คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : (Episode five) 279 Days Ago.
Episode five
279 Days Ago.
ผมไม่อยากรักคุณ ..
อย่าทำให้หัวใจของผมหวั่นไหวได้ไหม ?
- แบคฮยอน -
ชานยอลนั่งปรับสายกีต้าร์อยู่ในบาร์ที่เขาทำงานเป็นประจำอย่างเหม่อลอยจนคยองซูที่นั่งอยู่ข้างๆชานยอลต้องหันไปถามจงอินคนรักของเขาที่นั่งอยู่ตรงข้ามอย่างไม่เข้าใจ
‘ ชานยอลเป็นอะไรอะจงอิน ช่วงนี้ดูเหม่อๆนะ ’ คนตัวเล็กถามพร้อมกับชี้ไปที่ชานยอลที่ยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังโดนนินทาอยู่
‘ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน .. ’
‘ ทะเลาะกับแบคฮยอนหรือเปล่า ? ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นแบคฮยอนตามมาที่บาร์ด้วยเลยเนอะ ’ คนตัวเล็กว่าพร้อมกับก้มหน้าลงไปอ่านเนื้อเพลงในมือของเขาต่อ
จงอินยักไหล่เบาๆก่อนจะเดินหายเข้าไปข้างหลังบาร์ .. ชายผิวสีแทนหยิบกระป๋องเบียร์ติดมือมาจากหลังร้านสองกระป๋อง กระป๋องหนึ่งถูกยื่นให้ชานยอลที่ยังคงนั่งเหม่อลอยอยู่
‘ พี่ ! พี่ ! .. เฮ้ ! ปาร์คชานยอล ! ’
‘ หะ .. ห่ะ ว่าไง ? ’
‘ พี่เป็นอะไรของพี่เนี่ย พี่ดูเหม่อๆไปนะช่วงนี้ ’ ชายผิวสีแทนว่าพลางแกะกระป๋องเบียร์พร้อมกับดื่มมันเข้าไป
‘ ก็เปล่านี่ ฉันไม่ได้เป็นอะไร ’
‘ เหรอ ? ’
สายตาที่จงอินมองมาที่ชานยอลอย่างจับผิดทำให้เขาต้องเอื้อมมือไปหยิบกระป๋องเบียร์ที่วางอยู่ตรงหน้าเขาขึ้นมาจิบเพื่อเป็นการเลี่ยงที่จะตอบคำถามของจงอิน
‘ อย่ามามองกันแบบนี้นะเว้ย ’ ชานยอลว่าพร้อมกับโบกมือไปตรงหน้าจงอิน
‘ ทำไม ? พี่มีอะไรปิดบังผมอยู่ใช่ไหม ! ’
‘ ..เปล่าไม่มี ’
‘ มี ! ’
‘ บอกว่าไม่มีไงโว้ย ! ’
‘ มีสิ ! พี่ .. ผมกับพี่คยองซูรับฟังปัญหาของพี่ได้นะ ’ ชายผิวสีแทนพูดเสียงอ่อนลงพร้อมกับหันหน้าไปมองคนรักของเขาที่เงยกำลังหน้าขึ้นมาจากกระดาษเนื้อเพลงที่พวกเขาจะต้องใช้ร้องในคืนนี้
‘ ใช่ .. มีอะไรก็บอกพวกเราได้นะชานยอล ’ คนตัวเล็กว่าก่อนจะมองไปที่ชานยอล
‘ ไว้ฉันพร้อมเมื่อไหร่ฉันจะบอกพวกนายเองตกลงไหม ? ’
‘ .. รีบๆพร้อมละพี่ผมไม่อยากรอนาน’ จงอินว่าพร้อมกับดื่มเบียร์ในกระป๋องจนหมด
…..
ชานยอลเดินเปิดประตูห้องพักเข้ามาด้วยท่าทางที่เหนื่อยล้าเขาวางกระเป๋าสะพายกีต้าร์ของเขาลงข้างๆโซฟาตัวยาวในห้องนั่งเล่น สายตาร่างสูงยังคงคอยมองไปรอบๆห้องเพื่อนหา แบคฮยอน ที่เขาไม่มาปรากฎตัวให้เขาเห็นมาเกือบหนึ่งเดือนเต็มๆ
ชานยอลทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาตัวยาว ในสมองของเขาเอาแต่คิดถึงแต่เรื่องของแบคฮยอน ทำไมจู่ๆแบคฮยอนถึงหายไปจากเขาละ ? เขาละอะไรให้แบคฮยอนโกรธอย่างนั้นเหรอ ? .. ร่างสูงได้แต่คิดอย่างนั้นจนเกือบจะหลับไป แต่เขาดันได้ยินเสียงดังออกมาจากห้องครัวของเขาซะก่อนทำให้ชานยอลรีบลุกขึ้นยืนและเดินตรงไปยังห้องครัวอย่างรวดเร็ว
ร่างสูงที่ยิ้มอย่างดีใจตอนเดินเข้าไปในห้องครัว เขาคิดว่าแบคฮยอนคงจะกลับมาแล้ว ..
แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดยิ้มทันทีเมื่อตรงหน้าของเขาเป็นแค่ .. แมวจรจัดธรรมดาที่แอบเข้ามาในห้องของเขาเพื่อขโมยของกินเท่านั้น ..
ชานยอลเดินตรงเข้าไปหาเจ้าแมวจรจัดตัวนั้น เขาลูบหัวของมันอย่างอ่อนโยนก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งเฝ้าแมวตัวนี้กินอาหารที่มันขโมยจากเขาไป
‘ นี่ไอ้เหมียว .. แกรู้ไหมว่าแบคฮยอนเขาหายไปไหน ? ’ ชานยอลเท้าคางมองแมวตัวนั้นพร้อมกับถามออกมา
‘ บอกฉันหน่อยสิ แกรู้หรือเปล่าว่าเขาหายไปไหน ? ’
‘ บางทีแกอาจจะรู้แล้วไม่บอกฉัน .. ใช่ไหม ? ’
‘ .. ถ้าแกเจอเขา ฝากบอกเขาด้วยละกันว่าถ้าจะหายไปก็น่าจะบอกลากันก่อนไม่ใช่หายไปแบบนี้ ’
‘ ฉันเป็นบ้าอะไรวะเนี่ย !! ’ ชานยอลสบถเสียงดังก่อนจะเดินหายออกไปจากห้องครัวทิ้งให้แมวจรจัดตัวนั้นมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ไอ้บ้านั่นเขาบ่นอะไรให้เราฟังกัน แมวจรจัดรีบหันหน้ากลับมาก้มกินอาหารที่อยู่ตรงหน้าของมันต่อ
ชานยอลนอนก่ายหน้าผากอยู่บนเตียงนอนมานานเกือบชั่วโมงแล้ว .. เขานอนไม่หลับในหัวเอาแต่คิดถึงเรื่องของแบคฮยอน เขาคิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมดอย่างช้าๆ เขาไปทำอะไรให้แบคฮยอนไม่พอใจหรือเปล่านะ แบคฮยอนเลยหายไปแบบนี้ ?
ยิ่งคิดชานยอลก็ยิ่งปวดหัว.. ร่างสูงลุกออกจาเตียงก่อนจะเดินไปหยิบกระปุกยาแก้ปวดที่ถูกวางไว้บนโต้ะทำงานของเขา .. ชานยอลหยิบยาแก้ปวดใส่เข้าไปในปากสองเม็ดก่อนจะดื่มน้ำตามเข้าไป ตอนนี้ชานยอลรู้สึกหนักหัวมากๆร่างสูงล้มตัวลงนอนและพยายามข่มตาให้หลับ ทำไมเขาถึงไม่สบายบ่อยนักนะช่วงนี้ ..
....
