Fic 1D Narry: #Phone me

ลำดับตอนที่ #4 : #phone me -4-

-4- 


"sure babe" 

 

 

แฮร์รี่เหลือบตามองลูอิสกับเซนที่กำลังนั่งขำผู้ชายเมาคนนึง เขายิ้มให้ไนออลแล้วเริ่มรูดส่วนนั้นของคนบนตักขึ้นลงช้าๆ ปากก็ดูดเม้มคอขาวราวกับมันเป็นขนมชิ้นโปรดของของ

ไนออลกัดปากจนเริ่มเจ็บแต่ก็ไม่สามารถกลั้นเสียงครางไว้ได้ เขาเลยหันหน้าเข้าหูของแฮร์รี่แทน
 

 

แฮร์รี่รู้สึกถึงการตื่นตัวของตัวเองหนักขึ้นเมื่อได้ยินเสียงกระเซ่าของคนผมทองเต็มหูแบบนี้ 
 

 

เขาเร่งความเร็วที่มือขึ้น ขณะที่ปากก็ยังขบเม้มคอและไหล่ไนอออลไม่หยุด

 

"อื้อ...ดี"

 

"ชอบมั้ยครับ"
 

 

ไนออลไม่ตอบเพียงแต่เลียหูแฮร์รี่เฉยๆ แฮร์รี่ยิ้มกว้างแล้วเร่งมือให้เร็วขึ้นกว่าเดิมจนไนออลต้องกำเสื้อแฮร์รี่แน่นเพื่อให้ร้องออกมาดังมาก 

 

"อื้อ อื้อ อีก...อีกนึด" แฮร์รี่ใช้มืออีกข้างสอดไปใต้ก้นไนออลแล้วบีบคลึงเบาๆ 
 

 

ไนออลรู้สึกเหมือนอยากจะระเบิด แอร์ที่นี้ไม่ช่วยอะไรเลย เหงื่อเขาท่วมตัว มือสองข้างกำแน่นที่เสื้อแฮรืรี่จนขยับยู่ยี่ เขาอยากร้องมากๆ แต่ก็ทำไม่ได้ เลยได้แค่เลียใบหูแฮร์รี่ซ้ำๆเพื่อว่าร่างสูงจะหลุดเสียงออกมาบ้าง 

 

แต่ไม่ แฮร์รี่แค่กัดปากพร้อมกับยิ้มเล็กๆ 
 

 

"นายเหมือนแมวเลย"
 

 

"ว่าไงนะ" ไนออลหยุดเลีย แล้วหันไปมองหน้าแฮร์รี่ตรงๆ 

 

"แมว"

 

พูดเสร็จก็กดนิ้วโป้งตรงหัวส่วนนั้นของไนออล คนผมทองหลับตาแน่น เขากำลังจะถึงแล้ว 

 

แฮร์รี่่รูดขึ้นลงอย่างเร็่ว สัมผัสของเหลวอุ่นๆเริ่มไหลตามมือเขา ไม่นานไนออลก็ปลดปล่อยออกมาเขารีบดึงหน้าแฮร์รี่ไปจูบอย่างแรงเพื่อกดเสียงร้องของตัวเอง
 

 

แฮร์รี่ละมือออกมาจากกางเกงไนออลและจูบตอบอย่างเร่าร้อน

 

พอดีกับที่ลูอิสและเซนหยุดหัวเราะและหันมามองทั้งสอง 

 

 

"ให้ตายสิ! ตั้งแต่พวกมันมาถึงก็ยังไม่หยุดนัวเนียกันเลย" ลูอิสทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ 
 

 

ส่วนเซนก็ส่ายหน้าเอือมๆ 

 

แฮร์รี่ได้ยินอย่างนั้นก็รีบผละจากใบหน้าไนออลแล้วดึงตัวอีกคนให้ลงจากตักมานั่งข้างๆเขา 

 

แฮร์รี่โอบไหล่คนตัวเล็กแล้วยิ้มเหมือนไม่ไรเกิดขึ้นให้เซนกับลูอิส 
 

 

"นี้พวกนายจูบกันนานมากเลยรู้ไหม ไม่คิดจะทำอย่างอื่นกันเลยรึไง"เซนถามพร้อมกับกระดกแอลกฮอร์เข้าปาก 

