` Fic 400 Days ( ChanBaek ).

ลำดับตอนที่ #7 : (Episode six) 254 Days Ago.

Episode  six

254 Days Ago.

‘ แบคฮยอน ? ’ ชายร่างสูงขมวดคิ้วก่อนจะหันหน้าไปถามชายตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆเขา

‘ อื้อ บยอนแบคฮยอน ถ้าจำไม่ผิดน่ะนะ ’

‘ จะให้ฉันพาเขามาหรือยังไง ? ’

‘ ก็ใช่น่ะสิ เขาตายไปแล้วนะ เขาไม่ควรอยู่กับผู้ชายคนนั้นมันไม่ถูก ! ’ คนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงข้ามร่างสูงทำสีหน้าจริงจัง

‘ แล้วอะไรที่ว่าถูกละ ? ’ ชายร่างสูงหันหน้ากลับไปถามอย่างกวนๆทำเอาคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงข้ามเขาเริ่มโกรธขึ้นมา

‘ นายแค่ไปพาแบคฮยอนมาแค่นี้ไม่ต้องถามอะไรมากจะได้ไหม ? ’

‘ ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่แบคฮยอนจะต้องมากับฉัน .. ’

‘ งั้นนายก็ช่วยยจับตาดูเขาไว้ด้วยล่ะอย่าให้เขาหายไป ’ คนตัวเล็กบอกแค่นั้นก่อนจะสลายตัวกลายเป็นฝุ่นผงไป ทิ้งให้คนตัวสูงยืนแสยะยิ้มมองเขาอยู่

‘ เวลาของนายใกล้เข้ามาทุกทีแล้วนะ บยอนแบคฮยอน ’ ชายร่างสูงว่าก่อนจะสลายหายไป ..

...

‘ !! ’ แบคฮยอนที่กำลังเดินกลับคอนโดมาพร้อมกับชานยอล อยู่ดีๆคนตัวเล็กก็ใจหายวูบแขนขาเหมือนไม่มีแรง  แบคฮยอนทรุดลงไปนั่งกับพื้นถนนพร้อมกับหายใจหอบถี่อย่างคนหวาดกลัว

‘ แบคฮยอน ! ’ ชานยอลรีบหันกลับมาประคองคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นยืน ร่างสูงโอบไหล่ของแบคฮยอนไว้พลางมองคนตัวเล็กด้วยสายตาที่เป็นห่วง

‘ นายเป็นอะไร ? ทำไมอยู่ดีๆถึงล้มลงไปแบบนั้นล่ะ ’ ร่างสูงถามออกมาอย่างเป็นห่วง

‘ .. ผม .. ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน.. เรารีบกลับคอนโดกันเถอะนะครับ’ คนตัวเล็กบอกอย่างรีบร้อน เขารู้สึกไม่ปลอดภัยเหมือนมีใครกำลังจ้องมองมาที่เขาอยู่ตลอดเวลา

ชานยอลพยักหน้าอย่างไม่เข้าใจแต่เขาก็พาแบคฮยอนเดินกลับไปยังคอนโดของเขาโดยที่มือของชานยอลยังคงโอบไหล่แบคฮยอนอยู่ ที่ชานยอลทำแบบนี้ก็เพื่อให้คนตัวเล็กที่อยู่ข้างๆเขานี่รู้สึกปลอดภัย เพราะสีหน้าที่หวาดระแวงของแบคฮยอนทำให้เขาสังเกตุได้ไม่ยากว่าคนตัวเล็กกำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่างอยู่ ..

‘ .. อาการหนักนะแบคฮยอน ’ ชานยอลเดินเข้ามาหาคนตัวเล็กที่นั่งตัวสั่นอยู่บนโซฟาตัวยาว

‘ ผมไม่เป็นอะไรจริงๆนะครับ.. ผมแค่ ..’

‘ แค่ ? ’

‘ แค่รู้สึกเหมือนหน้ามืดแล้วก็เอ่อ .. แล้วก็ ..’ คนตัวเล็กพยายามหลบสายตาชานยอลที่จ้องมองมาที่เขา แบคฮยอนบีบมือตัวเองเบาๆพร้อมกับส่งยิ้มแห้งๆไปให้ร่างสูงที่ตรงอยู่ข้างๆเขาแทน

‘ แค่นี้เหรอ ?’

