"เธอน่าร๊าก~ ไม่ต้องสงสัย คิดถึงทีไรใจก็เพ้อออ~ ก็เลยร๊าก... จนหมดหัวจวาย~ เป็นตายยังไงก็ต้องเธอ~"
เสียงร้องเพลงอันสุดจะไพเราะเพราะพริ้ง(?) ดังกึกก้องมาตามลานกว้างหน้าคณะวิศวะกรรมศาสตร์
บนโต๊ะม้าหินอ่อน
ปรากฏร่างของคนตัวขาวที่ยืนแหกปากร้องเพลงในยามเช้าตรู่...
ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาในบริเวรนี้ล้วนแล้วแต่มองเขาด้วยความชื่นชมและหลงไหล
นอกจากจะร้องเพลงเพราะแล้วยังมีใบหน้าหล่อเหลา(?) จนผู้ชายยังต้องหันมามองตาเยิ้มเลอ~
เกิดมาเป็นจองกุกกี้นี่ช่างโชคดีจริงๆ
"เธอจะร๊าก~ ฉันได้ม๊าย ถ้าเธอยังไม่ร๊ากคราย...
อยากให้เธอเปิดใจให้กันนนนนนนนน~"
เสียงล้อรถสปอร์ตสีแดงแทงใจจองกุกกี้บดกับพื้นถนนพร้อมกับหางตาเหลือบไปเห็นใครบางคนก้าวลงมาจากรถ
อา... นางฟ้าของจองกุกกี้มาแล้ววว~
นางฟ้าผู้มีเส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่ถูกเซ็ตมาอย่างดี
รูปร่างกระทัดรัด(?) ใบหน้านั้นช่างงดงามเหนือสิ่งอื่นใด~
ยามเธอกวาดสายตามองไปรอบๆ
จนมาสบตากับจองกุกกี้นั้น ใบหน้าก็รู้สึกร้อนผ่าวเหมือนจะละลาย~
สายตาของเธอช่างทิ่มแทงใจจองกุกกี้เหลือเกิน~
"เก่งมาจากหนาย... ก็แพ้หัวใจอย่างเธอ~"
พี่จีมินนี่ของน้องจองกุกกี้~ โปรดอย่าเล่นตัวอีกเลย อย่าให้น้องต้องคอยเก้อ~
น้องร้องเพลงจีบมาแรมปี
โปรดรับรักน้องเสียดีๆ~
คิมนัมจุนที่เกลากีต้าร์โปร่งคลอเสียงร้องของเขาหันมามองด้วยสายตาเหยียดๆ
แต่ใครจะสนใจ~
เพราะสายตาของน้องจองกุกกี้นั้น
มีเพียงพี่จีมินนี่คนเดียว... อา~
นางฟ้าของน้องจองกุกกี้หันมามองเขาเพียงชั่วครู่
ก่อนจะยิ้มหวาน
ยิ้มที่คิมนัมจุนและคิมแทฮยองมองยังไงก็ดูเหมือนแสยะยิ้มมุมปากมากกว่าอ่ะครับเพื่อน...
และเธอผู้นั้นก็สะบัดกายเดินจากไป
อา... พี่จีมินนี่ของน้องจองกุกกี้ยังสวยเหมือนทุกวัน
ได้เห็นหน้าสุดที่รักแค่นี้
น้องจองกุกกี้ก็มีความสุขแล้วครับ~
มีกำลังใจเรียนไปทั้งวันเลอ~
.
.
คิมนัมจุนและคิมแทฮยองมองตามหลังเพื่อนรักที่เดินโซซัดโซเซจากไปด้วยความเบื่อหน่าย...
