` Fic 400 Days ( ChanBaek ).

ลำดับตอนที่ #4 : (Episode Three) 321 Days Ago.

Episode  Three

321 Days Ago.

ชานยอลนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นในมือของเขาถือปากกาด้ามหนึ่ง บนโต้ะตัวเล็กมีกระดาษที่ถูกขยำเป็นก้อนเกลื่อนกลาดอยู่เต็มโต้ะ ..ชานยอลกำลังนั่งแต่งเพลงซึ่งเขามักจะทำเป็นประจำหลังจากเขาว่างงานที่บาร์ ร่างสูงคอยแอบมองคนตัวเล็กที่มักจะเดินผ่านห้องนั่งเล่นของเขาไปมา หลังจากที่ชานยอลรู้แล้วว่าคนที่ตามเขามานั้นคือ คนตัวเล็กที่เขาเห็นเมื่อเดือนก่อน เขาก็ทำตัวเป็นปกติเหมือนทุกวันที่ผ่านมา เขาแกล้งทำเป็นไม่เห็น แกล้งทำเป็นไม่รู้  จากแรกๆที่ชานยอลอาจจะกลัวคนตัวเล็กที่เป็นเพียงแค่วิญญาณ แต่ทุกวันนี้เขากลับเริ่มชินกับการที่เขาไปไหนมาไหนแล้วมีคนตัวเล็กตามเขาไปด้วยทุกที่แล้ว ..

ชานยอลเพิ่งสังเกตุว่าห้องพักของเขาตอนนี้สะอาดขึ้นและไม่รกเหมือนเมื่อก่อนที่เขาอยู่คนเดียว .. อาจจะเป็นเพราะ คนตัวเล็ก คอยทำความสะอาดให้เขาทุกๆวันละมั้งห้องของเขาถึงดูดีขึ้น ชานยอลขยำกระดาษที่อยู่ในมือของเขาเป็นก้อนๆอีกครั้งก่อนจะปากระดาษลงพื้นไป .. ร่างเล็กหยุดเดินและมองเข้ามาในห้องนั่งเล่นอย่าง งงๆคนตัวเล็กทำท่าจะเดินเข้ามาในห้องแต่เขาก็ต้องหยุดความคิดนั้นทันทีเมื่อเห็นว่าชานยอลกำลังจ้องมองมาที่เขาอยู่ .. ชานยอลเห็นเขาอย่างนั้นเหรอ ? ร่างเล็กถอยหลังกลับไปและเดินหายไปตรงโถงทางเดินทันที

ร่างสูงเหลือบมองนาฬิกาตรงห้องนอนอีกครั้งและเขาก็พบว่าตอนนี้เกือบจะเที่ยงคืนกว่าแล้ว .. เขามัวแต่นั่งแต่งเพลงจนลืมเวลาทำให้วันนี้เขาต้องนอนดึกอีกแล้ว ชานยอลเปิดประตูห้องนอนของเขาออกพร้อมกับเดินออกไป เมื่อตอนเย็นเขายังไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากขนมปังแผ่นเดียว เพราะเสียงท้องร้องประท้วงทำให้ชานยอลต้องออกมาหาอะไรในห้องครัวกิน .. ร่างสูงแกะห่อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสองห่อลงในถ้วยใบโตเขาใส่มันเข้าไปในไมโครเวฟก่อนจะกดตั้งเวลา .. ตอนนี้เขาก็แค่รอเท่านั้น

ชานยอลเดินกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นอีกครั้งเพราะเขาดันลืมโน้ตเพลงที่ใช้ซ้อมในวันที่เขามีคิวต้องไปร้องเพลงที่บาร์ .. ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องอย่างเงียบๆเขาเห็นคนตัวเล็กที่กำลังนอนขดตัวอยู่บนโซฟา ร่างเล็กกอดตัวเองราวกับว่าอากาศตอนนี้มันหนาว .. ใช่อากาศตอนนี้ค่อนข้างที่จะเย็น แต่ว่าวิญญาณหนาวเป็นด้วยเหรอ ? ชานยอลคิดแบบนั้นพร้อมกับยิ้มออกมา เขาเดินตรงเขาไปหยิบโน้ตเพลงบนโต้ะเบาๆเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กรู้ตัว .. หลังจากที่ชานยอลได้โน้ตเพลงแล้วเขาเดินเข้าไปตรงโซฟาตัวยาวที่มีคนตัวเล็กนอนหลับอยู่ ..