‘ … ครับผมแค่หน้ามืดไปเท่านั้น ’ คนตัวเล็กบอกเท่านั้นก่อนจะก้มหน้าหลบตาชานยอล

ร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆแบคฮยอนสังเกตุได้ว่าคนตัวเล็กไม่ได้แค่หน้ามืด .. มีอะไรบางอย่างที่แบคฮยอนไม่ยอมบอกเขา .. แล้วมันเรื่องอะไรกันละที่แบคฮยอนไม่ยอมบอกเขา ? ชานยอลถอนหายใจออกมาเบาๆเขาตัดสินใจที่จะไม่ถามและเขาไม่อยากกดดันแบคฮยอนไปมากกว่านี้

‘ ฉันเชื่อนาย ’ ร่างสูงบอกพร้อมกับยิ้มให้แบคฮยอนน้อยๆ ทำให้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆเขาอดที่จะยิ้มตามไม่ได้

ขอโทษนะครับ .. ผมบอกคุณตอนนี้ไม่ได้จริงๆ ..

...

ชายร่างสูงโปร่งลอบถอนหายใจออกมาน้อยๆวันนี้เขามานั่งที่ม้านั่งที่เดิมในสวนสาธารณะเพื่อที่จะเฝ้ามองคนรักของเขาที่ทำงานอยู่ในคลีนิกตรงข้ามกับสวนสาธารณะแห่งนี้.. นานเท่าไหร่แล้วนะ .. ที่เขาไม่ได้เห็น จางอี้ชิงชัดๆแบบนี้  

‘ แย่นะพี่ .. ’ คิมจงแด ชายที่เขารู้จักมาหลายปีเดินมานั่งข้างๆ

‘ ฉันชินแล้ว ’ ร่างสูงบอกพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ

‘ พี่คริส .. พี่ไม่รู้สึกแย่เหรอที่พี่ไม่สามารถอยู่ใกล้ๆพี่อี้ชิงเขาได้น่ะ ? ’

‘ ไม่ .. ถามทำไมวะคิมจงแด ไปทำหน้าที่ของแกไป ’ ชายร่างสูงบ่นก่อนจะเอ่ยปากไล่รุ่นน้องที่นั่งอยู่ข้างๆเขาออกไป

‘ ก็ยังตามหาตัวไม่เจอน่ะนะพี่ ผู้ชายที่ชื่อ มินซอก เนี่ย ’ จงแดบอกพลางยักไหล่ เขาแทบจะไม่สนใจการตามหาผู้ชายที่ชื่อมินซอกเลยด้วยซ้ำ

‘ วิญญาณหายไปหรือยังไง ? ’

‘ เหมือนจะไม่รู้ตัวว่าตายแล้วมั้งพี่ ผมไม่สามารถสัมผัสได้เลยว่าวิญญาณของผู้ชายคนนี้อยู่ที่ไหน ..’

‘ .. ก็ไปตามหาสิวะ มานั่งอยู่กับฉันแกจะหาเจอเหรอ ’ คริสบอกพร้อมกับส่งสายตาเป็นเชิงไล่ให้จงแดรีบไปสักที

‘ โห่ ก็ได้ๆ อะไรวะ ’ จงแดเดินเกาท้ายทอยห่างออกไปอย่างคนน้อยใจ ชายตัวเล็กเดินเตะกระป๋องน้ำอัดลมที่วางอยู่บนทางเดินอย่างไม่สบอารมณ์ ทำให้คริสที่มองเขาอยู่ต้องหัวเราะออกมาน้อยๆ

จางอี้ชิง .. สักวันหนึ่งฉันจะกลับไปหานาย ได้โปรดรอฉันก่อนนะ..

...

