` Fic 400 Days ( ChanBaek ).

ลำดับตอนที่ #11 : (Episode Nine) 159 Days Ago.

Episode  Nine

159 Days Ago.

คริสนั่งมองนาฬิกาที่กำลังเดินถอยหลังอย่างช้าๆ เขาชูนาฬิกาขึ้นไปบนฟ้าก่อนจะเก็บมันใส่ไว้ในเสื้อโค้ทของเขาตามเดิม ..

ร่างสูงเดินกลับไปตามทางที่เขาเดินขึ้นมา .. อากาศบนภูเขาในป่ายังไงมันก็ดีกว่าอากาศของสวนสาธารณะในเมืองอยู่แล้ว .. คริสเดินผ่านผู้คนไปมาอย่างที่เขาเคยทำ ผู้คนไม่สามารถมองเห็นเขาได้ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่สำหรับครั้งนี้ ..

‘ พี่ชายฮะ .. พี่ชายทำไมตัวโตจัง? ’ เด็กน้อยเดินเข้ามาหาคริสพร้อมกับเงยหน้ามองเขาอย่างสงสัย

ร่างสูงชะงักไปเขายืนอึ้งอยู่นานก่อนจะยิ้มออกมาให้เด็กน้อยตรงหน้าเขา .. มือหนาลูบลงไปบนผมของเล็กผู้ชายตัวเล็กๆเบาๆ คริสยิ้มให้เด็กน้อยอย่างอ่อนโยนและก่อนที่คริสจะได้ตอบอะไรเด็กชายตัวน้อยก็รีบวิ่งกลับไปหาแม่ของเขาเสียก่อน..

เวลาของนายก็เหลือไม่มากไม่ต่างจากแบคฮยอนหรอกนะ คริส..

ร่างเล็กที่ยืนมองคริสอยู่ห่างๆรีบเดินหายไปในความมืดทันทีที่คริสเริ่มจ้องมามองที่เขาอย่างสงสัย..

‘ คยองซู.. คิดถึงจังเลย ! ’ แบคฮยอนตะโกนออกมาทันทีที่เห็นคยองซูเดินเข้ามาในห้องพักของชานยอล .. คนตัวเล็กสองคนโผเข้ากอดกันเบาๆให้หายคิดถึงก่อนจะพากันเดินเข้าไปในห้องครัว

‘ เห็นแล้วหึงแปลกๆวะพี่ ..’ จงอินที่กำลังถอดร้องเท้าอยู่หน้าประตูห้องพูดติดตลกออกมา

‘ หึงบ้าบออะไรของแกวะไอ้จงอิน .. สองคนนี้เขาสนิทกันแบบเพื่อนเว้ย ’ ร่างสูงหลุดขำออกมาเบาๆพร้อมกับเอื้อมมือไปตบบ่าของชายผิวสีแทนที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับเขา

‘ ผมรู้น่า ’ จงอินบอกก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องครัวบ้าง ทิ้งให้ชานยอลนั่งหงอยอยู่ตรงห้องนั่งเล่นคนเดียว

เสียงโหวกเหวกโวยวายดังออกมาจากห้องครัวพร้อมกับร่างสูงผิวสีแทนเดินคอตกออกมา ทำให้ชานยอลรู้เลยว่าจงอินต้องทำอะไรไม่ถูกใจคยองซูแน่ๆเลยถูกไล่ออกมาแบบนี้ . . จงอินนั่งทรุดลงบนโซฟาข้างๆชานยอล เขานั่งทำหน้างอไม่ยอมพูดอะไรออกมาทำให้ร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปดันหัวจงอินแรงๆ

‘ เป็นอะไร ? ทำอะไรให้คยองซูโกรธวะ ’ ชานยอลถามออกมาเสียงเบา

‘ นิดหน่อยวะพี่.. ผมแค่ตีไข่ลงไปทั้งเปลือก..แค่นี่เอง ’

‘ แค่นี้กับผีอะไรเล่า ฉันว่าแกนั่งอยู่ข้างนอกเฉยๆเถอะ ’ ร่างสูงบอกพร้อมกับก้มหน้าลงไปแกะโน้ตเพลงต่อ

จงอินนั่งอยู่นิ่งๆได้ไม่นานเขาลุกขึ้นเดินไปมารอบห้องนั่งเล่นอย่างคนขี้สงสัย ชายผิวสีแทนค้นนู้นคนนี่ที่อยู่ในห้องของชานยอลอย่างที่เคยทำ.. สายตาของจงอินดันมองเห็นกระดาษสีขาวแผ่นเล็กๆที่ถูกวางทับอยู่ข้างล่างหนังสือจำนวนหลายเล่ม เขาเอื้อมมือไปดึงกระดาษที่ถูกทับออกมาก่อนจะหยิบมันขึ้นมาอ่าน

