Before I don't have time (fic sj SIHAN)

เนื้อเรื่อง

" ชีวอนนายจะรีบออกไปไหนหน่ะ " ร่างบางเอ่ยถามร่างสูงที่ดูรีบร้อนจะออกไปนอกห้องให้ได้

" อ่อผมดีผมมีธุระหน่ะ " ร่างสูงเอ่ยตอบกลับพลางสวมรองเท้าคู่โปรด

" อื้มงั้นรีบๆกลับนะเดี๋ยววันนี้ฉันจะทำข้าวเย็นทงเฮขอไว้ " ชีวอนไม่เคยพลาดอาหารที่เค้าทำเลยซักครั้งแม้ตัวเองจะไม่ว่างซักแค่ไหน

" ครับๆ งั้นผมไปละนะ " ร่างสูงพูดพลางปิดประตูออกจากห้องไป

" เอ่อ อ ชี .. " ยังไม่ทันที่ร่างบางจะเอ่ยคำลาร่างสูงก็ออกไปซะแล้ว

ชเว ชีวอน คนนี้เป็นอะไรไปนี่ก็ 3 วันมาแล้วที่คนรักของเค้าทำตัวผิดปกติ ทุกวันนายจะขอร้องให้ฉันบอกลา หอมแก้ม หรือ จูบก่อนไปทำงานไม่ใช่หรอแล้วนี่มันอะไร ? ทุกครั้งที่ฉันทำอาหารนายจะดีใจมากๆไม่ใช่หรอแล้วนี่มันหมายความว่าไง ? และที่สำคัญทุกวัน นายต้องให้ฉันได้ยินคำว่ารักของนายไม่ใช่หรอ นายสัญญากับฉันไม่ใช่หรอว่าจะบอกรักฉันทุกวันแล้ว 3 วันมานี้นายเป็นอะไรไป ชเว ชีวอน หรือว่านายจะหมดรักฮันคยองคนนี้แล้วอย่างนั้นหรือ ? คิดได้เพียงเท่านี้นัยน์ตาคู่สวยก็พลันเอ่อรื้นไปด้วยน้ำตา ชีวอนนายรู้มั๊ยนายทำให้ ฮันคยอง ที่เข้มแข็งของทุกคนร้องไห้นะนายรู้มั๊ยนายไม่ชอบให้ฉันร้องไห้ไม่ใช่หอแล้วที่นายทำตัวแบบนี้นายรู้ไหมว่าฉันกำลังร้องไห้อยู่ .. . ... .


" ฮันนายตื่นแล้วหรอ " เสียงเพื่อนรักอย่างฮีชอลดังขึ้น

" อื้ม ตื่นแล้วนายไปอาบน้ำไป " ฮันคยองตอบพลางยกมือปาดน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ขาดสาย

" ฮันนายเป็นอะไรรึเปล่าทำไมเสียงสั่นๆ " ฮีชอลยังคงสงสัยเพื่อนรักอยู่

" อ่อ พอดีฝุ่นมันเข้าตาหน่ะ " ฮันรีบตอบพลางหันไปยิ้มให้

" งั้นก็รีบไปล้างตาซะนะ เข้าใจมั๊ย " ยังคงเหมือนเดิมเลยนะฮีชอลแม้ฉันจะทำให้นายเจ็บนายก็ยังเป็นห่วงฉันเหมือนเดิมถ้าตอนนั้นฉันเลือกนายไม่เลือกชีวอนฉันก็คงไม่เป็นอย่างนี้ใช่มั๊ยยังไม่ทันที่ฮีชอลจะเดินไปน้ำตาก็พลันเอ่อล้นออกมาอีกครั้ง

" ฮันนายร้องไห้ทำไม มันแสบมากเลยหรอ " ฮีชอลรีบเข้ามาจับหน้าของฮันพร้อมกับส่งเสียงร้อนรน

" ไม่หรอกฉํนจะไปล้างตาแล้วนายไปอาบน้ำเถอะวันนี้ฉันจะพานายไปเที่ยวไปไหม ? " บางทีการออกไปเที่ยวข้างนอกมันอาจจะทำให้สบายใจขึ้นก็ได้

" จริงนะ งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนหล่ะ " ฮีชอลยิ้มรับพร้อมรีบไปอาบน้ำ

ฮันคยองก็เดินเข้าห้องของตัวเองพร้อมกับเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมารอฮีชอลอยู่ที่ห้องนั่งเล่นพลางเขียนโน๊ตถึงเพื่อนๆที่เหลือที่วันนี้เป็นวันพักผ่อนที่ทุกคนไม่ต้องออกไปทำงานแต่ทำไมนะชีวอนถึงต้องออกไป

To. suju

ฉันจะออกไปข้างนอกกับฮีชอลนะเย็นนี้จะกลับมาทำข้าวเย็นให้

From . Hankyung '

แต่ยังไม่ทันที่จะแปะมันลงเสียงของทงเฮก็ดังขึ้น

" พี่ฮัน พี่จะไปไหนอ่ะไปเที่ยวกับพี่ชีวอนหรอ " ทุกคนรู้ดีว่าเค้ากับชีวอนเป็นคู่รักกันและทุกคนก็รู้ดีว่าทุกครั้งที่มีวันหยุดแบบนี้ชีวอนต้องพาฮันคยองออกไปเที่ยวกันสองคนทุกครั้ง