ชานยอลเผลอนั่งมองใบหน้าของคนตัวเล็กอย่างลืมตัว เขายิ้มออกมาทั้งๆที่นั่งจ้องใบหน้าของร่างเล็กและเขาก็คิดว่า คนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าเขาน่ารักเกินไปแล้ว

 ตื้ด  ตื้ด  ตื้ด ..

เสียงเตือนของไมโครเวฟดังขึ้นมาทำให้คนตัวเล็กนอนอยู่บนโซฟาลืมตาขึ้นมาสบตากับชานยอลอย่างไม่ทันตั้งตัว !

‘ เฮ้ยยยยยยยยย !! ’ ชานยอลสะดุ้งตกใจทันทีที่คนตัวเล็กลืมตาขึ้นมามองหน้าเขา

‘ เฮ้ยยยยยยยยยยย ’ คนตัวเล็กก็ไม่ต่างกันเขารีบยันตัวขึ้นมานั่งทันทีที่เห็นชานยอล

ทั้งสองคนไม่พูดอะไรออกมาได้แต่มองหน้ากันอยู่อย่างนั้น .. ชานยอลยิ้มแห้งๆให้กับร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้าของเขา

‘ หวัดดี .. ’ ชานยอลส่งเสียงทักทายออกมาพร้อมกับยกมือน้อยๆ

‘ .. ’

‘ อ่า .. ฮ่ะๆๆๆ ’ ร่างสูงไม่มีอะไรจะพูดออกไปนอกจากเสียงหัวเราะเท่านั้น .. จะว่ากลัวเขาก็กลัวที่คนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าเขานี้รู้ตัวแล้วว่าเขาน่ะมองสามารถมองเห็นร่างเล็กนี้ได้

‘ คุณ .. เห็นผมด้วยเหรอ ? ’ คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับชานยอลถามออกมาพร้อมกับชี้ไปที่ใบหน้าของตัวเอง

‘ .. แน่นอนว่าเห็น .. เห็นมานานแล้วด้วย ’ ชานยอลจงใจพูดประโยคสุดท้ายให้เบาเพื่อที่จะไม่ให้คนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าของเขาได้ยิน

‘ .. ผมจะทำยังไงดี .. คุณเห็นผมแล้ว .. คุณ คุณจะพาคนมาไล่ผมออกไปไหมครับ ? คุณจะกลัวผมหรือเปล่า ? .. ’ ร่างเล็กก้มหน้าลงพร้อมกับบ่นเสียงเบาอยู่คนเดียว .. เขากลัว .. กลัวว่าชายผู้เป็นเจ้าของห้องจะกลัวเขาและอาจจะพาคนมาไล่เขาออกไปจากชีวิตของชานยอลก็ได้

ชานยอลที่อยู่ๆก็ลุกขึ้นยืนทำให้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงโซฟาสะดุ้งทันที .. ร่างเล็กเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาอ้อนวอนเหมือนกับจะบอกร่างสูงว่า อย่าพาใครมาไล่ผมไปเลยนะ เขาไม่อยากโดนไล่ออกไป ..

