คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Baby Brother ..ღ [2]
:: Baby Brother ::
เช้าวันศุกร์ ผู้คนต่างลุกขึ้นจากเตียงอย่ากระปรี้กระเปร่าเพราะเป็นวันทำงานวันสุดท้ายของสัปดาห์ ร่างเพรียวก็เช่นกัน คยูฮยอนลุกขึ้นจากที่นอนอย่างมีความสุข หลังจากเหน็ดเหนื่อยจากการวิ่งไล่จับกับเด็ก เค้าก็จะได้พักบ้างแล้ว
ร่างเพรียวล๊อกกุญแจบ้านให้เรียบร้อยก่อนจะออกไปทำงานเหมือนทุกวัน พลันดวงตากลมโตก็เหลือบไปเห็นกล่องบางอย่างที่วางเอาไว้ข้างประตู คยูฮยอนเก็บลูกกุญแจใส่กระเป๋า ก่อนจะก้มไปหยิบกล่องนั้นขึ้นมา
ไม่ต้องเดาให้ยาก ของข้างในก็คงจะเป็น…
ขอ โทษ
ลายมือหวัดๆ ที่เขียนบนห่อของขนมหวานของโปรดของคยูฮยอนอย่างช็อคโกแลต ทำให้ร่างเพรียวไม่รู้ว่าตัวเองเผลอไปยิ้มตอนไหน มารู้ตัวอีกทีว่าต้องหุบยิ้มก็ตอนที่เดินมาที่รั้วบ้านแล้วเจออีกคนยืนพิงอยู่ก่อนนั่นแหละ
ไม่มีคำพูดอะไรเกิดขึ้นระหว่างสองคน คยูฮยอนพยายามจะช่วยเหลือตัวเองด้วยการล๊อคหมวกกันน๊อคให้ได้ แต่สุดท้ายร่างหนาก็เป็นฝ่ายจัดการกับมัน
แรงหยุกหยิกด้านหลัง กับมือบางที่เคยเกาะเบาๆที่เอวหายไป ทำให้ทงเฮขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามออกไป แล้วจู่ๆ แท่งช็อคโกแลตสีน้ำตาลเข้มก็ถูกยื่นมาจากข้างหลัง มือเรียวพยายามอย่างมากในการจ่อมันให้ตรงกับปากของคนที่กำลังขับรถอยู่ แท่งช็อคโกแลตแตะที่ริมฝีปากหนาเบาๆ เป็นเชิงบอกให้งับมันเข้าปาก ร่างหนาก็ไม่ได้ขัดศรัทธา อ้าปากงับแท่งช็อคโกแลตที่ถูกแบ่งครึ่งนั้น ก่อนจะเคี้ยวตุ้ยๆ
ทงเฮหยุดล้อลงตำแหน่งเดิมกับเมื่อวานไม่มีผิด ร่างเพรียวลงจากรถ แต่ก่อนจะดึงหมวกกันน๊อกออก ก็ถูกมือหนาดึงเข้าหาตัว ก่อนจะเป็นฝ่ายปลดล๊อกสายด้วยตัวเอง
“เอาปิ่นโตมาคืนกูด้วย” คยูฮยอนบอก แต่เลือกที่จะเสตาหลบไปอีกทาง ขณะที่ร่างหนากำลังปลดล็อกหมวกให้
“อือ รู้แล้ว”
“ทิ้งไปรึยังมึงอ่ะ”
“รถขยะยังไม่มา เดี๋ยวกูไปหามาคืนให้…ไปล่ะ”
“อ่ะ ไอเชี่ย………….. ,, ขับรถดีๆนะ ..”
ช่วงเวลาบ่าย เป็นเวลาเดียวกับที่คยูฮยอนจะออกไปหาอะไรทานพอดี แต่ยังไม่ทันที่ขายาวๆจะก้าวพ้นจากประตู เสียงเครื่องยนต์ที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น
คยูฮยอนมุ่นคิ้วให้คนตรงหน้า เป็นเชิงตั้งคำถาม ลมอะไรหอบพาอีทงเฮออกมาจากห้องซ้อมดนตรีในมหาวิทยาลัยที่อยู่ไกลจากที่นี่หลายสิบกิโล
“กินข้าวรึยัง”
“กำลังจะไปหาอะไรกินพอดี แล้วนี่…”
“ขึ้นมาสิ”
“ห๊ะ?”