" ป่าวหรอกทงเฮพี่จะไปเดินเล่นกับฮีชอลหน่อยหนะ " ฮันคยองตอบพลางฝืนยิ้ม

" ชีวอนนี่นิสัยไม่ดีเล๊ย ย ทิ้งให้พี่ฮันอยู่บ้านเฉยเลยเดี๋ยวทงเฮไปเป็นเพื่อนพี่ฮันมั๊ย ? " ทงเฮถามพลางเอียงคอมอยิ้มซะตาหยี >O< ;'

" ไม่หรอก พี่ว่าเราไปหาบอมดีกว่านู่นเดินมานู่นแล้ว " ตอนนั้นฮีชอลก็เดินออกมาพอดี

" ไปกันเหอะฮัน ไปฉันจะช๊อปให้แหลกเลย " ฮีชอลยิ้มร่าพลางควงแขนลากฮันแแกไปนอกห้อง

ณ ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง

" ฮันนายว่าตัวนี้สวยมั๊ย " ฮีชอลเข้าไปลองชุดมามากกว่า 10 ร้านแล้วตอนนี้ในมือของฮันคยองก็เต็มไปด้วยถุงเสื้อผ้ามากมายของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นซินเดอเรลล่าของวง

" ขอบคุณค่ะ โอกาสหน้ามาใหม่นะคะ " เสียงของพนักงานคิดเงินเอ่ยขึ้นหลังจากที่ยื่นบัตรเครดิตพร้อมถุงเสื้อผ้าคืนฮันคยอง



" ฮันฉันอยากกินไอติมอ่ะ - O - " ฮีชอลเอ่ยขึ้ยพลางดึงมือฮันคยองไปทางร้านไอติม

ตอนนี้เค้าสองคนก็กินไอติมกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วและตอนนี้กำลังอยู่ในร้านเสื้อโปรดของฮันคยอง คาลวิน ไคลน์ นั่นเองหลังจากที่ผลักประตูเข้าไปในร้านพนักงานสาวที่คอยต้อนรับเค้าทุกครั้งก็รีบเข้ามาต้อนรับเช่นเคยแต่ทำไมคำพูดเหล่านั้นกลับทำให้หัวใจมันเจ็บเหลือเกิน

" สวัสดีค่ะคุณฮันคยองเอ่อแล้วก็คุณฮีชอลอ้าวแล้วคุณชีวอนไม่มาด้วยหรอคะ " ทุกครั้งที่เข้าร้านนี้ชีวอนจะเป็นคนมาด้วยทุกครั้งทำไมฮันคยองจะจำไม่ได้

" อ่อพอดีเค้ามีธุระหน่ะครับ " ฮีชอลรีบตอบกลับพนักงานทำไมเค้าจะไม่รู้ว่าเพื่อนเค้าเศร้าเพราะใคร ชวนเค้าออกมาเพราะใคร

" อื้ม ตอนนี้มีเสื้อแบบใหม่บ้างไหมครับ " ฮันคยองถามพนักงานสาว

หลังจากผ่านไปสักพักฮันก็ออกจากร้านมาพร้อมกับถุงเสื้อผ้าใบใหญ่ที่ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องซื้อไปฝากคนๆนั้นด้วยทั้งที่คนๆนั้นกำลังทำให้ตัวเองเจ็บอยู่แท้ๆ หลังจากที่ร่างทั้งสองกำลังจะขึ้นรถสายตาคมก็พลันเหลือบไปเห็น รถคุ้นตา และแล้วความมั่นใจของฮันคยองก็เพิ่มมากขึ้นไปอีกเมื่อเห็นชายคนรัก ชเว ชีวอน ออกมาจากรถคันนั้นร่างบางคิดได้ดังนั้นก็คิดจะเข้าไปทักแต่ขายาวพลันชะงักเมื่อ ชีวอน กลับไปเปิดประตูรถให้อีกคนที่นั่งมาด้วย ผู้หญิงสวยหน้าตาน่ารัก ที่เดินเคียงคู่ไปกับร่างสูงเข้าห้างไปถ้าคนอื่นมองก็คงมองว่าสองคนนั้นเป็นคู่รักสินะก็ในเมื่อดูเหมาะสมกันขนาดนี้ตอนนี้น้ำตามันเหมือนจะไหลออกมาอีกครั้งถ้าไม่ติดตรงที่ว่า

" ไอ้ชีวอน แกตาย ยย " ฮีชอลก็เห็นเหมือนกับที่เค้าเห็นและตอนนี้ฮีชอลก็ดูเหมือนกับว่าจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ขอบคุณนะที่นายคอยห่วงความรู้สึกฉัน คิม ฮีชอล

" ช่างมันเหอะ ฮีชอลกลับบ้านกัน " ฮันคยองบอกกับฮีชอลพลางดึงตัวฮีชอลให้ขึ้นรถ ฮีชอลก็ได้แต่ทำตามคนพูดก็ในเมื่อชีวอนเป็นคนรักของฮันคยองแล้วฮีชอลจะไปยุ่งอะไรได้นอกจากเป็นแค่เพื่อนของนายเท่านั้น ฮันคยอง


ห้องพัก SJ

ตอนนี้ฮันคยองกำลังทำอาหารเย็นอยู่ในครัวในใจเค้าก็หวังเพียงแต่ว่าชีวอนจะกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มและคำว่ารักที่ไม่ได้พูดให้เค้าฟัง 3 วันและผู้หญิงคนนั้นก็คงเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นมือเรียวยาวที่กำลังหั่นผักอยู่นั้นกลับมีเลือดไหลเป็นทางหลังจากที่ได้ยินคำพูดจากโทรศัพท์ปลายสายที่ตัวเองกำลังแนบหูอยู่

