I love insane boy [ fic Y suju SiHan]

ข้อมูลเบื้องต้น

บางทีคำว่ารัก ~
มันก็ละเอียดอ่อนเสียจน ผมเองก็ไม่เข้าใจ



ผมมีเพียงคำว่ารัก
มันทำให้ผมรักใครคนนึงมากเหลือเกิน

เนื้อเรื่อง

I LOVE INSANE BOY

ท่ามกลางงานโรงเรียนที่แสนวุ่นวายเด็กหนุ่ม 2 คนกำลังนั่งหยอกล้อกันอย่างมีความสุข

" ชีวอน อย่าสิ่ " ร่างบางเอ่ยบอกร่างสูงที่พยายามจะกอดเอวเค้าไว้ให้ได้

" นายแหล่ะอย่าดิ้น ฮันคยอง " ชีวอนบอกกับคนตัวเล็กกว่าตรงหน้าที่พยายามจะดิ้นออกจากวงแขนเค้าให้ได้

" นี่  ฉันบอกว่าให้เรียกว่าพี่ไง๊ เข้าใจมั๊ย ? =[]= " ฮันคยองทำแก้มป่องพลางสะบัดหน้าหนีคนตรงหน้า ไอ้ชีวอนหน่ะบอกมันไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบฉันแก่กว่านายนะไอ้เด็กเปรต ! (ไอ้เด็กสูงนั่นเอง)

" โห่ว พี่ก็พี่วะ ยอมพูดก็ได้แต่ " พูดยังไม่ทันจบประโยคแก้มป่องของฮันคยองก็โดนชีวอนฝังจมูกโด่งลงบนแก้มขาว

" นาย ย คนเยอะแยะไม่อายเค้ารึไง " ฮันคยองดันตัวร่างสูงออกแต่แน่หล่ะว่ามันไม่มีประโยชน์ก็คนข้างหน้ามันตัวใหญ่ซะอย่างนั้นแถมกอดรัดซะแน่น ถ้าฉันขาดใจตายฉันจะไปฆ่านายไอ้ชีวอน ><'

" อายทำไมดีจะให้มันรู้กันไปเลยว่าฮันคยองเป็นของชเวชีวอนแต่เพียงผู้เดียว " พูดเท่านี้ยังไม่พอยังอุตส่าห์มาหอมแก้มเค้าไปอีกซะฟอดใหญ่ โอ่ย! มันแสบจริงๆเลยไอ้เด็กนี่แต่เขินจัง -///-

" นี่พี่ฮันวันนี้อย่าลืมมาดูวงผมนะที่หอประชุม " ชีวอนบอกกับร่างบางอีกครั้ง ใช่แล้ววันนี้วงของเขาจะมีหารเล่นดนตรีบนเวทีและเขาก็คงเสียใจมากที่คนที่เขารักที่สุดไม่ไป

" ไม่ลืมหรอกน่า ^_______^ " ฮันคยองพูดพลางยิ้มหวานทำเอาร่างสูงดีใจซะจนกอดเค้าไว้ซะแน่น

" อื้ม งั้นผมไปเตรียมตัวก่อนนะ " ชีวอนบอกกับฮันแต่ก่อนไปก็ไม่ลืมที่จะจุ๊บแก้มของร่างบางก่อนจะเดินออกไป

 นายเป็นอย่างนี้ทุกทีเลยชีวอนแล้วอย่างนี้ไม่ให้ฉันรักได้ไง >< '

15.00 น .

ตอนนี้เค้าก็ได้มาอยู่ที่ห้องประชุมแล้วอีกไม่กี่นาทีการแสดงก็จะเริ่มขึ้นตอนนี้วงของชีวอนกำลังเช็กเสียงกันก่อนจะเริ่มการแสดงที่นั่งว่างเริ่มลดหายไปทีละน้อยจนกระทั่งคนเต็มห้องประชุมเสียงไมโครโฟนดังขึ้นจากเวทีตรงหน้าฮันคยอง