‘ เครียดลงกระเพาะงั้นเหรอครับ ? ’ ร่างสูงหันหน้าไปถามหมอที่นั่งเขียนรายละเอียดอาการของเขาอยู่
‘ ครับ เครียดลงกระเพาะ อาการคุณจะแย่ลงกว่านี้นะครับถ้าคุณไม่ยอมทานอาหารให้ตรงเวลา .. หมอจัดยาไว้ให้ตามนี้นะครับ ทานยาให้ตรงเวลาด้วยนะครับถ้าคุณไม่อยากมาหาหมอบ่อยๆ ’ หมอพูดติดตลกก่อนจะยื่นถุงยาจำนวนหนึ่งให้กับชานยอล
‘ ขอบคุณครับหมอ ’ ร่างสูงยิ้มแห้งๆให้หมอก่อนจะเดินออกมาจากคลีนิก
เพราะอาการปวดท้องที่รุนแรงติดต่อกันมาเกือบสัปดาห์ทำให้ชานยอลโดนจงอินและคยองซูบังคับให้มาหาหมอ ชานยอลพยายามยืนยันกับคู่รักนี้ว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรแค่อาการปวดท้องที่มาพร้อมกับการปวดหัวของเขาเฉยๆ แต่คยองซูก็ดันทุรังบังคับให้จงอินพาชานยอลมาหาหมอจนได้ .. ร่างสูงเดินหิ้วถุงยามาพร้อมกับข้าวต้มร้อนๆที่เขาแวะซื้อข้างทางเมื่อกี้นี้
ตึก .. ตึก .. ตึก
เสียงฝีเท้าเหมือนมีคนกำลังเดินตาม ทำให้ชานยอลต้องเดินช้าลงเพื่อให้แน่ใจว่ามีคนเดินตามเขามาจริงๆหรือเปล่า
ตึก .. ตึก .. ตึก
มีคนเดินตามเขามาจริงๆ ชานยอลรีบเร่งฝีเท้าของเขาให้เร็วขึ้น ทางเข้าไปในคอนโดของเขาค่อนข้างที่จะมืดและเปลี่ยว ถ้าเกิดมีโจรมาปล้นเขาตอนนี้ละเขาจะทำยังไง เงินช่วงนี้ก็ยังไม่ค่อยจะมีใช้อยู่ด้วย
ตึก .. ตึก .. ตึก .. ตึก .. ตึก.. ตึก .. ตึก
จากที่เดินกลายเป็นวิ่ง สองขายาวรีบวิ่งเข้าไปในตัวคอนโดของเขาทันที ร่างสูงรีบแทรกตัวเข้าไปในลิฟท์ที่เกือบจะปิดทับเขา .. ร่างสูงเท้าแขนกับผนังของลิฟท์อย่างเหนื่อยอ่อน คนที่ตามเขามาเป็นใครกัน ? หรือว่าจะเป็น.. แบคฮยอน ชานยอลตาโตทันทีเมื่อเขาคิดว่าคนที่ตามเขามาอาจจะเป็นแบคฮยอน เพราะตอนที่เขารู้สึกว่ามีคนตามเขามาแรกๆแบคฮยอนก็เดินตามเขามาแบบนี้
ร่างสูงเดินออกมาจากลิฟท์ทันทีที่ประตูลิฟท์เปิดออก เขาเดินตรงไปยังห้องพักของเขา ร่างสูงหยุดไขกุญแจอยู่ตรงหน้าห้องพักของเขา .. แต่แล้วก็เหมือนมีเงาทาบทับเขาจากด้านหลังทำให้ชานยอลรีบหันหน้ากลับไปทันที
‘ !! ’
‘ ทำไมคุณปล่อยให้ตัวเองไม่สบายแบบนี้ละครับ ?’
ชานยอลเกือบทำถุงยาและถุงข้าวต้มตกลงไปกับพื้น .. คนตรงหน้าที่ยืนทำหน้างอใส่เขาตอนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน .. เขาคือ บยอนแบคฮยอน คนที่หายไปจากชานยอลหนึ่งเดือนเต็ม
‘ หายไปไหนมา ? ’ ชานยอลถามหลังจากที่เดินเอาถุงยาไปวางไว้บนโต้ะ
‘ ผมไม่ได้หายไปนะครับ.. ’ คนตัวเล็กพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมกับจ้องไปที่ใบหน้าของคนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา
‘ ไม่ได้หายไป .. แล้วหนึ่งเดือนที่ไม่มาให้ฉันเห็นหมายความว่ายังไง หืม?’
‘ ผมแค่หลับไปเมื่อวาน.. แล้ว .. ’
‘ เมื่อวาน ? ’
‘ อื้อก็ เมื่อวาน ที่ชานยอลชมว่าผมทำข้าวผัดเบค่อนอร่อยมากๆไงครับ ’
‘ เมื่อวานของนาย มันเกือบเดือนหนึ่งเต็มๆของฉัน .. ดูในนี้สิไม่มี ไม่มีเบค่อนที่นายทำเมื่อวาน ’ ชานยอลว่าพลางเดินเข้าไปเปิดตู้เย็นที่ว่างเปล่า .. หลังจากแบคฮยอนหายไปเกือบเดือนเต็ม เขาก็หันกลับมากินอาหารแช่แข็งและอาหารกระป๋องเหมือนเดิม .. ก็ไม่มีแบคฮยอนอยู่ทำอาหารให้นี่ เขาก็เลยต้องซื้ออาหารพวกนี้มากินน่ะสิ
‘ .. ผมหายไปเดือนหนึ่งจริงๆเหรอครับ ? ’
‘ อืม .. ’
‘ ชานยอลโกรธผมเหรอ ? ’ คนตัวเล็กว่าพร้อมกับเดินเข้าไปหาชานยอล
‘ โกรธจนหายโกรธแล้วล่ะ .. ยังไงนายก็กลับมาแล้วนี่ ’ ชานยอลบอกพร้อมกับเอื้อมมือไปโยกหัวคนตัวเล็กไปมาเบาๆโดยไม่คิดว่าแบคฮยอนเป็นเพียงแค่ วิญญาณ
คนตัวเล็กระบายยิ้มออกมาน้อยๆก่อนจะเดินไปยังอาหารที่มีถุงยาและถุงข้าวต้มของชานยอลวางอยู่ แบคฮยอนเดินไปหยิบถ้วยมาพร้อมกับเทข้าวต้มร้อนๆลงไปในถ้วยนั้น ..
