คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : (Episode seven) 237 Days Ago.
Episode seven
237 Days Ago.
내게 뒤돌아서지 말아요
나의 눈을 보아요
온세상 하얗던
그때에 약속 잊었나요
ชานยอลเดินตามหากระดาษโพสอิทที่เขาซื้อมาเมื่อหลายวันก่อนอยู่พักใหญ่ๆแล้ว เขาค้นทุกๆที่ของห้อง ในลิ้นชัก บนโต้ะทำงาน ในห้องนั่งเล่น แม้แต่ในห้องครัวเขาก็เข้าไปค้นมาแล้ว กระดาษโพสอิทตั้งหลายอันมันจะหายไปได้ยังไง ? ร่างสูงถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่นเพื่อหาโพสอิทของเขาต่อ เขาน่าจะลืมไว้ที่ไหนสักที่ไหนห้องนั่งเล่นนี่ละ
‘ ชานยอลหาะไรอยู่เหรอครับ ? ผมช่วยหาไหม ?’ แบคฮยอนเดินเข้ามาถามคนตัวสูง
‘ กระดาษโพสอิทของฉันหายน่ะแบคฮยอน มีตั้งหลายอันไม่รู้ว่าหายไปไหนหมด ’ ร่างสูงหันมาตอบแบคฮยอนก่อนจะนั่งลงบนโซฟา
‘ ชานยอลเก็บไม่ดีเองนั่นแหละ .. ชอบเอาวางไว้ที่ไหนก็ไม่รู้ ’ คนตัวเล็กบ่นเบาๆพร้อมกับช่วยชานยอลหากระดาษโพสอิท
‘ คุณบยอนคนขี้บ่น ’ ชานยอลแซวคนตัวเล็กก่อนจะเดินเข้าไปยีผมแบคฮยอนเบาๆ
‘ อะไรเล่า ชานยอลคนขี้ลืม ! ’
แบคฮยอนยู่ปากใส่ชานยอลน้อยๆก่อนจะหากระดาษโพสอิทให้กับคนตัวสูง ตอนนี้ห้องของชานยอลถือว่าสะอาดมากๆต่างจากเมื่อก่อนตอนที่เขาอยู่ตัวคนเดียว ทุกอย่างดูเป็นระเบียบมากขึ้นของต่างๆที่ชานยอลมักจะหาไม่เจอตอนนี้เขากลับหามันเจอได้ง่ายๆเพราะแบคฮยอนเป็นคนทำความสะอาดและจัดระเบียบห้องให้เขานั่นแหละ ถ้าไม่มีแบคฮยอนคอยทำความสะอาดให้ห้องของเขายังจะสะอาดแบบนี้อยู่ไหมนะ ? ...
‘ นี่ไงชานยอลผมเจอแล้ว !’ คนตัวเล็กชูกระดาษโพสอิทในมือให้ชานยอลดู ก่อนจะเดินเอาเข้าไปให้คนตัวสูงที่ยิ้มแห้งๆให้เขาอยู่
‘ อ่า .. ฮ่ะๆๆๆ ’
‘ ชานยอลนั่นแหละหาไม่ดีเอง ’ คนตัวเล็กบอกพร้อมกับแบะปาก
‘ ได้ทีละเอาใหญ่เลยนะคุณบยอน ’ คนตัวสูงเดินเข้าไปล็อคคอแบคฮยอนก่อนจะยีผมของคนตัวเล็กอย่างสนุกสนาน
‘ ชานยอลชอบยีผมผมอ่ะ ! มันเสียทรงเลย ’
คนตัวเล็กบอกพร้อมกับงับแขนของชานยอลที่ล็อคคอของเขาอยู่ คนตัวสูงรีบปล่อยแขนออกจากแบคฮยอนทันที ชานยอลถูแขนตัวเองไปมาอยู่อย่างนั้นจนไม่รู้ตัวว่าตอนนี้แบคฮยอนกำลังจะยีผมของเขาคืนแล้ว
‘ นี่ๆ .. อะไรของนายเนี่ย ’ ชานยอลจับมือของคนตัวเล็กที่เอื้อมมือมายีผมของเขา
‘ ก็ชานยอลชอบยีผมของผมก่อนนี่นา ผมก็ทำคืนบ้างสิ ’ คนตัวเล็กบอกพร้อมกับแลบลิ้นใส่ชานยอล
ชานยอลมองคนตัวเล็กนิ่งๆก่อนจะดึงแบคฮยอนเข้ามาใกล้ๆเขา แบคฮยอนรู้ตัวว่าตัวเองจะต้องโดนชานยอลแกล้งคืนแน่ๆ คนตัวเล็กเลยหยิบหมอนบนโซฟาขึ้นมา ก่อนจะตีไปที่ตัวของชานยอลทันที ร่างสูงนิ่งไปสักพักก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าหมอนมาตีแบคฮยอนกลับ ทั้งสองคนเล่นตีหมอนกันไปมาอยู่อย่างนั้น แบคฮยอนหัวเราะอย่างมีความสุขแบบที่ชานยอลไม่ค่อยจะได้เห็นบ่อยๆนัก รอยยิ้มของแบคฮยอนทำให้ชานยอลยิ้มตามได้อย่างง่ายๆ คนตัวสูงมัวแต่มองแบคฮยอนอยู่อย่างนั้นพร้อมกับยิ้มกว้างออกมา ..