คิมนัมจุนยกแขนขึ้นมาพาดบนไหล่เพื่อนและพยักเพยิดไปทิศทางที่จองกุกเดินขึ้นตึกเรียนไป
"กูว่า... มันควรไปตัดแว่นตามาใส่ว่ะ"
"เห่ย! ตัดไมวะ... ระดับนี้ควรไปเช็คสมองแล้วครับ
สติมันไม่มีแล้วครับ"
คิมนัมจุนหัวเราะหึ
ก่อนจะกอดคอเพื่อนเดินเข้าตึกเรียนไป
เพราะเสียงออดดังบอกเวลาที่สมควรเข้าเรียนได้แล้ว
"นอกจากต่อมแยกแยะความหล่อและความสวยของมันจะเสียแล้ว
กูว่าต่อมแยกแยะผู้หญิงกับผู้ชายของมันก็พังแล้วล่ะ... มองปาร์คจีมินว่าสวยนี่...
ควรพิจารณาตัวเองได้ละครับ"
.
.
.
.
"เลิกคลาสได้"
ทันทีที่สิ้นเสียงของอาจารย์
เหล่านักศึกษาทั้งหลายก็แตกฮือรีบลุกขึ้นเก็บข้าวของออกจากห้องไป...
จองกุกยืนขึ้น
สะพายกระเป๋าเตรียมก้าวออกไปแต่แรงดึงจากด้านหลังทำให้เสียหลักเซไปซบอกของใครบางคน
"จองกุกกี้ คืนนี้ไปผับกัน"
"ไม่ไปอ่ะ!" จองกุกขมวดคิ้ว ก่อนจะหันไปปฏิเสธอีกคนอย่างไร้เยื่อใย
จองโฮซอกกระตุกยิ้มเล็กน้อย
ก่อนจะก้มลงไปกระซิบบางอย่างข้างหูอีกคน
"แต่คืนนี้จีมินนี่ของมึงไปด้วยนะ"
เมื่อได้ยินชื่อของคนที่เป็นดั่งนางฟ้าในดวงใจ
นัยน์ตากลมโตใสเป็นประกาย หูตั้งหางกระดิกขึ้นมาราวกับกดสวิตซ์
จองโฮซอกมองปฏิกิริยานั้นแล้วก็ต้องแอบหัวเราะหึในลำคอ
"ว่าไง? ไปเปล่า หรือป๊อดไม่กล้าแด่กเหล้าครับ?"
ยิ่งได้ยินคำพูดที่เหมือนเป็นการยั่วโทสะ
จองกุกจึงสะบัดแขนอีกคนออกและเท้าเอวมองหน้าอีกคนอย่างเอาเรื่อง
"อะไร? ใครป๊อดวะ?"
หยามอ่ะ หยามมาก
ลูกผู้ชายอกสามศอกอย่างจองกุกกี้มีหรือจะกลัว? ไม่เว้ยยยยย
"ไปก็ไป แต่ขอเตือนไว้ก่อนว่ากูคอแข็งนะเว้ย
เตรียมเป๋าฉีกได้เลออ!" ว่าแล้วก็สะบัดตูดเดินจากไป
เหลือไว้เพียงจองโฮซอกที่ยืนฉีกยิ้มกว้างอยู่เบื้องหลัง
.
.
.
"โอ้ย!! จองกุก มึงจะฉีดน้ำหอมอะไรเยอะแยะวะ กูจะอ้วก"
คิมนัมจุนคนขี้บ่นหันมาค้อนให้แม่มซักที
"ก็วันนี้กูจะได้เจอพี่จีมินนี่นอกมหาลัยอ่ะ ต้องแต่งหล่อๆ
สิเว้ย!"
เสื้อยืดสีแดงสวมทับด้วยฮู้ดสีขาวลายกระต่ายกับกางเกงยีนส์รัดรูปสีดำ...
คือเซ้นส์ด้านแฟชั่นของคิมนัมจุมมันแย่หรือต่อมแยกแยะมันห่วยจริงๆ
วะ
ทำไมกูมองว่ามันน่ารัก...
"แล้วมึงจะเอาไง?"
"อะไรคือเอายังไงวะ?"
"ก็พี่จีมินนี่มึงอ่ะ จะเอาไง?"
โถว... ไอ้กระต่ายน้อยอ่อนหัด...
พอกูพูดชื่อพี่เค้าหน่อยก็บิดตัวเขินเป็นสาวน้อยหัดมีปั๊ปปี้เลิฟ
แมนสัสๆ อ่ะเพื่อนกู...