‘ ชานยอลมากินได้แล้ว ถ้าเย็นแล้วมันจะไม่อร่อยนะ ’
‘ ครับๆ เข้าใจแล้ว ’ ชานยอลยิ้มกว้างออกมาก่อนจะเดินไปกินข้าวต้มที่วางอยู่บนโต้ะตามที่แบคฮยอนบอก
หนึ่งเดือนที่แบคฮยอนหายไปเป็นเวลาที่นานพอสมควรสำหรับชานยอล แต่ทำไมแบคฮยอนกลับบอกชานยอลว่าแบคฮยอนไม่ได้หายไปไหนแถมหนึ่งเดือนก่อนยังเป็นเหมือนเมื่อวานของแบคฮยอนอีกด้วย ..
มีอะไรกำลังเล่นตลกอยู่กับช่วงเวลาของพวกเขาสองคนอยู่หรือเปล่า ?
แบคฮยอนนั่งถอนหายใจอยู่บนโซฟาตัวยาวข้างนอก คนตัวเล็กจ้องมองไปที่หน้าต่างอย่างคนใจลอย.. ทำไมชานยอลถึงบอกว่าเขาหายไปเกือบหนึ่งเดือนละก็ในเมื่อเมื่อวานนี้เขายังทำความสะอาดห้องให้ชานยอล แถมยังทำข้าวผัดให้ชานยอลกินด้วย พอก่อนนอนชานยอลก็เดินมาบอกฝันดีเขาอยู่เลย แต่ทำไมพอแบคฮยอนตื่นมาอีกวันหนึ่งเวลาก็ผ่านไปเกือบหนึ่งเดือนละ ? คนตัวเล็กได้แต่นั่งคิดอย่างเหม่อลอยจนไม่รู้ตัวว่าตอนนี้ชานยอลได้มานั่งลงข้างๆเขาแล้ว
‘ แบคฮยอน .. แบคฮยอนนี่ แบคฮยอนครับบบบบบบบบบบบบบบบบ ’ ชานยอลเรียกคนตัวเล็กที่เอาแต่นั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
‘ ครับ ! ครับ ? ’
‘ ฉันเรียกตั้งนานกว่าจะได้ยิน เหม่ออะไรอยู่หืม? ’
‘ อ.. อ๋อ ผมแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะครับไม่มีอะไรหรอก ’ คนตัวเล็กบอกพลางปั้นหน้ายิ้มให้ชานยอล
‘ .. โอเคคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ’ ชานยอลเหล่มองแบคฮยอนอย่างจับผิดก่อนจะยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
‘ แล้วชานยอลออกมาหาผมทำไมเหรอครับ ? ไม่ง่วงเหรอ ? ’
‘ .. อยากให้นาย ..ไปนอนเป็นเพื่อน..’ ร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงข้ามแบคฮยอนพูดเสียงเบามากแต่เขากลับได้ยินมันชัดเจน
‘ ... ’ คนตัวเล็กหน้าขึ้นสีก่อนจะรีบหันหน้าหนีไปอีกทางหนึ่ง อยู่ดีๆทำไมชานยอลถึงมาชวนเขาไปนอนเป็นเพื่อนด้วยละ ? ปกติก็เห็นนอนคนเดียวมาตลอดนี่นา
‘ ว่าไง ? ’ คนตัวสูงเอียงหน้าตามแบคฮยอนที่หลบหน้าหนีเขาอยู่
‘ .. อื้อ ’
‘ หืออออออออออออ ? ’
‘ อื้ออออออออออออออ ! ’ คนตัวเล็กว่าพร้อมกับพยักหน้าให้ชานยอลรัวก่อนจะรีบเดินนำชานยอลเข้าห้องนอนไป ทิ้งให้คนตัวสูงที่ยืนมองเขาอยู่ข้างหลังอดที่จะยิ้มกว้างออกมาไม่ได้ ..
