ถึงพระจันทร์

สวัสดีค่ะเราผู้เขียนเองนะคะ ขอเกริ่นก่อนเลยว่าเราเพิ่งเคยเขียนนิยายในนี้เป็นครั้งแรกก็จะเกร็งๆหน่อย555555 ไม่รู้จะเขียนออกมาได้ดีแค่ไหนติชมกันได้นะคะ เราอยากเขียนออกมาให้ผู้อ่านทุกคนได้เข้าถึงอารมณ์ของตัวละครและจินตนาการแต่ล่ะฉากตาม แบบว่าล่องไปในจินตนาการด้วยกัน ภาพในหัวเราๆก็อยากให้ผู้อ่านได้เห็นมันผ่านนิยายเรื่องนี้ บอกเลยว่าตั้งใจมากๆแต่ไม่รู้ว่าจะมีคนมาอ่านไหม ฝากเรื่องนี้ไว้ในใจสักเรื่องนะคะแง มาค่ะมาเริ่มกันเลยดีกว่า

บทนำ

สวัสดีครับทุกคนผมชื่อ เต ครับเป็นเด็กผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรโดดเด่นเลยสักอย่าง เป็นเด็กนักเรียนม.ปลายรร.เอกชนชายล้วนแห่งหนึ่ง ที่ว่าไม่มีอะไรโดดเด่นคือไม่มีเลยจริงๆนะครับก็ดูผมสิใส่แว่นหนาเตอะ แถมไม่ค่อยพูดแล้วก็ไม่ค่อยมีเพื่อนอย่างผมทุกวันนี้เพื่อนในกลุ่มชอบเรียนผมว่า “ไอ้เนิร์ด” ที่เรียกแบบนี้ไม่ใช่เพราะเรียนเก่งหรืออะไรนะครับแหมที่สามจากท้ายสุดอย่างผมจะไปเก่งอะไรล่ะครับ แค่ไม่ได้ที่โหล่ก็ดีใจมากแล้วเพราะผมใส่แว่นนั้นแหละถึงได้ชอบเรียกผมกันแบบนั้น แต่เห็นงี้ผมก็มีเพื่อนนะครับ “ไอ้ดา” กับ “ไอ้ปันปัน” สองแสบเพื่อนสนิทตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอยของผมรู้จักกันตั้งแต่เด็กเพราะแม่พวกมันสนิทกะแม่ผม เรียนด้วยกันตั้งแต่อนุบาลจนถึงปีสุดท้ายของม.ปลายนานใช่ไหมล่ะ เพื่อนผมสองคนนี้นะต่างกับผมราวฟ้ากับเหวเลยล่ะ

ทำไมน่ะหรอแหมก็พวกมันเป็นถึงคณะกรรมการนักเรียนไงล่ะครับ แถมยังฮอตสุดๆถึงจะเป็นรร.ชายล้วนก็ถูกนิยมสุดๆไปเลยล่ะ ยิ่งไอ้ดาล่ะยิ่งฮอตมันเป็นคนที่ผิวขาว หน้าตาดีค่อนไปทางน่ารักตัวเล็ก ตาโตเรียนดี กีฬาเด่นเป็นที่รักของอาจารย์ในรร.สุดๆไม่วายโดนถูกสารภาพรักจากพี่น้องในรร.รวมแล้วแทบจะทุกอาทิตย์ได้ ตัดภาพมาที่ผมคนที่ใส่แว่น พูดน้อยเพื่อนน้อย เรียนห่วยกีฬาแย่แถมในห้องก็จืดจางสุดๆ ถ้าไม่มีไอ้สองคนนั้นผมไม่มีตัวตนจริงๆแน่ คิดแล้วก็อยากจะร้องไห้เลยครับ ผมไม่ได้จะมาอวดเพื่อนหรืออะไรหรอกนะครับ จริงๆแล้วจะมาเล่าต่างหากเรื่องราวของความรักครั้งแรกของผมตอนที่ไปทัศนศึกษากับรร.ที่ทะเล ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากเลยครับครั้งแรกที่ผมพบกับคนๆนั้น คนที่ต่างกับผมราวฟ้ากับเหว “ปราบ” คนนั้นน่ะ...

“แต่ก่อนจะไปอ่านเรื่องราวความรักของผมจำผมไว้ให้ดีนะครับผม เต เตวิช ธิวารัตร์”