แย่...
แย่ว่ะ...
แย่มาก...
.
.
.
.
"เลิกคลาสได้"
เสียงเอะอะโวยวายเริ่มดังขึ้นภายในห้องเรียน
เมื่อเหล่านักศึกษาเริ่มเก็บของและพากันทยอยออกไปจากห้องเรียน
แต่ร่างของคนที่นั่งตัวสั่นจิกมือเข้าหากันแน่น
กลับได้ยินเพียงเสียงหอบหายใจและจังหวะการเต้นระรัวในอก
"จองกุก มึงไม่สบายหรอ ไมหน้าแดงๆ วะ"
มืออุ่นๆ
ของคิมแทฮยองเพื่อนรักที่ทาบทับลงมาบนหน้าผากชื้นเหงื่ออย่างไม่ทันตั้งตัวทำเอาเจ้าของชื่อสะดุ้งโหยง
"อะ... เอ่อ กูไม่เป็นไร แค่ปวดหัวนิดหน่อยว่ะ"
จองกุกหัวเราะแห้งๆ พร้อมกับตอบออกไป
"งั้นรีบกลับคอนโดป่ะครับมึง เดี๋ยวพวกกูไปส่ง"
คิมนันจุนเลิกคิ้วน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยถาม
"ม.. ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูกลับเอง พวกมึงกลับไปก่อนเถอะ
กูไปล่ะ"
จองกุกเอ่ยอย่างตะกุกตะกักก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนและก้าวเท้าไวๆ
ออกจากห้องเรียนไปท่ามกลางสายตางุนงงของเพื่ิอนสนิท
ขืนออกไปตอนนี้ก็จ๊ะเอ๋กับพี่จีมินสิครับ...
ขอหนีก่อนดีกว่า T T
"เป็นไรของมันวะ..."
.
.
.
มือขาวดันบานประตูให้ปิดลงพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
หันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับเงาของตัวเองบนกระจกในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเล็กๆ
ของชมรมที่เขามักจะใช้เป็นที่หลบเรียนเป็นประจำ
พร้อมกับส่ายหัวอย่างจนใจแล้วทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างคนทำอะไรไม่ถูก
แต่กลับต้องสะดุ้งเฮือก...
"จองกุกกี้..."
ยังไม่ทันได้เอื้อมมือไปลูบเอวที่ออกอาการปวดจี๊ด
น้ำเสียงของคนที่ไม่อยากเจอที่สุดตอนนี้ก็ดังเข้าหู
ชิบหาย...
คิดว่าหลบที่นี่ปลอดภัยที่สุดแล้วนะ ยังตามมาเจออีกเหรอวะ
ใบหน้าขาวเนียนค่อยๆ
เงยขึ้นมองเจ้าของเงาที่บดบังแสงจากภายนอก
ริมฝีปากเผลอหวีดร้องอย่างตกใจก่อนจะโดนมือของอีกคนตามเข้ามาตะครุบไว้
พร้อมกับอีกมือที่ดันบานประตูให้ปิดลงตามเดิม
"จะร้องให้คนอื่นตกใจทำไมล่ะครับ..."
ร่างในอ้อมแขนดิ้นพล่านขัดขืนอย่างเอาเป็นเอาตายดังคาด
ปาร์คจีมินจึงยอมปล่อยให้อีกคนเป็นอิสระ
"พะ... พี่จีมิน... ข... เข้ามาทำไม"
"ก็จองกุกกี้ไม่ยอมล็อคประตู"
จีมินกระตุกยิ้มพร้อมกับเดินเข้าไปหาคนที่พยายามถอยหนี
แต่กลับทำอะไรไม่ได้เมื่อแผ่นหลังแนบชิดไปกับบานกระจกเสียแล้ว...
"ได้ยินว่าจองกุกกี้ไม่สบาย พี่ก็ต้องมาดูแลสิครับ..."
"กะ... ก็มันความผิดใครล่ะครับ"
"อ่าว... นี่จองกุกกี้จะบอกว่าเป็นความผิดของพี่จีมินนี่หรอครับ?"