' วันนี้ผมคงกลับไม่ได้นะเพราะว่างานยุ่งมากเลย และผมก็กะจะกินข้าวข้างนอกเลยกว่าจะกลับคงดึกหน่อยนะ '

' โอ๊ย ย ! ตั้งใจทำงานหล่ะ '

' พี่เป็นอะไรรึเปล่า '

' ไม่เป็นไรหรอก '

' อื้ม งั้นแค่นี้นะ '

ได้คุยกันแค่นี้สัญญาณโทรศัพท์ก็ตัดไปตั้งแต่ที่คบกันมาชีวอนไม่เคยยอมวางสายก่อน ตั้งแต่คบกันมาก่อนวางสายชีวอนจะพูดทุกครั้งว่า คิดถึง แต่ทำไมเดี๋ยวนี้มันไม่มีแล้วหล่ะ ชีวอนไม่เคยยอมให้เค้าเจ็บตัวแม้มันจะเป็นอะไรเล็กน้อยก็ตามแต่นี่นายไม่รู้หรอว่าฉันเจ็บนะ เจ็บทั้งแผลและเจ็บปวดไปทั้งใจความรักทำให้เราเจ็บได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือและที่สำคัญนายไม่จำเป็นต้องโกหกฉันหรอกนะว่าทำงานหน่ะเพราะฉันรู้ว่านายไม่มีงานและฉันรู้ว่านายอยู่กับผู้หญิงคนนั้น

.. ทำไมมันรู้สึกเจ็บจังเลยหล่ะ ทำไมกันทำไมมันปวดไปทั้งใจ . ... .

" พี่ฮันเสร็จรึยังค๊าบ บ " ซองมินวิ่งเข้ามาพลางทำหน้าตกใจเมื่อเห็นรอยแผลเป็นทางยาวเลือดสีแดงสดกำลังไหลลงมาโดยที่เจ้าตัวไม่มีทีท่าว่าจะห้าม

" อ๊ากกกก ใครก็ได้ช่วยด้วยพี่ฮันโดนมีดบาด " เมื่อ ซองมิน ตะโกนเสียงดังเหล่าเอสเจจึงรีบวิ่งมาในห้องครัวทันที

" พี่ฮันเป็นไรมากมั้ยครับ " ทุกคนต่างพากันถาม เพราะปกติฮันคยองไม่เคยโดนมีดบาด

" พี่ไม่เป็นไรหรอกแผลแค่นี้เอง " ฮันคยองเค่นยิ้มตอบน้องๆ แต่รู้ไหมว่าที่ใจพี่ตอนนี้หน่ะมันเจ็บเหลือเกิน มันเจ็บเสียจนลืมความเจ็บที่แผลนี้ไปโดยสิ้นเชิง นายรู้ไหมชีวอน ? นายรู้ไหมว่ามันปวดร้าวไปทั้งใจ

หลังจากทำแผลเรียบร้อยทุกคนก็ได้กินอาหารกันจนอิ่มแปล้โดยมี รยอวุคกับเยซอง อาสาล้างจาน

ตอนนี้ก็เป็นเวลา 5 ทุ่มกว่าแล้วทุกคนก็ต่างพากันเข้านอนเหลือเพียงฮันคยองที่ยังคงนั่งดูทีวีอยู่แล้วใครบางคนนั้นจะรู้ไหมว่ามีใครอีกคนที่นั่งรอเค้าอยู่

แกร๊ก ! เสียงประตูเปิดพร้อมกับที่ใบหน้าหล่อเจ้าของรอยยิ้มที่ใครๆต่างก็พากันหลงใหลที่กำลังเดินเข้ามาฮันคยองรีบทำเป็นแกล้งหลับในทันที

" พี่ฮันยังไม่นอนอีกหรอ " เงียบ บบ . ... สักพักฮันคยองก็รู้สึกว่ามีผ้าห่มผินโตที่ตอนนี้กำลังคลุมทับตัวเค้าอยู่และด้วยเสียงไมโครเวฟที่ดังขึ้นทำให้ฮันคยองต้องแกล้งทำเป็นตื่นนอนเพื่อจะดูว่าชีวอนจะกินข้าวผัดที่เค้าผัดเผื่อไว้รึเปล่า แต่เมื่อเดินไปถึงครัวความรู้สึกดีๆก็พลันหายไปในเมื่อชีวอนไม่กินข้าวผัดของเค้าทั้งๆที่เค้าอุตส่าห์ทิ้งโน๊ตเอาไว้เผื่อนายหิวแต่นายกลับต้มมาม่าแทน นี่นายเป็นอะไรไปเนี่ย ชีวอน ฉันเจ็บจนจะขาดใจแล้วนายรู้บ้างไหม ว่าน้ำตาของฉันมันพลันจะไหลทุกครั้ง

" เอ่อ ชีวอนกลับมาแล้วหรอ " ฮันคยองถามออกไป

" ครับ " คำตอบเพียงเท่านี้สั้นๆ แต่กลับทำให้หัวใจของคนที่เฝ้ารอทั้งคืนพลันห่อเหี่ยวอีกครั้งเพราะถ้าเป็นเมื่อก่อนชีวอนจะพร่ำ พรรณา ว่าคิดถึงเค้ามากแค่ไหนที่ตัวเองต้องกลับดึกแบบนี้นายเปลี่ยนไปนะนายรู้ตัวบ้างไหม ?