" วันนี้เราจะมีการแสดงดนตรีกันนะครับเชิญรับชมรับฟังได้เลย " ประธานนักเรียนคนปัจจุบัน ลีทึก บอกกับนักเรียนทุกคนในไมค์เสียงกรี๊ดเริ่มดังขึ้นเมื่อการดนตรีเริ่มเพลงร็อคผสมฮิปฮอปเป็นส่วนประกอบที่ลงตัวทำให้วงของชีวอนก้าวหน้าไปไกลและมักได้รับคำชมเสียทุกครั้งแต่จะว่าไปชีวอนไม่เคยร้องเพลงสไตล์ R&B ให้ใครฟังเลยแต่แน่หล่ะเค้าได้ฟังแล้วและเค้าก็คิดว่ามันเพราะกว่าตอนนี้ซะอีก ตาของอฮันคยองไปสะดุดกับเปียโนสีขาวที่ตั้งอยู่กลางเวที เอ๊ะ ! วันนี้มีการแสดงเปียโนด้วยหรอไม่ยักรู้มาก่อน

" ผมข้อร้องเพลงๆนึงให้กับคนที่ผมรักที่สุดครับ " ชีวอนเอ่ยขึ้นท่ามกลางเสียงกรี๊ดของคนดู อ๊ะ! คนที่นายรักที่สุดใช่ฉันรึเปล่า ?

ฉันเคยบอก รู้สึกจะเมื่อวันก่อน ซึ่งเธอก็รู้ว่าความผูกพัน ทำให้ฝันละเมอ

ฉันจำได้ เธออ่อนและไหว จนฉันหวั่นไหว และสั่นสะท้านหัวใจ

อยากบอกเธอให้ได้ยินเหลือเกิน แต่ไม่รู้เธอได้ยินหรือเปล่า
อยากบอกเธอให้รู้เหลือเกิน ว่าเธอคือลมหายใจของฉัน

โอบกอดหัวใจของฉันเอาไว้นานๆ แค่เพียงฉันคิดว่าเธอจะจากไป ใจมันหวิวทุกที

เอ่ยคำสัญญา บอกมาว่าไม่มีวัน ที่จะทำให้ฉันต้องหวั่นไหว แค่นี้ก็เป็นสุข

กอดฉันให้นานเข้าไว้ ก็เธอช่างแสนมีความหมายกับฉันมากมายอย่างนี้
ความรักที่ฉันให้เธอ ไม่เคยให้มากเท่าใคร
ที่กระซิบบอกหัวใจเธอ เธอคงได้ยินว่ารักเธอมากกว่าสิ่งใด

อยากบอกเธอให้ได้ยินเหลือเกิน แต่ไม่รู้เธอได้ยินหรือเปล่า
อยากบอกเธอให้รู้เหลือเกิน ว่าเธอคือลมหายใจของฉัน

โอบกอดหัวใจของฉันเอาไว้นานๆ แค่เพียงฉันคิดว่าเธอจะจากไป ใจมันหวิวทุกที

ชีวอนเริ่มเอื้อนเอ่ยทำนองเพลงและคำร้องออกมาดนตรีดำเนินไปอย่างเรื่อยๆเหมือนกับที่ชีวอนมองหน้าฮันคยองอยู่ตลอดทั้งเพลงดอกลิลลี่สีขาวช่อสวยถูกผูกด้วยโบสีแดงสุกที่ฮันคยองไม่รู้ว่ามันถูกนำมาวางไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ในเมื่อสายตาของชีวอนจ้องมองเขาอยู่อย่างนั้นแล้วจะละสายตาได้ยังไงกันเล่าเพลงดำเนินมาจนกระทั่งถึงตอนสุดท้ายชีวอนลุกจากเปียโนตัวสวยพลางถือดอกไม้ช่อโตค่อยๆเดินลงมาจากเวทีทั่วทั้งหอประชุมเงียบสนิททุกคนต่างจับจ้องการกระทำของร่างสูงเสียงร้องยังคงดำเนินต่อไปหากไร้แล้วซึ่งทำนองเพลง

กอดฉันให้นานเข้าไว้ ก็เธอช่างแสนมีความหมายกับฉันมากมายอย่างนี้
ความรักที่ฉันให้เธอ ไม่เคยให้มากเท่าใคร
ที่กระซิบบอกหัวใจเธอ เธอคงได้ยินว่ารักเธอมากกว่าสิ่งใด

" เธอคงได้ยินว่ารักเธอมากกว่าสิ่งใด "

" ฮันคยองครับผมรักคุณ " ร่างสูงเอื้อนเอ่ยถ้อยคำด้วยความเด็ดเดี่ยวและหนักแน่นร่างสูงโปร่งที่เคยอยู่สูงกว่าเค้าเสมอบัดนี้กลับย่อตัวลงคุกเข่าอยู่ตรงหน้าร่างบางลิลลี่สีขาวช่อใหญ่ถูกมือบางถือไว้อย่างหวงแหน