ร่างสูงหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะเดินตรงเข้าไปยีผมของร่างเล็กที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขา .. แต่แล้วมือของชานยอลที่กำลังจะวางลงบนหัวของร่างเล็กนั้นก็ทะลุตัวของคนตรงหน้าเขาลงไป  คนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นแค่วิญญาณไม่สามารถสัมผัสได้ .. ชานยอลลืมไปซะสนิท

‘ เอ่อ .. นายอยากอยู่ที่นี่ก็อยู่สิฉันไม่ได้ว่าอะไร ’ ชานยอลเดินถอยหลังกลับไปนั่งตรงโซฟาที่อยู่ตรงข้ามกับร่างเล็ก

‘ คุณไม่กลัวผมเหรอครับ ? ผมเป็น วิญญาณนะ ’

‘ นายไม่ได้ทำอะไรฉันสักหน่อย .. ฉันจะกลัวนายทำไม ? อย่างนายมีอะไรหน้ากลัวด้วยเหรอ ? หืม ’ ร่างสูงถามพร้อมกับจ้องไปที่หน้าของคนตัวเล็ก .. ทำเอาร่างเล็กที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเขารีบหลบตาชานยอลทันที

‘ ก็ผมเป็น วิญญาณ ..คุณอาจจะกลัวผมแล้วพาใครมาไล่ผมออกไปจากที่นี่ก็ได้ ’ ร่างเล็กบอกเสียงเบาพร้อมกับก้มหน้าลง

‘ ฮ่ะๆ .. อย่าคิดมากเลยน่า ฉันไม่ได้กลัวนายถึงขนาดให้ใครมาไล่นายออกไปหรอก ’

‘ แล้วอีกอย่างพอมีนายมาอยู่ด้วยห้องฉันก็สะอาดขึ้นเยอะเลย .. ’ ชานยอลเดินหยิบแผ่นกระดาษโน้ตเพลงขึ้นมาก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องครัว

‘ ผมชื่อแบคฮยอนนะ ! บยอนแบคฮยอน ’

ร่างเล็กลุกขึ้นพร้อมกับตะโกนบอกชื่อให้กับชานยอล .. ร่างสูงหันหน้ากลับมามองแบคฮยอนเขายิ้มออกมาให้แบคฮยอนน้อยๆ ..

‘ ชานยอล .. ปาร์คชานยอล ’

ชานยอลบอกเท่านั้นก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัว ..

            แบคฮยอนเดินตามชานยอลเข้าไปในครัวหลังจากที่เขาเข้าไปได้สักพัก .. คนตัวเล็กแอบมองร่างสูงอยู่ตรงประตูทางเข้าห้องครัว .. แบคฮยอนไม่กล้าเข้าไปหาชานยอลเพราะเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับชานยอลดี ถ้าหากเป็นแต่ก่อนตอนที่ชานยอลยังมองไม่เห็นเขาเขาคงสามารถเดินเข้าไปหาชานยอลได้ง่ายๆและนั่งมองชานยอลแต่งเพลงได้อีกด้วย แต่ตอนนี้แบคฮยอนไม่กล้าแม้แต่จะเดินผ่านชานยอล

‘ อยากเข้ามาก็เข้ามาสิครับคุณบยอน ’ ร่างสูงหันหน้ามามองแบคฮยอนที่ยืนเกาะประตูห้องครัวอยู่ .. ร่างเล็กสะดุ้งน้อยๆก่อนจะเดินเข้ามาในห้องครัวตามที่ชานยอลบอก

‘ เรียกผมแบคฮยอนเถอะครับ .. ’ แบคฮยอนบอกพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้

 ร่างเล็กนั่งมองชานยอลเขียนเพลงอยู่สักพักก่อนจะหยิบถ้วยที่ชานยอลกินเสร็จแล้วไปล้าง .. เขารู้ว่าชานยอลคงไม่ล้างถ้วยนี้เองแน่ๆ ถ้าชานยอลจะล้างก็คงจะเป็นอีกสองสามสัปดาห์  ชานยอลเงยหน้าขึ้นมามองคนตัวเล็กที่เดินหยิบถ้วยของเขาไปล้าง ร่างสูงยิ้มออกมาน้อยๆพร้อมกับก้มหน้าลงเขียนเพลงของเขาต่อ

