เสน่หามนตราแห่งรัก (( ดองยาวมาก ))

‘แย่แล้ว แย่แน่ ’ อามิยากำกระดาษในมือจนยับเยิน ใบหน้าซีดเผือดเมื่อคิดไปถึงยามที่สีรีสช์เห็นหน้าคนที่ไม่ควรเห็น...ที่ปราสาทของเอเดรียมและบูย่า 

‘ไม่ว่ายังไงก็ให้ลีรีสช์เห็นหน้ารายนั้นไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นเรื่องที่ควรง่ายจะยากจนนางช่วยไม่ได้แน่ แต่ใครจะช่วยนางได้เล่าในเมื่อตอนนี้ท่านนกแก้วไปกับลีรีสช์’

อามิยาหยุดเดินไปมาทันทีเมื่อคิดได้ว่าใครจะช่วยได้ จากนั้นจึงออกวิ่งไปหาคนที่ช่วยได้

                  ‘ฟราเนท์ ช่วยได้ทุกเรื่อง’ 

“ผู้หญิงหน้าตาไม่สวยแบบนั้น ท่านเอเดรียมคงจะเบื่อแล้วแน่นอน ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ข้าไม่เคยเห็นทั้งคู่มาเดินด้วยกันเลย พอถามหาทีไรก็เอาแต่บอกว่า...นางไม่สะดวก”

 “เจ้าเลยคิดจะชิงเอเดรียมมาจากบูย่างั้นรึ”

 “ไม่ใช่...จะ...แต่ข้าต้องได้ด้วย เจ้าไม่เห็นเวลาเอเดรียมมองข้ารึ”

 “แต่ข้าเคยได้ยินมานี่นา บูย่าน่ะ...มีเทวีคอยคุ้มครอง”

 “เรื่องเหลวไหล ข้าไปที่สระน้ำหลายสิบครั้งก็ไม่เคยเห็นเทวีนั่นสักที รึต่อให้มีเทวีจริง ข้าก็ไม่สนหรอก”

มาแล้วนิยายภาคต่อ เพราะตั้งใจไว้แต่แรกแล้วว่าอยากให้มีภาคนี้ เนื่องจากยังมีบางคนที่ยังค้างคาไม่มีความสุข เลยต้องมาเขียนให้หายคาใจ ชื่อเรื่องภาคนี้ก็ต้องมีคำว่า...มนตรา...เข้ามาประกอบด้วย  แต่ตอนนี้ยังคิดไม่ออก เลยเก็บไว้ก่อน
                    

                           ^____^