" เอ่ออ  อออ " ร่างบางได้แต่ครางอื้ออึงในลำคอเท่านั้นตอนนี้ทั่วทั้งหอประชุมส่งเสียงกรี๊ด กร๊าดโห่ร้องกันใหญ่และแล้วก็เกิดสิ่งที่ไม่คาดฝัน

" นายมันบ้าที่สุดเลย " ฮันคยองตะโกนเสียงดังพร้อมกับที่รีบวิ่งหนีออกจากห้องประชุมไปทิ้งไว้แต่เพียงร่างสูงที่เสียใจกับคำพูดของคนที่เพิ่งวิ่งออกไป

บ้าสินะบ้าที่รักนายมากเกินไป

บ้ามากสินะที่ทำตัวอย่างนี้

คงบ้าสินะที่คิดว่านายจะบอกรักกันบ้างซักครั้ง

และคงบ้ามากที่คิดว่านายจะชอบที่ฉันทำลงไป

ฉันคงบ้าสินะฮันคยองที่บอกรักนายทั้งๆที่ฉันยังไม่รู้เลยว่านายมีฉันอยู่ในใจรึเปล่า

มันไม่แปลกหรอฮันคยองเราคบกันมาก็นานแล้วแต่ฉันกลับไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากปากนายซักครั้งนายว่าฉันทุกทีที่ทำตัวเป็นเจ้าของนาย นายคงไม่ได้รักฉันเลยสินะ ฮันคยอง !

ภายนอกหอประชุม

" ไอ้ชีวอนบ้า บ้า บ้าที่สุด อายจะแย่อยู่แล้ว " ร่างบางได้แต่นั่งบ่นกับการกระทำของร่างสูงพวงแก้มแดงระเรื่อ

" บ้ามากใช่ไหม " ชีวอนที่ไม่รู้มาตั้งแต่ตอนไหน (คนแต่งก๊ไม่รู้ 55 ) พูดเสียงเย็นชาราวกับไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

" ใช่ นายมันบ้า " ฮันคยองวีนกลับไปโดยไม่คิด

" ฉันบ้ามากหรอที่ทำแบบนั้น " ร่างสูงยังคงถามต่อ

" ใช่บ้ามาก " เสียงร้องแหวดังมาจากคนตัวเล็ก

" งั้น เราห่างกันซักพักเถอะ " อะไรกัน นายเป็นอะไรไปอ่ะชีวอน แต่ก็ได้ห่างกับนายก็ดีเหมือนกัน ชิส์

" ได้ ไปตายเลยไป๊ " ร่างเล็กตอบกลับโดยไม่ได้มองสายตาของร่างสูงไม่รู้ว่าตอนนี้นัยน์ตาคมกลับมีน้ำตาคลออยู่เต็มนัยน์ตา ชีวอนเดินจากไปทั้งๆที่คนตัวเล็กยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำเมื่อฮันคยองหันกลับมาก็ไม่เห็นเงาร่างสูงแล้ว

" อ้าว ไอ้วอนไปไหนแล้วเนี่ย " คนตัวเล็กยังคง งง กับการกระทำของร่างสูง

" ช่างแม่งมันแล้วกลับบ้านดีกว่า " ฮันคยองคิดได้ดังนั้นก็รีบจะเดินไปขึ้นรถกลับบ้านแต่ก็ไม่ลืมที่จะหอบหิ้วดอกไม้ช่อสวยติดมือไปด้วย

ที่บ้าน !

" ไอ้วอนบ้าา  ไม่โทรมาหากันเลยอ่า " ฮันคยองว่าเสียงดังพลางปาหมอนใส่กำแพงอย่างบ้าคลั่ง

" แล้วฉันจะนอนหลับมั๊ยเนี่ย " ฮันได้แต่นั่งคิดก็ปกติชีวอนจะต้องโทรหาเค้าทุกคืนนี่หน่าแล้วก็จะคุยกับเค้าจนกว่าเค้าจะหลับมันถึงยอมวางแต่เล่นไม่โทรมาอย่างนี้ จนตอนนี้ ตี1 แล้วฉันยังนอนไม่หลับเลย พรุ่งนี้นายตายแน่      ฮันคยองได้แต่คิดเช่นนี้จนลืมไปว่าตนเองพูดอะไรกับชีวอนไว้

เช้าวันรุ่งขึ้น ที่ รร.