"ก็ไม่เอาไง" จองกุกยักไหล่ตอบไปอย่างไม่ใส่ใจ
ก่อนจะหลุดสู่ภวังค์ของพี่จีมินนี่คนสวยไปอีกครั้ง
"โอกาสแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆ นะเว้ย มึงจะไปนั่งมองหน้าเค้าเฉยๆ
ไง๊?"
"แล้วจะให้กูทำไงว๊าาาา"
"มึงโง่หรือโง่วะ ใจกล้าๆ
ให้เหมือนตอนร้องเพลงจีบเค้าทุกวันหน่อยเหอะ มอมเหล้าแม่มเลยดิวะ เรื่องแค่นี้ต้องให้กูบอกก่อนหรอ ไหนบอกว่าโชกโชนไง๊?"
ดูก็รู้ว่าแม่มขี้โม้... จูบแรกเคยมียังก็ไม่รู้เหอะ
"กะ... ก็ เออ! ก็คิดไว้แล้วน่า แค่พูดไปงั้น มึงคอยดูนะ คืนนี้พี่จีมินนี่คนสวยเสร็จกูแน่!!"
.
.
.
ท่ามกลางเสียงเพลงที่เปิดจนดังกระหึ่ม
มุมเล็กๆ ที่ดูเป็นส่วนตัวของร้านมีเหล่าผู้ชายหน้าตาดีจับจองไว้ทั้งโต๊ะ
คนตัวขาวที่ก้าวเข้ามาใหม่พร้อมกับเพื่อนตัวสูงสะดุดตาจนคนต้องหันมามอง
"คนเยอะ อึดอัดชะมัด นี่คิดถูกหรือคิดผิดวะ..."
จองกุกขมวดคิ้วฮึดฮัดพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาที่ว่างอยู่โดยไม่รอคำเชิญจากใคร
ริมฝีปากอิ่มบ่นขมุบขมิบไม่หยุดเสียจนคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ส่งเสียงหัวเราะ
ใบหน้าน่ารักหันไปมอง
ตวัดสายตาหมายจะเอาเรื่อง แต่จำต้องชะงักเพราะใบหน้าอันแสนคุ้ยเคยซะก่อน
"พะ... พี่จีมิน(นี่ของน้องจองกุกกี้)"
"สวัสดีครับน้องจองกุกกี้"
เจ้าของชื่อยกยิ้มให้พร้อมกับเอ่ยทักทายอย่างเป็นกันเอง
โอ้... ม่ายยยยยยยยยย พี่จีมินนี่เรียกชื่อน้องจองกุกกี้
ฮืออออออ ครายแป๊ปปปปป...
"อ่ะ... เอ่อ ครับ"
คิมนัมจุนผู้เฝ้าสังเกตุการณ์อยู่ห่างๆ
จ้องมองภาพตรงหน้าแล้วต้องส่ายตัวหน่ายๆ ให้กับเพื่อนรักของตัวเอง...
ไหนมึงบอกว่าตัวเองแมนไงครับเพื่อน...
ภาพมันขัดกันชิบหาย
อย่างน้อยคิมนัมจุนก็ยังมีใจรักเพื่อน
รีบแก้สถานการณ์ให้โดยการยื่นแก้วเหล้าไปตรงหน้าจองกุกราวกับเป็นการเตือน
ซึ่งไอ้กระต่ายน้อยอ่อนหัดนี่ก็รับไปพร้อมๆ
กับทำหน้าเหรอหราก่อนจะกระดกขึ้นซดเสียเอง
รวดเดียวหมดด้วยนะ... เออครับ
เพื่อนกู... มึงจะรอดไหม...?
รสชาดขมบาดคอทำให้จองกุกต้องขมวดคิ้วเบ้หน้าออกมา
แต่ทันทีที่วางแก้แรกลง แก้วต่อมาก็ถูกส่งมาให้ทันที
เงยหน้าขึ้นเตรียมจะปฏิเสธ
แต่ดันไปป้ะเข้ากับรอยยิ้มของพี่จีมินนี่คนสวยที่ยื่นแก้วมาให้
ก็เลยเผลอตัวเผลอใจรับมากระดกเข้าปากแบบงงๆ ...