แบคฮยอนเดินเข้ามาจิ้มหน้าผากของชานยอลเบาๆพร้อมกับยิ้มให้เขาน้อยๆ คนตัวสูงนั่งลงบนโซฟาพร้อมกับดึงมือแบคฮยอนให้นั่งลงตามเขาด้วย
‘ ฉันไม่ได้เล่นอะไรแบบนี้นานแล้วนะ ฮ่ะๆๆ’ คนตัวสูงที่นั่งเหยียดขาอยู่บนโซฟาหันไปบอกแบคฮยอนที่นั่งข้างๆเขา
‘ ผมก็เหมือนกันครับ ฮ่ะๆ ’
ชานยอลยังคงจ้องหน้าแบคฮยอนอยู่อย่างนั้นหลังจากที่คนตัวเล็กพูดจบเขาก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดมองแบคฮยอนเลย จนแบคฮยอนต้องเป็นฝ่ายหันหน้าหลบเขาไปอีกทาง ร่างสูงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆแบคฮยอน .. ชานยอลยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีก .. และใกล้เข้าไปอีก.. จนจมูกของเขาสัมผัสโดนแก้มนุ่มๆของแบคฮยอน คนตัวเล็กรีบหันหน้ากลับมา แต่นั่นทำให้ปากของเขาสัมผัสโดนกับปากของชานยอลเบาๆ ..
‘ เอ่อผมว่า .. เราออกไปเดินเล่นข้างนอกกันดีกว่านะครับ ..’ คนตัวเล็กบอกพร้อมกับรีบลุกเดินออกไปทันที
‘ อ่า .. โอเค ’ ชานยอลสะบัดหัวตัวเองเบาๆก่อนจะลุกเดินตามแบคฮยอนไป .. เมื่อกี้เขาเกือบจะจูบแบคฮยอนแล้วถ้าคนตัวเล็กไม่เดินหนีเขาไปแบบนี้ซะก่อน ชานยอลเขกหัวตัวเองเบาๆกับความคิดบ้าๆที่ดันเกิดขึ้นมาในหัวของเขา
‘ เฮ้แบคฮยอนรอฉันด้วย !! ’ ชานยอลรีบปิดประตูห้องก่อนจะรีบวิ่งตามแบคฮยอนที่เดินนำเขาไปไกลแล้ว
ข้างนอกอากาศหนาวกว่าที่คิด โชคดีที่ชานยอลหยิบเสื้อโค้ทมาด้วยแต่แบคฮยอนนี่สิรีบจนลืมหยิบเสื้อกันหนาวติดตัวมาด้วย ร่างสูงแอบมองคนตัวเล็กที่ถูมือตัวเองไปมาเขาถอนหายใจพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ
‘ นี่ แบคฮยอน หนาวหรือเปล่า ? ’
‘ ไม่ค่อย .. ไม่ค่อยหนาวครับ ’ คนตัวเล็กบอกพร้อมกับหยุดถูมือไปมาเพื่อให้ชานยอลรู้ว่าเขาไม่ได้หนาว
‘ เหรอ ? ฮ่ะๆๆ ’ ชานยอลส่งสายตาล้อเลียนไปให้คนตัวเล็กก่อนจะถออดเสื้อโค้ดของเขาออกและคลุมไว้บนไหล่ของแบคฮยอน
‘ ชานยอลถอดเสื้อมาให้ผมทำไมละครับ ? ผมไม่หนาวนะ ’ คนตัวเล็กว่าพร้อมกับทำท่าจะส่งเสื้อให้ชานยอล แต่ร่างสูงกลับเดินนำหน้าเขาไปซะก่อนแบคฮยอนเลยจำเป็นต้องใส่เสื้อคลุมของชานยอลอย่างช่วยไม่ได้