“ขึ้นมาเร็ว”
ถึงจะไม่เข้าใจไอการกระทำบ้าๆนั่นอยู่บ้าง แต่คยูฮยอนก็ยอมซ้อนท้ายฟีโน่สีฟ้าของร่างหนามาแต่โดยดี มือเรียวเกาะอยู่ที่เอวของร่างหนาหลวมๆ เพราะกลัวจะตก อีทงเฮชอบขับรถหวาดเสียวในเวลาเร่งด่วนแบบนี้เสมอ
“ที่นี่มัน…”
คยูฮยอนเหมือนพูดอยู่คนเดียวตลอดเวลา เพราะอีทงเฮที่จอดรถเสร็จ ก็ก้าวนำหน้าเขาไปโดยไม่ยอมบอกอะไรสักคำ
“ทำอะไรของมึงเนี่ย กูไม่ได้ว่างมานอนเล่นหรอกนะ”
คยูฮยอนเท้าเอวมองคนที่เดินนำเค้ามาหยุดอยู่ที่ริมสระน้ำ ร่างหนานั่งลงบนพื้นหญ้าสีเขียวนุ่มริมสระ
“หยุดโวยวายเหอะน่า นั่งลงได้แล้ว”
“อีทงเฮ กูไม่เข้าใจมึงเลยสักนิด” ถึงจะบ่นแบบนั้น แต่ก็ยอมนั่งลงจนได้
“กูก็ไม่ได้ขอให้มึงมาเข้าใจ อ่ะ กินซะ”
คยูฮยอนนั่งเงียบ นี่เค้าโวยวายจนไม่ลืมหูลืมตา ไม่ทันสังเกตเลยว่าทงเฮถือปิ่นโตของเขาติดมือมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
ร่างหนาแกะปิ่นโตออกจากกัน บนชั้นเล็กๆ มีคิมบับหน้าตาน่าทานวางเรียงรายกันอยู่ ตอนแรกคยูฮยอนจะถามอยู่หรอก ว่าไปซื้อมาจากที่ไหน แต่พอสังเกตหน้าตาบูดๆเบี้ยวๆของมัน…
“ฝีมือมึงหรอ?”
ทงเฮอ้าปากเหมือนจะตอบ แต่ในวินาทีนั้น ร่างหนาก็จัดการคีบเจ้าคิมบับเจ้าปัญหานั้นเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ
คยูฮยอนเชิดปากขึ้นน้อยๆ เมื่ออีกคนไม่ยอมตอบคำถามอะไรเขาสักครั้ง
“หร่อยม้ะ” ถามคนที่พึ่งเอาคิมบับเข้าปากชิ้นโต
คยูฮยอนพยักหน้าหงึกหงัก ฝีมือการทำคิมบับของอีทงเฮก็ไม่เลวนี่
ร่างหนายิ้มหน้าระรื่น ทั้งสองต่างคีบคิมบับเข้าปาก โดยไม่ได้สนทนาอะไรกันอีก ถึงอากาศในหน้าร้อนจะร้อนก็จริง แต่ในสวนสาธารณะที่มีสระน้ำใหญ่ที่มีน้ำไหลเอื่อยๆ ก็ช่วยให้รู้สึกเย็นสบายได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“เลิกซ้อมเร็วหรอ” คยูฮยอนที่มือกำลังเก็บปิ่นโตให้เข้าชั้น ถามทงเฮที่กำลังนอนเหยียดยาวบนพื้นหญ้าเหมือนหมาขี้เกียจ
“อือ พวกมินโฮมันไม่ว่าง”
“มินโฮ….ที่ตาโตๆ คนนั้นใช่ป่ะ”
“อืม” ทงเฮครางรับอย่างขี้เกียจ
“หล่อดีนะกูว่า…มีแฟนรึยังน่ะ?” คำพูดลอยๆ ของคยูฮยอนทำให้ทงเฮหูกระดิก ร่างหนาลืมตาขึ้นมองคนที่นั่งกอดเข่าสายตากลมโตทอดมองไปยังสระน้ำ
“มีแล้ว เจ้าชู้ขนาดนั้น อย่าไปชอบมันเชียว”
“เห่อะ” คยูฮยอนร้องออกมาแทบจะทันที อีทงเฮกล้าว่าคนอื่นว่าเจ้าชู้ ทั้งที่ไม่ดูตัวเอง โจคยูฮอนอยากจะกระชากเอาร่างหนามาส่องเงาหัวในน้ำดูตัวเองเสียบ้าง
“จะกลับรึยัง”
“กลับเลยก็ได้ ออกมานานแล้ว” คยูฮยอนมองนาฬิกาที่ข้อมือ ถึงเด็กๆจะเข้านอนแล้ว แต่เขาก็ต้องกลับไปทำอย่างอื่นต่ออีก
เมื่อมาถึง ทงเฮแอบเข้าไปนอนกลางวันในห้องกับเด็กๆ ร่างหนาปูเบาะนอนสำหรับเด็กไว้ตรงที่ว่างข้างๆเด็กหญิงฮารา แล้วทิ้งตัวนอน ไม่กี่นาทีต่อมา ร่างหนาก็เข้าเฝ้าพระอินทร์
คยูฮยอนที่ค้นเอกสารอยู่ในห้องทำงานแอบมองร่างหนาผ่านทางจอของกล้องวงจรปิดแล้วยิ้มขำกับเด็กโข่งที่ชอบทำตัวกลมกลืนนอนเหยียดยาวอยู่ในห้อง
ก็ไม่บ่อยครั้งนักหากใครจะได้เห็นมุมน่ารักของอีทงเฮ. . .