 

แฮร์รี่ยกยิ้มมุมปากก่อนจะใช้นิ้วจิ้มแก้มไนออล 

 

"เราก็...ไม่ได้จูบกันซะทีเดียวหรอกเนอะ" ไนออลหน้าขึ้นสีแดงเขาหลบตาแฮร์รี่แล้วยักไหล่ให้ลูอิสที่อ้าปากค้างส่วนเซนก็ถึงกับสำลักน้ำ 

 

"เราก็แค่กอดกัด..โอเค ไซ้คออีกนิดหน่อย ก็เหมือนกับที่พวกนายคั่วสาวนั้นแหละ"

 

ไนออลรีบแก้ตัว แฮร์รี่เค้นเสียงหัวเราะ เหมือนเขาจะขำประชดทำให้ไนออลเริ่มหงุดหงิด 

 

"โอเคเพื่อน เชื่อตายละ" ลูอิสเลิกคิ้วให้ไนออลแล้วหันไปสนใจอย่างอื่นแทน 
 

 

ส่วนเซนก็หัวเราะเฟคๆแบบเดียวกับแฮร์รี่แล้วพาดแขนตรงโซฟา
 

 

"แต่ตั้งแต่คั่วสาวมายังไม่เคยมีคนไหนช่วยฉันโจ้งแจ้งขนาดนี้มาก่อนเลย นายนี้โชคดีจังไน"
 

 

เซนขยิบตาให้ไนออล คนผมทองไม่มีเหตุผลที่จะแก้ตัวต่ออีกอย่างแฮร์รี่ก็ดูจะไม่สนใจด้วย

เขาเลยถอนหายใจแล้วถลึงตาให้เซน
 

 

"หุบปากบ้างเถอะ ก่อนที่ฉันจะใช้ขวดเหล้าฟาดหัวนาย"

 

"โว้ ไนออล ฮอแรน เวลาจะน่ารักก็โครตน่ารัก เวลาจะเหวี่ยงก็โครตโหดเลย" 

 

แฮร์รี่หัวเราะกับคำพูดเซน เขาชี้ไปที่เซนแล้วพยักหน้าให้เป็นการบอกว่า 'ถูกที่สุดเลยเพื่อน!' 
 

 

ไนออลตาโตมองทั้งสองที่ขำเขาอยู่ รู้สึกเหมือนโดนแกล้งทางอ้อม ไนออลเลยกัดไหล่กว้างของแฮร์รี่ไปหนึ่งงับ

 

"เหวออ!"
 

 

"นี้! เดียวนี้มึงเข้าข้างเซนแล้วหรอห้ะ"

 

"ก็เปล่านิ ก็มันพูดถูกอ่ะ" แฮร์รี่ยักไหล่แล้วจิบเบียร์มือก็โอบไหล่ร่างเล็กให้เข้าหาตัวมากขึ้น 

 

"เชี่ย เกลียดมึง" ไนออลพึมพำแล้วยกเบียร์ขึ้นดื่มบ้าง เขาหันหน้าหนีแฮร์รี่มองไปตรงที่บันไดจากชั้นล่างแทน มีผู้หญิงเหมือนวัยทำงานกลุ่มหนึ่งกำลังเดินขึ้นมาและสอดส่องหาโต๊ะนั่ง ไนออลขมวดคิ้วเล็กน้อยพยายามเพ่งมองคนตรงกลางที่สูงที่สุดและเหมือนจะสวยที่สุด 
 

 

หน้าคุ้นๆแฮะ

 

"แต่ว่าน้า...เซนมันลืมไรไปอย่าง เวลาที่มึงยั่วเนี่ยก็โครตน่าเอาเลย"
 

 

"พระเจ้า แฮร์รี่ นายไม่ได้พูดประโยคนั้นหรอกใช่ไหม" เซนตาโตแล้วยิ้มขำๆ แฮร์รี่มองหน้าไนออล แต่คนในอ้อมกอดเขากับไม่สนใจเขาสักนิด ยังคงชะเง้อมองผู้หญิงกลุ่มนั้นต่อไป

แฮร์รี่เลิกคิ้วขึ้นก่อนจะหันมายิ้มให้เซน

 

 

"ฉันพูดประโยคนี้แหละ"

 

 

"ไม่ นายไม่ได้พูด!" 

