แฮรี่ พอตเตอร์ กับ รักอันตราย

ลำดับตอนที่ #6 : เข้าใจผิด

อาทิตย์ทอแสงพาดผ่านท้องฟ้า เข้าอันสดใสมาถึงเฮอร์ไมโอนี่ลงมาที่ห้องนั่งเล่นรวมเป็นแรก 
ตามด้วยรอนและแฮรี่ "แล้วจินนี่หละ"รอนถามเฮอร์ไมโอนี่ "กำลังมา"เธอตอบ
แฮรี่ได้แต่เงียบแล้วคิดถึงเรื่องเมื่อคืนที่เขากับจินนี่จูบกันและแน่นอนเขาคงไม่โง่พอที่จะบอกเรื่องนี้กับรอน "สวัสดีตอนเช้า"จินนี่ทักเมื่อเดินลงมาถึงห้องนั่งเล่นรวม เธอหน้าแดงเมื่อสบตากับแฮรี่และเขาก็เช่นกัน "สวัสดี"ทุกคนทักพร้อมกัน "ไปทานอาหารเช้ากันเถอะ ฉันหิวแล้ว"รอนบอก
แล้วทั้งสี่ก็เดินตรงไปยังห้องโถงใหญ่ เมื่อถึงแล้วก็หาที่นั่ง
"ตรงนี้ละกัน"จินนี่บอก "อืม"แฮรี่เสริม
แล้วทั้งสี่ก็เริ่มทานอาหาร แน่นอนรอนพยายามจะยัดอาหารทุกอย่างที่มีอยู่บนโต๊ะเข้าไปในปากเขา
"รอนเธอรักษามารยาทหน่อยได้ไหม"เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงห้วนๆ
"ไอ้เอ็นไอออกอ่า"รอนพูดขณะที่มีอาหารเต็มปาก
"พี่นี่ไม่เคยเปลี่ยนเลย"จินนี่สบถ
รอนไม่สนและกินต่อ เมื่อได้เวลาเข้าเรียนแล้วรอน เฮอร์ไมโอนี่ แยกไปเรียนส่วนแฮรี่ "เดี๊ยวฉันตามไป"เขาตะโกนบอก เฮอร์ไมโอนี่และรอนมมองอย่างรู้ใจ 
"เธอว่างไหมหลังเลิกเรียน"แฮรี่ถาม "ว่างสิ ทำไมเหรอ"เธอตอบและถามกลับ
"จะได้ไหมถ้าเราจะเจอกันที่ช่องรูปภาพ"เขาพูดแกมขอร้อง "ได้"เธอตอบสั้นๆ "ฉันจะรอนะ"เขาพูด
"แล้วเจอกัน"จินนี่ตอบแล้วจูบลาเขา ทำให้แฮรี่ถึงกับอึ้งไป "แล้วเจอกัน"เขาตอบ
วันนั้นทั้งวันทำให้แฮรี่ไม่เป็นอันเรียนเขาคิดถึงแต่ภาพที่ได้อยู่กับจินนี่ แล้วภาพที่วอเดอมอล์สั่งให้เซมัสพาจินนี่และเขาไปให้ก็ผุดขึ้นมาในหัว.......เขาคิดต่อไปว่า..................เมื่อไหร่กันนะ เมื่อไหร่กันที่เซมัสจะเริ่มแผนของเขา....ฉันกำลังรอให้ถึงวันนั้น....แล้วอยู่ๆเขาก็นึกสงสัยมาได้ว่าทำไมดัมเบิลดอร์ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาไม่จัดการวอเดอมอล์ หรือว่าเขารู้แต่กำลังวางแผนอะไรซักอย่างอยู่......จู่ๆความคิดก็หายแวบไปเมื่อเสียงสวรรค์ดังขึ้น "เอาหละวันนี้พอแค่นี้ก่อน"ศาสตราจารย์มักกอนากัลพูดขึ้น "แล้วเจอกันที่ห้องโถงนะจ๊ะเด๊กๆ"
"แฮรี่นายจะไปไหนหนะ"เฮอร์ไมโอนี่ถามขึนขณะที่เห็นแฮรี่รีบเก็บของแล้ววิ่งออกไป
"แล้วเจอกันที่ห้องโถงนะ"แฮรี่ตะโกนบอก "อะไรของเขาหนะ"รอนสบถ

