ยอดรักของพญามาร (อยู่ในช่วงปิดปรับปรุง)

"คุณฆ่าพ่อของฉันจริงรึเปล่า!!"  "ถ้าจริงแล้วไง"  "ท่านเป็นพ่อของฉันนะ เป็นตาของลูกในท้องฉัน!!"  "ใครใช้ให้คุณเป็นลูกของผู้ชายคนนั้นล่ะ!!"  

                  หากการอยู่ร่วมกันมันยากเกิน การตายจาก...จะช่วยได้มั้ยนะ
ขออภัยคนอ่าน...ขอลบเนื้อหานิยาย
จากบท ๒๓ - ๔๒ เนื่องจากไปอ่านซ้ำเลยได้เห็นว่าข้อมูลในเรื่อง...ผิดไปเยอะ ขอเอากลับไปแก้ไขก่อนเด้อค่ะเด้อ (แอบเสียดายวันที่ที่ลงสุดๆ)

                   

ป่าวประกาศ  ยอดรักของพญามาร (อาจจะเปลี่ยนชื่อเป็น) หัวใจในรอยแค้น 

เนื่องจากคนเขียนนั่งมองชื่อเรื่องอยู่ทุกวันแล้วเกิดคันในหัวใจ เพราะชื่อเรื่องเดิมออกจะแรงไปนิด เลยอยากขอเปลี่ยนชื่อเรื่อง แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่าหากเขียนจบแล้วจะเปลี่ยนจริงมั้ย (เผื่อพระเอกเข้าฝันว่าอยากให้คงชื่อเรื่องนี้ไว้)

ตอนนี้ก็เลยเอามาให้คนอ่านได้เห็นผ่านตาไว้ก่อน เผื่อเปลี่ยนชื่อเรื่องทีหลังจะได้ไม่แปลกใจกันค่ะ

             



       ^__^ ปลื้มมาก...ปกนิยายค่า วางแผง ๑๗ มิ.ย. ๕๖ เพื่อนๆ อย่าลืมเข้าหน้าเว็บ สนพ. กันนะคะ (จิ้มเลยค่ะ)

 

ณ มุมสลัวลับตาใครต่อใคร ร่างสองร่างนั่งโอบกอดกันด้วยความเศร้าลึก สักพักสุรเสียงห้าวก็ดังเบาๆ เหนือศีรษะที่มีผมนุ่มสลวยซึ่งองค์ชายชอบที่จะกอบกุมมันเล่นนักหนา

   “อันย่า อดทนหน่อยนะ สักวันคนอ่านต้องได้อ่านเรื่องของเราสองคนแน่นอน”

  “เมื่อไหร่ล่ะเพคะ องค์ชาย หม่อมฉันสู้อุตส่าห์รอแล้วรออีก ตอนนี้หน้าหม่อมฉันดำจนเอาสมุนไพรตัวไหนมาทาก็ไม่ขาวแล้วนะเพคะ ถูกคนเขียนจับให้อยู่ในมุมมืดขนาดนี้”

น้ำเสียงหญิงสาวกระฟัดกระเฟียดจนอ้อมพระพาหาแกร่งต้องโอบกอดให้แน่นกว่าเดิม พลางเอ่ยคำปลอบโยนสุรเสียงนุ่ม

   “เจ้าดำคนเดียวเมื่อไหร่ หน้าข้าก็ดำด้วยเหมือนกัน กระดำกระด่างยิ่งกว่าคนเผาฟืนอีก ยายแม่มดมอลณี่เล่นเก็บเราไว้นานขนาดนี้ ไม่ยอมเขียนเรื่องของเราสักที”

   “อยากให้ใครสักคนไปต่อว่ายายแม่มดมอลณี่จัง ไม่รู้จักรับผิดชอบคนที่ตัวเองสร้าง”

   “ข้าส่งข่าวไปบอกคนที่จะต่อว่ายายแม่มดมอลณี่ให้แล้วล่ะ รับรองยายแม่มดต้องอยู่ไม่ได้แน่นอน หึ หึ หึ”

สุรเสียงห้าวบอกต่อเด็กสาวอย่างอ่อนโยน แต่พระเนตรที่มองฝ่าความมืดสลัวไปยังดวงดาวบนฟากฟ้ากลับวาววับ

          ...เจ้าหน้ากลม! เจ้าช่วยกดดันยายแม่มดมอลณี่ให้ข้าด้วยนะ ความหวังของข้าอยู่ที่เจ้าแล้ว ...