" ไอ้ชีวอนน นน นน น น น " เสียงดังสนั่นดังขึ้นที่ห้องเรียนของชีวอน

" อ้าว พี่ฮันมาหาไอ้วอนหรอ " คิบอม เพื่อนสนิทของวอนเดินเข้ามาหาฮันคยอง

" อื้อ ใช่มันอยู่ไหน ฉันจะฆ่ามัน " ฮันคยองตอบกลับพลางทำหน้าเข่นเขี้ยว ก็วันนี้หน้าเค้าเหมือนแพนด้ายังไงอย่างนั้นเรย

" มันไม่มาอ่ะเพ่ " คิบอมบอกกลับฮันพลางชี้มือไปที่โต๊ะหลังห้อง

" อ่างั้นหรอ งั้นพี่ไปละนะฝากบอกคิดถึงทงเฮด้วย " ฮันคยองบอกกับคิบอมพร้อมกับรีบวิ่งขึ้นห้องเรียนตัวเอง

ณ ห้องเรียนของฮันคยอง

' เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งคะ '

หน้าหวานขมวดคิ้วขึ้นอีกครั้งก็เค้าพยายามโทรหาชีวอนหลายทีแล้วเนี่ยมันเป็นอย่างนี้ทุกทีเลย ไอ้บ้าฉันจะฆ่านาย ! นายทำให้ฉันลำบากมากเลย ฉันชักจะเบื่อนายแล้ว >O< ' และด้วยความอดทนที่ต่ำเกินขีดจำกัด

ปั่ก ก  ! เสียงกระแทกพื้นของร่างบางที่พยายามปีนข้ามกำแพงของรร.จนตอนนี้ออกมาได้ในที่สุดแต่อยู่ในสภาพที่ เอ่ออ เกินจะบรรยาย ร่างบางเริ่มสาวท้าววิ่งจนกระทั่งขึ้นมอเตอร์ไซด์ได้ในที่สุด

บ้านสีขาวหลังใหญ่กลับมีเด็กนักเรียนชายตัวเล็กกดกริ่งอยู่หน้าบ้าน แม่บ้านคนหนึ่งเปิดประตูต้อนรับฮันคยองเข้าบ้านเป็นอย่างดี

" ป้าครับชีวอนอยู่ไหนครับทำไมเค้าไม่ไปรร. " ฮันคยองรีบถามคุณป้าทันทีเมื่อได้เข้ามาในบ้าน

" ไม่ทราบสิคะคุณฮันคยองแต่เมื่อคืนชีวอนไปดื่มมาคะ " ห๊ะ ไอ้วอนไปดื่มนายตายแน่ ฉันสั่งแล้วใช่ไหมว่าห้ามกินเหล้า นายนี่ไม่รู้จักฟัง

" เอ่อ งั้นผมขอขึ้นไปหาเค้านะครับ " ฮันคยองบอกกับแม่บ้านและรีบไปห้องชีวอนอย่างรวดเร็ว

และด้วยความมีมารยาทสูงของร่างบาง

พรวด ! ฮันคยองเปิดประตูเข้าไปโดยไม่คิดจะเคาะประตู

" ชีวอนนายตื่นเดี๋ยวนี้นะ " ฮันคยองเรียกชีวอนเสียงดังแต่ร่างสูงกลับไม่รู้สึกตัว ฮันจึงเดินเข้าไปใกล้ทำให้เห็นว่าตอนนี้หน้าร่างสูงแดงเพียงใด

" ร้อน " เสียงพึมพำดังขึ้นจากปากได้รูปของชีวอน เมื่อเห็นเป้นดังนี้ฮันเลยลองเอามือไปแตะหน้าผากและก็ต้องรีบชักมือกลับ

" ชีวอนนี่นายไม่สบายมากเลยหนีน่า " ฮันคยองว่าพลางห่มผ้าให้ร่างสูงแต่ก่อนที่ร่างบางจะชักมือกลับ หมับ ! มือของชีวอนคว้าข้อมือของฮันคยองไว้แน่น นัยน์คมที่เมื่อกี๊ยังหลับอยู่กลับจ้องหน้าเขาราวกับกลัวเขาจะหนีไป