แบคฮยอนรีบเดินตามชานยอลให้ทัน คนตัวเล็กเดินอยู่ข้างๆชานยอล ขณะที่พวกเขาทั้งคู่เดินอยู่ข้างๆกันมือของชานยอลมักจะโดนกับมือของแบคฮยอนอยู่บ่อยๆ ร่างสูงมองหน้าคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆเขาอย่างชั่งใจก่อนจะเอื้อมมือของเขาเองไปจับมือของแบคฮยอน
‘ จับไปแล้ว .. ไม่ว่ากันหรอกใช่ไหม ? ’
‘ ใครจะกล้าว่าชานยอลกันละครับ ฮ่าๆๆ ’ คนตัวเล็กแซวชานยอลทำเอาคนตัวสูงทำอะไรไม่ถูกได้แต่เอื้อมมือมายีผมแบคฮยอนแก้เขินเท่านั้น
ชานยอลและแบคฮยอนทั้งคู่เดินไปตามทางอย่างไร้จุดหมายพวกเขาเดินเล่นกัน แกล้งกัน บางครั้งชานยอลมักจะปล่อยมือออกและเปลี่ยนไปเป็นโอบไหล่ของแบคฮยอนแทน คนตัวเล็กรู้สึกชินแล้วที่ชานยอลโอบไหล่ของเขาไว้แบบนี้ .. มันทำให้เขารู้สึกปลอดภัย แบคฮยอนคิดแบบนั้นจริงๆ
...
ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนยิ่งสนิทกันเข้าไปอีก พวกเขาทั้งคู่ใช้ชีวิตแบบธรรมดาทั่วไปแบบคนรักมักจะทำกัน .. จนบางครั้งทั้งชานยอลและแบคฮยอนเผลอลืมไปว่า แบคฮยอนเป็นเพียงแค่วิญญาณ .. ยิ่งชานยอลสามารถสัมผัสแบคฮยอนได้ทั้งคู่ก็ยิ่งไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย พวกเขาทั้งสองคนเหมือนเป็นคู่รักกันจริงๆแล้วตอนนี้
‘ ชานยอลวันนี้จะกลับดึกไหมครับ ? ’ คนตัวเล็กเดินเข้ามาถามชานยอลที่กำลังเตรียมกระเป๋าสะพายกีต้าร์ของเขาอยู่
‘ อาจจะดึก .. ไปด้วยกันกับฉันไหมแบคฮยอน ? คยองซูช่วงนี้บ่นๆถึงนายอยู่พอดีเลย ’
‘ คยองซู ! อ๋า .. ผมไม่ได้เจอเขานานแล้วนะครับ ’
‘ นานของนายนี่เมื่อสามวันก่อนที่คยองซูพาจงอินมากินข้าวที่ห้องเราใช่ไหม ? หืม ?’ คนตัวสูงหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายก่อนจะมองหน้าแบคฮยอนอย่างกวนๆ
‘ ก็ .. ไม่รู้แล้ว ผมไปกับชานยอลด้วยก็ได้ครับ ! ’ คนตัวเล็กเดินเข้าไปหยิบเสื้อโค้ทตัวยาวให้ชานยอลก่อนจะเดินนำหน้าคนตัวสูงไปที่ประตู
‘ ห้องของเราสะอาดจริงๆ .. นายว่าไหมแบคฮยอน ? ’ คนตัวสูงถามพร้อมกับสวมรองเท้าไปด้วย
คำว่าห้องของเราทำเอาแบคฮยอนหน้าแดงไปถึงหู คนตัวเล็กได้แต่พยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินหนีออกมารอชานยอลข้างนอก .. คนตัวสูงหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะปิดห้องและเดินตามแบคฮยอนไป ..