ภายในกระดาษคือตัวหนังสือที่เขาไม่คุ้นตาไม่ไม่ใช่ตัวหนังสือของชานยอลแน่นอนเพราะเขาเคยเห็นตัวหนังสือของชานยอลมาก่อนแล้ว .. ชายผิวแทนคิดได้ทันทีว่าต้องเป็นตัวหนังสือของแบคฮยอนแน่ๆ เขาไล่อ่านข้อความในกระดาษอย่างช้าๆข้อความข้างในดูไม่เหมือนการเขียนข้อความถึง แต่ดูเป็นเหมือนเนื้อเพลงที่ถูกแต่งขึ้นเองมากกว่า จงอินได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นทำให้เขาต้องวางกระดาษใบนี้ไว้ใต้หนังสือตามเดิมและแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไร

‘ ไปกินข้าวได้แล้วจงอินอา.. ’ คนตัวเล็กออกมาเรียกคนรักของเขาให้เข้าไปกินอาหารเย็นด้วยกัน

‘ อ่า .. อ้อโอเคครับ ’ จงอินเกาท้ายทอยของเขาอย่างเนียนพร้อมกับเดินตามคยองซูเข้าไปในห้องครัวอย่างว่าง่าย

แบคฮยอนและชานยอลนั่งข้างกันส่วนจงอินนั่งลงข้างคยองซูอย่างปกติที่เขาเคยนั่ง ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งสี่คนจนแบคฮยอนต้องหาเรื่องมาเล่าให้ทุกคนฟังทำให้บรรยากาศตอนนี้ดูไม่น่าอึดอัดสำหรับพวกขาทั้งสี่คนมากเกินไป เสียงหัวเราะสังขึ้นเป็นครั้งคราวพร้อมทั้งเสียงโวยวายของทั้งสี่คนที่ผลัดกันโวยวายออกมาเมื่อรู้ว่าตัวเองจะต้องโดนเผาแน่ๆ

ทั้งสี่คนใช้เวลาช่วงอาหารเย็นด้วยกันอยู่นานกว่าปกติกว่าจะแยกย้ายกันออกไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อได้ .. ชานยอลและจงอินถูกไล่ให้ออกมาอยู่นอกห้องครัวเหมือนเดิมด้วยเหตุผลที่ว่าจงอินเอาแต่เล่นกับชานยอลจนเผลอทำแก้วน้ำตกแตก ทำให้คยองซูไล่ตะเพิดพวกเขาทั้งสองคนออกมานั่งเงียบๆอยู่ข้างนอกอย่างคนหมดอะไรตายอยาก

‘ พี่นั่นแหละทำไมไม่รู้จักรับแก้วให้มันดีๆวะ ’ จงอินที่นั่งอยู่ข้างๆชานยอลเริ่มบ่นออกมา

‘ ก็ใครให้แกเริ่มเล่นก่อนวะ’ ชานยอลบอกพร้อมกับเตะขาจงอินไปทีหนึ่ง

‘ ก็พี่นั่นแหละเล่นตามผมทำไม ’ ชายผิวสีแทนว่าพร้อมกับเตะร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆของเขาคืน

‘ ก็แกชวนฉันเล่นนี่หว่า ’ ชานยอลเถียงอย่างไม่ยอมแพ้พร้อมกับเตะจงอินคืนไปอีกสองสามครั้ง

กลายเป็นว่าตอนนี้ชานยอลกับจงอินผลัดกันเตะขากันไปมาคนละครั้งอย่างไม่มีใครยอมใคร ทำให้แบคฮยอนที่ยืนดูพวกเขาทั้งสองคนทะเลาะกันมานานแล้วเดินเข้าไปห้ามพวกเขา

‘ ชานยอลครับหยุดเตะจง .. ! ’ คนตัวเล็กที่เดินเข้าไปห้ามทั้งสองคนใกล้ๆดันโดนหมัดลูกหลงของจงอินเข้าไปที่หน้าเต็มๆ ทำให้แบคฮยอนหยุดชะงักไปพร้อมกับชายร่างสูงทั้งสองคนด้วย

‘ เอ่อ .. พี่แบคฮยอน ’

‘ ไอ้จงอิน ! ’ ชานยอลทำท่าจะเข้าไปเขกหัวของจงอินแต่แล้วแบคฮยอนก็พูดเสียงดังออกมาหยุดการกระทำของเขาซะก่อน

