[WINNER] still {Minho x Taehyun} - end

ลำดับตอนที่ #18 : ตอนที่ 17: เป็นห่วงมาก

Still017

สิ่งมีชีวิตสองคนในบ้านกำลังหายใจฟืดฟาดใส่กันในขณะที่ใครบางคนก็เกาะแขนเขาแน่นเพราะสายสายตาดุๆจากสาวเจ้าตัวเล็กที่มองมาทางเรา นัมแทฮยอนในฐานะคุณคนเล็กจึงคลายมือออกเมื่อเห็นอย่างนั้น แต่วงแขนกว้างของอีกคนก็ไม่ได้ปล่อยให้เขาเป็นอิสระ

พโยจีฮุนและจองยูจินกำลังปะทะคารมกันอยู่

“พี่น่ะ! พี่มินโฮเค้ามาพี่ก็ไม่บอกฉัน”

“แล้วทำไมฉันจะต้องบอกเธอ มันเรื่องอะไรของเด็ก”

“ฉันไม่เด็กแล้ว!”

เธอเอ่ยบอกจีฮุนพร้อมกับยืนขึ้นเต็มความสูง ความสูงที่ตัวเท่าไห่อีกคน จมูกรั้นและใบหน้าขาวเงยขึ้นมองอีกคนอย่างเอาเรื่อง ริมฝีปากแดงย่นลง เธอเป็นคนน่ารักเอาการแต่ติดตรงจะใจร้อนแล้วก็เอาแต่ใจไปหน่อย

“พี่มินโฮ รู้ไหมตั้งแต่พี่ไปทำงานฉันก็เหงา ไม่มีใครเล่นด้วยเลย”

เธอว่าพร้อมกับนั่งลงข้างๆชายหนุ่ม อาจจะงงเล็กน้อยที่มีคนตัวขาวผมแสกกลางนั่งอยู่ด้วยแต่เธอก็ไม่ได้สนใจ สาวเจ้าเกาะแขนมินโฮอีกข้างพร้อมกระเง้ากระงอด

“ทีฉันเธอไม่เห็นทำแบบนี้บ้างเลย”

“ก็พี่ไม่ใจดีกับฉันนิ่!”

“แล้วไอ้มินโฮใจดีนักหรือไง”

“ใช่ ใจดีมาก สอนการบ้านแล้วก็เลี้ยงไอติมทุกวัน!”

แทฮยอนขมวดคิ้ว เขาไม่ชอบฟังเรื่องราวของคนข้างกายจากอีกคนเลยสักนิด ใบหน้าหวานเริ่มเสมองไปทางอื่น กายบางขยับห่างออกแต่ก็โดนอีกคนรั้งไหล่เอาไว้พร้อมใช้ปลายนิ้วเขี่ยให้อีกคนเย็นลง เขารู้ว่าทั้งชีวิตคุณคนเล็กมีแต่เขา

แล้วอีกคนก็ไม่เคยต้องมีเรื่องให้ไม่พอใจแบบนี้

เล็กน้อย แต่จะห้ามไม่ให้รู้สึกก็คงไม่ได้ แทฮยอนไม่ได้ใจดีขนาดนั้น

“ฉันเลี้ยงขนมเธอที่โรงเรียน ไปรับไปส่งนี่ไม่พอหรือไง”

“ก็พี่พูดจาไม่ดีนี่”

“ปวดหัวน่า มาทะเลาะอะไรกันที่นี่”

มินโฮเอ่ยแทรกขึ้นมาทำให้ยูจินต้องยู่ปากเล็กอีกครั้ง เธอเหลือบมองคนตัวขาวข้างกายอีกฝ่ายที่หันหน้าหนีไปจนเกือบคอจะหลุด ก่อนจะเบนสายตากลับมามองเจ้าของผิวสีแทนที่โอบอีกฝ่ายไว้ไม่ห่างแบบนั้น

“พี่มินโฮ...”

“ครับ ?”

“ทำไมต้องมาโอบคนอื่นต่อหน้ายูจินด้วย”

เป็นครั้งแรกจริงๆที่เขาได้ยินเสียงจิ๊เบาๆในลำคอคนข้างๆ มินโฮยิ้มจางออกมา ก่อนจะส่ายหน้าให้กับเด็กสาวข้างกาย พโยจีฮุนยกยิ้มร้ายก่อนที่เขาจะผิวปากแซวเมื่อเห็นนัยน์ตาของเพื่อนรัก

“คนอื่นของยูจิน”

“...”