‘ แบคฮยอนนนนนนนนนนนนนนนนนน !! ’ คยองซูตะโกนออกมาทันทีที่ชานยอลและแบคฮยอนเดินเข้ามาในบาร์พร้อมกัน จงอินเขกหัวคยองซูเบาๆโทษฐานที่ตะโกนใส่ไมค์ทำเอาเขาแสบแก้วหูไปพักใหญ่ๆ คนตัวเล็กยิ้มแห้งให้จงอินพร้อมกับลูบหัวตัวเองป้อยๆ
‘ คยองซู ทำไมนายตะโกนใส่ไมค์อย่างนั้นละ ขนาดฉันอยู่ตรงนี้ฉันยังเจ็บหูแทบตายเลย ’ ชานยอลบอกพร้อมกับจับหูของเขาเองเบาๆ ทำให้คยองซูที่สำนึกผิดยืนยิ้มแห้งๆให้กับทุกคน
คยองซูรีบเดินเข้ามาหาแบคฮยอนทั้งคู่คุยกันเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่สักพักก่อนที่คยองซูจะลากแบคฮยอนให้เดินตามเขาไปหลังเวทีที่เขาใช้ซ้อมร้องเพลงทุกวัน ..
‘ แบคฮยอนนี่ .. คือผมมีเรื่องอยากจะปรึกษาแบคฮยอนหน่อยน่ะครับ .. ’ คยองซูที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็กก้มหน้านิ่งทันทีที่แบคฮยอนนั่งลงบนเก้าอี้ตาม
‘ คยองซูมีอะไรไม่สบายใจเหรอครับ ? บอกผมมาได้เลย ’
‘ คือ .. เรื่องของผมกับจงอิน .. คือ .. จงอินเขาแปลกๆไปน่ะครับ .. เขาเหมือนจะลืมวันครบรอบของผมกับเขาทั้งๆอีกไม่กี่วันจะถึงวันนั้นแล้ว .. ช่วงนี้เขาทำตัวห่างผมมากๆเลย .. ผม ..’
น้ำเสียงที่คยองซูเล่าให้แบคฮยอนฟังนั้นมันทั้งสั่นและเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ .. แบคฮยอนเอื้อมมือไปจับมือของคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันกับเขาและบีบมือคยองซูเบาๆเพื่อไม่ให้คยองซูคิดมากไปกว่านี้ ..
‘ จงอินเขาอาจจะมีเรื่องไม่สบายใจก็ได้นะคยองซู ช่วงนี้เขาเลยทำตัวแปลกๆไปไง ’
‘ แต่ .. เขาไม่เคยเป็นแบบนี้นะครับ .. ถึงเขาจะมีเรื่องให้เครียดมากขนาดไหน เขาก็ไม่เคยทำตัวแปลกไปขนาดนี้เลย ..’