‘ ชานยอลหยุด ! นั่งลงหายใจนิ่งๆ ’ คนตัวเล็กพูดทีละคำอย่างคนเก็บอารมณ์โกรธไว้ แบคฮยอนหันหน้าไปหาคยองซูพร้อมกับเบะปากน้อยๆอย่างเด็กกำลังจะร้องไห้.. แน่นอนแบคฮยอนร้องไห้โฮออกมาแล้ว

‘ ทั้งสองคนทำอะไรแบคฮยอนเนี่ย ’ คยองซูเดินเข้าไปกอดปลอบแบคฮยอนเบาๆก่อนจะดุชานยอลและจงอินที่นั่งก้มหน้าทำนึกผิดอยู่เงียบๆ

คยองซูนั่งปลอบแบคฮยอนให้หยุดร้องไห้อยู่ตั้งนานสองนานกว่าจะหยุดร้อง แบคฮยอนดันโดนหมัดของจงอินไปเต็มแรงซะขนาดนั้นไม่เจ็บจนร้องไห้ก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว .. จงอินเอาแต่ขอโทษแบคฮยอนอยู่พักใหญ่ทั้งๆที่แบคฮยอนบอกว่าเขาไม่ได้โกรธแต่จงอินก็ยังคงขอโทษแบคฮยอนอยู่อย่างนั้นจนคยองซูต้องลากจงอินกลับบ้านไปก่อน ไม่งั้นจงอินได้ตื้อแบคฮยอนจนคนตัวเล็กไม่ได้ทำอะไรแน่ๆ

ตอนนี้ก็เหลือแค่ชานยอลกับแบคฮยอนเท่านั้นที่นั่งอยู่ในห้องนี้ ร่างสูงแอบมองแบคฮยอนที่นั่งทำหน้าเหมือนคนจะหลับเป็นครั้งคราว .. ในห้องไม่มีใครพูดอะไรมีแต่ความเงียบที่กดดันคนทำผิดอย่างชานยอลให้นั่งเครียดอยู่คนเดียว ต่างจากแบคฮยอนที่นั่งหาวจนจะหลับได้อยู่แล้ว

‘ แบคฮยอนนี่ เอ่อ.. เจ็บหรือเปล่า ?’ ชานยอลเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กที่นั่งหาวอยู่ตรงโซฟาตรงข้ามเขาช้าๆ

‘ หายเจ็บแล้วละครับชานยอล ’ คนตัวเล็กตอบพร้อมกับหาวออกมา

‘ แบคฮยอนนี่ง่วงแล้วเหรอ ? ’

‘ ก็นิดหน่อยนะครับ .. แต่ผมอยู่คุยเป็นเพื่อนชานยอลได้นะครับ ’

‘ ไม่เป็นไรหรอกน่าแบคฮยอน วันนี้ฉันจะไม่แต่งเพลงหนึ่งวัน ’ ร่างสูงว่าพร้อมกับเอื้อมมือไปจับข้อมือของคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนโซฟาให้ลุกเดินตามเขาเข้ามาให้ห้องนอน

‘ ชานยอลลี่.. ’

‘ หืม? เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ ? ’ ร่างสูงหันมาหาแบคฮยอนที่เดินตามเขามาอย่าง งงๆ

‘ ผมบอกว่าชานยอล..’ คนตัวเล็กก้มหน้าตอบเบาๆด้วยความเขิน .. ปกติแบคฮยอนเอาแต่เรียกแค่ชานยอล หรือไม่ก็ คุณ ไม่เคยจะได้ยินแบคฮยอนเรียกชานยอลว่าชานยอลลี่เลย เพิ่งได้ยินครั้งนี้ครั้งแรก..

‘ ฉันว่ามันมีคำต่อท้ายคำว่ายอลนะ ’ ชานยอลเอียงคอถามคนตัวเล็กที่ยืนก้มหน้าหนีเขาอย่างผู้ใหญ่จับผิดเด็กตัวเล็กๆที่กำลังโกหกอยู่

‘ ยอลลี่..’