“แต่เขาเป็นคนของพี่ครับ”

คำตอบที่แทบจะทำให้เด็กสาวใจแตกสลายลงตรงนั้น ริมฝีปากแดงเบะออก ก่อนที่หล่อนจะมองมินโฮช้อนร่างของอีกคนขึ้นชั้นสองไปพร้อมกับเอ่ยฝากให้พโยจีฮุนจัดการเด็กน้อยที่นั่งเบะอยู่ชั้นล่าง ผู้ชายตัวโตหัวเราะเบาๆ

“สมน้ำหน้า”

แต่ถึงอย่างนั้นฝ่ามืออุ่นก็ลูบผมเธออย่างอ่อนโยน

จองยูจิน เด็กสาวข้างบ้านจีฮุนที่อ่อนกว่าเราสองคนมาก รวมถึงอ่อนกว่าแทฮยอนด้วยซ้ำ ยูจินเป็นเด็กขี้เหงา เป็นสาวห้าวที่เข้ากับเด็กผู้หญิงด้วยกันไม่ได้ มินโฮเจอเธอครั้งแรกที่สนามบาสของหมู่บ้านกับจีฮุน หมอนั่นบอกว่าแม่เธอฝากเธอไว้กับเขาหนึ่งวัน

เธอดูเศร้าแล้วก็ไม่สนุก พักหลังๆเธอตามติดจีฮุนบ่อยเพราะว่าจีฮุนมักจะชอบมาเล่นบาสกับมินโฮ ยูจินชอบเล่นบาสแล้วเราก็มาเล่นด้วยกัน กลายเป็นสามหน่อบ้านติดกันที่อยู่ด้วยกัน แต่มินโฮไม่ค่อยสนใจเธอเท่าไหร่หรอก คนที่ตามใจเธอจริงๆคือจีฮุนต่างหาก

แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะมีคนโกรธเขา

“คุณคนเล็กครับ”

“หื้อ”

ทำเสียงขึ้นจมูกแต่ยังไม่ยอมหันมามองหน้าเขาด้วยซ้ำ ทั้งๆที่มินโฮอุ้มอีกคนขึ้นมาจากชั้นล่างเพื่อหนีสถานการณ์ตรงนั้นแล้ว ชายหนุ่มนั่งลงตรงหน้าอีกคน เขาสังเกตเห็นใบหน้าหวานที่ขมวดคิ้วหนีไปทางอื่น

“คิดอะไรอยู่ครับ”

เอ่ยถามทั้งที่รู้แก่ใจ มือหนาคว้าเอามือบางๆของอีกคนมาจับไว้ กุมหลวมๆเรียกร้องความสนใจจากคนที่นั่งอยู่บนเตียง ความจริงแทฮยอนไม่ได้เดินไม่ได้ เขาเดินได้แล้วแต่ถูกทำให้เดินไม่ได้มากกว่า โกรธก็โกรธที่มีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้มาอวดนั่นอวดนี่ แต่จะลุกหนีก็ไม่ได้ เจ็บสะโพกไปหมด

“ปวดตัว” ตอบสั้นๆ แต่ก็ยังไม่หันหน้ามาหาอีกคนจนมินโฮยอมจริงๆ คุณคนเล็กของเขาเวลาดื้อคือเวลาที่รับมือยากที่สุด

แต่ถึงอย่างนั้นมินโฮก็มีวิธี

“นวดให้มั้ยล่ะครับ”

“ซงมินโฮ!”

หันมาสะบัดเสียงใส่อีกคนที่ยั่งคงนั่งยิ้มอยู่แล้วก็ถอนหายใจออกมาเมื่อรู้ว่าเสียทีอีกฝ่ายจนได้ แทฮยอนนั่งนิ่งก้มใบหน้า ท่าทางที่เคยแข็งขืนกลับกลายเป็นอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่ชอบเลย”

“ไม่ชอบยูจินเหรอครับ?” เอ่ยอย่างรู้ทันแต่อีกฝ่ายก็สั่นศีรษะปฏิเสธเสียก่อนจนทำให้มินโฮต้องขมวดคิ้วมอง

“ไม่ชอบมินโฮ”

“หืม?”

