราบคาบ
เพื่อนร่วมชั้นที่ไม่ได้เจอหน้ากันสามปี มีเรื่องตั้งแต่สมัยพระเจ้าจุนจงปกครองโชซอนให้ถกกันมัน เสียงหัวเราะเอิ้กอ้ากเป็นเอกลักษณ์ของปาร์คจองซูทำเอาลูกค้าครึ่งร้านเหลือบมามอง แต่เจ้าตัวก็หาได้แคร์ไม่ เจ้าของลักยิ้มมุมริมฝีปากยังคงหัวเราะเสียงดังจนเด็กชายที่นั่งร่วมโต๊ะต้องเอามือป้อมมาปิดหูของตนไว้กันขี้หูออกมาเต้นมิสเตอร์ซิมเปิ้ล
ทั้งสามบอกลาปาร์คจองซูตอนที่คนที่กำลังเล่าเรื่องสมัยที่ทงเฮโดนทำโทษเพราะเที่ยวไล่เปิดกระโปรงอาจารย์ฝึกสอน จู่ๆมือถือของจองซูก็ดังขึ้น และหลังจากอีทงเฮได้ยินเสียงแวดที่เล็ดลอดออกมาทางโทรศัพท์ ปาร์คจองซูก็หน้าหดเหลือสองนิ้ว แล้วรีบขอตัวกลับทันที
“แม่ตามแหง” ทงเฮบอกขณะที่หลังไว้ๆของเพื่อนลับตาไปแล้ว
“แม่ของพี่ทึกใจดีจะตาย”
“กูหมายถึงแม่ทูนหัวต่างหาก กูดูตั้งแต่สมัยคบกับพี่ฮีชอลขาวีนนั่นล่ะ หน้าอย่างไอเชี่ยทึกนี่กลัวเมียชัวร์ๆ”
“เห้อ แล้วมึงนี่ไม่กลัวเลย?”
“ของมันแน่อยู่แล้วแหละ ผู้หญิงพวกนั้นต้องสยบแทบเท้ากูอยู่แล้ว” ร่างหนากอดอกภูมิใจ
“เหอะ! แล้วตอนเที่ยวไปบอกเลิกเค้า หมาตัวไหนมันขอมาหลบระเบิดจากแม่พวกนั้นที่บ้านกูว่ะ”
“โถ่ กูก็แค่…ไม่อยากปะทะกัน อารมณ์ร้อนกับร้อนมาเจอกันมันไม่ดี…แล้วนี่มึงพูดเรื่องนี้ทำไม หึงกูหรอ”
“ฝันไปเถอะ!...ซีวอนครับ โตขึ้นซีวอนต้องเป็นสุภาพบุรุษนะครับ อย่าเที่ยวไปทำให้ผู้หญิงต้องเสียใจทีละหลายๆคนล่ะ” คยูฮยอนพร่ำสอนเด็กชายตรงหน้าหวังเพื่อให้ซีวอนเป็นความหวังของตน
“คับ พี่คยู! ซีวอนจะไม่ทำให้พี่คยูเสียใจคับ” >u<
คยูฮยอนยิ้มชอบใจกับความฉอเลาะของซีวอน ร่างหนาที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามได้แต่หัวเราะหึๆในลำคอ
หน้าตาแบบไอซีวอนเนี่ย แววเจ้าชู้มันมาตั้งแต่คลอดจากท้องแม่แล้วโว้ย เผลอๆอาการคงหนักกว่าอีทงเฮเสียอีก สงสัยชาตินี้คยูฮยอนคงต้องเสียใจไปทั้งชีวิตแล้วแหละ
:: Baby Brother ::
ทั้งสามตัดสินใจได้ว่าเวลาที่เหลือจากนี้จะทำอะไร ทงเฮ คยูฮยอนและซีวอนยืนมองตารางเวลาอยู่ที่หน้าโรงภาพยนตร์ เวลาฉายรอบต่อไปของภาพยนตร์ที่เพิ่งเข้าใหม่ทำให้ซีวอนต้องยู้ปาก