             อยากรู้ว่าสองคนนี้เป็นใครอ่านตรงนี้... http://writer.dek-d.com/qian/story/view.php?id=770031
 

          "พี่พุธ"
          "ครับ"
          "พี่พุธว่านิยายเรื่องนี้จะจบปีไหน"
          "ไม่รู้สิ น้ำถามทำไม"
          "ก็เซ็งอ่ะ คนเขียนช่างอาร์ตตัวแม่สุดๆ"
          "อ้าว เดี๋ยวนี้หมดรักคนเขียนแล้วเหรอ เห็นแต่ก่อนเรียกแต่มลณ์จ๊ะ มลณ์จ๋า ตอนนี้เรียก...คนเขียน"
          "ก็บอกอยู่เนี่ย เซ็ง เขียนไปหยุดไป อะไรของเค้าก็ม่ายรุ หยุดหลายรอบแล้วนะ"
          "อย่าเซ็งเลย คนเขียนก็ไม่ได้เขียนเก่งอะไรนักหนา ถ้าเขียนเก่ง...พี่ควรจะหล่อกว่านี้นะ ไม่ใช่หน้ากลมเป็นแป๊ะยิ้ม แล้วอีกอย่าง...คนเขียนก็อยู่ในช่วงจิตใจอ่อนแอด้วย ดังนั้นปล่อยเธอให้ฟื้นฟูใจไปก่อนแล้วกัน ที่สำคัญ...เขียนนานหลายปีจบ ก็ดีออก คนอ่านจะได้อยากรู้...ว่าที่สุดแล้วเราสองคนจะได้แต่งงานกันมั้ย"
          "โอ๊ย ถ้าให้รอหลายปีเกิน น้ำไม่แต่งมันแล้ว ถ้าพี่พุธอยากแต่งกับน้ำ ก็ไปบอกยัยอาร์ตตัวแม่ให้รีบกลับมานั่งจิ้มแป้นต่อเลยนะ"
          "อ้าว ซวยตูอีก" พุธมองตามหลังคนหัวเสียไปจนลับตาก่อนหันไปมองคนเขียนที่ซ่อนตัวอยู่ในหลืบกำแพงจนน้ำมองไม่เห็น
          "จะเขียนจบปีไหนครับคุณคนเขียน ผมจะได้แต่งงานซะที แถมเมื่อคืนยังฝันว่ามี...เจ้าชายหน้าด่าง...มาบอกว่า...อยากออกมาเจอแสงสว่าง ให้คุณรีบเขียนเรื่องนี้ให้จบเร็วๆ จะได้ไปเขียนเรื่องของเจ้าชายหน้าด่าง"
          "พี่พุธอยากแต่งกับน้ำ พี่ก็เขียนต่อเองดิ หนูไม่เขียนให้พี่ได้แต่งกันแน่ ไม่ต้องมาแกล้งบอกว่าฝันถึงคนนั้นคนนี้เลย ไม่เชื่อหรอก เชอะ" 
              อ้าว! นังคนเขียน เขียนไม่เก่งแล้วยังพูดจาไม่รับผิดชอบคนที่ตัวเองสร้างมาอีก (...นี่เป็นความคิดของผมเองครับ...)
          "ตกลงจะเอาไง จะเขียนไม่เขียน" (...โกรธแล้วนะเฟ้ย...)
          "เขียน แต่ช้าตามสภาวะอากาศนะ"
          "อากาศแบบไหนถึงจะเขียนจบ" (...ผมแอบจับบางอย่างเมื่อเห็นหน้ากวนโอ๊ยคนเขียน...)
          "ก็อากาศที่ไม่ร้อน ไม่มีฝนตก ไม่มีลมหนาว กรี๊ดดด!!! พูดแค่นี้ต้องชักมีดเลยเรอะ นั่นมีดหนูซื้อมาจากญี่ปุ่นเชียวนะ"
          "นี่มันเมืองไทยนะยัยคนเขียน อากาศที่ว่ามามันก็มีแต่เมืองไทย หมดร้อนก็เป็นฝน หมดฝนก็เป็นหนาว แล้วก็เป็นร้อนแบบนี้ตลอด แล้วเธอจะไปหาอากาศจังหวัดไหนที่ต่างจากนี้ ห๊า!! พูดแบบนี้แปลว่าฤดูไหนก็จะไม่เขียน แถมยังจะไม่ยอมให้ฉันได้แต่งงานใช่มั้ย อย่าหนีนะ กลับมาให้เอามีดจิ้มพุงก่อน กลับมานะ กลับม๊าาา"