‘ ชานยอล .. ผมอยากแต่งเพลงบ้างอะ ’ คนตัวเล็กเดินเข้ามาพร้อมกับนมร้อนในมือก่อนจะยื่นให้ชานยอลที่นั่งเขียนเพลงอยู่ตรงระเบียงหน้าห้อง

‘ ก็ลองเขียนดูสิ ’ ชานยอลยิ้มก่อนจะยื่นกระดาษพร้อมกับดินสอให้คนตัวเล็ก

‘ แล้วผมจะแต่งเพลงยังไงละครับ .. กีต้าร์ผมก็ยังเล่นไม่เป็นเลย ’ แบคฮยอนนั่งลงบนพื้นระเบียงข้างๆชานยอลพร้อมกับบ่นออกมาเบาๆ

‘ ฉันสอนนายเอง ’

‘ จริงนะครับ ! ’

‘ เห็นฉันล้อเล่นหรือไงฉัน คุณบยอน ? ’ คนตัวสูงบอกพลางยีหัวแบคฮยอนที่นั่งอยู่ข้างๆเขาเบาๆ

ชานยอลยื่นกีต้าร์ตัวโปรดของเขาให้กับแบคฮยอนก่อนจะนั่งลงข้างๆคนตัวเล็ก .. แบคฮยอนถือกีต้าร์ด้วยท่าทางเก้ๆกังๆอย่างคนไม่เคยเล่นกีต้าร์มาก่อน

‘ ฉันจะสอนคอร์ดที่ง่ายๆให้นายก่อนละกัน ’

‘ คอร์ดอะไรเหรอครับ ที่ชานยอลว่าง่ายหน่ะ ? ’ คนตัวเล็กถามโดยที่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองร่างสูงที่นั่งอมยิ้มมองเขาอยู่ แบคฮยอนมัวแต่จับสายกีต้าร์จนไม่สนใจชานยอลที่นั่งอยู่ข้างๆเขาเลย

‘ คอร์ด C ฉันว่าง่ายที่สุดแล้ว ไหนนายลองเอานิ้วกลางกดลงไปที่สายที่สองสิ .. แล้วเอานิ้วกลางกดลงไปที่สายสี่ .. ’

‘ อย่างนี้เหรอครับ ? ’

‘ อ่าฮะ .. แล้วคราวนี้นายเอานิ้วนางกดลงไปบนสายที่ห้า ’

‘ แค่นี้เหรอครับ ?’ คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาถามร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆเขา

‘ ลองดีดดูสิ ’ ชานยอลพยักเพยิดหน้าให้กับแบคฮยอนที่นั่งอยู่ข้างๆเขาให้ลองดีดกีต้าร์ดู

แบคฮยอนลองดีดกีต้าร์ตามที่ชานยอลบอกแต่เสียงของกีต้าร์ที่ดังออกมามันดันเพี้ยนซะงั้น แบคฮยอนเลยได้แต่ทำหน้างงๆก่อนจะหันไปยิ้มแห้งๆให้ชานยอล

‘ เสียงมันเป็นแบบนี้เหรอครับ ?’

‘ ฮ่ะๆๆๆ .. นายจับคอร์ดไม่แน่นนะแบคฮยอนเสียงมันเลยเพี้ยนแบบนี้ ไหนนายลองจับสายให้ตรงๆแล้วลองกดมันให้แน่นดูสิ ’

คนตัวเล็กพยักหน้าทำตามที่ชานยอลบอกอย่างว่าง่าย และลองดีดกีต้าร์อีกครั้งคราวนี้เสียงที่ดังออกมาจากกีต้าร์เป็นเสียงที่ตรงโน้ตทำให้แบคฮยอนพอใจกับเสียงนั้น คนตัวเล็กหันมายิ้มกว้างให้ชานยอลก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆและดีดกีต้าร์ซ้ำๆ จนคนตัวสูงอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปยีผมแบคฮยอนเบาๆ

เวลาล่วงเลยมาเกือบจะสองชั่วโมงชานยอลก็ยังคงสอนแบคฮยอนเรื่องการจับคอร์ดและวิธีการดีดกีต้าร์ให้คนตัวเล็กอยู่ แต่เหมือนว่าแบคฮยอนจะไม่เข้าใจที่ชานยอลสอนเขาเลย คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะยื่นกีต้าร์คืนให้ชานยอล

‘ ผมว่าผมนั่งดูชานยอลเล่นกีต้าร์ดีกว่าแฮะ ’

‘ ฮ่ะๆๆๆ .. จะเล่นกีต้าร์ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดนะแบคฮยอน’