:: Baby Brother ::
หกโมงเย็นแล้ว ที่เดย์แคร์เงียบลงถนัดตา วันนี้เป็นวันศุกร์ พ่อแม่ที่เหน็ดเหนื่อยกับงานมาตลอดอาทิตย์ ต่างก็ทยอยมารับลูกๆด้วยรอยยิ้ม แล้วพากันไปทานอาหารเย็นนอกบ้านฉลองวันหยุดสุดสัปดาห์
เหลือสามชีวิตที่ยังใช้อากาศร่วมกันอยู่ในสถานที่นี้
สายฟ้าล่องหนแล่นเปรียะๆ ใส่กันระหว่างสองคนที่จ้องตากันไม่กระพริบ
ถึงจะชอบเล่นกับเด็ก ก็เป็นเพียงเด็กผู้หญิงเท่านั้นที่ทงเฮเห็นว่าเป็นเจ้าหญิงน้อยของเค้า แต่กับเด็กผู้ชายแก่แดดที่ทำผมตั้งเด่เพราะเจลแต่งผมตรงหน้า ขอบอกเลยว่า อีทงเฮ………….เหม็นหน้าสุดๆ
“หกโมงแล้วนะ เมื่อไหร่นายจะกลับบ้านสักที”
“ไม่ใช่ธุระของพี่”
“เหอะ ดูพูดเข้า ชั้นอายุมากกว่านาย จนจะเป็นพ่อนายได้อยู่แล้วนะ พูดจาดีๆกับคนที่อายุมากกว่าไม่เป็นหรืองัย”
“เค้าพูดดี กับคนที่ชั้นคิดว่าดีเท่านั้นแหละ แบร่~”
“ยา…ไอเด็กนี่มัน!”
“พอเหอะน่าทงเฮ จะทะเลาะกับเด็กให้มันได้อะไรขึ้นมาว่ะ” คยูฮยอนเดินมาห้ามทัพ หลังจากจัดเก็บเอกสารในห้องทำงานเรียบร้อยแล้ว
“ซีวอนครับ เดี๋ยวพี่จะลองโทรหาออมม่าให้นะครับ”
“ครับพี่คยู~”
ขอบอกเลยว่าตอนนี้อารมณ์เสียสุดๆ น้ำเสียงตอนไอเด็กเชวนี่ตอนมันพูดกับคยูฮยอนผิดกับที่พูดกับเขาลิบลับ
อยากเตะเด็กโว้ย
RRrr
ยังไม่ทันที่จะกดโทรออก เบอร์เดียวกับที่เขาต้องการจะโทรก็โทรเข้ามาเสียก่อน คยูฮยอนจึงรีบกดรับทันที
“สวัสดีครับ คยูฮยอนครับ”
[อา คุณคยูฮยอนค่ะ แม่ขอโทษนะค่ะที่ทำให้ซีวอนเป็นภาระ]
“ไม่เป็นไรครับ เป็นหน้าที่ที่เราต้องดูแลให้อยู่แล้วครับ แล้วคุณแม่จะมารับซีวอนเมื่อไหร่ครับ”
[ขอโทษนะค่ะ…แม่ติดธุระสำคัญมากจริงๆค่ะ ตอนนี้แม่อยู่ที่ฮอกไกโด พยายามหาไฟล์ทเครื่องบินกลับให้เร็วที่สุดแล้ว แต่กว่าจะทำธุระเสร็จ ไฟล์ทที่เร็วที่สุดเห็นจะเป็นวันอาทิตย์นี้ตอนเย็นค่ะ ยังไงแม่คงไปรับตาซีวอนไม่ได้แล้ว ฝากคุณคยูฮยอนดูแลซีวอนให้ด้วยได้ไหมค่ะ]
“ไม่มีปัญหาครับ ผมจะดูแลซีวอนเอง คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”
[ขอบคุณมากค่ะคุณคยูฮยอน ยังไงก็ฝากด้วยนะค่ะ แล้วจะรีบกลับโซลให้เร็วที่สุดเลยค่ะ]
“ครับคุณแม่ เดินทางปลอดภัยนะครับ”
“น้องโจลี่กูซ้อนสามไม่ได้”
“มึงแอบฟังโทรศัพท์กูหรอ”
“มึงพูดเสียงดังจนกูได้ยินต่างหากล่ะ”
“. . .” =_=’’