" เอ่อ พอดีวันนี้ฉันไปซื้อของกับฮีชอลมาเลยซื้อของมาฝากอยู่ที่โซฟานะ " ฮันคยองรีบเอ่ยก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมาอีกคราพลันรีบเร่งฝีเท้าจนถึงห้องตนเอง ปัง ! เสียงประตูปิดลงบางทีอาจเพราะฮันคยองไม่ได้เงยหน้ามองนัยน์ตาคมของอีกฝ่ายถึงไม่ได้เห็นว่าแววตาคู่นั้นฉายแววเป็นห่วงแค่ไหน

" ขอบคุณนะ " หลังจากที่ฮันกลับเข้าห้องตัวเองไปแล้วน้ำตายังคงไหลอย่างไม่ขาดสายก็ในเมื่อเสื้อเชิ๊ตสีขาวที่คนร่างสูงสวมอยู่นั้นมีรอยสิปสติกสีแดงสดอยู่บนปกเสื้อหน่ะสิ่คืนนั้นร่างบางได้แต่นอนร้องไห้ทั้งคืนจนหลับไป


เช้าวันใหม่

" ฮันคยอง ตื่นได้แล้ว " ปัง ปัง ปํง! เสียงเคาะประตูรัวมาจากเจ้าของมือเรียวสวยลีดเดอร์ของวง ลีทึก นั่นเอง

" อื้อ ตื่นแล้ว " ฮันคยองลืมตาขึ้นช้าๆก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูให้กับลีดเดอร์ของวง

" เอ๊ะ ! ทำไมตานายเป็นอย่างนี้เนี่ย " หัวหน้าวงคนสวยถามขึ้นอย่างสงสัยก็เพราะไอ้ตาเจ้ากรรมของฮันคยองหน่ะสิ่มันบวมซะ

" อ่อ สงสัยนอนดึกไปหน่อยหน่ะ แหะๆ " ฮันคยองตอบพลางยิ้มแห้ง ๆ ชีวอนนายจะรู้ไหมฉันร้องไห้ให้นายทั้งคืนเลยนะนายรู้บ้างรึเปล่า ?

" อื้ม งั้นก็รีบๆไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะเดี๋ยวนายตามไปพร้อมชีวอนละกันนะรายนั้นก็เพิ่งตื่นเหมือนกัน " ลีทึกพูดพลางเบ้หน้าเมื่อนึกถึงชีวอนที่ตัวเองต้องใช้แรงมหาศาลกว่าจะปลุกมันได้ไหนฮันคยองบอกว่าแค่หยิกหน้าก็ตื่นแล้วไง โห่ ไอ้สิงโตเอ็ย !

" เอ่ออ พวกนายจะไปแล้วหรอแล้วฉันต้องไปพร้อมชีวอนหรอ " ฮันคยองถามก็จะให้เค้าไปกับชีวอนให้เจ็บอีกทำไมหล่ะ

" เออ นายไปพร้อมชีวอนแหล่ะไปละนะ " พูดได้เพียงเท่านี้ลีทึกก็ปิดประตูดัง ปัง ! ทิ้งให้ฮันคยองต้องนั่งเครียดอยู่คนเดียว นายจะดีใจหรอที่จะไปกับฉัน ? นายจะไม่โกรธฉันหรอชีวอนที่นั่งแทนที่ใครคนนั้นใครคนใหม่ของนาย นายจะไม่โกรธฉันใช่ไหม ?

หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วฮันคยองเลยออกมานั่งรอที่ห้องนั่งเล่นซักพักชายหนุ่มร่างสูงก็ออกจากห้องมา

" ชีวอน วันนี้ฉันไปทำงานพร้อมนายนะ " ฮันคยองพูดให้เบาที่สุด

" อื้ม งั้นก็ไปเหอะ " ชีวอนพูดแค่นั้นแล้วเดินนำร่างบางออกไปที่ประตู ปกติทุกทีถ้าฉันยอมไปพร้อมนาย นายจะกระดี๊กระด๊า เข้ามาหาไม่ใช่หรอ ? ทุกครั้งที่เราไปทำงานพร้อมกันนายจะเดินจูงมือฉันออกไปไม่ใช่หรอ ? ทุกครั้งที่ฉันไม่ไปปลุกนาย นายก็จะโกรธฉันไม่ใช่หรอ ? แล้ววันนี้ก็เป็นวันที่ 4 แล้วนะที่นายไม่บอกรักฉัน มันเจ็บนะชีวอนนายจะปล่อยให้ฉันเป็นแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่ เมื่อไหร่ที่นายจะเลิกเป็นแบบนี้ซักที บางทีวันนั้นมันอาจจะเป็นวันที่นายทิ้งฉันไปหาใครคนนั้นของนายสินะ ตอนนี้นัยน์ตาคู่สวยก็เอ่อไปด้วยน้ำตาและพยายามก้มหน้างุดๆ เดินตามร่างสูงไปให้เร็วที่สุดจนกระทั่งมาถึงรถสปอร์ตคันสวยชีวอนขึ้นไปนั่งพลางสตาร์ทรถ นายลืมอะไรรึเปล่านายเคยบอกอะไรไว้นายลืมแล้วใช่ไหม ' ชเว ชีวอนคนนี้จะขอเป็นคนเปิดประตูรถให้ ฮันคยอง ตลอดไป ' ทำไมนายไม่มาเปิดให้ฉันเหมือนทุกทีหล่ะ ชีวอน ทำไมฉันรู้สึกเหมือนมีเข็มมากมายทิ่มแทงแบบนี้หล่ะ นายรู้บ้างไหมว่านายทำฉันเจ็บปวดมากแค่ไหน