“เย็นชะมัด” ทงเฮบอกกับคนที่ขึ้นมาขี่อยู่บนหลังเค้าอีกครั้ง
“แต่เค้าอยากดูนี่นา” คนข้างบนพูดเสียงดื้อ
“ก็มันเย็น รออีกตั้งสองชั่วโมง”
“ก็เค้าอยากดู อยากดูๆๆ” มือเล็กเริ่มอยู่ไม่สุข ออกแรงดึงปลายเส้นผมของร่างหนาประกอบการประท้วงด้วย
“อ๊ะ โอ้ย เจ็บนะ!...เอาไงคยูฮยอน กูให้มึงตัดสินใจ”
คยูฮยอนกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ใจจริงก็เห็นว่ามาตั้งเย็นกว่าจะได้ดู และตนก็อยากจะกลับบ้านไปนอนพัก แต่เมื่อเห็นตาใสแป๋วของเด็กน้อยที่ส่งมาอ้อนเขาก็ทำให้ร่างเพรียวเกิดใจอ่อนขึ้นมา
“ด…ดู ก็ ได้”
“เย้!!/เฮ้อ”
\^o^/
+__+
T~T
ตั๋วสามที่นั่งของภาพยนตร์สุดฮิตที่ซีวอนอยากดูนักหนาอย่าง แฮปปี้ ฟีต 2 ถูกร่างหนาซื้อมาจนได้ ทงเฮเดินอย่างเซ็งๆมาที่คยูฮยอนและซีวอนที่นั่งรออยู่ ร่างหนาส่งตั๋วให้คยูฮยอนเก็บไว้ เพราะเจ้าตัวก็ไม่ได้อยากรับผิดชอบอะไร แค่ไปซื้อให้ก็ดีแล้ว ขืนเก็บไว้แล้วทำหาย เจ้าซีวอนต้องโวยวาย บีบน้ำตามาสิบแกนลอนแล้วหาว่าเค้าแกล้งเอาตั๋วไปทิ้งแน่ๆ
“โอย รออีกตั้งนาน…” ทงเฮโอดครวญขณะที่เอนกายไปพิงพนักเก้าอี้
“ขี้บ่นชะมัดเลย” ซีวอนว่าเข้าให้ ตั้งแต่ออกจากบ้านมาไม่เห็นว่าคยูฮยอนจะบ่นเยอะเท่าทงเฮเลย
“ไปกินไอติมกันมั๊ย” คยูฮยอนเสนอ เค้ารู้ว่าเวลาอีทงเฮเบื่อๆ ร่างหนาจะชอบทานไอศกรีมที่สุด
ร่างหนาพยักหน้าหงึกหงัก ถึงแม้จะไม่ค่อยอยากกินตอนนี้เท่าไหร่ แต่ก็เหมือนจะไม่มีอะไรดีกว่านี้แล้ว คยูฮยอนจับมือซีวอนให้เดินไปด้วยกันขณะที่ทงเฮก็เดินตามหลังไปเรื่อยๆ แต่ก่อนจะถึงร้านไอศกรีมที่อยู่ชั้นล่าง เสียงโทรศัพท์ของร่างหนาก็แผดขึ้นมาเสียก่อน
RRRrrr
เบอร์ที่ไม่ได้เมมเอาไว้ทำให้ร่างหนาลังเลนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็กดรับอยู่ดี
“ยอโบเซโย”
“ท..ทงเฮ”
“?? ใครน่ะ” ร่างหนาขมวดคิ้ว เสียงปลายสายของหญิงสาวคุ้นหูเสียเหลือเกิน แต่เค้าก็นึกไม่ออก
“โบรัม บั๊กโบรัมไงค่ะ”
“โบรัม!”