‘ คยองซูอย่าเพิ่งคิดมากนะจงอินเขาอาจจะมีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจจริงๆที่ยังบอกคยองซูตอนนี้ไม่ได้ก็ได้ .. ’ แบคฮยอนบอกพร้อมกับบีบมือคยองซูเบาๆเพื่อให้คยองซูมั่นใจในคำพูดของเขา
คยองซูยิ้มรับก่อนจะถามเรื่องราวเกี่ยวกับชานยอลและแบคฮยอนบ้าง ทั้งคู่คุยกันเสียงดังพร้อมกับหังเราะออกมาเสียงดังเช่นกัน .. คยองซูเอื้อมมือไปวางบนไหล่แบคฮยอนเบาๆ แต่แล้ว.. มือของคยองซูก็ทะลุตัวแบคฮยอนไป .. ทั้งคู่มองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ .. แบคฮยอนหน้าถอดสีทันทีเมื่อมือของคยองซูทะลุตัวของเขาไป .. คยองซูยังไม่รู้ว่าแบคฮยอนตายไปแล้ว คนตัวเล็กคิดในใจก่อนจะค่อยๆเดินห่างออกจาคยองซูออกมา
‘ แบคฮยอน .. ’
‘ ผมไม่ได้ .. ผม .. ’ แบคฮยอนเดินก้างถอยหลังออกห่างจากคยองซูอีกเมื่อคนตัวเล็กพยายามจะเดินเข้ามาหาเขา
‘ ผมรู้ตั้งนานแล้วแบคฮยอน ว่าแบคฮยอนน่ะ .. เอ่อ .. ’
‘ ตายไปแล้ว .. ’
‘ ครับ .. ’ คยองซูพนักหน้าตอบแบคฮยอนเบาๆก่อนจะค่อยเดินเข้าไปใกล้ๆแบคฮยอนที่ยืนทำหน้าสับสนอยู่
‘ คยองซูไม่กลัวผมเหรอ ? ผมเป็นวิญญาณ ผมเป็นผีนะ ..’ แบคฮยอนมองหน้าคยองซูด้วยสายตาที่สับสน .. น้ำตาที่คลออยู่รอบดวงตาของแบคฮยอนแค่สะกิดมันเบาๆแบคฮยอนก็สามารถร้องไห้ออกมาได้แน่ๆ..
‘ แบคฮยอนนี่ไม่เห็นน่ากลัวตรงไหนเลยนี่นา .. ผมไม่กลัวแบคฮยอนสักนิดเลยนะ ’ คยองซูพูดพร้อมกับยิ้มกว้างให้กับแบคฮยอน
‘ คยองซูพูดจริงๆนะ ? .. ’
‘ จริงๆสิแบคฮยอน ! ผมไม่รู้สึกกลัวแบคฮยอนเลยนะ ’
‘ ผมคิดว่าคยองซูจะกลัวผมซะอีก ’ แบคฮยอนยิ้มกว้างออกมา เขารู้สึกโล่งใจเมื่อคยองซูไม่กลัวเขา ถ้าคยองซูเกิดกลัวแบคฮยอนขึ้นมาเขาคงได้แต่เก็บตัวอุดอู้อยู่แต่ในห้องของชานยอลไม่ได้ออกมาที่บาร์อีกแน่ๆ
แบคฮยอนได้สิทธิพิเศษของเจ้าของบาร์ที่ให้แบคฮยอนเข้ามาอยู่รอชานยอลด้านหลังของบาร์ได้เพราะเหตุผลที่ว่า แบคฮยอนเป็นแฟนผม ผมไม่อยากให้แฟนของผมไปนั่งรวมอยู่กับไอ้พวกนักศึกษาที่ชอบลวนลามแฟนผม เจ้าของบาร์เลยจำเป็นต้องให้แบคฮยอนเข้ามารอชานยอลเลิกงานที่หลังร้านได้ คนตัวเล็กนั่งเขียนอะไรบางอย่างลงบนกระดาษ อันที่จริงแบคฮยอนยังไม่เลิกล้มความตั้งใจที่จะลองแต่งเพลง .. ถึงแม้ว่าเขาจะไม่สามารถเล่นกีต้าร์ได้แต่เขาก็พยายามอย่างมากที่จะลองแต่งเพลงดูสักครั้ง ..
นาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนผู่บนผนังหลังร้านบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาตี1กว่าแล้ว .. ชานยอลเดินเข้ามาหลังร้านอย่างเงียบๆคยองซูและจงอินขอตัวกลับคอนโดของพวกเขาก่อน วันนี้ทั้งเย็นคยองซูกับจงอินแทบจะไม่พูดด้วยกันเลยจนทำให้ชานยอลเริ่มสงสัยว่าสองคนนี้คงจะทะเลาะกันอีกแน่ๆ.. ชานยอลเปิดประตูเข้าไปอย่างเงียบๆ ร่างสูงเดินเข้าไปตรงด้านในสุดของหลังร้านพบว่าแบคฮยอนนอนฟุบหน้าอยู่บนโต้ะทำงานที่ไม่ได้ใช้แล้ว ชานยอลสะกิดแขนแบคฮยอนเบาๆเป็นการปลุกคนตัวเล็ก .. แบคฮยอนงัวเงียตื่นขึ้นมาก่อนจะลุกขึ้นยืนมองชานยอลที่กอดอกมองเขาอยู่
‘ ชานยอลเลิกดึกมากเลย .. ’ คนตัวเล็กพูดพร้อมกับหาวออกมาด้วย
‘ นายนี่ตลอดเลยนะแบคฮยอน จะหาวก็หาวให้เสร็จก่อนสิ ชอบพูดไปด้วยแล้วหาวไปด้วย ’ คนตัวสูงดุแบคฮยอนเบาๆก่อนจะจับมือคนตัวเล็กให้เดินตามเขาออกไป
ชานยอลเดินออกจากประตูหลังร้านมาพร้อมกับแบคฮยอนเขาไม่ชอบที่จะออกหน้าร้านไปพร้อมๆกับพวกขี้เมาที่พูดไม่รู้เรื่อง ไอ้คนพวกนี้ชอบแซวเขากับแบคฮยอนบ่อยๆ ครั้งหนึ่งที่ชานยอลพาแบคฮยอนออกทางหน้าร้านแต่พวกเขากลับโดนกลุ่มนักศึกษาล้อมเอาไว้เพื่อที่จะขอเบอร์โทรแบคฮยอน .. ทำให้ชานยอลถึงกับหัวเสียไปเลยทั้งวัน เขาไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับแบคฮยอนของเขา .. และไอ้คนพวกนั้นก็ไม่น่าจะมองเห็นแบคฮยอนด้วย ..
ชานยอลล้มตัวนอนลงบนโซฟาทันทีที่เขาเข้ามาในห้อง รองเท้าเขาแทบไม่อยากจะถอดเลยด้วยซ้ำถ้าแบคฮยอนไม่บังคับให้เขาถอดรองเท้าออก คนตัวเล็กมองชานยอลก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆ .. แบคฮยอนเดินเข้าไปในห้องนอนพร้อมกับหยิบผ้าห่มผืนใหญ่ติดมือมาด้วย ชานยอลนอนได้ทุกที่จริงๆ คนตัวเล็กห่มผ้าให้กับชานยอลที่นอนนิ่งอยู่บนโซฟา ..
‘ ฝันดีนะครับชานยอล ’ คนตัวเล็กพูดพร้อมกับถึงผ้าห่มมาปิดถึงอกของชานยอล
คนตัวเล็กกำลังจะลุกขึ้นแต่แล้วก็ถูกมือหนาของชานยอลดึงเข้าไปทำให้แบคฮยอนเซเข้าไปทับชานยอลเกือบจะทั้งตัว คนตัวสูงรวบตัวแบคฮยอนเข้าไปกอดแน่นและไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยแบคฮยอนง่ายๆ
‘ เฮ้.. ชานยอลครับ อย่ากอดผมไว้แบบนี้สิ ’ คนตัวเล็กพูดพร้อมกับพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดของชานยอล
‘ ... ’ ไม่มีเสียงตอบจากชานยอล ร่างสูงยังคนนอนหลับตาและกอดแบคฮยอนอยู่อย่างนั้น
‘ ชานยอล .. อย่าแกล้งหลับแบบนี้นะ ’
‘ ชานยอลผมง่วงแล้วนะครับ .. ให้ผมไปนอนเถอะนะ ’ คนตัวเล็กบอกเสียงเบาลงพร้อมกับหยุดดิ้น เพราะแบคฮยอนรู้ว่าเขาไม่สามารถสู้แรงของชานยอลได้
ชานยอลขยับตัวเล็กน้อยเพื่อให้แบคฮยอนนอนบนโซฟากับเขาได้ คนตัวสูงยังคงกอดแบคฮยอนอยู่อย่างนั้นทำให้คนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาไม่ดิ้นอีกต่อไปแถมยังนอนนิ่งๆให้ชานยอลกอดอีกด้วย ..
เสียงหายใจเข้าออกที่สม่ำเสมอของแบคฮยอนทำให้ชานยอลรู้แล้วว่าคนตัวเล็กที่คงหลับไปแล้วจริงๆ .. ร่างสูงยิ้มออกมาพร้อมกับมองดูคนตัวเล็กที่นอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างเงียบๆ..
‘ ฝันดีครับ แบคฮยอน ’
...
:) Shalunla
ความคิดเห็น