“ซีวอนคับ วันนี้ไปอยู่บ้านพี่คยูก่อนนะ คุณแม่ติดธุระมารับไม่ได้” คยูฮยอนนั่งยองๆ ข้างเด็กชายซีวอน ฝ่ามือเอื้อมไปลูบหัวเด็กชายอย่างเอ็นดู
“เย้ จะได้ไปอยู่บ้านพี่คยูจริงๆหรอคับ” *w*
“จริงครับ ว่าแต่…ซีวอนคงไม่ร้องไห้คิดถึงคุณแม่ใช่มั๊ย”
“ไม่คับ ซีวอนโตแล้ว ไม่ร้องไห้คับ” >u<
“เก่งที่สุดเลย คนเก่งของพี่คยู~”
=_=’ <-- อีทงเฮ
บนรถสาธารณะเกิดศึกชิงเบาะอย่างห้ามมิได้
“เค้าจะนั่งตรงนี้นะ!” ซีวอนชี้ไปที่เบาะข้างๆคยูฮยอน
“แต่ชั้นจะนั่ง”
“ม่ายย เค้าจะนั่งกับพี่คยู”
“นายเป็นเด็ก เบาะนั่งมันสำหรับผู้ใหญ่นะ”
“ฮึ…ก ฮื่ออ อ ใจร้..าย แกล้..งเด็ก” TT
ไหนบอกโตแล้ว ไม่ร้องไห้งัยว่ะ -0-
“ทงเฮ…คนเค้ามองมึงใหญ่แล้ว” คยูฮยอนพูดเสียงเบา หันไปยิ้มแห้งๆ ให้กับคนร่วมรถสาธารณะ
“ก็ไอเด็กนี่มันเรื่องมาก เอ้า! นั่งด้วยกันนี่แหละ” ร่างหนาบอกเสร็จสรรพ จัดการนั่งลงที่นั่งข้างๆคยูฮยอน ก่อนจะอุ้มซีวอนที่น้ำตาคลอเบ้าให้มานั่งตักของตน “แค่นี้ก็เรียบร้อย”
คยูฮยอนเป็นคนตัดสินใจพาซีวอนมาร้านฟาสฟู้ด เพราะเบื่อที่จะฟังทงเฮกับเด็กห้าขวบทะเลาะกันไม่จบไม่สิ้น คนนึง อยากกินพิซซ่าอีกคนก็อยากกินหมี่ดำข้างทาง
ร่างเพรียวสั่งไก่ชุดใหญ่เพื่อที่จะสามารถแลกของเล่นตามที่ซีวอนอยากได้ ท่าทางได้ใจของซีวอนตอนได้ของเล่นอยู่ในสายตาของทงเฮตลอด ก็เพราะไอ้เด็กนี่มันจงใจยั่วให้เค้าโมโหนั่นแหละ ทงเฮจึงฮึดฮัดไปตามเกมส์ของเด็กอนุบาลสาม!
“มึงจะเอาของเล่นอีกสักชุดม่ะทงเฮ จะได้หยุดทำตาขวางเหมือนหมาบ้าสักที”
ทงเฮเหลือกตาขึ้นมองเพดาน คยูฮยอนหันไปเข้าข้างไอเด็กซีวอนเต็มที่ ตอนนี้อีทงเฮมันกลายเป็นหมาหัวเน่าไปแล้ว เชอะ
ร่างหนาไม่สนใจคยูฮยอนกับซีวอนที่นั่งฝั่งตรงกันข้ามเขาอีก ทงเฮจัดการกับอกไก่ชิ้นโตไปสามชิ้น ตามด้วยเป๊ปซี่แก้วใหญ่ ปล่อยให้เด็กซีวอนนั่นเล่นของเล่นงี่เง่านั่นไปเถอะ
“ซีวอนครับ ทานไก่ก่อนนะ เดี๋ยวจะปวดท้อง”
“พี่คยูป้อนหน่อยได้มั๊ยฮะ ตอนมากับคุณแม่คุณแม่ชอบป้อนซีวอน” >u<
ไอ้เด็กนี่ มุกมันแพรวพราวสุดๆ - -+
“ได้ครับ…อ้ามม” ส่วนอีกคน ก็ไม่ได้รู้ทันเด็กเอาซะเล้ย อีทงเฮเลยนั่งเป็นบ้า หงุดหงิดกับสายตาท้าทายของเด็กอนุบาลสาม ร่างหนาฮึดฮัด เหมือนแรดที่พร้อมจะขวิดคู่ต่อสู้ได้ตลอดเวลา
แค่รอเวลา ให้คยูฮยอนเผลอเท่านั้น . . .