‘ .. อ๋มอู๊แอ้ว .. ครับ ’ คนตัวเล็กหันหน้าไปตอบทั้งๆที่ปากยังหาวอยู่

‘ ง่วงก็บอกฉันสิแบคฮยอน ฮ่ะๆๆ ’ คนตัวสูงลุกขึ้นยืนก่อนจะยื่นมือมาตรงหน้าแบคฮยอน

ร่างเล็กเอื้อมมือไปจับมือชานยอลเบาๆ คนตัวสูงดึงแบคฮยอนให้ลุกตามเขาขึ้นมาก่อนจะจูงมือคนตัวเล็กเดินกลับเข้าไปในห้องนอน ..

ค่ำคืนที่แสนเรียบง่ายของชานยอลและแบคฮยอนกำลังผ่านพ้นไปอีกหนึ่งคืน เวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกันทำให้ความผูกพันธ์ของพวกเขายิ่งมีเพิ่มมากขึ้น ..

ชายร่างสูงยืนกอดอกมองชานยอลและแบคฮยอนที่กำลังนอนหลับสนิทผ่านทางหน้าต่างห้องนอนบานใหญ่ของคอนโดชานยอล ร่างสูงลอบถอนหายใจออกมาและส่ายหน้าเบาๆ  ฉันเตือนนายแล้วนะแบคฮยอน .. เขาคิดในใจก่อนจะหายวับไปทันทีที่ชานยอลเริ่มขยับตัว

ชานยอลสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเขาเหมือนเห็นว่ามีคนยืนอยู่ตรงหน้าต่างห้องนอน เมื่อเขาจ้องมองดีๆเขาก็พบแค่ความว่างเปล่าเท่านั้น .. ร่างสูงถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อ ชานยอลหันหน้าไปมองแบคฮยอนที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างๆเขาร่างสูงเอื้อมมือไปสัมผัสที่แก้มของคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบา ..  ก่อนจะหลับตาลง

‘ ไอ้พี่ชานยอลเว้ยยยยยยยยยยยย !! ’

เสียงตะโกนเสียงดังลั่นมาจากหน้าห้องพักของชานยอลพร้อมกับเสียงเคาะประตูที่ดังไม่หยุดทำให้ชานยอลต้องเดินงัวเงียออกมาจากห้องนอนเพื่อออกไปเปิดประตูดูคนที่มาเคาะห้องของเขาในตอนเช้าๆแบบนี้

ร่างสูงเปิดประตูห้องพักทั้งๆที่ตายังไม่ได้ลืมด้วยซ้ำ ชานยอลเกาหัวของตัวเองเบาๆพร้อมกับเอื้อมมือไปเขกหัวชายผิวสีแทนที่ยืนทำหน้าตาตกใจพร้อมกับถือกระดาษหนังสือพิมพ์อยู่หน้าห้องของเขา

‘ อะไรของแก มาโวยวายหน้าห้องฉันแต่เช้าเนี่ย คนจะนอน ’ ชานยอลเดินหันหลังกลับเข้าไปในห้องโดยเปิดประตูห้องพักของเขาทิ้งไว้เพื่อให้จงอินเข้าห้องของเขามาได้

‘ พี่มานี่เร็ว !! ’ จงอินรีบคว้ามือของชานยอลที่กำลังจะเดินเข้าไปในห้องครัวให้เข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็ว

ชานยอลเดินตามจงอินเข้าไปในห้องนอนของตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ชายผิวสีแทนปิดประตูห้องนอนของชานยอลลงพร้อมกับล็อคประตูอีกด้วย

‘ อะไรของแกวะไอ้จงอิน ?’

‘ พี่ดูข่าวนี่ดิ่ ..’ จงอินเดินเอากระดาษหนังสือพิพม์ยื่นให้ชานยอลพร้อมกับเปิดหน้าข่าวที่ว่าให้ชานยอลดู

ร่างสูงจ้องไปยังตรงกลางหน้ากระดาษหนังสือพิมพ์ก่อนจะไล่สายตาอ่านข่าวช้าๆ ลูกชายคนเล็กของประธานบริษัทชื่อดัง บยอน แบคฮยอน เสียชีวิตปริศนาไม่พบฆาตกร..