“อ๋อย~ อิ่มแล้วอ่ะ” ชเวซีวอนเอาตัวพิงกับพนักเก้าอี้ ตัวเล็กๆเลื้อยไปอยู่ใต้โต๊ะเกือบครึ่ง พลางยกมือขึ้นมาลูบท้องตัวเองป้อยๆ “เมื่อไหร่พี่ทงเฮจะมาสักที” เด็กชายถามขึ้นหลังจากจัดการสับปะรดเฟมเบ้หมดไปถ้วยที่สาม คยูฮยอนที่นั่งปล่อยให้ไอศครีมละลายเหม่อมองออกไปที่นอกร้าน มือเรียวเขี่ยคนไอศกรีมที่ละลายแล้วอยู่แบบนั้นจนซีวอนต้องขมวดคิ้ว
“พี่คยู~ พี่คยูฮะ” มือเล็กๆถูกยกขึ้นมากระตุกที่ชายเสื้อของคนที่นั่งเหม่อ ไม่ยอมตอบคำถามเขา
“ฮะ มะ มีอะไรซีวอน อยากเข้าห้องน้ำหรอ”
“ป่าวฮะ พี่คยูเป็นอะไรคับ ทำไมไม่กินไอติมล่ะ”
“เอ่อ…มันหวานน่ะ พี่ไม่ค่อยชอบ” คิ้วหนามุ่นเข้าหากัน
“แล้วเมื่อไหร่พี่ทงเฮจะมาอ่ะคับ”
“…ไม่รู้สิ เดี๋ยวก็คงมาหล่ะมั้ง”
ชื่อของใครบางคนยังคงก้องอยู่ในหูจนถึงตอนนี้ ชื่อนั้นคยูฮยอนเกือบจะลืมไปแล้วแหละถ้าร่างหนาไม่พูดขึ้นมา
“ทงเฮ ทงเฮออกมาหาโบรัมได้มั๊ยค่ะ โบรัมอยากเจอคุณ”
“เอ่อ…”
“นะค่ะ ตอนนี้โบรัมไม่เหลือใครแล้ว ทงเฮออกมาหาโบรัมนะค่ะ”
“แต่ว่าผม คือ เอ่อ”
“แค่ชั่วโมงเดียวก็ได้ค่ะ มาอยู่กับโบรัมแค่ชั่วโมงเดียว นะค่ะ”
ปากของร่างหนาหนักอึ้งไปหมด เค้าควรจะบอกปฏิเสธกับเธอไป แต่เหมือนมีบางสิ่งทำให้เค้าพูดออกไปไม่ได้ น้ำเสียงของเธองั้นหรอ?…หรือหัวใจของเค้าเอง? จะเป็นอะไรก็ตามแต่ สุดท้ายร่างหนาก็ยอมออกไปหาเธอถามสถานที่ที่เธอบอก
“คยูฮยอน พาซีวอนไปกินไอติมก่อนนะ เดี๋ยวชั้นตามไป”
“จะไปไหน”
“มะ…มี ธุระนิดหน่อย” ทงเฮอึกอัก เค้าไม่ได้อยากจะโกหกคยูฮยอน เพียงแค่รู้ว่า…
“โบรัมหรอ?” น้ำเสียงเข้มของคยูฮยอน ทำเอาร่างหนาใจเสีย ร่างเพรียวเม้มปากแน่นขณะมองหน้าของทงเฮ
“คยูฮยอน…” ทงเฮเรียกชื่ออีกคนเสียงอ่อย เค้ารู้ว่าคยูฮยอนรู้สึกอย่างไร แต่…
“กูจะรีบกลับมา”
“ทงเฮ! อีทงเฮ!” คยูฮยอนตะโกนเรียกคนที่วิ่งออกไปสุดเสียง แต่ก็ไร้ผลเมื่ออีทงเฮเลือกที่จะวิ่งออกไป…อีทงเฮเลือก เลือกแล้ว ที่จะไปหาใครอีกคน
ภาพยนตร์ดำเนินไปเกือบครึ่งเรื่อง ซีวอนหัวเราะเอิ้กอ้ากอย่างมีความสุขไปพร้อมๆกับเสียงหัวเราะกระหึ่มของคนในโรงภาพยนตร์ คยูฮยอนไม่ได้รับรู้ว่าการ์ตูนเจ้าเพนกวินขั้วโลกตรงหน้าสนุกแค่ไหน และก่อนที่ฉากหัวเราะฉากต่อไปจะมาถึง น้ำตาอุ่นๆ ก็ไหลลงมาเปรอะแก้มเนียน
TBC….
สาบานได้ เราไม่ได้ตั้งใจจะตัดจบทั้งสามตอนไว้ตรงความดราม่า. . .
=___________________=
ปล. บ า ง ที เ ร า ก็ อ ย า ก ไ ด้ ค อ ม เ ม้ นJ
© Tenpoints !
ความคิดเห็น