ช่องรูปภาพ
"ไงพอตเตอร์"เซมัสทัก "สวัสดีเซมัส"เขาทักตอบ "ฉันว่านายคงจะมารอจินนี่อยู่หละสิ"เขาถาม
"นายแอบฟังเราคุยกัน"แฮรี่เสียงดัง "เปล่าฉันแค่เดินผ่านแล้วบังเอิญได้ยิน"เซมัสพูดแล้วยิ้ม
"ฉันขอเตื่อนนายนะเซมัสอยู่ห่างๆจินนี่ไว้แล้วนายจะปลอดภัย"เขาเตือน
"ฉันว่านายมากกว่านะที่ควรอยู่ห่างๆ นายก็รู้ว่านายจะอยู่ได้ไม่นาน"เซมัสพูด
"นายหมายความว่ายังไง"เขาย้อน "ก็....คำทำนายไงหละแฮรี่...คนหนึ่งรอด อีกคนตาย"เขาพูดพลางยิ้มเยาะ "นายรู้ได้ไง"เขาตะคอก "ฉันว่าคนที่ตายน่าจะเป็น..."     "หุบปากนะ"แฮรี่ตะคอกเสียงดังแล้วคว้าไม้กยาสิทธิ์ออกมาชี้ไปที่เซมัส แล้วเซมัสก็ชักไม่กยาสิทธิ์ของเขาออกมาประชัญหน้ากัน
"นายไงหละแฮรี่"เซมัสพูด แล้วอ้าปากกำลังจะสาปแฮรี่  "สตูปิฟาย" ลำแสงสีแดงพุงจากปลายไม้กยาสิทธิ์ของแฮรี่พุ่งเข้าใส่ตัวเซมัสอย่างจัง
"เธอทำอะไรหนะแฮรี่"จินนี่ตะโกนแล้ววิ่งเข้ามาดูเซมัส
"เธอทำร้ายเขา"จินนี่ตะคอก
"ก็สมควรแล้วหนิ..เดี๊ยวเขาก็หายถ้ามีคนมาช่วย"แฮรี่พูดกวนๆ
"เราไปกันเถอะจินนี่"เขาพูดอย่างรู้สึกผิดที่ทำลงไป
"ไม่ ฉันจะช่วยเขา เธอไปให้พ้น"จินนี่ตะวาด
"ไม่จินนี่ เขาทำฉันก่อน เขาพยายามจะสาปฉัน"แฮรี่อธิบาย
"แต่ฉันเห็นเธอทำร้ายเขานะ"เธอพูด
"แต่ก่อนหน้านั้น...." ไม่ทันที่แฮรี่จะพูดจบ จินนี่ก็ขัดขึ้น "ฉันเชื่อในสิ่งที่ตาเห็น"
"ก็ได้ ฉันขอเตือนเธอนะจินนี่อยู่ห่างๆเซมัสไว้แล้วเธอจะปลอดภัย"เขาเตือนจินนี่
"ฉันว่าฉันอยู่ห่างจากเธอแล้วจะปลอดภัยมากกว่า"เธอพูดเสียงเหมือนจะร้องไห้ คำพูดนี้ทำให้แฮรี่รู้สึกเจ็บและจุกไปทั้งร่างกาย เขารู้สึกเหมือนไม่มีแรงแม้จะพูดหรือเดินกลับ
เขาหอบสังขารเดินกลับหอนอนปล่อยให้จินนี่อยู่กลับเซมัสซึ่งถูกเขาสกดนิ่ง