‘ หืม ? ไม่เห็นจะได้ยินเลย ’ ชานยอลขยับหน้าเข้าไปใกล้ๆแบคฮยอนพร้อมกับเอียงหูเข้าไปใกล้ๆแบคฮยอนอีก

‘ ยอลลี่ ’ คนตัวเล็กบอกเบาๆพร้อมกับรีบเดินหนีชานยอลเข้าไปในห้องนอนทันที

ร่างสูงยืนยิ้มแก้มแทบปริอยู่คนเดียวสักพัก ก่อนจะรีบตามแบคฮยอนเข้าไปในห้องนอน คนตัวเล็กนอนคลุมโปรงอยู่ในผ้าห่มเพื่อพยายามหลบหน้าชานยอล ร่างสูงแทรกตัวเข้าไปในที่นอนอย่างเงียบๆพร้อมกับแอบมองแบคฮยอนที่นอนหันหลังในเขาอยู่

‘ แบคฮยอนหลับหรือยัง ? ’ ร่างสูงถามออกมาทั้งๆที่เขารู้ว่าแบคฮยอนยังไม่หลับแน่นอน

‘ .. หลับแล้ว ’ เสียงอู้อี้ของคำตอบที่แบคฮยอนตอบเขามาทำให้ชานยอลอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ

‘ หลับแล้ว.. แล้วนี่เสียงใครตอบกัน ?  ’ ชานยอลแซวแบคฮยอนพร้อมกับหัวเราะเสียงดังออกมา

‘ ชานยอล.. ชอบแกล้งผม ’ คนตัวเล็กหันมามองค้อนก่อนจะต่อยเข้าไปที่แขนชานยอลเสียเต็มแรงหนึ่งที

‘ โอ้ย .. แบคฮยอนนี่ ’ ร่างสูงร้องโอดโอยออกมาเบาๆพร้อมกับลูบขาของเขาไปมา

‘ สมน้ำหน้าแล้วละครับชอบแกล้งคนอื่น ’

ชานยอลถอนหายใจพร้อมกับหัวเราะออกมาแห้งๆ ร่างสูงนอนมองแบคฮยอนที่เอาแต่มองเพดานห้องนอนอย่างเหม่อลอย ชานยอลเอาแต่จอ้งแบฮยอนอยู่แบบนั้นโดยที่เจ้าตัวไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย

‘ แบคฮยอน.. คิดอะไรอยู่ ? ’ ชานยอลถามออกมาเสียงเบาทำเอาคนตัวเล็กที่นอนเหม่ออยู่สะดุ้งแล้วหันกลับมามองหน้าเขาอย่าง งงๆ

‘ คิดอไรเรื่อยเปื่อยนะครับ ฮ่ะๆๆ ’ คนตัวเล็กบอกก่อนจะแกล้งทำเป็นหลับตาเหมือนกับว่าเขานอนหลับไปแล้ว

ผมแค่คิดว่าถ้าวันหนึ่งผมหายไป ชานยอลจะคิดถึงผมบ้างไหมนะ ?

ร่างสูงถอนหายใจออกมาเบาๆพร้อมกับดึงแบคฮยอนเข้ามาแนบตัวของเขาก่อนจะนอนกอดแบคฮยอนเหมือนอย่างที่เคยทำ .. แบคฮยอนแอบยิ้มออกมาน้อยๆพร้อมกับเอื้อมมือเล็กๆของเขามากุมมือของชานยอลไว้ ก่อนจะหลับไปในอ้อมกอดของชานยอล

เช้าวันหยุดที่แสนสดใสของชานยอลถูกปลุกด้วยเสียงเล็กๆของแบคฮยอนที่ตอนนี้ดูเหมือนจะเริ่มมีอารมณ์โมโหขึ้นมาเล็กๆแล้ว .. ก็แบคฮยอนเข้ามาปลุกชานยอลเป็นรอบที่สามแล้วชานยอลก็ยังไม่ยอมตื่นเสียที ทำให้แบคฮยอนเริ่มรู้สึกอยากจะกระโดดทับคนที่นอนขี้เกียจอยู่บนเตียงนี้เหลือเกิน

‘ นี่ชานยอลครับถ้าไม่ตื่นผมจะไม่เข้ามาปลุกชานยอลแล้วนะ ’ คนตัวเล็กที่พยายามเขย่าแขนชานยอลให้ตื่นเบาออกมาเบาๆพร้อมกับทำท่าจะลุกขึ้นยืน

‘ ฉันตื่นนานแล้วต่างหาก..’ ร่างสูงรีบคว้าข้อมือของแบคฮยอนไว้ก่อนจะออกแรงดึงคนตัวเล็กให้ล้มลงมานั่งอยู่บนเตียงกับเขา

‘ นี่ชานยอล ! ’ แบคฮยอนตีเข้าไปที่ไหล่กว้างของชานยอลทันทีที่เขาล้มลงมาอยู่บนตัวของชานยอลพอดี

‘ ครับว่าไง ’ ร่างสูงตอบแบคฮยอนอย่างกวนๆก่อนจะเอื้อมมือเข้าไปกอดคนตัวเล็กที่นอนทับอยู่บนตัวของเขาแน่น

แบคฮยอนพยายามขืนตัวออกจากอ้อมกอดของชานยอลอยู่นานสองนานแต่ก็ไม่เป็นผล ชานยอลตัวใหญ่กว่าแบคฮยอน แรงเยอะกว่า และที่สำคัญยิ่งแบคฮยอนดิ้นมากขึ้นเท่าไหร่ชานยอลก็ยิ่งกอดแบคฮยอนแน่นมากขึ้นเท่านั้น .. คนตัวเล็กเลยได้แต่นอนนิ่งๆอยู่บนตัวของชานยอลอย่างช่วยไม่ได้ ..