" ชีวอน เอ่ออ นายไปไหนมาหรอเมื่อวาน " ฮันคยองฝืนพูดออกไปเพราะในใจเค้ายังคงคิดว่าชีวอนคงมีเหตุผลที่จำเป็นต้องไปกับผู้หญิงคนนั้น

" เข้าบริษัท " คำตอบง่ายๆ เพียง 3 คำแต่กลับทำให้ฮันคยองรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งใจ เข้าบริษัท แล้วที่เค้าเห็นนั่นมันอะไรกัน

" อื้ม " ฮันคยองตอบเพียงแค่นั้นถ้านายไม่ต้องการบอกฉันก็คงไม่ต้องถามต่อสินะเพราะถึงฉันถามให้ตายนายก็คงไม่บอกกัน3

ความเงียบเกิดขึ้นตลอดการเดินทางจากที่พักจนถึงที่บริษัทต่างฝ่ายต่างเดินจนเป็นที่สงสัยของคนในบริษัทว่าสองคนนี้เป็นอะไรเพราะทุกครั้งชีวอนจะต้องจูงมือฮันคยองและเดินคุยกันอย่างมีความสุขทุกครั้งทั้งคู่เดินมาจนกระทั่งถึงห้องซ้อมของ SJ

" อ้าวพี่ฮันมาแล้วหรอ " เสียงซองมินดังขึ้นเป็นคนแรกหลังจากที่เค้าทั้งคู่เดินเข้ามาในห้องซ้อม

" อื้ม ซ้อมถึงไหนแล้วหล่ะ " ฮันตอบ

" ก็นี่นะท่าใหม่ 1 2 3 4 5 6 7 8 " ฮยอคแจเดินเข้ามาพลางทำท่าให้ดูฮันคยองจึงทำตามมั่งแต่ความเจ็บปวดที่แล่นจากปลายนิ้วทำให้ร่างบางต้องร้องโอยขึ้นมาทันทีก็ในเมื่อท่าที่เค้าทำอยู่ตอนนี้มันต้องใช้มือยันพื้นไว้หน่ะสิ่

" พี่ฮันเป็นไรมากไหม ? " ฮยอคแจรีบถามพร้อมๆกับคนอื่นๆที่พลางมุงกันเข้ามาถามหลังจากที่ได้ยินเสียงร้องเมื่อกี๊

" ไม่หรอก ไม่เป็นไร " ใช่ แผลอ่ะมันไม่เป็นไรแต่ใจพี่มันไม่ไหวแล้วชีวอนนี่นายไม่คิดจะมาดูแผลฉันหน่อยเลยใช่ไหม ?

" งั้นก็ซ้อมต่อเหอะ " เสียงดังถูกพูดขึ้นจากคนที่ได้ชื่อว่าตัวสูงที่สุดในวง ชีวอน ถ้าฮันคยองมองตาชีวอนสักนิดก็คงเห็นแววตาที่เต็มไไปด้วยความเป็นห่วงแววตาที่เคยมองฮันคยองแบบทุกที

" อะไรกันห๊ะ นี่นายไม่เห็นรึไงว่าฮันเจ็บอยู่ " ฮีชอลตวาดแว้ดรวมไปถึงพวกน้องๆที่เหลือ

" ไม่เป็นไรหรอกซ้อมได้แค่นี้เองสบายมาก " ฮันคยองยิ้มรับพร้อมกับเต้นต่อให้ทุกคนได้รู้ว่าเค้าไม่ได้เป็นอะไร ทำไมนะทั้งที่นายไม่รักฉันแล้วแต่ฉันก็ยังอยากปกป้องนายทำไม ชีวอน ?

การซ้อมวันนี้ผ่านไปได้ด้วยดีแม้ว่าแผลมันเจ็บบ้างบางครั้งแต่ร่างบางกลับไม่เอ่ยสิ่งใดออกมาเพราะกลัวน้องๆเป็นห่วงตอนนี้ทุกคนก็กลับมาที่บ้านกันแล้วเหลือแค่เพียงคนเดียวชีวอนที่จนป่านนี้ก็ยังไม่กลับมาซะที ชีวอนให้เหตุผลกับทุกคนว่า ' ผมมีธุระขอตัวนะครับ ' อะไรกันหล่ะธุระของนาย นายรู้ไหมว่านายไม่บอกรักฉันมา 4 วันเต็มแล้วนะ

" ฮันคยอง นายหลับแล้วหรอ " เสียงหวานของฮีชอลเอ่ยขึ้นท่ามกลางมืดและความเงียบในห้องนอนของทั้งคู่

. .. .. ....

" นายคงหลับแล้วสินะ แต่ถ้านายมีปัญหาอะไรบอกฉันได้นะ " ใบหน้าสวยหวานเอ่ยเท่านั้นแล้วก็หันหลังกลับไปทิ้งให้ฮันคยองที่ตอนนี้น้ำตาขาวใสเปียกชุ่มหมอนไปหมดเค้ายังไม่อยากปรึกษาฮีชอลเพราะที่ผ่านมาเค้าคงทำให้ฮีชอลเจ็บมากพอแล้วตอนนี้มันถึงเวลาของฉันแล้วแหล่ะฮีชอลเวลาที่ฉันควรจะเจ็บที่ฉันเลือกคนที่ฉันรักแทนที่ฉันจะเลือกคนอย่างนายที่รักฉัน คิม ฮีชอล ฉันผิดเองที่ไม่เลือกนาย

นัยน์ตาคู่สวยตอนนี้หลับสนิทคราบน้ำตายังคงติดอยู่ที่ใบหน้านั่นแต่ร่างบางคงหลับสนิทเกินไป เกินที่จะได้รู้สิ่งที่ตนเองสงสัยมานาน