 

"มีไรกันหรอ" ลูอิสหันมาร่วมวงสนทนา เซนเลยหันไปฟ้องลูอิสทันที
 

 

"ก็แฮซอ่ะดิ พูดจาไม่จาไม่ให้เกรียติไนออลเลอร์ของพวกเราเลย เอะอะก็เอาๆๆอย่างเดียว"

 

ชี้หน้าแฮร์รี่แล้วด่าๆให้ลูอิสฟัง ลูอิสหัวเราะเบาๆ ส่วนแฮร์รี่ก็ยิ้มกวนต่อไป

 

แต่เขารู้สึกว่าไนออลจะเงียบไปหน่อย 
 

 

เลยหันไปหาคนผมทองอีกครั้ง คราวนี้เขามองตามสายตาไนออลไปเจอกลุ่มผู้หญิงกลุ่มนั้นกำลังนั่งที่โต๊ะที่ห่างจากพวกไปสองสามโต๊ะ
 

 

"ทำไมหรอ"

 

"หื้อ ฉันพยายามมองอยู่ แต่ไม่ค่อยชัดเลย"
 

 

ไนออลพูดทั้งที่ยังไม่ละสายตา แฮร์รี่มองหน้าไนออลสลับกับกลุ่มผู้หญิงก่อนจะบีบไหล่คนตัวเล็กแน่น ไนออลเลยร้องออกมาแล้วยอมหันมามองหน้าแฮร์รี่

 

"เพื่ออะไรน่ะ!"
 

 

"เพื่อให้นายสนใจฉันบ้าง"
 

 

"มึงเป็นคนบอกเองนะว่าอย่าใช้คำพูดเลี่ยนๆ"

 

"ช่างเถอะ ก็นายเอาแต่มองคนอื่น"

 

"ช่างฉันสิ" ไนออลมองแฮร์รี่เหมือนเขากำลังพูดภาษามนุษย์ต่างดาว 

 

แฮร์รี่เองก็รู้สึกว่าตัวเองพูดอะไรแปลกๆเขามองตาไนออลสักพักก็ถอนหายใจแล้วจับมือคนผมทองให้ลุกขึ้น 
 

 

"ถ้าอยากรู้ว่าเธอเป็นใครก็ไปเข้าไปถามสิ"

 

"อย่ายุ้งได้ไหม" ไนออลสะบัดมือแฮร์รี่ออก เขารู้สึกว่านี้มันไม่ใช่เรื่องเลยนะ แฮร์รี่ไม่เคยเป็นแบบนี้อยู่ๆก็มากระชากเขาให้เข้าไปหาผู้หญิงเนี่ยนะ คิดอะไรอยู่เนี่ย

 

 

แฮร์รี่ดึงมือตัวเองกลับมาล้วงกระเป๋าแล้วยักไหล่ให้ 

 

 

"ก็แค่อยากช่วย"
 

 

ไนออลขมวดคิ้วก่อนจะละสายตาจากแฮร์รี่ไปเจอผู้หญิงคนเดิมที่เหมือนจะมองมาที่เขาเช่นกัน และในขณะที่เธอจะเดินตรงมาหา ไนออลก็ตาโตเพราะจำได้ว่าเธอคือใคร
 

 

ไนออลขยับไปชิดแฮร์รี่แล้วกระซิบที่ข้างหู 

 

"แฮซ เธอ เธอคือความลับของฉัน"
 

 

"ห้ะ ฉัน ฉันน่ะหรอ นายคงไม่ได้..."
 