เขาครางในลำคออย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่คนตัวเล็กจะหันหน้ามามองเขาเต็มสองตา ใบหน้าง้ำงอกับแววตาน้อยใจที่มินโฮอ่านมันออกดีตั้งแต่เขารู้จักอีกคนมา คุณคนเล็กไม่เคยเปลี่ยนเลย ชายหนุ่มบีบมือนุ่มนั้นเบาๆ

“ทำไมครับ?”

“มินโฮใจดีกับคนอื่น”

“แต่ใจดีกับคุณคนเล็กที่สุด”

เขายกเหตุผลมาอ้างแต่ดูเหมือนว่าคนฟังจะไม่ชอบใจเอาเสียเลย มินโฮไม่แปลกใจหรอกเพราะเขารู้ดีว่าแทฮยอนเคยได้รับทุกสิ่งทุกอย่างจนบางครั้งมันก็มากเกินไป แต่มันก็น้อยเหลือเกินที่เขาจะเห็นอีกคนเอาแต่ใจจากสิ่งที่ได้รับ

อย่างเช่นตอนนี้

อีกคนคงไม่รู้หรอกว่าตนเองน่ารักขนาดไหนกับการทำทีแบบนั้น

“อิจฉาเด็กเหรอครับ ยูจินอ่อนกว่าเราตั้งเยอะ ไม่แปลกถ้าผมกับจีฮุนต้องดูแลบ้าง” มินโฮยกเหตุผลมาแก้ตัว แต่คนตัวเล็กก็ยังคงบ่นอุบ

“ฟังไม่ขึ้น”

“หื้ม ไม่เอาน่าคนดี หึงพี่เหรอครับ ?”

ไม่อยากจะเอ่ยคำนี้ออกมาแต่ก็รับมือลูกไม้ดื้อไม่ไหว แทฮยอนได้ยินแบบนั้นก็เลยหันหน้ามามองอีกคนพร้อมกับขมวดคิ้วยุ่ง “หึง” ไม่ใช่สักหน่อย เขาไม่ได้หึงแล้วก็ไม่ได้หวง แค่ไม่ชอบที่ต้องมารู้เรื่องแบบนั้น ปากแดงบ่นพึมพำออกมาตามความคิดของตนเอง

“ไม่ยุติธรรมอยู่ดี มินโฮเป็นของผม”

“ผมก็เป็นของคุณคนเล็กครับ”

“...”

“เราเป็นของกันและกัน”

เอ่ยบอกพร้อมกับมองหน้าอีกคนหน้าตาเฉยจนแทฮยอนหน้าแดง มือบางดึงกลับจากการเกาะกุม ก่อนจะขยับกายเอนตัวนอนหนีความเขินจากอีกคน มินโฮลอบหัวเราะในลำคอก่อนจะสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มโอบกอดคนตัวเล็กเอาไว้

“ทำไมมินโฮเป็นได้ขนาดนี้” คุณคนเล็กของเขาบ่นพึมพำ ระหว่างที่ยอมให้วงแขนอุ่นโอบกอดกายบางเอาไว้ ริมฝีปากหยักพรมจูบที่ด้านหลังคอขาว ก่อนจะซุกปลายคางลงกับลาดไหล่อย่างออดอ้อน อันที่จริงมันก็รู้สึกดี เหมือนหัวใจจะทะลุออกมา

แต่ก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน กับคนที่ทะนุถนอมตนเองมาตั้งนาน

“ขอโทษครับ”

เสียงทุ้มนั้นเอ่ยบอกแผ่วเบา พร้อมกับถอนหายใจออกมา

“ผมขอโทษที่อดทนไม่มากพอ”

กระชับกอดเบาๆพร้อมกับฝังใบหน้าลงกับคอขาว แทฮยอนวางมือนุ่มๆลงบนหลังมือของอีกฝ่าย ก่อนจะพึมพำออกมา เขาไม่ได้โกรธแล้วก็ไม่ได้อยากให้มินโฮรู้สึกไม่ดีกับเรื่องเมื่อคืน แต่แทฮยอนก็แค่เขินแล้วก็แปลกใจที่อะไรๆมันดูเร็วไปหมด

ทั้งที่ตอนแรกมันค่อยเป็นค่อยไปจนช้า เสียงนุ่มเอ่ยบอกให้อีกฝ่ายสบายใจ

“คนใจร้อน”

“ขอโทษครับ แต่ที่ทำไปก็เพราะคุณคนเล็กน่ะน่ารัก...”