จากย่านการค้า ทั้งสามต้องนั่งรถสาธารณะเพื่อกลับไปที่บ้านของคยูฮยอน…แล้วก็เกิดเรื่องอีกจนได้
“เค้าจะนั่งตักพี่คยู~~”
“ไม่ได้!” อีทงเฮตอบเสียงหนักแน่น
“ทำไมจะไม่ได้ เค้าจะนั่ง เค้าจะนั่งๆๆ”
“ชั้นไม่ให้นั่ง เรื่องอะไรมานั่งตักแฟนคนอื่นว่ะ”
“ทงเฮ! มึงอย่าพูดว่ะกับเด็กซิ” คยูฮยอนหันไปดุอีทงเฮที่พูดจาหยาบคายกับเด็ก “ซีวอนครับ มานั่งตักพี่คยูก็ได้ครับ”
คยูฮยอนจับมือเด็กน้อยให้มาใกล้ๆ ก่อนจะอุ้มขึ้นมานั่งบนตักนุ่มๆของตน ซีวอนได้ทีก็ยักคิ้วหลิ่วตาให้กับคนที่ยืนหน้าหงิก
“ฝากไว้ก่อนเถอะ”
“จะนั่งมั๊ยมึงอ่ะ”
“เห่อะ!” ทงเฮทำแค่นั้น ก่อนจะกระแทกก้นลงนั่งข้างคยูฮยอนอย่างเลี่ยงไม่ได้
ไม่รู้ว่าบ้านของคยูฮยอนจะตั้งอยู่ไกลผู้คนอะไรนักหนา ทั้งสามคนนั่งรถสาธารณะจนเกือบจะสุดสาย ผู้โดยสารรายอื่นต่างทยอยลงป้ายก่อนๆ จะเกือบหมด บนรถยามค่ำคืนช่างเงียบสงบ ทงเฮเหลือบไปมองคนที่นั่งข้างๆ ปรากฏว่าทั้งคยูฮยอนและซีวอนนั้นหลับคอพับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ทงเฮใช้เวลาว่างบนรถ แอบลอบมองใบหน้าของคนข้างๆ แน่นอน คนที่ร่างหนามองคือคยูฮยอนไม่ใช่เด็กกวนส้นเท้าซีวอน ร่างเพรียวที่กำลังหลับตาพริ้ม ขนตาดำยาวที่งอนอย่างธรรมชาติโดยไม่ต้องดัด จมูกโด่งสวยรับกับใบหน้า และกลีบปากอิ่มสีชมพูสวย…ชวนให้อีทงเฮเคลื่อนใบหน้าคมเข้าหาอย่างหลงใหล
สัมผัสนุ่มนิ่มที่กลีบปาก ทำเอาคนที่เพิ่งหลับไปไม่นานต้องสะดุ้งตัวขึ้นลืมตาตื่น ในวินาทีแรก คยูฮยอนเห็นดวงตาคมอยู่ใกล้เพียงฝ่ามือกั้น…..
“เฮือกกกก ก” ร่างเพรียวร้องเสียงหลง ทำเอาคนที่หลับคอพับงัวเงียตื่นขึ้นมาด้วย
“พี่คยู เป็นอะไรหรอคับ”
“ป…เปล่าครับ” คยูฮยอนตอบแค่นั้น แล้วรีบเสหน้าหลบออกไปทางกระจกทันที
ซีวอนทำหน้างงให้กับอีทงเฮ เมื่อร่างหนาส่งยิ้มเยาะให้ตน ยิ้ม…แบบที่ซีวอนเคยยิ้มให้ทงเฮในร้านเคเอฟซี
เกิดอะไรขึ้นตอนเค้าหลับงั้นหรอ??
ฮึฮึ ซีวอนก็ได้แค่นั่งตัก แต่อีทงเฮให้จุ๊บปาก…ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเหนือว่ากัน !!
