ฝันร้าย2

เนื้อเรื่อง

เรื่องมันยาวมากนะ    ตอนแรก ฝันว่า อยู่กะเพื่อนกลุ่มหนึ่ง แล้วก็กำลังจะกลับบ้าน  ทันใดนั้น เพื่อนก็หายตัวไป โทรตามก็ติดต่อไม่ได้ ซ้ำร้ายน้องชายดันไปทำธุระที่ตึกตึกหนึ่ง แล้วเราก็กำลังจะตามไปที่ตึกแห่งนั้น  และเมื่อเราลงป้ายรถเมล์ เราเดินผ่านใต้ถุนของตึกๆ หนึ่ง

ระหว่างนั้นมีข้อความส่งมาจากเพื่อนสนิท  ขณะที่เราอ่านข้อความอยู่นั้น   เราได้เดินตามคนกลุ่มหนึ่งโดยที่ไม่รู้ตัว แล้วก็เมื่อเงยหน้าไปมอง  โอก้อด  เราตกอยู่ในดงแห่งการจี้คนกลุ่มหนึ่งไปในฐานแห่งหนึ่ง มีคนเดินนำหน้าเรา 4-5 คน เปนหน้ากระดาน แล้วก็มี คนถือปืนจี้ 2 คน  ซึ่งเราเองก็หลงตามหลังมันมา แล้วข้างหลังเราก้มีแบบนี้อีก แต่พวกมันก็ไม่สนใจ ที่จะจี้เราแต่อย่างใด 

เมื่อข้างหน้าถือปืน... ข้างหลังก้มีปืนคู่ 2 คน ดั้งนั้นการเดินของเราก็ต้องระวังมากขึ้นเปน 2 เท่า   แต่แปลก !!!! ที่เราไม่ยักกะถอยหลังกลับไปซะ (เปรียบเสมือนผลสอบดังกล่าว  5 จาก 40) 

แล้วเมื่อเดินมาถึงสุดทางของตึก  มีทางเลือก 2 ทาง   คนที่หลงทางกลุ่มเดียวกะเรามากลับเลือกทีจะวิ่งไปทางซ้าย   แล้วเราล่ะ  เราเลือกที่จะไปทางขวา  แล้วเมื่อแถวหน้า(ที่โดนปืนจี้)  เลี้ยวลับมุมตึกไป .... แต่..หาก  พวกเค้าเลือกทางขวาเหมือนเรา ..

... (ไปทางเดียวกัน ตัดสินใจผิดพลาด รึป่าว แต่ถ้าไม่เลีย้วขวา  ก็อาจจะไม่ได้เจอกับอะไรแบบนี้ 55)

แล้วเมื่อเราได้อยู่ร่วมกลุ่มของพวกมันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว  แถวหน้าและแถวหลัง ก็ได้ชิดเข้ามาๆ ๆ เราไม่มีทางที่จะกลับหลังได้อีก

.... เมื่อเราขึ้นชั้น 2 ของตึก เราได้เห้นห้องสี่เหลี่ยมเล้กๆ  ที่มีช่องว่างขนาด 1 คนผ่านไปเท่านั้น  ทุกอย่างได้เบียดเข้ามาๆ เรื่อยๆ

คนที่โดนจี้แถวหน้า ถูกผลัดให้ออกไปเผชิญหน้ากับสิ่งข้างหน้า   มีคนนอนตายเกลื่อนกลาด  แล้วเมื่อพวกเขาจะผ่านไปนั้น คนที่นอนพวกนั้น ก็หันมาเอาอาวุธมาทิ่มแทงจนคนที่อยู๋แถวหน้าเราเสียชีวิตทั้งหมด

อ้าวแย่ล่ะ  ทำยังไงล่ะทีนี้....ไวเท่าความคิด เราถูกบีบให้ต้องผ่านทางเส้นนั้นด้วยเช่นกัน ทั้งๆ ทีเราไม่เกี่ยวข้องอะไรเลย

แล้วเราก็ต้องไป เอาวะ  เราหลับตาก้าวผ่านสิ่งเลวร้าย ของแหลมมีคมที่เลื่อนออกมาอัตโนมัติจากด้านบน อย่างรวดเร็ว .... ราวเครื่องจักร

 ...รีบวิ่งไปตามทาง  อย่าให้พลาด ไปเร็วๆ ก่อนที่มันจะมาแทง.... เราคิด   แต่ช้าไปเสียแล้ว

เราโดนแทงด้วยหอกมีคมอันนั้น ที่คอ ทะลุมาถึงคาง... เปนของแหลมๆ สีขาว ขนาดยาวประมาณ 1 ไม้บรรทัด แต่หากความกว้างนั้นไม่มากพอ...

มากพอ...ที่จะทำให้เลือดออก หรือรู้สึกเจ็บ 

เราไม่เจ็บ ไม่ปวด  ไม่ท้อ  เรายังคงกาวต่อไป จนพ้นจากวิถีของหอกนั้น 

เราผ่านมันมาได้  เราหยุดพักกับสิ่งที่เกิดขึ้น  มันรวดเร็วมาก... มากจน... คิดถอยไม่ได้อีก  ต้องก้าวต่อไปเท่านั้น 

สักพัก เราก็ต้องผ่านไปอีก ในส่วนที่เปนทางขากลับ  แต่ทีนี้เปนช่องเล็กๆ  แคบยิ่งกว่า ขาไปเสียอีก แล้วเราก็ไม่รู้ว่า ระหว่างทางจะมีอะไรอีกหรือไม่ ...

เรากลั้นหายใจ....กลั้น...แล้วรีบก้าวต่อไป....

ทันใดนั้น.....ความฝันก็จบ ......เราตื่นแล้วล่ะ 55+ นาฬิกาบอกเวลา 6 โมงเช้า  เหอๆ  รีบไปใส่บาตรเลย

แต่ตอนนี้....ภาพมันติดตา  การทิ่มแทง...ช่างน่ากลัว เหลือเกิน  เราไม่ทีทางเลือกอื่นใด  นอกจากการก้าวเดินไป  กำลังใจจากตัวเองเท่านั้น ความแกร่ง + อึดเท่านั้น ที่จะทำให้เราผ่านพ้นมันไปได้...