‘ แล้วเอามาให้ฉันดูทำไม ?’

‘ ก็แฟนพี่เขาชื่อเหมือนในข่าวแล้วรูปก็ยังเหมือนในข่าวเลยนะพี่ !’

‘ แกกินอะไรมาหรือยังวะจงอิน ? หิววะออกไปกินข้าวกันเหอะ ’ ชานยอลโยนหนังสือพิมพ์ที่ว่าลงไปในถังขยะก่อนจะเดินลากแขนจงอินให้เดินตามเข้าไปในห้องครัว

ชายผิวสีแทนเดินเข้าไปในห้องครัวอย่างกล้าๆกลัวๆ ชานยอลหลุดขำออกมาเบาๆก่อนจะผลักจงอินให้เข้าไปใกล้ๆคนตัวเล็กที่ยืนทำอาหารอยู่

‘ เห้ย !! ’ จงอินแทบจะกระโดดหนีทันทีเมื่อเขาเกือบโดนตัวของแบคฮยอน

‘ เป็นอะไรเหรอจงอิน ? ’ คนตัวเล็กหันหน้ามาถามพร้อมกับยิ้มให้จงอินน้อยๆ

‘ เปล่าครับ !! ’

‘ ฮ่ะๆๆ .. จงอินออกมานี่หน่อย .. เอ้อแบคฮยอนเดี๋ยวฉันออกไปคุยอะไรกับจงอินตรงห้องนั่งเล่นหน่อยนะ ’

‘ อ๋า .. ครับ ’ คนตัวเล็กยิ้มให้ชานยอลน้อยๆก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

ชานยอลลากจงอินมาตรงระเบียงหน้าห้องพร้อมกับปิดประตูเลื่อนลงเบาๆเพื่อไม่ให้แบคฮยอนจะผ่านมาได้ยินบทสนทนาของพวกเขา

‘ มีใครรู้เรื่องนี้บ้าง ? ’ ร่างสูงยืนพิงระเบียงมองหน้าจงอินอย่างจริงจัง

‘ ก็ผม .. แล้วก็พี่คยองซู ’

‘ ไม่มีใครรู้แล้วใช่ไหมจงอิน ? ’

‘ ไม่ครับ..ผมคิดว่างั้นนะพี่ .. แต่เห้ยพี่ พี่แบคฮยอนเขาตายไปแล้ว .. พี่อยู่กับวิญญาณอย่างนั้นเหรอ ? ’ จงอินนั่งลงบนเก้าอี้ก่อนจะถามชานยอล

‘ อืม .. ฉันรู้ว่าแบคฮยอนเป็นวิญญาณก่อนพวกแกสองคนจะรู้ซะอีก ’ ชานยอลส่ายหน้าอย่างเอือมๆพร้อมกับขำออกมาเบาๆ

‘ นี่พี่รู้ ? ’

‘ เออดิ่ ทำไมวะ ? ’

‘ พี่ไม่กลัว ? ’

‘ ไม่วะ ’ ร่างสูงยักไหล่เบาๆพร้อมกับมองออกไปข้างนอกอย่างไร้จุดหมาย

‘ พี่รักเขา ? ’

‘ จะบอกว่ารักตอนนี้.. ฉันไม่แน่ใจวะแค่ไม่อยากให้เขาหายไปไหน’

‘ อ่าาาาาาาาาาาาฮะ’ จงอินอมยิ้มพร้อมกับส่งสายตาแซวๆไปให้ชานยอล จนคนตัวสูงต้องเกาผมแก้เขินอยู่อย่างนั้น

‘ จงอิน .. แกช่วยทำเหมือนไม่รู้ว่าแบคฮยอนตายไปแล้วได้ไหม? ’

‘ ได้ดิ่พี่.. ผมไม่กลัวผีอยู่แล้ว ฮ่าๆๆๆ’ จงอินหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับเดินเข้าไปตบบ่าชานยอล

‘ คยองซูจะว่าไง ? ’

‘ ผมว่าพี่คยองซูเขาคงไม่กลัวพี่แบคฮยอนเขาหรอกพี่ คุยสนิทกันซะขนาดนั้น ’ ชายผิวสีแทนว่าพร้อมกับยักไหล่เบาๆ