 

ยังไม่ทันแฮร์รี่จะพูดจบประโยค ไนออลก็ตีเข้าที่หน้าผากร่างสูง ก่อนจะกระแทกเสียงแข็ง

 

"ฉันหมายถึงเธอ  เธอน่ะ SHE"
 

 

แฮร์รี่กระพริบตาปริบๆ รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ความลับของไนออลไม่ใช่เขา

 

 

แฮร์รี่หันหลังกลับไปเจอเธอ 

 

 

อ๋ออ
 

 

คนนี้นี่เอง 
 

 

คนที่ไนออลเคยเล่าให้เขาฟัง เป็นเพื่อนแม่ที่มีลูกชายอายุเท่าพวกเรา แต่ก็ไม่แปลกที่ไนออลจะหลง เพราะ ดูจากตรงนี้แฮร์รี่แทบไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอเป็นแม่คนแล้ว 

ฮอต สวย สง่างามมากๆ แล้วส้นสูงสีแดงของเธอทำให้แฮร์รี่มั่นใจว่า ความลับของไนออลตอนนี้กำลังทำเพื่อนเขาหายใจติดขัดอยู่ข้างๆ 

 

 

"ว่าไงจ้ะไนออล สอบเสร็จแล้วหรอเรา"
 

 

 

น้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนถามลูกชายเรื่ออาหารเย็นวันนี้จะกินอะไรดีเอ่ยขึ้น แฮร์รี่กรอกตาเมื่อเห็นว่าไนออลหน้าแดงแปร้ด 

 

 

เออดี ให้มันได้อย่างนี้สิ 
 

 

 

"ยะ…ยังครับ เอ่อ คุณ...สะสวยขึ้นมาฮะ" 

 

"…เฮอะ ไม่อยากจะเชื่อ" แฮร์รี่พึมพำอยู่คนเดียว โดยมีไนออลจับมือแน่นจนเหมือนจิกมากกว่า 

 

 

จะบ้าตาย เขาอยากจะจับไนออลแล้วเอาทุ่มลงกับโต๊ะแรงๆสักสิบที 
 

 

ไอ้อาการคลั่งรักของไนออลแบบนี้เขาไม่เคยเห็นมาก่อนตั้งแต่สมัยเกรดสี่แล้วที่ไนออลแอบชอบเพื่อนร่วมห้อง หลังจากนั้นแฮร์รี่ก็ไม่เคยเห็นไนออล หน้าแดง ติดอ่าง ตัวสั่น ทำตัวไม่ถูกแบบนี้ต่อหน้าผู้หญิงคนไหนอีกเลย
 

 

ซึ้งนี้มันทำให้เขาอารมณ์เสีย 
 

 

คือแบบว่า...จริงดิ?? เพื่อนแม่เนี่ยนะไนออล?
นายอดยากขนาดหาคนชอบได้แบบนี้จริงๆน่ะหรอ 
 

 

แฮร์รี่ไม่แน่ใจว่านี้เป็นสาเหตุจริงๆที่เขาอารมณ์เสียรึเปล่า แต่มันก็ต้องใช่แหละ คงไม่มีเหตุผลอื่นแล้วละ ...มั้ง
 

 

"เธอนี้ปากหวานเหมือนเดิมนะ แต่อย่าคิดว่าฉันจะใจอ่อนไม่ยอมเอาเรื่องที่เธอแอบมาเที่ยวผับก่อนสอบแบบนี้ไปเล่าให้มัวล่าฟัง" เอฟยิ้มขำๆให้ไนออล ไนออลยิ้มยิงฟังเหมือนเด็กน้อย แฮร์รี่เคยมองว่ามันน่ารัก แต่ตตอนนี้เขาเกลียดมัน 
 

 

"อย่าเลยนะฮะเอฟ ผมยอมทำทุกอย่าง" ไนออลเบะปากอ้อนๆ 
 

 

แฮร์รี่กรอกตา

 

ฉันไม่เคยบอกนายหรอว่านายอ้อนแบบนั้นกับฉันได้คนเดียว
 

 

 

เอฟหัวเราะขำก่อนจะหันไปมองแฮร์รี่เธอองสลับกับไนออลเหมือนรอให้คนผมทองแนะนำให้รู้จัก

 

 

"อ้ะ นี้แฮร์รี่ครับ เพื่อนผมเอง" 

 

 

"หวัดดีจ้ะแฮร์รี่"

 

 

"เรียกเขาว่าแฮซก็ได้ครับ" ไนออลขัดขึ้นมา แฮร์รี่หันขวับไปที่อีกคนแล้วรีบพูดขึ้นมาเหมือนกัน

 

"ไม่ครับ แฮร์รี่ดีกว่า ไนออลรู้ว่าแฮซเป็นชื่อที่ผมเกลียด" แฮร์รี่ยักไหล่ ฝืนยิ้มให้เอฟที่กระพริบตางงๆ