ปิ๊ป ปิ๊ป ! เสียงที่บ่งบอกถึงการมีข้อความเข้าดังขึ้นจากโทรศัพท์สีดำเครื่องสวยที่อยู่ข้างเตียง

ปิ๊ป ปิ๊ป ! เสียงนี้ดังขึ้นอีกครั้ง แต่เจ้าของเครื่องก็ยังคงไม่รู้สึกตัว

ไอ วิล มิส ซิ่ง ยู ! ~~ ~ ~ เสียงโทรศัพท์จากโทรศัพท์สีดำเครื่องเดิมดังขึ้นทำลายความเงียบแต่ร่างบางทั้งสองก็ยังไม่มีใครรู้เรื่อง เสียงโทรเข้าดังขึ้นได้เพียง 3 ครั้งเท่านั้นและก็เงียบไป


เช้าวันใหม่ ! ~~ "


ปัง ปัง ปัง !!!!! เสียงเคาะประตูรัวดังขึ้นพร้อมกับเสียงดังวุ่นวายของเหตุการณ์ภายนอกทำให้ฮันคยองกับฮีชอลต้องรีบไปเปิดประตู

" มีไรหรอกลีทึก " ฮันคยองเอ่ยถามลีทึกด้วยสีหน้ามึนงง

" นายรู้ไหมจะโดนอะไรมาปลุกฉันแต่เช้าเนี่ยย ห๊ะ " ฮีชอลเอ่ยเสียงแหลมว่าลีดเดอร์ของวงอย่างรวดเร็ว

" รถของ ชีวอน เกิดอุบัติเหตุเมื่อคืน " ได้ยินเพียงเท่านี้ฮันคยองก็เข่าออ่นลงไปนั่งกองอยู่ที่พื้น

" ห๊า าา ! แล้วเป็นอะไรมากมั๊ย " ฮีชอลรีบถามต่อ

" พวกเรากำลังจะรีบไปโรงพยาบาลไปเร็ว " ลีทึกพูดพลางดึงมือของทั้งคู่ไปขึ้นรถตลอดทางทุกคนต่างภาวนาขอให้ ชเว ชีวอน ไม่เป็นอะไร ฮันคยองคนที่นั่งเงียบมาตลอดทางดวงตาฉายแววเศร้าสร้อย

ณ หน้าห้อง I.C.U. ตอนนี้ทุกคนต่างพากันรอคอยหมออยู่หน้าห้องทุกคนทราบเพียงว่าเมื่อคืนชีวอนได้ขับรถไปซื้อดอกไม้ช่อโตและขณะเดินทางกลับนั้นเองก็เป็นเวลาเกือบจะเช้าแล้วแต่แล้วด้วยความที่ฝนตกพื้นถนนจึงลื่นกว่าปกติทำให้รถของชีวอนพลิกคว่ำอยู่ข้างถนนทุกคนไม่ทราบว่าอาการของชีวอนเป็นอย่างไรแต่ที่ทุกคนทราบคือดอกไม้ช่อโตที่ชีวอนอุตส่าห์ออกไปซื้อยังอยู่ในมือของผู้ซื้อไม่มีใครรู้ว่าดอกไม้ช่อนี้เป็นของใครรู้เพียงแต่ว่าชีวอนกำไว้แน่นไม่ยอมปล่อยมือแต่อย่างใด ปัง ! เสียงประตูเปิดขึ้นพร้อมกับคุณหมอร่างใหญ่ที่เดินออกมาพร้อมกับพูดว่า

" หมอต้องเสียใจกับทุกคนด้วย เค้าถูกนำส่งโรงพยาบาลช้าเกินไปต้องขอโทษด้วยนะครับ " หมอพูดเพียงเท่านี้ทุกคนในวงต่างก็พากันร้องไห้และที่เห็นว่าน่าจะเป็นหนักกว่าใคร นัยน์ตาคู่สวยของฮันคยองไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป ร่างบ่างล้มลงร้องไห้กับพื้นอย่างไม่อายใคร

" แต่มีสิ่งหนึ่งที่เค้ายังคงถือมันไว้จนวินาทีสุดท้ายของชีวิตผมอยากให้พวกคุณเข้าไปดูด้วยตนเอง " หมอพูดแค่นั้นแล้วก็เดินจากไป ทุกคนในวงต่างรีบเดินเข้าไปในห้อง I.C.U.

ร่างสูงยังคงนอนอยู่บนเตียงเหมือนกับแค่หลับไปเท่านั้นรอยยิ้มที่ใครๆต่างพากันหลงไหลปรากฎอยู่บนใบหน้าของ ชีวอน ที่นิ่งสนิทรอยยิ้มที่ทุกคนในวงไม่เห็นมันมากว่า 4 วัน รอยยิ้มที่ทำให้ฮันคยองคนนี้เผลอใจอ่อนไปทุกครั้ง รอยยิ้มที่ทุกคนคงได้เห็นมันเป็นครั้งสุดท้าย ทั่วร่างกายเย็นเฉียบ

" นี่นายนายจะทิ้งพวกเรางั้นหรอ ชีวอนนายตื่นขึ้นมาสิ่ " ทงแฮโวยวายเสียงดังพลางเขย่าตัวร่างสูงที่นิ่งสนิท ทุกคนในวงต่างส่งเสียงร่ำไห้และพยายามทำให้ชีวอนฟื้นแต่ดูเหมือนทำอย่างไรก็ไม่มีผล