ตอนนี้ร่างเล็กของแบคฮยอนฟุบหน้าหลับไปกับโต้ะซะแล้ว .. เวลาปาไปเกือบจะตีสามชานยอลยังเขียนเพลงของเขาไม่ได้เลย ร่างสูงถอนหายใจออกมาแรงๆเขาตัดสินใจหยุดเขียนเพลงและเขาจะนอนแล้วสำหรับวันนี้ ชานยอลหันหน้าไปมองคนตัวเล็กที่นอนฟุบหน้าอยู่เขาทำท่าจะเอื้อมมือไปจับแขนแบคฮยอนแต่แล้วเขาก็ต้องหยุดชะงักไป .. เขาไม่สามารถโดนตัวของแบคฮยอนได้นี่ ชานยอลคิดได้อย่างนั้นเขาเลยปลุกแบคฮยอนด้วยวิธีอื่นแทน

‘ แบคฮยอน .. แบคฮยอน ’ ชานยอลเท้าคางลงกับโต้ะพร้อมกับเรียกชื่อคนตัวเล็กที่นอนฟุบหน้าลงไปกับโต้ะอยู่

ร่างสูงจ้องมองหน้าของแบคฮยอนตาไม่กระพริบ แบคฮยอนน่ารักมากๆในความคิดของเขาดวงตากลมๆที่เคยใช้อ้อนเขา ปากเล็กๆ และแก้มยุ้ยๆของแบคฮยอนทำให้หัวใจของชานยอลเต้นผิดจังหวะได้ไม่ยาก .. ชานยอลยังคงเรียกชื่อแบคฮยอนอยู่อย่างนั้น เขาอยากรู้ว่าคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าเขาจะตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ ..

‘ แบคฮยอนนี่ .. คุณบยอน .. แบคฮยอน .. บยอนแบคฮยอน .. ’

และแล้วชานยอลก็ทำสำเร็จคนตัวเล็กตรงหน้าเขาลืมตาขึ้นมามองเขาอย่าง งงๆก่อนจะยิ้มแหยๆให้

‘ ครับ ? ’

‘ ฉันจะไปนอนแล้ว  ’

‘ อ๋า .. แล้วคุณแต่งเพลงเสร็จแล้วใช่ไหมครับ ? ’ ร่างเล็กบอกพร้อมกับลุกขึ้น

‘ ยังไม่เสร็จ .. ’

 ชานยอลบอกพร้อมกับหาววอดๆทำเอาร่างเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอดที่จะหัวเราะเขาไม่ได้ ร่างสูงหรี่ตามองคนตัวเล็กก่อนจะโบกมือให้และเดินออกไปยังห้องนอนของตัวเอง ทิ้งให้แบคฮยอนยืนมองเขาอยู่คนเดียว ..

แบคฮยอนเดินกลับไปที่โซฟาตัวยาวตรงห้องนั่งเล่น ที่ๆเขานอนมาได้เดือนกว่า แบคฮยอนนอนไม่หลับเขามองออกไปยังหน้าต่างของห้องที่มีแสงไฟส่องเข้ามา หน้าต่างของห้องชานยอลกว้างพอที่สามารถทำให้เขามองออกไปแล้วเห็นดาวที่อยู่บนท้องฟ้า .. ในขณะที่ดวงตาของร่างเล็กกำลังจะปิดประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออกมาพร้อมกับชานยอลที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงไม่เป็นทรง

‘ เอ่อคือ .. เตียงฉันมันกว้าง .. นายจะมานอนกับฉันก็ได้นะ ’

ทันทีที่คนตัวสูงบอกแบคฮยอนก็ยันตัวเองขึ้นมานั่งตรงพร้อมกับมองไปที่ชานยอลที่ยืนใช้มือเท้าประตูและมองมาที่เขาอยู่

‘ ไม่เป็นไรหรอกครับ .. ผมชอบนอนที่ตรงนี้ ’ คนตัวเล็กบอกพร้อมกับส่งยิ้มน่ารักๆให้กับชานยอล

ร่างสูงหลบสายตาของแบคฮยอนพร้อมกับมองไปอีกทางทันที ชานยอลเกาท้ายทอยเบาๆก่อนจะพยักหน้าให้แบคฮยอนและเดินเข้าห้องนอนของเขาไป .. ชานยอลเดินเข้าไปในห้องแต่เขาดันลืมปิดประตูห้องนอน .. แบคฮยอนมองคนตัวสูงอย่างขำๆก่อนจะเดินเข้าไปปิดประตูห้องนอนให้