‘ ขอบใจมากนะเว้ยจงอิน ’ ชานยอลยิ้มกว้างให้กับจงอินก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องครัว

‘ ชานยอลมีคนมาหาน่ะ ’ คยองซูเดินเข้ามาหลังเวทีหลังจากที่พวกเขาซ้อมร้องเพลงกันเสร็จแล้ว

‘ ใครเหรอคยองซู ? ’

‘ ไม่รู้สิ ตัวสูงๆ สูงมากๆเลยล่ะ นั่งอยู่ตรงมุมด้านในสุดนู่น ’ คนตัวเล็กบ่นพร้อมกับแบะปากออกมาน้อยๆ ทำไมทุกคนถึงตัวสูงกว่าคยองซูกันทั้งนั้นเลยนะ ? ไม่เข้าใจจริงๆ

ชานยอลเดินออกมาพร้อมกับมองไปรอบๆร้านตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเปิดร้านเลยด้วยซ้ำทำไมคนๆนี้ถึงได้มาขอพบเขาละ ? ร่างสูงถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับเดินตรงเข้าไปยังที่นั่งด้านในสุดของร้าน .. ชายร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงหน้าของเขาสวมเสื้อยืดสบายๆสีดำกับกางเกงยีนส์ซีดๆในมือของชายคนนี้กำลังหมุดแก้วเหล้าใบเล็กๆเล่นอยู่ ชายร่างสูงเงยหน้าขึ้นมามองชานยอลพร้อมกับยิ้มเป็นมิตรให้

‘ สวัสดีปาร์คชานยอลเราเจอกันอีกแล้ว ’

‘ เอ่อ .. เราเคยเจอกันด้วยเหรอครับ ? ’

‘ เคยสิ .. เพียงแต่นายจำฉันไม่ได้ก็เท่านั้น แย่จริงๆเลยนะ ’ ชายร่างสูงยิ้มมุมปากก่อนจะวางแก้วใบเล็กลงบนโต้ะ

‘ อ่า .. ขอโทษนะครับที่ผมจำคุณ.. เอ่อ’

‘ คริส ’

‘ คุณคริส .. ขอโทษนะครับที่ผมจำคุณไม่ได้ ’ ชานยอลเกาท้ายทอยแก้เก้อก่อนจะก้มศรีษะเป็นการขอโทษชายร่างสูงที่นั่งตรงหน้าเขา

‘ ไม่เป็นไร .. แบคฮยอนน่ะ เขาไม่สามารถอยู่กับนายได้ตลอดไปหรอกนะ ’

‘ คุณรู้จักแบคฮยอนได้ยังไง ? ’

‘ วิญญาณทุกดวงมีที่ๆควรจะไป.. นายเป็นมนุษย์ก็ควรอยู่ในที่ของมนุษย์ ’

‘ ผมไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องไร้สาระอะไร ผมไม่ตลกด้วยหรอกนะ !’

‘ นายคิดว่าฉันพูดเรื่องไร้สาระงั้นเหรอ ? ’ ชายร่างสูงจ้องหน้าชานยอลด้วยสายตานิ่งๆ

‘ ใช่ ! ’ ชานยอลจ้องหน้าคนตัวสูงกลับอย่างไม่ยอมแพ้

‘ หึ .. ฉันบอกนายแล้วนะว่าแบคฮยอนเขาไม่สามารถอยู่กับนายได้ตลอดไป .. อีกไม่นานเวลาของแบคฮยอนก็จะหมดลง ..’

‘ ยังไม่ใช่ตอนนี้หรอกครับ ’

‘ แต่อีกไม่นานหรอกชานยอล ยิ่งนายผูกพันธ์กับแบคฮยอนมากเท่าไหร่
.. นายก็จะทำใจกับการจากไปของแบคฮยอนยากขึ้นเท่านั้น ’

ชายร่างสูงวางแก้วใบเล็กลงบนโต้ะเบาๆก่อนจะหายไป  พร้อมกับแบคฮยอนที่เปิดประตูเข้ามาในบาร์ ..

...








 

:)  Shalunla