:: Baby Brother ::
คยูฮยอนก็เพิ่งจะนึกออกเดี๋ยวนี้เองว่าอีทงเฮตามเขากลับมาบ้าน ก็บ้านของทงเฮ ต้องเลี้ยวไปคนละทาง ซึ่งต้องนั่งรถเมล์กันคนละสาย แล้วท่าทางยิ้มกวนประสาทตอนเค้าไขกุญแจนี่มันอะไรกัน?
“อะไรของมึง กลับบ้านไปได้แล้ว…อ๊ะ! ด…เดี๋ยว ทงเฮ หยุดนะ!” คยูฮยอนตะโกนไล่หลัง คนที่ถอดรองเท้าชุ่ยๆ ทิ้งไว้ที่หน้าประตู แล้วเดินเข้าบ้านตนอย่างถือวิสาสะ
ร่างหนาเดินไปเปิดไฟจนทั่วบ้าน จากนั้นก็ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟานุ่มหน้าทีวี กดเปิดหาช่องที่ตนเองจะดูอย่างไม่ได้ถามความเห็นของเจ้าของบ้าน
โจคยูฮยอนมองตาขวาง แต่เมื่ออีทงเฮไม่สนใจ ร่างเพรียวจึงหันไปให้ความสนใจกับเด็กน้อยที่เขาจูงมืออยู่
“ซีวอนวางกระเป๋าไว้ตรงนี้ก่อนนะครับ” ซีวอนพยักหน้า จัดการถอดกระเป๋าสะพายลายเบ็นเท็นออกจากไหล่ แล้วนำไปวางบนโซฟาเดี่ยวข้างๆ ตัวที่ทงเฮนั่งอยู่
“พี่คยู ซีวอนปวดฉี่”
“ห้องน้ำอยู่ทางขวามือครับ ซีวอนใช้ได้เลย”
“คับ!” ซีวอนวิ่งดุ๊กดิ๊กไปที่ห้องน้ำทันทีที่ร่างเพรียวชี้บอกทางให้
ทงเฮเร่งเสียงทีวีจนน่าหนวกหู เพราะรู้ว่าถึงเวลาที่คยูฮยอนจะหันมาเอาเรื่องกับตน
“มึงจะยึดบ้านกูหรือไง”
“กูไม่ยอมให้มึงอยู่บ้านกับไอเด็กนั่นสองต่อสองหรอก”
“ห๊ะ! มึงจะบ้าหรอ ซีวอนเป็นเด็กนะ”
“เด็กแล้วไง เด็กที่ยั่วโมโหกูแล้วพยายามทำเนียนกับมึงเนี่ยนะ”
“มึงคิดมากไปแล้วมั้ง ระวังจะเป็นโรคจิต”
ทงเฮไม่ฟัง ร่างหนาวางรีโมตทิ้งไว้บนโซฟาก่อนจะลุกหนีไปอีกทาง…………………….ทางเดียวกับที่ซีวอนเพิ่งเดินไป
“อ๊ากกกกกกกกก ก ไฟดับ!!! พี่คยู ช่วยซีวอนด้วยยยยยยยยยยยยย” !! T[]T
“อีทงเฮ!!!!!!!!”
คยูฮยอนขึ้นไปค้นเอาเสื้อผ้าเด็กในห้องของหลานชายที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับซีวอน เพราะนอกจากของเล่นที่ติดกระเป๋ามาสองสามชิ้น เด็กน้อยก็ไม่มีอะไรติดตัวมาเลย
“ของใครว่ะ” ทงเฮถาม พลางหยิบชุดนอนน่ารักสีเหลืองลายหมีพูห์ขึ้นมาดู
“กงชาน ลูกพี่ชายกู”
“ลูกพี่มึง? เอ้า นี่พี่ควอนมึงไม่ได้เป็นตุ๊ดหรอว่ะ”
“อีทงเฮ!”
“ฮ่ะ ฮ่าๆ กูล้อเล่นหรอก กูเห็นพี่มึงทำท่าทางแบบนั้น ก็คิดว่า…”
“มึงกล้ามานินทาคนอื่นในบ้านของเค้าเนี่ยนะ มึงนี่มันจริงๆ”
“จะบอกว่ากูหล่อจริงๆงั้นสิ”
“ถุย” ฝากรักไว้ให้อีทงเฮแค่นั้น ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูอีกผืนมาไว้สำหรับเชวซีวอน
“ซีวอนครับ ไปอาบน้ำได้แล้วนะ พี่คยูเตรียมแปรงสีฟันกับผ้าขนหนูให้แล้ว”
“พี่คยูคับ…อ อาบ..ให้…”
“มานี่ ชั้นอาบให้!”