" ชีวอน ฉันรักนายนะ " แค่นี้เท่านั้นที่ฮันคยองพูดกับชีวอนตั้งแต่เข้าห้องมาร่างบางลูบหน้าร่างสูงอย่างถะนุถนอมพลางเอาผ้าห่มผืนโตห่มให้กับร่างสูงเหมือนที่ ชเว ชีวอน คนนี้เคยทำให้เค้าประจำร่างบางเหลือบไปเห็นดอกลิลลี่สีขาวช่อโตที่วางอยู่ข้างที่นอน ดอกไม้ช่อโตที่นายอุตส่าห์ออกไปหาซื้อมาเพื่อใครกันร่างบางฉวยช่อลิลลี่นั้นขึ้นมาทันที การ์ดใบเล็กๆที่แนบอยู่กับดอกลิลลี่นั้นบ่งบอกถึงผู้รับ


To.Hankyung my love

นี่ก็ 1 ปีแล้วนะที่เราคบกันฮันคยองผมหวังว่าเราจะมีปีต่อไปเรื่อยๆ
ผมรู้ว่าฮันชอบดอกลิลลี่และผมก็หวังว่าฮันจะชอบช่อนี้ด้วยผมขอให้เรารักกันตลอดไป

From.Choi Siwon

หลังจากที่ฮันคยองเปิดอ่านการ์ดใบสวยก็พบว่า คนที่ทำให้ชีวอนต้องเป็นแบบนี้ก็คือตัวเค้าเองฉันไม่เอาดอกไม้ได้ไหมชีวอนฉันขอให้นายกลับมาหาฉันได้ไหม ? ร่างบางร้องไห้จนเพื่อนๆในวงต้องพากันเข้ามาดูแลและทุกคนก็จำเป็นต้องกลับที่พักในที่สุดเพราะทางโรงพยาบาลต้องมาจัดการศพ

บ้านพักSJ

ทุกคนต่างเข้าห้องของตัวเองทุกคนต่างเฝ้าคิดถึงเพื่อนร่วมวงที่จากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ ฮันคยองก็เช่นกันเค้ายังคงไม่หยุดร้องไห้แม้จะไม่มีเสียง สะอื้น ให้ได้ยินแต่น้ำตาก็ยังคงไหลลงมาไม่ขาดสาย นายทำให้ฉันร้องไห้นะชีวอน นายไม่ชอบไม่ใช่รึไงกลับมาสิ่ฉันจะได้ไม่ร้องไห้

ปี๊ปปปปปปปปปปปปปป ! เสียงสัญญาณเตือนว่าตอนนี้แบตเตอรี่ในโทรศัพท์เครื่องงามกำลังใกล้จะหมดโทรศัพท์ยังคงอยู่ที่เดิมที่ๆมันสั่นเมื่อคืนร่างบางเอื้อมมือไปฉวยพลางเสียบต่อกับที่ชาร์ตมือเรียวเปิดฝาโทรศัพท์ขึ้นหลังจากเห็นสัญญาณกระพิบมิสคอล และ เมสเซจ

3 Missed calls
Choi Siwon ( 05.30 am )

2 Message

ฮันคยองเลื่อนนิ้วเรียวไปเปิดเมสเซจและทำให้น้ำตายิ่งไหลมากขึ้นไปอีก

From:Choi Siwon

ฮันพรุ่งนี้เข้าต้องเซอไพรส์แน่ๆฮันจำได้ไหมว่ามันเป็นวันอะไร ... . !
ตอนนี้ผมอยู่ข้างนอกเดี๋ยวผมก็จะกลับแล้วรอผมนะผมจะเซอไพรส์

From:Choi Siwon

ฮันต้องหลับไปแล้วแน่ๆเลยแต่ไม่เป็นไรหรอกพรุ่งนี้เราค่อยคุยกันก็ได้
ผมหวังว่าฮันจะดีใจกับของที่ผมจะให้นะ และผมก็ขอโทษด้วยที่ไม่ได้บอกรักฮันตั้ง 4 วัน
แต่พรุ่งนี้ผมจะบอกรักฮันทั้งวันเลย


มือเรียวสั่นระริกเมื่ออ่านข้อความทั้งสองเสร็จทำไมฉันจะจำไม่ได้หล่ะชีวอนทำไมฉันจะจำไม่ได้วันที่เราได้คบกันฉันจำมันได้แต่ทำไมวันนี้นายไม่มาบอกรักฉันหล่ะชีวอน ทำไมนายไม่มาบอกรักฉันนายพูดๆไว้แล้วนะว่านายจะบอกรักฉันทั้งวัน ทำไม ทำไม ทำไม พระเจ้าต้องพรากเค้าไปจากผมด้วย ?

มือเรียวเลื่อนไปเรื่อยๆจนกระทั่งไปเปิดเสียงบันทึกที่ชีวอนพยายามโทรหาเค้าแต่เค้าไม่รับ ผมผิดใช่ไหม ?