 

 

อะไรนะ

 

เป็นชื่อที่เกลียดงั้นหรอ ไนออลจำได้ว่าแฮร์รี่ชอบให้คนเรียกเขาว่าแฮซ แล้วเขาก็เรียกมันมาตลอด 

 

ไอ้บ้านี้คิดจะกวนเขารึไงกัน

 

 

ไนออลขบปากเครียดๆก่อนจะกลับสีหน้าให้เป็นปกติ

 

 

"ฮ่าๆๆ เอ่อ งั้น…"
 

 

"โอเคที่รัก ฉันว่าฉันไม่กวนเด็กๆแล้วดีกว่า ตามสบายจ้ะ" เอฟยิ้มแล้วเดินหันหลังกลับไป 
 

 

ไนออลตาโต รู้สึกหน้าชากับคำว่า เด็กๆ 
 

 

"เยี่ยม ทีนี้เอาไงต่อละ"

 

เกิดความเงียบระหว่างพวกเขาขึ้นมาสักพัก มีแต่เสียงเพลงในผับและเสียงหัวเราะเมาๆของลูอิสและเซนดังขึ้นข้างหลัง 

 

ไนออลหันขวับมาที่แฮร์รี่แล้วจ้องเขาด้วยสายตาที่แทบจะกลืนกิน
 

 

แต่มันไม่ใช่กลืนกินในแบบที่แฮร์รี่ชอบน่ะสิ 

 

 

"อะไร" แฮร์รี่ตีหน้างง ไนออลถอนหายใจเฮือกใหญ่

 

 

"เพราะมึงไงแฮซ เอฟถึงไม่อยู่คุยกับกุ"
 

 

"ห้ะ!? นี้มึ..."
 

 

"หุบปาก มึงจะเถียงหรอว่าที่มึงทำหน้าเซ็งโลกอยู่ข้างๆกุ แถมยังกวนตีน ไม่ได้ทำให้เอฟคิดว่ามึงอารมณ์เสียอยู่ เขาถึงหนีไปไง"
 

 

ไนออลด่ารวด ความเขินอายเมื่อกี้หายไปในพริบตา กลับมาอยู่ในโหมดโหดเหวี่ยงเหมือนเดิม แฮร์รี่ตาโตพยายามระงับอารมณ์โกรธที่กำลังประทุขึ้นมา 
 

 

"มึงหาเรื่องกุมากเกินไปละไน"

 

"กุเปล่า!"
 

 

"แล้วที่มึงด่ากุอยู่นี้ละ! มึงรู้ตัวป่ะว่ามึงพาลอยู่อ่ะ!" แฮร์รี่ตะเผลอตะคอกใส่ไนออลจนเสียงหัวเราะของเซนลูอิสหยุดไป เขาคิดว่าสองคนนั้นคงเริ่มมาสนใจพวกเขาแล้ว 
 

 

แฮร์รี่ถอนหายใจ ขณะสบตาสีฟ้าของคนตรงหน้าที่เริ่มมีน้ำใสๆคลออยู่ ไนออลเม้มปาก กำมือแน่นจนสั่น 

 

นี้สินะไนออล

 

ถึงแม้ว่าสถานการณ์มันจะบอกว่าเขาจะผิดจะถูกยังไงแต่ไนออลก็สามารถทำให้เขารู้สึกผิดได้โดยไม่จำเป็นต้องใช้คำพูดด้วยซ้ำ 

 

 

"ไนออล...ฉัน..เรากลับกันดีไหม อย่าทะเลาะกันในนี้เลย"

 

 

แฮร์รี่กำลังจะยื่นมือไปจับมือเล็กที่กำอยู่ แต่ไนออลผละมืออกไปแล้วจ้องหน้าแฮร์รี่

 

 

"ทำไมละ เมื่อกี้มึงยังตะโกนใส่กุได้เลยนิ เห็นกุเป็นไรอ่ะแฮซ คิดจะทำไรก็ได้งั้นหรอ" 

 

 

"ไนออลมึงเข้าใจอะไรบ้างป่าววะ"

 

 

"กุไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้นอ่ะ มึงลองถามตัวเองสิ ว่ามึงจะยุ้งเรื่องกุกับเอฟทำไม อารมณ์เสียทำไม โกรธกุหรอ กุทำไรให้ละ แล้วพอกุโกรธบ้าง มึงก็หาว่ากุพาล แล้ว…"

 

 

"กุไม่อยากให้มึงชอบเอฟ! จบได้ยัง!"