“ผมไม่เกี่ยวสักหน่อย มินโฮนั่นล่ะ” พึมพำก่อนจะผละมืออกมาปิดใบหน้าของตนเอง มินโฮคลายอ้อมกอดหยัดกายคร่อมคนน่ารักเอาไว้ ก่อนจะจูบลงบนหลังมือขาว

“อดทนอีกหน่อยก็ไม่ได้”

ตอบอู้อี้แต่ก็รู้สึกได้ถึงริมฝีปากอุ่นๆที่แนบลงมา ก่อนที่มันจะเคลื่อนไปบนหน้าผากเล็กของตนเอง

“ช่วยไม่ได้แล้วนี่ครับ ทำไปแล้ว”

“ถ้าพี่ซึงฮุนรู้ มินโฮตายแน่”

ว่าพร้อมกับลดมือ ก่อนจะใช้ปลายนิ้วดันริมฝีปากของอีกคนที่ทำท่าจะโน้มลงมาเอาไว้ มินโฮยิ้มออกมาก่อนจะจูบเบาๆแล้วเอ่ยชิดนิ้วเล็กๆของอีกคน

“ก็อย่าให้เขารู้สิครับ”

“...”

“เก็บไว้เป็นความลับของเราสองคน”

ซึงฮุนอยู่บ้านไม้มาร่วมวันที่สองแล้ว เขาขนงานมาทำด้วยเพราะไม่อยากให้ซึงยุนอยู่คนเดียวถึงอีกฝ่ายจะไล่เขากลับไปแล้วก็ตาม แต่ตอนเช้าตรู่สาบานว่ายังเห็นพวกมันอยู่หน้าบ้านอยู่เลย เขาจึงแน่นอนใจไม่ได้ เกิดมันพรวดพราดเข้ามาทำร้ายอีกคนเพราะหาตัวมินโฮหรือแทฮยอนไม่เจอเรื่องคงไม่จบง่ายๆแน่

แต่ก็ยังสงสัยว่ามันเป็นใคร

คนของพวกไหน ทำไมถึงจ้องเอาเรื่องแทฮยอนอีกแล้ว

คิดได้แบบนั้นก็ยิ่งเร่งเดินเรื่องของตัวเองให้เสร็จนำไปก่อน เผื่อวันหนึ่งแทฮยอนใจอ่อนยอมส่งข้อมูลทั้งหมดให้เขาเสียที ทุกอย่างมันจะได้จบ

กำลังโทร.เข้า – เลขาฯ

“ว่าไง”

ซึงฮุนกรอกเสียงลงไปอย่างไม่รีบร้อน เขาคิดว่าตอนนี้หน้าที่ของทุกคนชัดเจนอยู่แล้ว ดังนั้นจึงไม่น่ามีเรื่องใหญ่อะไรสำหรับงานที่กำลังแยกย้ายกันไปสืบเบาะแสตามหาข้อมูล

(ท่านนายพลคะ มีจดหมายเชิญไปงานเปิดตัวโครงการสนับสนุนชาวเกษตรกรรมที่จังหวัดเชจูสามวันสองคืนของท่านนายกอีจุนซาค่ะ เลขาฯท่านเธอติดต่อมาเมื่อเช้านี้)

“เธอคิดว่าไงล่ะ”

(ท่านผบ.ตร.สั่งมาว่าให้ไปค่ะ ท่านบอกว่ากองแผนงานอาชญากรรมอยากให้ท่านไปดูความเคลื่อนไหวและเก็บข้อมูลที่เป็นประโยชน์แก่ฝ่าย)

“ไปในนามอะไร”

(จริงๆเลขาฯของท่านายกยังไม่ได้ตอบดิฉันค่ะว่าเชิญท่านผบ.ตร.หรือยัง แต่ตรวจสอบแล้วมีจดหมายเชิญเรียบร้อยค่ะ)

“งั้นก็ขอหนังสือตัวแทนจากท่านผบ.ตร.ด้วย”

(ออกให้ในนามของอะไรคะ)

“ยศฉันแล้วก็ครอบครัว”

ซึงฮุนยิ้มมุมปาก...