              นับจากนั้น...พุธก็เป็นพ่อสายบัวแต่งตัวรอวันแต่งงานกับน้ำ...อยู่ทุกวัน ในขณะที่  คนเขียนก็นานๆ แอบมาลงนิยาย  โดยไม่ให้พุธเห็น เพราะกลัวถูกพุธเอามีดจิ้มพุง...โทษฐานให้รอวันแต่งไปไม่มีกำหนด *___*

  
                                                                                
            กดแอดแฟนคลับนิยายเรื่องนี้ได้ที่รูปเลยนะคะ                            

ภาพเคลื่อนไหวที่เห็นนี้มลณ์ลองหัดทำตั้งแต่เดือน กพ แต่เพิ่งสำเร็จเอา ๑๗ พค ๕๖
(หลังจากพยายามอยู่นาน เพราะกว่าจะทำภาพเคลื่อนไหวได้ก็นาน พอทำได้ก็อยากเอาลงเว็บซึ่งก็นานอีกเพราะลองยังไงก็เอาลงไม่ได้ พอเอาลงได้ก็อยากทำเป็นลิงค์ให้แอดนิยายได้อีก) 
(คนความรู้ทางเทคโนโลยีน้อยก็งี้ล่ะค่ะ เลยต้องพยายามมากเป็นพิเศษพอๆ กับพยายามเขียนนิยายเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า)
.....ถ้าให้วางมือมันก็จะคาใจว่า เราลองทำเต็มที่รึยัง ดังนั้นต้องไม่หยุดพยายาม นานแค่ไหนก็ต้องสู้ (ถ้าหยุดพยายามก็จะมีผลต่อการเขียนนิยายเรื่องนี้ด้วยเพราะคนเขียนท้อได้ทุกวัน)
.....ใครที่อ่านนิยายมลณ์มาตลอดจะจำปลั๊กไฟตัวนี้ได้ เพราะเคยเล่าให้ฟัง ส่วนรูปอื่นๆ ไปขอบ้านคนอื่นถ่ายมาค่ะ
               (ใครอยากลองทำรูปดุ๊กดิ๊กบ้างก็ถามมาได้นะคะ มลณ์ผ่านช่วงเวลาที่ไม่มีใครให้ถามมาแล้ว ได้แต่พึ่ง google เลยเข้าใจอารมณ์นั้นได้ดี แล้วไม่อยากให้ใครเจอกับอารมณ์นั้นอีก เพราะมันเหว่ว้ามากนะตัวเอง ^_^)

นิยายเรื่อง คำสาปรัก มนตราใจ  ลงจนจบแล้วค่ะ ใครสนใจก็ไปลองอ่านได้งุงิ  กดโลด  http://writer.dek-d.com/qian/story/view.php?id=568606    

 กว่านิยายจะจบ หน้าบทความคงจะยาวเป็นกิโลเลย ^_^        


o_o ต่อให้พยายามแค่ไหน เราก็ท้อได้   ต่อให้อดทนแค่ไหน เราก็เหนื่อยเป็น  แต่ไม่ว่ายังไง...ก็ต้องอดทนและพยายามต่อไป