 

 

แฮร์รี่ขัดขึ้นมาอย่างไม่ทันคิด และพอเขาพูดจบแฮร์รี่ก็แทบอยากจะเอาหน้าไปไว้ใต้ดิน จะได้ไม่ต้องเห็นหน้าประหลาดใจของไนออลตอนนี้ซึ้งเขาบอกไม่ได้ว่ามันคือความรู้สึกอะไรที่แน่ๆ ไนออลกำลังช็อคมาก 
 

 

และแฮร์รี่ก็รู้สึกไม่ดี หัวใจเขาเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา อยากเบือนหน้าหนีอีกคนแต่ก็ทำไม่ได้เป็นเพราะว่าเขาอยากให้ไนออลพูดอะไรสักอย่าง อย่างน้อยก็มุขตลกโง่ๆแล้วพวกเขาก็จะหัวเราะกัน 
 

 

แล้วบรรยากาศเดิมๆก็จะกลับมา แต่ไม่...ไนออลกลับเงียบแล้วเอาแต่จ้องเขา 

 

และที่แย่ที่สุดคือแฮร์รี่เห็นแก้มไนออลเริ่มแดง 

 

แดงเหมือนตอนที่ไนออลเจอเอฟ 

 

 

"ทะ…ทำไมละ"

 

 

แฮร์รี่ยักไหล่

 

 

"มะ..ไม่รู้สิ..."
 

 

ไนออลตาโตกว่าเดิม แล้วแก้มเขาก็แดงมากๆ 
 

 

"คือ…คือกุคิดว่า เขาแก่ไป"

 

 

"แต่มึงเคยเดทกับคนอายุ48"

 

 

"ไนออล!" 

 

 

คราวนี้เป็นคนทีี่หน้าแดงคือแฮร์รี่ ไนออลกรอกตาแล้วพูดต่อ

 

 

"ตอนนั้นมึงอายุ 14 ด้วยซ้ำ"

 

 

"สัส…มึงนี้ ช่างเหอะ อยากทำไรก็ทำ กุกลับบละ" 

 

แฮร์รี่เดินหนีไนออลออกมาแม้ว่าจะได้ยินเสียงลูอิสกับเซนเรียกให้เขากลับไป

 

 

เขาเดินเร็วขึ้นไม่สนใจผู้หญิงที่ผ่านไปและพยายามจะลากเขาเข้าไปเต้นด้วย 

 

 

ตอนนี้แฮร์รี่กำลังปวดหัว เขาอยากขับรถไปที่ไกลๆ เปิดเพลงดังๆ สูบยาหนักๆในรถ พร้อมกับกินแฮมเบอร์เกอร์และพิซซ่า 

 

 

อ๋อ แล้วก็่นั่งดื่ม jameson กันทั้งคืน 

 

'กัน' งั้นหรอ...
 

 

แหงสิ ก็แฮร์รี่ไม่เคยทำเรื่องพวกนี้คนเดียวสักหน่อย 

 

 

มีคนเดียวเท่านั้นที่อยู่กับเขาเสมอเมื่อแฮร์รี่ขับรถไปที่ไกลๆ 

 

 

คนเดียวเท่านั้น 

 

 

 

 

 

 

TBC 

ไรเตอร์ขอประกาศว่าจะต่อไปนี้ไรเตอร์จะอัพฟิคเดือนละครั้งนะค่าา อ้ากก อย่ารุมปากรองเท้ามาเซ่ ถึงจะอัพช้าแต่อัพแน่นอนเบยน้า 

เรื่องนี้ไรเตอร์จะให้จบโดย 7 chapter เท่านั้นจ้า 

ส่วน foundation ไรต์เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าจะแต่งต่อดีไหม 555 เพราะตอนนี้คลั่งแนร์รี่มากค่ะ ได้พล็อตมาอีกหนึ่งเรื่อง 555

#เจอกันเดือนหน้าจ้า 

 

:)  Shalunla