ก็ยังงงๆอ่ะนะ...
จำไม่ได้ว่าพี่จีมินนี่ให้ดื่มไปกี่แก้ว...
จำได้แค่รอยยิ้มหวานๆ
ของพี่จีมินนี่อ่ะครับ~
ทันทีที่หมดแก้วที่ห้า
ร่างของคนที่อวดนักอวดหนาว่าคอแข็งก็ล้มพับไปซบอกอีกคนที่กระตุกยิ้มได้ใจ
จนจองโฮซอกที่นั่งอยู่ห่างๆ อดรู้สึกขนลุกไม่ได้
จีมินตวัดเอาคนในอ้อมแขนขึ้นมาอุ้มก่อนจะหันไปบอกลาเพื่อนๆ
ที่เหลืออยู่
"พรุ่งนี้เจอกันที่มหาลัย"
คิมนัมจุนว่าแล้ว... กูว่าแล้ว...
เสร็จ... เสร็จเลย...
.
.
จองกุกกี้กำลังฝัน... ฝันดีมากๆ เลอ~
ในหัวมันเบาๆ
ล่องลอยเหมือนอยู่บนฟ้า...
ในฝันมีพี่จีมินนี่สุดสวยอยู่ด้วย...
เงาร่างของพี่จีมินนี่สุดสวยกำลังทาบทับอยู่บนร่างเขา...
พี่จีมินนี่ยิ้มให้ด้วยแหละ...
รู้สึกดีจัง~
"อะ...อา..."
จีมินกระตุกยิ้มมองร่างเปลือยเปล่าของคนที่นอนบิดตัวอยู่บนเตียงด้วยความชอบใจ
หน้าหวานแดงซ่าน
ริมฝีปากอิ่มหอบถี่เพราะอุณหภูมิของร่างกายที่พุ่งสูงดูน่าเอ็นดูเสียจนต้องโน้มตัวลงไปดูดกลืนลมหายใจอย่างไม่รู้จักพอ
มือปะป่ายไปทั่วผิวเนียนที่ขึ้นรอยกลีบกุหลาบจากฝีมือของเขาเอง...
ค่อยๆ ไล้ลงไปจนกระทั่งหยุดอยู่ที่ต้นขาด้านใน...
จงใจปัดไปโดนส่วนสำคัญของร่างกายจนอีกคนต้องสงเสียงร้องครางในลำคอ
แต่ไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัว...
สงสัยยาที่ให้จะแรงไป...
ถึงจะอยากเห็นนัยน์ตากลมโตใสนั้นลืมขึ้นมามองเขา
แต่ปาร์คจีมินก็ไม่ใช่ผู้ชายที่ใจเย็นถึงขนาดยอมรออะไรนานๆ หรอกนะ...
ว่าแล้วก็ตวัดขาอีกคนขึ้นพาดบ่า
กระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะโน้มตัวลงไป...
หมดเวลาเล่นเสียที...
"อะ... อ๊า!!!"
คนใต้ร่างสะดุ้งตัวโยนพร้อมกับกรีดร้องเสียงแหลม...
นัยน์ตาปิดสนิทมีน้ำคลอเอ่อ ก่อนที่เปลือกตาจะค่อยๆ
ลืมขึ้นมาจับจ้องไปยังร่างเบื้องบนอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก
เขาไม่ใจดีรอให้อีกคนได้ปรับตัว
ขยับกายเข้าออกรุนแรงเสียจนคนที่ยังมึนงงกับสภาพของตัวเองต้องเผลออุทานพร้อมๆ
กับหยาดน้ำตาที่กลิ้งหล่นลงมาตามแก้มเนียนใส
"พะ... พี่จีมิน.. อ่ะ.. เจ็บ... หยุด..."
ก็บอกแล้วว่าเขาไม่ใจดีหรอกนะ...