ชานยอลตื่นมาอีกครั้งก็บ่ายสองโมงกว่าแล้วเย็นนี้เขามีงานที่ต้องไปทำที่บาร์ วันนี้เขาต้องขึ้นไปร้องเพลง .. ร่างสูงลุกเดินออกมาจากเตียงอย่างงัวเงีย ชานยอลเดินไปอาบน้ำในห้องน้ำอยู่นานกว่าจะเดินออกมาจากห้องน้ำได้

ร่างเล็กของแบคฮยอนกำลังเดินถือถุงขยะออกไปทิ้งข้างนอกก็ถูกมือของชานยอลดึงถุงขยะทั้งหมดไปถือเองซะก่อน

‘ วันหลังไม่ต้องเอาขยะพวกนี้ไปทิ้งเองนะ ฉันจะเอาไปทิ้งเอง ’

‘ ไม่เป็นไรครับ .. แค่นี้เอง ’

‘ แค่นี้ของนายนี่มันเยอะมากสำหรับฉันนะรู้ไหม ? ไม่รู้ล่ะ วันหลังไม่ต้องเอาไปทิ้งเองแล้วฉันจะเอาขยะพวกนี้ไปทิ้งเอง ’ ชานยอลบอกพร้อมกับถือถุงขยะใบใหญ่สองใบในมือออกไปทิ้งตรงจุดทิ้งขยะข้างนอกห้องพักของเขา

แบคฮยอนเดินเกาหัวกลับเข้ามาในห้องร่างเล็กทรุดนั่งลงบนโซฟาตัวยาวก่อนจะก้มไปหยิบเศษกระดาษที่ชานยอลใช้จดเพลงที่เขาแต่งขึ้นมาดู .. ตัวหนังสือที่หยักไปมาของชานยอลทำให้แบคฮยอนอ่านเนื้อเพลงที่เขาแต่งไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก คนตัวเล็กไล่เก็บเศษกระดาษที่ถูกชานยอลขยำเป็นก้อนๆอยู่บนพื้นมากมายลงในถังขยะ ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่น

ชานยอลเดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งและพบว่าตอนนี้แบคฮยอนกำลังนอนอยู่บนโซฟา เขาไม่รู้ว่าแบคฮยอนหลับหรือว่าอะไรแต่เสียงหายใจที่ดังเข้าออกสม่ำเสมอทำให้ชานยอลคิดว่าคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าของเขาอาจจะหลับไปแล้ว .. ร่างสูงเดินเข้าไปหยิบกระดาษช็อตโน้ตมาและเขียนอะไรบางอย่างลงไปเขาแปะกระดาษนั่นไว้บนโต้ะเพื่อให้คนตัวเล็กที่นอนหลับอยู่เห็นได้ชัด .. ชานยอลเดินเข้าไปหยิบถึงกระเป๋ากีต้าร์ของเขาก่อนจะเดินออกจากห้องพักของเขาไป

แบคฮยอนสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้งเขาก็พบว่าตอนนี้ท้องฟ้ามืดลงอย่างเห็นได้ชัด .. ร่างเล็กรีบลุกขึ้นทันทีแต่แล้วสายตาของเขาก็หันไปเห็นกระดาษโน้ตสีแสบตาที่แปะอยู่บนโต้ะ มือเล็กเอื้อมไปหยิบกระดาษโน้ะขึ้นมาอ่าน

ฉันไปทำงานที่บาร์ .. อาจจะกลับดึกๆ

                                                ชานยอล

ร่างเล็กแปะกระดาษติดไว้ที่เดิมก่อนจะเดินตรงไปยังประตูห้องพักและเปิดออก .. แบคฮยอนอยากเห็นชานยอลร้องเพลงมานานแล้วเขาเคยตามชานยอลไปที่บาร์สองสามครั้งแต่เขาก็ต้องกลับมาก่อนทุกครั้งเพราะชานยอลไม่ยอมร้องเพลงสักทีเอาแต่ดีดกีต้าร์ วันนี้แบคฮยอนจะอยู่รอจนชานยอลร้องเพลงให้ได้ 

