"พี่... จีมิน"
เสียงใสใสของน้องเล็กของวงทำให้ปาร์คจีมินต้องเงยหน้าขึ้นจากหนังสือในมือมามองคนตัวขาวที่เดินขยี้ตาอย่างงัวเงียเข้ามาหา
ก่อนจะอ้าแขนออกรับร่างนั้นเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด
"ทำไมไม่ไปนอนที่เตียงตัวเองล่ะครับ?"
ปาร์คจีมินเอ่ยถามร่างในอ้อมกอดอย่างไม่ใส่ใจนัก
พร้อมกับกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น
"ฮือ... ผมนอนไม่หลับ"
ปากบอกว่านอนไม่หลับ
แต่ตากลมโตที่ปรือจนแทบลืมไม่ขึ้นนั้นขัดกันจนปาร์คจีมินต้องเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย
"หนาว..."
ปาร์คจีมินหลุดยิ้มออกมาน้อยๆ
เมื่อได้ยินคำพูดที่แสนจะน่ารักนั้น
ปกติจองกุกกี้ไม่ใช่คนขี้อ้อน...
(เฉพาะกับปาร์คจีมิน)
แต่บทจองกุกกี้จะอ้อน...
ก็น่ารักจนอยากจะจับฟัดให้หายหมั่นเขี้ยว
"จะนอนตรงนี้จริงหรอ? มันไม่สบายตัวนะ"
"ฮือ... ผมแค่นอนเฉยๆ ไม่ได้กวนพี่อ่านหนังสือสักหน่อย"
ปาร์คจีมินส่ายหน้าน้อยๆ
ให้กับคนมึนที่ดูจะตอบคำถามผิดประเด็นไปสักหน่อย
พร้อมกับจัดแจงท่าให้อีกคนได้นอนสบายอย่างเต็มที่ก่อนจะยกหนังสือที่อ่านค้างไว้มาอ่านต่อ
ห้องทั้งห้องจึงเหลือเพียงเสียงพลิกเปิดหน้ากระดาษเป็นระยะ
บวกกับเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของร่างในอ้อมกอด
"พี่จีมิน..."
เสียงเรียกเบาๆ
ของคนที่คิดว่าหลับไปแล้ว
ทำให้เจ้าของชื่อต้องเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือในมืออีกครั้ง
คนในอ้อมแขนเขายังคงหลับตาพริ้ม
มีเพียงริมฝีปากอิ่มแดงเท่านั้นที่ขยับเอ่ยบางเบาราวกับกระซิบ
"รัก..."
ปาร์คจีมินก้มลงมองคนที่นอนหลับตาพริ้มในอ้อมแขน
อกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างสม่ำเสมอ บ่งบอกว่าเจ้าตัวคงหลับสนิทไปแล้ว
มองมือขาวเนียนที่ขยุ้มเสื้อของเขาแน่นราวกับเด็กๆ
แล้วก็ต้องหลุดยิ้มอีกครั้ง
ไม่รู้ว่าเมื่อกี้จองกุกกี้ของเขาละเมอหรือจงใจพูดออกมา
แต่มันก็ทำให้ปาร์คจีมินอารมณ์ดีจนยิ้มไม่หุบแล้ว
พวกเขาไม่ค่อยได้บอกรักกันบ่อยนัก
ปาร์คจีมินจำไม่ได้แล้วว่าเขาบอกรักกันล่าสุดเมื่อไหร่
ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าตอนเริ่มคบกัน พวกเขาได้บอกรักกันหรือเปล่า
แต่ในความสัมพันธ์อันแปลกประหลาดของพวกเขา
ต่อให้ไม่ต้องพูดอะไร ทั้งเขาและจองกุกกี้ต่างรู้ดีว่าหัวใจตัวเองรู้สึกยังไง
ปาร์คจีมินก้มลงแนบริมฝีปากกับกลับปากนุ่มนิ่มเบาๆ
ก่อนจะเลื่อนไปกระซิบข้างหูคนที่กำลังหลับสนิท
"รักจองกุกกี้เหมือนกันครับ"
คืนนี่ก็เป็นแค่คืนธรรมดาอีกคืน
ที่จองกุกกี้หลับฝันดีในอ้อมกอดของคนรัก
แต่...
ไม่แน่ว่าคืนนี้จองกุกกี้อาจจะโดนกอด(?) หนักหน่อย
โทษฐานบอกรักออกสื่อกับพี่ใหญ่ของวงข้ามหน้าข้ามตาเขา...
end.
ความคิดเห็น