ต่อให้ทำหน้าตาหน้าเอ็นดูขอร้องเขาด้วยน้ำตาแบบนี้
มีแต่จะทำให้อยากรังแกมากกว่าเดิมแล้วสิ...
ถือซะว่า...
เป็นบทลงโทษที่จองกุกกี้คิดว่าเขาสวยละกัน..
"อะ... ฮึก... พอ.. พี่จะ.. จีมิน... อ๊าาา"
"เรียกชื่อพี่สิครับ..."
"จะ... จีมิน..."
"น่ารักมากครับคนเก่ง.."
แล้วทีนี้รู้ยัง... ว่าใครเสร็จใคร...
.
.
.
เช้าวันที่แสนเงียบสงบในมหาลัย...
แตกต่างออกไปที่สองสามวันมานี้
ไม่ได้ยินเสียงแหกปากร้องเพลงของใครบางคนในช่วงเช้าตรู่แล้ว
นอกนั้นทุกอย่างก็เหมือนเดิม
รสสปอร์ตสีแดงคันหรูที่มาจอดเทียบใกล้ๆ
กับที่นั่งประจำที่เคยมีคนแหกปากร้องเพลงก็ยังเป็นคันเดิม... คนขับก็คนเดิม...
แต่วันนี้กลับมีตุ๊กตาหน้ารถนั่งมาด้วย
เรียกความสนใจจากนักศึกษาที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนั้นได้เป็นอย่างดี
จีมินก้าวขาออกมาจากรถก่อนจะเดินอ้อมไปเปิดประตูรถอีกฝั่งและประคองอีกคนออกมา
ใบหน้าขาวซีดซับสีเลือดน้อยๆ
จองกุกเดินก้มหน้างุดในอ้อมแขนของจีมินเงียบๆ
จนไปถึงม้านั่งหินอ่อนที่ประจำ
จีมินจึงจำใจต้องปล่อยร่างจองกุกให้เป็นอิสระ
หันไปยิ้มน้อยๆ ให้กับเพื่อนของคนตัวขาวที่ยืนตกตะลึง ก่อนจะหันไปกระซิบบางอย่างข้างหูอีกคน
จองกุกหน้าแดงระเรื่อ
พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย จีมินจึงยกยิ้มอย่างพอใจและหันกายเดินไปเข้าตึกคณะอีกฝั่ง
'เย็นนี้จะมารับไปที่คอนโดนะ...'
.
.
"เห้ยยยย! เป็นไงบ้างวะ" ยังไม่ทันที่จะได้หย่อนกายลงนั่งดี
คิมแทฮยองก็ยื่นหน้าสลอนๆ ของมันมาใกล้ๆ พร้อมกับเอ่ยถามไม่หยุดปาก
"อะไรเป็นยังไง?"
"มึงอย่าแกล้งโง่ ก็พี่จีมินนี่ของมึงไง ตกลงเสร็จใช่มั้ย?"
"เออ เสร็จ!!"
"นั่นไง กูว่าละ จีมิ..."
"กูอ่ะ เสร็จพี่จีมิน!!!"
"..."
"..."
"....."
"ชิบหายแล้ว..."
"กูบอกแล้ว... แทแทมึงจ่ายมาๆ มึงแพ้แล้ว"
จ่ายอะไรกันวะ...
"แทแท กูบอกแล้วไม่เชื่อ หน้าอย่างมันนี่นะ..."
หน้าอย่างกูทำไม...
"กูว่าแล้วว่ามันต้องโดนแดก เป็นไง ไม่เชื่อกู
เสียเงินฟรีเลยไอ้แท"
เดี๋ยวนะ...
"กูไม่น่ารับคำท้าไอ้พี่จินเลย... เออ จ่ายก็จ่ายวะ"
เออ...
กูน่าจะรู้อยู่แล้วนะว่าเพื่อนกูแม่มโครตแมน เดินเข้าถ้ำเสือให้เสือมันแด่กง่ายๆ เลย
ไม่น่าพลาดเลยกู....
เพื่อนเสียเวอร์จิ้นแทแทไม่เครียดเท่าเสียเงินเลยว่ะ
ฮือออออออ...
ความคิดเห็น