ขาเล็กทั้งสองข้างก้าวเดินไปยังบาร์ที่ชานยอลทำงานอยู่อย่างรวดเร็ว แบคฮยอนเดินเข้าไปในบาร์ได้ง่ายๆ บาร์เทนเดอร์ยิ้มให้แบคฮยอนน้อยๆคนตัวเล็กยิ้มแห้งๆให้เขากลับ .. แบคฮยอนมาที่นี่สองสามครั้งยังไงก็ยังไม่ชินกับรอยยิ้มแปลกๆของบาร์เทนเดอร์คนนั้นสักที คนตัวเล็กรีบแทรกตัวเข้าไปข้างในเพื่อหาโต้ะว่างนั่งอย่างรวดเร็ว .. ตาคู่เล็กหันไปเห็นโต้ะว่างอยู่ตรงมุมเกือบในสุดของบาร์ ตรงนี้ถึงจะเห็นชานยอลไม่ค่อยชัดแต่แบคฮยอนก็ต้องนั่งตรงนี้อย่างช่วยไม่ได้ .. ก็มันไม่มีโต้ะว่างแล้วนี่นา .. คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะหย่อยก้นนั่งลงบนเก้าอี้

‘ ตรงนี้ว่างไหมครับ ? ’ อยู่ๆก็มีเสียงของผู้ชายทักขึ้นมา .. ทำให้คนตัวเล็กต้องหันหน้าไปหาต้นเสียงอย่างช่วยไม่ได้

‘ เอ่อ .. ครับ ’ แบคฮยอนหันหน้ากลับไปตอบเบาๆก่อนจะหันกลับมาสนใจที่เวทีของบาร์ต่อ

ชายหนุ่มร่างบางที่นั่งอยู่ตรงข้ามคนตัวเล็กท่าทางจะดื่มหนักจนเขาสามารถเล่าเรื่องส่วนตัว เรื่องครอบครัว ชีวิตคู่ และปัญหาต่างๆของเขาให้แบคฮยอนฟังได้ง่ายๆ คนตัวเล็กได้แต่พูดปลอบใจชายที่นอนฟุบอยู่ตรงข้ามเขาอย่างช่วยอะไรไม่ได้ ..

‘ คุณ .. เป็นวิญญาณเหรอ ? ’ ชายหนุ่มที่นั่งตรงข้ามกับแบคฮยอนเงยหน้าขึ้นมาถาม

‘ ฮ่ะๆ .. ถ้าผมเป็นวิญญาณคุณจะมองเห็นผมได้ยังไงละครับ คุณดื่มหนักมากเกินไปแล้วนะครับ พอเถอะ ’ คนตัวเล็กว่าพร้อมกับหยิบแก้วเหล้าในมือของชายร่างบางออก

‘ ฉัน .. ฉัน .. ฮึก ’ ชายร่างบางเพ่งมองมาที่ใบหน้าของแบคฮยอนอยู่นานสองนานก่อนจะหยิบเสื้อคลุมของเขาและเดินออกจากบาร์ไปทิ้งให้คนตัวเล็กนั่งใจหายใจคว่ำอยู่อย่างนั้น .. คนๆนั้นเขาเป็นอะไรกันนะ .. คนตัวเล็กได้แต่เกาหัวอย่างไม่เข้าใจก่อนจะหันไปมองบนเวทีที่ตอนนี้ชานยอลกำลังเดินขึ้นไปแล้ว

ชานยอลตอนนี้เขากำลังยืนอยู่บนเวทีเล็กๆของบาร์ .. ร่างสูงกล่าวทักทายผู้คนก่อนที่จะเริ่มเล่นกีต้าร์โดยที่มีคยองซูนั่งร้องเพลงอยู่ไม่ห่างจากเขานัก .. เพลงถูกร้องขึ้นมาเรื่อยๆอาจจะมีพักเบรกบ้างแต่ชานยอลกับคยองซูก็ต้องขึ้นไปร้องเพลงอีก