“อ๊ะ อ๊ากก ปล่อยน้า~ เค้าจะอาบกับพี่คยู~~”
“ทงเฮ อย่าทำอะไรเด็กนะโว้ย!!”
ปัง!!
“อ๊ากกกก ก พี่คยู ช่วยเค้าด้วยยยยยยย ย”
คยูฮอยนนั่งลุ้นตัวไม่ติดเบาะ ในห้องน้ำมีเสียงโวยวายออกมาเป็นระยะ ทั้งเสียงแหกปากของซีวอน กับเสียงร้องลั่นของทงเฮที่ถูกเด็กเอาคืน ถ้าเกิดอีทงเฮหน้ามืดฆ่าเด็กขึ้นมา โจคยูฮยอนไม่มีปัญญาไปทำลูกใช้คืนเขาหรอกนะ
แต่ไม่นาน เสียงที่เหมือนจะเป็นเสียงสงคราม กลับกลายเป็นเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานของผู้ใหญ่อายุ21กับเด็กห้าขวบ
ดูเหมือนทั้งสองจะเป็นพันธมิตรกันซะแล้ว. . .
ทงเฮแบกเอาซีวอนที่ถูกห่อตัวด้วยผ้าขนหนูสีขาวมาวางไว้บนเตียง มือหนาคว้าแป้งเด็กเซนแอนดรูว์ลายหมีพูห์จากโต๊ะเครื่องแป้งของคยูฮยอนมาด้วย
ซีวอนจัดการปะแป้งให้ตัวหอมฉุย ในขณะที่ทงเฮก็ไปหยิบเอาชุดนอนที่คยูฮยอนเตรียมมาให้เด็กน้อย
“ใส่เสื้อเป็นรึเปล่านายน่ะ”
“เป็นสิ เค้าโตแล้วนะ” บอกก่อนจะหยิบเอาชุดนอนมาสวมใส่ “อ๊ะ..กระดุมมันหายไปเม็ดนึงอ่ะ” -3-
“เหอะ แล้วบอกใส่เป็น ติดกระดุมผิดแล้วไอหนู”
“อ๊ะ จริงด้วย” -0-
มือหนาปลดกระดุมออกจากตัวของเด็กชายซีวอน แล้วติดให้ใหม่ทั้งหมด จากนั้นก็หยิบกางเกงนอนมาสวมให้อย่างใจดี
“เรียบร้อย”
“ขอบคุณค้าบ” คล้ายทงเฮจะหูฝาด แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมามองเด็กชายที่กำลังยิ้มแฉ่งให้เค้า ทงเฮเลยขยี้ผมเปียกน้ำของซีวอนอย่างหมันเขี้ยว
“อ๊าาา!!”
“ฮ่ะฮ่าๆ แค่นี้ก็สำออยรึไง มา จะเช็ดผมให้ เดี๋ยวจะเป็นหวัดไปซะ”
ทงเฮกับซีวอนที่ผูกมิตรกันตอนอาบน้ำ นอนดูการ์ตูนอยู่บนเตียงกว้างในห้องของคยูฮยอน เสียงหัวเราะเอิ้กอ้ากค่อยๆเงียบหายไป เมื่อการ์ตูนบิดเบือนจินตนาการอย่างทอมแอนด์เจอร์รี่ดำเนินเรื่องไปเกินครึ่ง ร่างหนาจัดการอุ้มเด็กชายซีวอนให้นอนเข้าที่เข้าทาง เขากลัวว่าซีวอนจะเป็นเด็กนอนดิ้น จึงจับให้นอนฝั่งติดผนังป้องกันตกเตียง มือหนาจับผ้าห่มผืนเล็กสำหรับเด็กคลุมให้ถึงอก ก่อนจะบอกกู๊ดไนท์กับคนที่หลับสบายจนน่าอิจฉา
:: Baby Brother ::
ถึงเตียงของคยูฮยอนจะกว้าง แต่การที่ผู้ชายสามคนนอนด้วยกันมันก็อึดอัด และคนที่อึดอัดที่สุดก็คงหนีไม่พ้น… โจคยูฮยอน ร่างเพรียวเอาแต่คิดถึงสัมผัสบ้าๆ ตอนอยู่บนรถสาธารณะ คิดถึงใบหน้าคมที่อยู่ใกล้จนต้องลืมหายใจไปชั่วขณะ คิดถึงดวงตาคู่นั้นตอนที่จ้องมาจนเค้าเกิดอาการวูบโหวง พอนึกถึงแบบนั้น มันก็อดใจเต้นตึกตักขึ้นมาไม่ได้ ถึงแม้จะมีซีวอนอยู่ร่วมเตียงด้วย นั่นก็ไม่ได้เป็นเครื่องยืนยันว่าเขาจะปลอดภัย….ขนาดบนรถสาธารณะทงเฮยังทำได้ แล้วบนเตียงล่ะ!