" ฮันนายมาทำไม " เสียงเย็นชาดังขึ้นจากชีวอน

" อ๊ะ ถามโง่ๆ นายบ้าป่ะเนี่ยก็มาปลุกนายไง " ฮันคยองตอบกลับ

" นายมาหาฉันอีกทำไม " น้ำเสียงเย็นของชีวอนถามร่างบางอีกครั้ง

" อ๊ะ นายนี่ฉันก็มาออกจะบ่อยทำไมมันแปลกนักรึ ช่างเหอะ >O< ' ไม่ต้องพูดมากนอนไปเลย " ร่างบางพูดพลางดันตัวร่างสูงให้นอนลงกับที่นอนแต่ด้วยแรงที่น้อยกว่าทำให้ร่างสูงยังคงนั่งอยู่อย่างนั้น

" ฮันดอกไม้ฉันอยู่ไหน " ร่างสูงถามร่างบาง

" อ๊ะ ก๊อยู่กับฉันสิ่จะให้อยู่ไหน " ร่างบางตอบกลับแบบไม่ได้คิดแต่กลับทำให้ชีวอนใจชื้นขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยก็ไม่ทิ้งหล่ะวะ

" นายเลิกกับฉันแล้วมาหาฉันทำไม " ชีวอนยังคงดึงดันถามต่อ

" ห๊ะ ไอ้บ้าฉันไปเลิกกะนายตอนไหน " ฮันคยองหันหน้าไปตอบกลับพลางทำหน้าเสีย

" อ้าว ก็เราเลิกกันแล้วไม่ใข่หรอ " ชีวอนยังคงถามต่อพลางทำหน้าเหรอหรา ก็เมื่อวานเพิ่งบอกเลิกนิหว่า

" ไอ้บ้าเอ๋ยย ยย ! ถ้าฉันเลิกกับนายแล้วจะมาทำอย่างนี้อยู่ไหมห๊ะ แล้วทำไมเมื่อคืนไม่โทรมาฉันนอนไม่หลับรู้มั๊ย และวันนี้ก็ไม่ไปรร. โทรศัพท์ก็ไม่รับเล่นเอาฉันเป็นห่วงแทบตาย ยังไปกินเหล้าอีกฉันจะเลิกกับนายก็ตอนนี้แหล่ะ " ฮันคยองร่ายยาวออกมาเป็นชุด แต่ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรต่อก็ถูกมือยาวของชีวอนรวบกอดไว้พลางดึงลงมานั่งทับตัวเองอีกทึหนึ่ง

" งั้นทำไมเมื่อวานนายบอกว่าเกลียดฉันที่สุดหล่ะ " ชีวอนถามพลางทำหน้าสงสัย

" ก็ ก็ มันเขินอ่ะ -/// - " ฮันตอบกลับพลางทุบอกชีวอนแต่มิวายซุกหน้าตัวเองลงไปตรงอกร่างสูงอีกครา

" อ้าว ฉันนึกว่านายเกลียดฉันซะอีก แต่นายยังไม่บอกรักฉันเลยนะ " เมื่อไม่เป็นอย่างที่ตนเองคิด ชีวอน ก็เรียกร้องทันที

" ไม่บอก "

" บอกมาเดี๋ยวนี้ไม่งั้นไม่ปล่อยแน่ " ชีวอนบอกพลางรัดแน่นขึ้นไปอีก

" อ๊า  ก็ได้ ฉันรักนาย " ถ้อยคำแผ่วเบาราวกับกระซิบทำให้ร่างสูงยังไม่พอใจนัก

" ไม่ได้ยิน "

" หง่ะ ฉันรักนาย "

" ไม่ได้ยิน "

" โธ่เว่ย ฉันรักนาย ยย   ยยย ! " ฮันคยองตะโกนสุดเสียงทำให้ร่างสูงยิ้มซะแก้มปริพลางสวมกอดร่างบางไว้แน่นหนา

' ฉันรักนายจริงๆนะชีวอนอย่าทิ้งฉันไปไหน ' ฮันคยองบอกกับร่างสูงอีกครั้งแต่ครั้งนี้กลับกระซิบให้ชีวอนฟังเท่านั้น

' ฉันไม่ทิ้งนายไปไหนแน่ ฉันก็รักนาย ' ชีวอนบอกกลับร่างบาง พร้อมกับการจูบที่เนิ่นนาน ก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้หัวใจร่างบางเต้นแรงอีกครั้ง

‘ I don’t have you I don’t have breath ‘ ฉันรักนายจริงเลยให้ตายเหอะ

เรารักกัน !! ..