‘ ชานยอลครับ .. ปล่อยผมได้หรือยังอ่า .. ’ แบคฮยอนมองหน้าคนที่นอนกอดเขาอยู่อย่างอ้อนๆ

‘ นี่แบคฮยอนนี่ .. ฉันมีอะไรจะบอก ’ ชานยอลบอกพร้อมกับพยักหน้าเป็นการส่งสัญญาณให้แบคฮยอนขยับหน้าเข้าไปใกล้ๆเขาอีกด้วย

‘ อะไรเหรอครับชานยอล ? ’ คนตัวเล็กเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆชานยอลอย่างว่าง่าย

จังหวะที่แบคฮยอนกำลังเผลอ ร่างสูงเลยเลื่อนหน้าเข้าไปจุ้บที่ริมฝีปากเล็กของแบคฮยอนเบาๆก่อนจะผละออกมาอย่างรวดเร็ว คนตัวเล็กที่ดูเหมือนจะอึ้งอยู่กับเหตุการณ์เมื่อกี้ได้แต่นอนตัวแข็งทื่ออยู่บนตัวของชานยอล

ร่างสูงหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะลุกขึ้นจากที่นอนทิ้งให้คนตัวเล็กนั่งทำหน้างงและเอามือจับปากของตัวเองอยู่อย่างนั้น..

‘ มอนิ่งคิสไงแบคฮยอนนี่ ’ ชานยอลยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆแบคฮยอนพร้อมกับกระซิบบอกเสียงเบา

ชานยอลบอกแค่นั้นก่อนจะเดินยิ้มกว้างออกมาจากห้องนอนทิ้งให้แบคฮยอนนั่งทึ้งหัวตัวเองเล่นอย่างบ้าคลั่ง ปาร์คชานยอล คนเจ้าเล่ห์ !  แบคฮยอนได้แต่คิดแบบนั้นพร้อมกับนอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงนอน

ใช้เวลาอยู่นานกว่าแบคฮยอนจะออกมาจากห้องนอนได้ .. ทันทีที่เห็นชานยอลแบคฮยอนก็เข้าไปเตะหน้าแข้งของชานยอลทันที ทำเอาร่างสูงที่โดนเตะนั้นได้แต่กระโดดโหยงเหยงพ้อมกับร้องโวยวายเสียงดังออกมา .. คนตัวเล็กแลบลิ้นใส่ชานยอลก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องครัวเพื่อจะทำอาหารเช้าสำหรับชานยอลต่อ

‘ ชานยอลครับอาหารเช้าได้แล้วนะครับ ’ คนตัวเล็กตะโกนบอกพร้อมกับถอดผ้ากันเปื้อน แบคฮยอนแขวนผ้ากันเปื้อนของเขาไว้ที่เดิมก่อนจะเดินออกมาหาชานยอลที่ยืนเช็ดผมอยู่หน้าห้องน้ำ

‘ ครับผมๆ .. จะไปกินเดี๋ยวนี้เลยครับ ’ ชานยอลพยักหน้าตอบแบคฮยอนก่อนจะเดินเข้ามาในห้องครัวเพื่อทานอาหารเช้าที่แบคฮยอนทำให้เขาทุกวัน

แบคฮยอนลอบยิ้มออกมาน้อยเมื่อเห็นชานยอลกินอาหารเช้าจนหมดเหมือนอย่างทุกๆวัน .. ชานยอลไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนแอบมองเขากินข้าวอยู่.. ร่างสูงได้แต่ตั้งหน้าตั้งตากินอยู่อย่างนั้นเขาไม่รู้เลยว่าจะมีคนแอบมองเขาตอนกินข้าวอยู่ด้วย

‘ ฉันว่าฉันคงต้องกินข้าวผัดเบค่อนไปตลอดแน่ๆเลย .. ’

ชานยอลบอกพร้อมกับเดินเข้ามาหอมแก้มแบคฮยอนเบาๆ

...








Coming Soon 119 Days Ago

:)  Shalunla