ทงเฮเหลือบมองคนที่นอนอยู่ข้างๆผ่านความมืดนานแล้ว ร่างเพรียวดึงผ้าห่มมาคลุมมิดถึงปากแถมยังเอามือจับปลายไว้ซะแน่น จะว่าอากาศในห้องหนาวซะก็ไม่ใช่ สังเกตได้จากเหงื่อกาฬที่ผุดซึมตรงขมับของคยูฮยอน ทงเฮขยับตัวเล็กน้อยเมื่อรู้สึกเมื่อยตัวจากท่านอนเดิม พลันร่างเพรียวที่นอนห่างเขาไปก็สะดุ้งตัวพร้อมเอามือดึงผ้าห่มให้ขึ้นมาปิดสูงอีก
“เขยิบมาดิ เดี๋ยวตกเตียง”
“ม..ไม่เอา กูไม่ชอบนอนเบียด อึดอัด”
“แต่นี่มันห่างเกินไปจนควายจะเดินผ่านได้อยู่แล้ว”
“…” คยูฮยอนยังคงเงียบอยู่แบบนั้น ใจจริงอยากจะตอบกลับไปเหมือนกัน ว่าควายตัวที่ทงเฮพูดถึง ก็นอนอยู่ข้างๆเขาแล้วตัวนึง
“มึง!...กลัวกูงั้นหรอ?” โพล่งขึ้นมาดื้อๆ จนคยูฮยอนต้องตกใจ
แต่ทงเฮรู้ทันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะร่างหนามักจะชอบทายใจเขาเก่งทุกเรื่อง แต่คยูฮยอนจะไม่ยอมรับเท่านั้นเอง
“เปล่า! ทำไมกูต้องกลัวมึง อันเท่าหนอนด้วงแค่นั้น”
“เหอะ กล้าพูด ของกูนี่เฮน้อยรุ่นจัมโบ้นะครับ”
“ถุย ตัวมึงสั้นแค่ไหน หนอนมึงก็สั้นสมตัวนั่นแหละ”
“หรอ?...งั้นลองพิสูจน์มั๊ยล่ะ”
“ฮึก! ยะ…อย่านะ!!”
“เอาน่า กูไม่คิดตังค์หรอก” คยูฮยอนไม่ได้คิดไปเองหรอก แต่เสียงแหบพร่านั่นมันใกล้หูเค้ามากขึ้นทุกทีจนต้องกระเถิบร่างหนี แต่ร่างเพรียวคงจะลืมไปแล้วว่า ที่ตัวเองนอนอยู่นั่น มันก็สุดขอบเตียงแล้ว
“มะ…ไม่ …อั่กก ก!!!”
=[]=’’
คยูฮยอนลงไปนอนหลังกระแทกพื้นสมใจ ร่างเพรียวนิ่วหน้าแสดงอาการเจ็บปวดเล็กน้อย แต่ก็นับว่าโชคดีที่ศีรษะไม่ไปกระแทกกับโต๊ะวางโคมไฟที่หัวเตียงจนสมองเสื่อมไปด้วย
คยูฮยอนมองตามแผ่นหลังของทงเฮที่เดินออกจากห้องไป จนประตูบานใหญ่ปิดสนิท เขาเสียหน้านิดหน่อย ทั้งๆที่ทางกายภาพตัวเองออกจะเหนือกว่าอีทงเฮจนทงเฮนั่นแหละที่จะต้องเป็นฝ่ายกลัวเขา แต่ไม่รู้ทำไม เค้าจะต้องเป็นฝ่ายใจเต้นตึกตัก ให้อารมณ์สาวน้อยเวลาอยู่ใกล้ทงเฮเสียทุกที
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
อีกฝั่งนึงของประตู ร่างหนาที่เพิ่งเดินออกมา ยืนพิงประตูอยู่แบบนั้น ทงเฮถอนหายใจเฮือกใหญ่…ไม่ว่าจะทำยังไง ความรู้สึกระหว่างพวกเขาก็ไม่มีทางเหมือนเดิม หรือคยูฮยอนคนเดิม…เดินจากเค้าไปแล้ว
TBC
- เบื่อยัง -0- –
Thank You 
© Tenpoints !
ความคิดเห็น