เขาจะเอานัมแทฮยอนไปงานเปิดตัวโครงการนี้ด้วย อย่างน้อยก็บีบให้จุนซาสติแตกแล้วก็ทำให้น้องชายเขามองเห็นอะไรชัดเจนมากยิ่งขึ้น ซึงฮุนไม่รู้ว่าเขากำลังจะเริ่มสงครามหรือเปล่า หรืออันที่จริงมันเพิ่งจะเป็นการตั้งทัพและเตรียมรบ

ถึงจะไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ใจคือ ดูเหมือนทุกอย่างจะค่อยๆก้าวไปจากเดิมแล้ว

“อ่อคุณเลขาฯ เตรียมที่พักเผื่อไว้ด้วย ไม่รวมของเธอฉันต้องการเพ้นท์เฮ้าส์ที่อำนวยความสะดวกขอห้องใหญ่”

(จะจัดการให้ค่ะ งานมีสัปดาห์หน้าให้ดิฉันบอกลูกทีมไหมคะ)

“บอกเขาว่าเตรียมตัวให้พร้อม ไปเก็บข้อมูล แล้วก็ให้คนหารายชื่อประธานเปิดงาน ผู้เข้าร่วมโครงการทั้งหมดมาด้วย”

(รับทราบค่ะ)

(หมายเหตุ: ผบ.ตร. ผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติ)

ซึงฮุนวางสายโทรศัพท์พร้อมกับซึงยุนที่โผล่หน้าเข้ามา เจ้าของริมฝีปากอิ่มถอนหายใจ ก่อนจะพยักพเยิดไปในครัว

“อาหารเช้าเสร็จแล้ว”

“ดีเลย” ซึงฮุนว่าสบายๆ เพราะตั้งแต่เช้าเขาเพิ่งจะได้กาแฟไปแค่เดียวกับขนมปัง ชายหนุ่มเดินตามเจ้าของแผ่นหลังบางไปเงียบๆโดยไม่ได้เอ่ยอะไรกระทั่งเราสองคนนั่งลงที่โต๊ะ

“งานนายดูเยอะ ทำไมไม่กลับไปทำงานก่อนแล้วค่อยมาใหม่ก็ได้”

ซึงยุนว่า ดวงตาทอดมองใบหน้าอีกคน ซึงฮุนที่กำลังมองมื้อเช้าอยู่ ชายหนุ่มเหลือบสายตามองคนที่นั่งตรงข้ามพร้อมกับเอ่ยออกมาเบาๆ ทั้งที่มีแค่เราสองคนแต่เขาก็กลัวที่จะพูดเต็มเสียง

“ถ้าบอกว่าเป็นห่วง จะเลิกไล่หรือเปล่า”

ซึงยุนเงียบ ทั้งที่ซึงฮุนก็รู้อยู่แล้วว่าเขาคงไม่ได้รับคำตอบจากคำถามงี่เง่าของตนเอง ชายหนุ่มตักมื้อเช้าเข้าปากโดยไม่พูด ก่อนที่เสียงของคนตรงข้ามจะเอ่ยออกมาแผ่วเบา

“ถ้ากล้าพูด ก็จะไม่ไล่”

อันที่จริงซึงยุนก็อยากฟังมันชัดๆเหมือนกัน

“งั้นก็เป็นห่วง...”

“...”

“เป็นห่วงมาก”

UP 04.08.15

อีกสองวันครบรอบสามเดือนฟิคเรื่องนี้แล้ว ไวเนอะ55555555

เซอร์ไพร้ส์เลย ตอนจบมีทูซึงนิดหน่อย คนแต่งแต่งไว้นานก็ลืมค่ะ

แต่เดี๋ยวคงมีอีก พีคกว่านี้แน่นแน่รับรอง

ขอบคุณทุกคนที่ยังตามอ่านนะคะ ; w ; 

B E R L I N ❀