นี่ก็เป็นวันที่เราคบกันครบรอบ 1 ปีแล้วนะฮันคยองฮันรู้ไหมว่าผมหน่ะรักฮันที่สุดเลยผมต้องขอโทษด้วยนะที่ผมอ่ะทำเย็นชาใส่ฮันมา 4 วันแต่ที่ผมทำเพราะผมกะเซอไพรส์ฮันนั่นแหล่ะผมต้องขอโทษที่ฮันต้องร้องไห้เพราะผม ผมขอโทษจริงๆนะ วันนั้นวันที่ผมกลับมาผมไม่รู้หรอกนะว่าฮันร้องไห้เพราะรอยลิปสติกรึเปล่าแต่ผมคงสำคัญตัวเองผิดสินะฮันคงไม่ร้องไห้ให้ผมหรอกแต่ผมก็จะบอกอยู่ดีว่ารอยนั้นมันเกิดจากการที่น้องสาวของผมหกล้มแล้วมันเลอะพอดีหน่ะ ผมต้องขอโทษฮันด้วยที่ผมโกหกฮัน เสื้อผ้าที่ฮันซื้อมาผมลองทุกตัวแล้วนะแล้วผมก็เก็บมันไว้อย่างดีด้วย ผมขอโทษด้วยเรื่องที่ห้องซ้อม จริงๆผมอยากจะพาฮันไปโรงพยาบาลด้วยซ้ำไปถ้าไม่ติดว่าผมเตรียมเซอไพรส์ฮัน ผมเป็นห่วงมากเลยนะรู้ไหม ฮันเจ็บมากรึเปล่า ตอนนี้ถนนลื่นมากๆเลยหล่ะแต่ผมต้องรีบขับผมจะได้กลับไปขอโทษฮันเร็วๆ ปัง ! รถผม ผมคงกลับไปหาฮันไม่ได้แล้วนะ ผมขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมา ผมมีความสุขที่เราได้รักกัน ผมหวังว่าเราจะรักกันตลอดไป และผมขอฮันอย่าร้องไห้นะน้ำตาของฮันมีค่ามากเกินกว่าที่ฮันจะร้องไห้ให้ผม ผมจะบอกว่า ชเว ชีวอน รัก ฮันคยองตลอดไป รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก รัก ตู๊ดดด ด


ชีวอนนายกลับมาหาฉันสิ่ฉันจะได้ไม่ร้องไห้

นายมาบอกรักต่อหน้าฉันสิ่อย่าทำแบบนี้

นายมาหาฉัน ฉันรอนายอยู่นะ

นายจะไม่ให้ฉันร้องไห้ได้ยังไงก็ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนาย


แต่ ฉันสัญญา ว่า ฮันคยอง จะรัก ชเว ชีวอน ตลอดไป





เวลาผ่านไปจนกระทั่งถึงวันฝังศพชีวอน

" พี่ฮันคยอง " น้องสาวชีวอนเรียกชื่อฮันคยอง

" มีอะไรครับ " ฮันคยองถามกลับอย่างสุภาพ

" พี่ฝากไอ้นี่ไว้ให้คุณ " พูดพลางยื่นกล่องไม้สีน้ำตาลใบเล็กส่งให้

" เอ่ออ ขอบคุณนะครับ " ฮันคยองพูดพลางเปิดฝากกล่อง แหวนสีเงินมันวาวสองอันสลักไว้ว่า ชีวอน รัก ฮันคยอง ถูกวางไว้ในผ้ากำมะหยี่สีแดง

" พี่ให้ฉันไปช่วยเลือกไอ้นี่มาให้พี่ พี่วอนบอกว่าพี่ฮันต้องชอบแน่ ๆ " น้องสาวชีวอนเอ่ย

ชอบสิ่ชีวอน ชอบมากๆเลยด้วย ฉันจะเก็บมันไว้กับฉันตลอดไปเก็บไว้ให้อยู่คู่กัน

เก็บไว้ให้รู้ว่า นายกับฉันจะรักกันตลอดไป



3 ปีผ่านไป . ..

" คุณฮันคยองคะ คุณต้องสวมแหวนนั้นไว้ตลอดเลยหรอคะ " พิธีกรรายการหนึ่งถามขึ้น

" ครับ ผมสวมมันอยู่ตลอดเวลา " ฮํนคยองตอบพลางระบายยิ้ม

" มันคงสำคัญมากสินะคะ " พิธีกรคนเดิมถามต่อ

" สำคัญมากครับ ผมจะไม่ถอดมัน " ฮันคยองตอบอีกครั้ง

“ คนให้คงเป็นคนสำคัญของคุณสินะ “ พิธีกรอีกคนเอ่ยแทรกขึ้นมา

“ สำคัญมากครับเพราะเราสัญญากันไว้ว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป “ ฮันคยองตอบเสียงดังฟังชัด

“ อ่อ ค่ะๆๆๆ งั้นเรามาเข้าคำถามต่อไปกันดีกว่าค่ะ “

“ นี่ก็เป็นวันครบรอบวันตายปีที่ 3 ของชีวอนคุณมีอะไรจะพูดถึงเค้าไหมคะ “ พีธีกรเอ่ยถาม

“ ผมอยากจะบอกเค้าว่า ผมยังคิดถึงเค้าเสมอและผมจะรักเค้าตลอดไป “ ถ้อยคำธรรมดาหากคนไม่รู้ย่อมนึกว่าสองคนนี้เป็นพี่น้องที่รักกันแค่เพียงพี่น้องเท่านั้น


นายได้ยินไหมชีวอนฉันกับนายเราจะรักกันตลอดไป

รู้ไหมชีวอน ว่าเราจะรักกันตลอดไป

ไม่ว่ายังไง เราก็จะรักกันตลอดไป

3 ปีแล้วนะที่เราคบกันและมันจะมีปีต่อไปเรื่อยชีวอนจนกว่าจะถึงวันนั้นวันที่นายจะมารับฉันไปอยู่กับนาย
ถึงตอนนั้น

เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป

แต่ตอนนี้ฉันอยากให้นายรู้ไว้ว่า

เราจะรักกันตลอดไป