‘ นี่ .. ชานยอลกินยาหรือยัง ? ’ คนตัวเล็กถามก่อนจะหันหน้าไปหาคนตัวสูงที่นอนอยู่ข้างๆเขา
‘ อ่าฮะ..’
‘ นี่ตกลงชานยอลกินยาแล้วจริงๆใช่ไหมครับ ? ’
‘ อือฮึ ’
‘ แล้วผมจะรู้ไหมเนี่ยว่าชานยอลกินยาจริงๆอ่ะ ’
‘ อ่าฮะ ’
‘ คุณชานยอล !’
‘ อือฮึ ’
‘ ผมจะออกไปนอนข้างนอกเหมือนเดิมแล้ว !’ แบคฮยอนว่าพร้อมกับทำท่าจะลุกหนีชานยอล .. แต่ติดตรงที่ว่ามือใหญ่ๆของร่างสูงจับแขนของแบคฮยอนไว้ซะก่อนทำให้คนตัวเล็กต้องกลับมานั่งลงเป็นเตียงนอนเหมือนเดิม
‘ หยอกเล่นน่าอย่างอนสิ ’ คนตัวสูงบอกพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ
‘ .. อ่าฮะ ’
‘ เอ่อ..ฉันกินยาแล้วกินครบตามที่หมอสั่งด้วย ’
‘ อือฮึ ’
‘ บยอนแบคฮยอนครับ อย่าเลียนแบบกันแบบนี้สิ ’ ชานยอลบอกเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปบีบแก้มคนตัวเล็กเบาๆ
‘ อ่า .. ฮะ ’
‘ แบคฮยอน ..’
‘ อือฮึ ’
‘ โอเคยอมแพ้ วันนี้ยอมแพ้ ’
ชานยอลว่าพร้อมกับล้มตัวลงนอน แต่สายตาของเขาก็ยังจ้องมาที่คนตัวเล็กที่กำลังหัวเราะคิกคักใส่เขาอยู่
‘ ไม่ต้องหัวเราะเลย บยอนแบคฮยอน ’ คนตัวสูงว่าพร้อมกับหยิบหมอนใบโตปาใส่แบคฮยอน
‘ .. ก็ผมตลกนี่นา ’ คนตัวเล็กว่าก่อนจะโยนหมอนคืนใส่ชานยอลที่นอนอยู่
‘ ไม่เห็นจะตลกเลยสักนิด ’
‘ แต่ผมตลกนะ ’ คนตัวเล็กว่าก่อนจะดึงหมอนออกจากมือของชานยอลและล้มตัวลงนอนตามร่างสูงที่นอนอยู่ก่อนแล้ว
ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งสองคนตาของแบคฮยอนเริ่มหนักลงเรื่อย คนตัวเล็กเกือบจะหลับไปอยู่แล้วแต่ชานยอลดันพูดขึ้นมาทำให้แบคฮยอนต้องลืมตาตื่นขึ้นมาซะก่อน
‘ นี่ .. แบคฮยอน ’
‘ .. ครับ ? ’
‘ อย่าหายไปอีกได้ไหม ? ’
‘ .. ’
‘ ฉันขอร้อง ’
คนตัวสูงหันหน้ามามองคนตัวเล็กที่นอนอยู่ข้างๆเขา ถึงแม้ว่าในห้องจะมืดแต่แบคฮยอนก็สังเกตุได้ว่าสายตาที่ชานยอลมองมาที่เขาราวกับว่าชานยอลไม่อยากให้เขาหายไปไหนอีกจริงๆ .. คนตัวเล็กยิ้มออกมาพร้อมกับพยักหน้าให้ชานยอลน้อยๆ .. คนตัวสูงยิ้มออกมาอย่างดีใจก่อนจะหลับไปจริงๆ
ผมไม่สามารถสัญญากับคุณได้ว่าผมจะไม่หายไปอีก
ตอนนี้ผมบอกได้แค่เพียงว่า ..
ผมจะใช้เวลาที่เหลืออยู่ของผม..แม้ว่ามันจะไม่มาก
แต่ผมจะใช้ช่วงเวลานี้อยู่กับชานยอลให้คุ้มค่าที่สุด ..
ทำให้ชานยอลมีความสุขที่สุด .. เท่าที่ผมจะทำได้
....
ไม่ได้ตั้งใจจะหายไปนะทุกคน คือเราติดสอบเลยไม่ว่างเข้ามาอัพให้เลย
ตอนนี้ก็มาอัพให้แล้วน่ะ ยังไงอย่าเพิ่งเบื่อฟิคเรานะเฮ้ย U _ U เราตั้งใจเขียนจริงๆน่ะ
<3
:) Shalunla
ความคิดเห็น