ชานยอลและคยองซูขึ้นไปร้องเพลงสุดท้ายของวันนี้ ..คนตัวเล็กมองไปยังคนสองคนที่ยืนอยู่บนเวทีอย่างใจจดใจจ่อ แบคฮยอนภาวณาในใจว่าชานยอลอาจจะร้องเพลง .. แต่ดูเหมือนว่าแบคฮยอนจะต้องผิดหวังอีกครั้งเพราะว่า ..

ชานยอลไม่ได้ร้องเพลงเขายังคงทำหน้าที่ดีดกีต้าร์เหมือนทุกๆครั้ง คนตัวเล็กหน้ามุ่ยลงทันทีพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ

ร่างสูงที่กำลังดีดโน้ตกีต้าร์ตัวสุดท้ายเพื่อเป็นการจบเพลงสายตาของเขาก็ดันมองเห็นคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงมุมด้านในสุดของบาร์เสียก่อน แบคฮยอนกำลังนั่งเอาคางเท้าโต้ะและมองมาที่เขาอยู่  ชานยอลดีดโน้ตกีต้าร์ตัวสุดท้ายลงเพื่อเป็นการจบเพลง .. ร่างสูงรีบเดินไปหลังเวทีก่อนจะเดินออกมาหาแบคฮยอนที่นั่งอยู่โต้ะในสุดของบาร์ทันที

‘ นายมาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย ? ’ ชานยอลนั่งลงข้างๆคนตัวเล็กพร้อมกับถามออกมาทันที

‘ ผมเคยตามคุณมาที่นี่ตั้งสองสามครั้งแล้วละครับ ’

‘ อ่า .. เหรอ ? แล้วนี่นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ทำไมไม่บอกฉันก่อนละว่าจะมา ’

‘ ก็คุณไม่ได้อยู่ให้ผมบอกนี่นา .. ผมตื่นมาก็ไม่เจอคุณแล้ว มีแต่กระดาษโน้ตแปะไว้ .. ’ คนตัวเล็กบอกพลางทำปากยื่นน้อยๆ

ชานยอลอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปยีผมคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆเขา .. ร่างสูงวางมือลงไปบนผมนุ่มนิ่มของแบคฮยอนและยีมันเบาๆ ชานยอลตาโตทันทีเมื่ออยู่ดีๆเขาก็ถูกตัวของแบคฮยอนได้ คนตัวเล็กมองหน้าเขาอย่างงงๆก่อนจะเอื้อมมือไปจับผมของตัวเอง ทำไมครั้งนี้ชานยอลสัมผัสตัวของเขาได้ละ .. ทั้งคู่มองหน้ากันไปมาอย่างไม่เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้

ขายาวกำลังเดินนำคนตัวเล็กกลับไปยังห้องพักของเขา แบคฮยอนที่อยู่ด้านหลังของชานยอลเขากำลังเดินตามเงาของร่างสูงอย่างสนุกสนาน ทำให้คนตัวสูงต้องยิ้มออกมาเมื่อเห็นการกระทำของแบคฮยอน

‘ แบคฮยอน ’

‘ ครับ ? ’

‘ ทำไมฉันถึงถูกตัวของนายได้แล้วละ .. ’

ร่างสูงหยุดเดินและหันหน้ามาหาแบคฮยอนที่เดินตามหลังเขามาอยู่ .. คนตัวเล็กหยุดเดินก่อนจะเงยหน้ามองหน้าชานยอลช้าๆ

‘ เพราะตอนนั้นผมคิดว่าผมยังมีชีวิตอยู่ .. ผมลืมไปเลยว่าตัวเองเป็นแค่วิญญาณ ’

คนตัวเล็กบอกพร้อมกับยิ้มแห้งๆให้กับชานยอล ..

:)  Shalunla