รอยยิ้มที่หวานหยดของคนที่โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ทำเอาจองกุกถึงกับหน้าซีดเผือด
"กะ... ก็ยอมให้แกล้งทั้งคืนแล้วไงครับ ยังไม่พอใจอะไรอีก"
จีมินยืนกอดอกมองคนที่ทำหน้าบูดบึ้งเบะปากอย่างขัดใจแล้วปาร์คจีมินได้แต่กลั้นขำ
อยากจะเอื้อมมือไปลูบหัวแรงๆ
ให้สมกับความน่ารัก
แต่ตอนนี้มันยังไม่ใช่เวลา...
"ถ้าพี่บอกว่ายังไม่พอล่ะครับ..." มือที่เลื่อนจากเอวอีกคน
ค่อยๆ
ลูบไล้ไปวางแหมะอยู่บนสะโพกสวยที่คนถูกลวนลามได้แต่นั่งเกร็งเหงื่อตกอย่างน่ารังแก
"ส่วนของเมื่อคืนนั่นน่ะเป็นการลงโทษที่จองกุกกี้บอกว่าพี่สวย
ส่วนตอนนี้..."
มือข้างที่ว่างค่อยๆ ล้วงเข้าไปใต้สาปเสื้อของอีกคน...
ทำให้จองกุกเหงื่อแตกพลักมากกว่าเดิม
"มันเป็นการลงโทษคนบางคนที่ดันคิดจะหนีพี่น่ะสิครับ..."
จองกุกกี้ขอเวลาร้องไห้สามปีครับ T T
"ก... ก็ขอโทษแล้ว... ไง... ค... อื้อ!!"
ไอ้พี่จิมินนี่คนใจร้าย...
มือขาวพยายามดันอีกคนให้ออกห่างจากตัว
แต่ดูจะไม่เป็นผล
ยิ่งทำให้อีกคนสนุกกับการกลั่นแกล้งลูกกระต่ายน้อยในกำมือมากกว่าเดิม
มือของอีกคนที่วนเวียนอยู่บริเวณยอดอกที่สุดจะหวงแหนของเขาไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยสักนิด
"อะ... อื้อ!" เผลอส่งเสียงครางออกไปอย่างไม่ตั้งใจ
เป็นจังหวะเดียวกับที่คางเล็กถูกบีบบังคับให้เงยหน้าขึ้นรับรสจูบจาบจ้วงรุนแรง
ร่างขาวจัดพยายามดิ้นรนขัดขืนมือที่ปะป่ายตามร่างกาย
ริมฝีปากอิ่มและเรียวลิ้นถูกดูดดึงรุนแรงจากรสจูบที่ราวกับสูบวิญญาณ
เพราะไม่มีที่ให้ถอยหนีแล้ว
จองกุกจึงทำได้แค่หลับตาปี๋ ยอมให้เจ้าของอ้อมกอดอุ่นรังแกอย่างเอาแต่ใจ
"ฮ... แฮ่ก"
ริมฝีปากแดงช้ำถูกปล่อยให้เป็นอิสระพร้อมกับเจ้าของมันที่สูดลมหายใจแรงๆ
จนแทบสำลัก
แต่คนเอาแต่ใจก็ยังไม่ยอมหยุด
กลับเลื่ิอนไปโลมเลียใบหูอีกคนเรียกอาการสะดุ้งเฮือกจากคนในอ้อมแขนทันที
"อยากให้พี่ช่วยไหมครับ...?"
เพราะว่าเริ่มหมดแรงจะต่อต้าน
ร่างขาวสั่นระริกที่แทบจะยืนไม่ไหวจึงได้ทรุดตัวลงในอ้อมแขนอีกคนอย่างจำยอม
"พี่จีมิน... คนหื่นกาม.."
ใบหน้าหวานที่รื้นไปด้วยสีแดงจัดนั้นปาร์คจีมินไม่แน่ใจนักว่าน้องจองกุกกี้ของเขากำลังเขินหรือโกรธ...
"ขอบคุณที่ชมครับ"
เอ่ยประโยคตอบรับหน้าด้านๆ
พร้อมกับริมฝีปากที่ตามลงมาทาบทับอย่างเอาแต่ใจอีกครั้ง...
.
.
.
ภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่สว่างจ้า
ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงบจนได้ยินเสียงลมหายใจหอบถี่และเสียงเสียดสีกันของเนื้อผ้า
แสงไฟจากหลอดนีออนสะท้อนให้เห็นผิวกายขาวเนียนโผล่พ้นเสื้อผ้าหลุดลุ่ยเต็มไปด้วยรอยช้ำสีกุหลาบ
จองกุกกระพริบเปลือกตาใต้แพขนตายาวชุ่มฉ่ำ
ริมฝีปากที่ถูกกัดปิดกลั้นเสียงครางเครือของตัวเองแดงช้ำจนน่ากลัว
ร่างกายที่ถูกรังแกอย่างเอาแต่ใจแทบไม่รับรู้ถึงสัมผัสเย็นๆ
จากกระจกที่ถูกจับให้หันหน้าเข้าหา
"พะ... พี่จีมิน... อื้อ.." เสียงครางเครือในลำคออย่างทรมานเมื่อถูกบีบบังคับให้เงยหน้างับรสจูบเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่อาจนับ
"ทนอีกนิดนะครับ..." จีมินโน้มลงไปกระซิบข้างหูอีกคน
ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากมาจูบซับเอาคราบน้ำตาบนในหน้าขาวเนียน
พร้อมกับเบื้องล่างที่เร่งจังหวะให้เร็วขึ้นจนรู้สึกถึงแรงบีบรัดจากคนในอ้อมแขน
"อะ... ไม่เอา... ข้างใน..." จองกุกเอ่ยออกไปอย่างอ่อนแรง
ร่างกายโยกคลอนไปตามจังหวะของเจ้าของอ้อมแขน
...
แต่ถ้าปาร์คจีมินจะเคยฟังที่จองกุกกี้ห้ามสักครั้งก็คงหยุดตั้งแต่แรกแล้วล่ะครับ...
"...อื้อ!!~" แขนขาวโผเข้าโอบรอบคออีกคนพร้อมกับยึดไว้แน่น
เมื่อจังหวะสุดท้ายรุนแรงจนหยาดน้ำที่คลอหน่วงอยู่ในตาไหลลงอาบแก้มใส
"เจ็บหรอ...?" จีมินแกล้งโน้มหน้าลงมาถาม
เบนสายตาลงไปมองด้านหลังให้คนถูกถามได้อายเล่นๆ
และได้ผลเมื่อจองกุกกี้ของเขาทำหน้าหงิกงอกว่าเดิมพร้อมกับโวยวายลั่น
"อย่าถามอะไรที่รู้อยู่แล้วได้ไหมครับ...!
ก็ตัวเองเป็นคนทำแท้ๆ" ประโยคหลังก้มหน้าลงพึมพำหงุงหงิงกับตัวเอง
จนคนที่รู้ตัวว่าแกล้งมากไปแล้วเอื้อมมือมาลูบหัวเบาๆ
"ถ้าไม่ทำแบบนี้ก็ไม่เรียกว่าลงโทษสิครับ..."
จองกุกจึงทำได้แค่ถอนหายใจแรงๆ
ลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้าลวกๆ ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่หน้าประตูอย่างทุลักทุเล
กูขอลาออกจากการเป็นจองกุกกี้ตอนนี้ทันไหมวะครับ...
TT
"แล้วเป็นแบบนี้ผมจะกลับคอนโดไหวได้ยังไงล่ะครับพี่จีมิน!!!!!"
"กลับไม่ไหว... พี่ก็จะอุ้มจองกุกกี้กลับคอนโดพี่ไงครับ"
♥
จบ...
จบเหรอ? ..
.
.
"มึงว่าปาร์คจีมินจะตามไอ้กระต่ายน้อยอ่อนหัดนั่นเจอป่ะวะ"
"กูว่าแม่มเจอชัวร์!
มึงเล่นบอกที่ซ่อนประจำของมันซะละเอียดถี่ถ้วนขนาดนั้น"
"แล้วมึงว่ามันจะโดนทำอะไรป่ะวะ"
"อันนี้กูก็ไม่รู้... กูไม่เกี่ยว กูไปล่ะครับ"
!!!
จบเถอะ...
-----------------------
จีมินคนกามนะ...
รู้ยัง? #หรอ? -.,-
อันที่จริงจีมินกามหรือคนแต่งกามอันนี้ก็เริ่มไม่แน่ใจ
55555555555555555
55555555555555555555555555555555555555555555555555555555
ความคิดเห็น