Fic 1D Narry: #Phone me

ลำดับตอนที่ #3 : #Phone me -3-

 

 

 

 

-3- 

 

 

 

แฮร์รี่เดินหนีไนออลกับเซนมานั่งกับลูอิสและเลียมด้วยใบหน้าบูดๆ ลูอิสกับเลียมที่นั่งฝั่งตรงข้ามก็หยุดคุยกันแล้วหันมามองอาการแปลกๆของคนข้างหน้า

 

 

"เป็นไรวะ" เลียมเอ่ยปากถาม เมื่อเห็นแฮรืรี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่
 

 

"เซ็ง"
 

 

"เมื่อกี้ก็ยังเห็นดีๆอยู่" ลูอิสพูดบ้าง ขมวดคิ้วด้วยความสงสัยขณะตักข้าวเข้าปาก

 

 

"ช่างมันเหอะ" แฮรืรี่บอกปัดแล้วนั่งแทะช็อกโกแลตในมือแทน 
 

 

 

"เอ้ออ แล้วไม่กินข้าวอ่ะไง" เลียมถาม แฮร์รี่เคี้ยวขนมหวานตุ้ยๆไม่ได้สนใจคำเป็นห่วงของเลียมสักนิด 

 

พอดีกับที่ไนออลและเซนเดินเข้ามาพอดี อยู่ๆแฮร์รี่ก็รู้สึกไม่อยากเจอหน้าไนออล เขาเลยหันหน้าหนีไปอีกฝั่ง 
 

 

ไนออลที่กำลังจะเดินไปนั่งข้างแฮร์รี่เมื่อเห็นปฎิกริยาของอีกคนก็ถึงกับชะงัก ยืนค้างอย่างทำไรไม่ถูก
 

 

คนผมทองกัดปากตัวเอง หันไปหาเซนแล้วพูดเสียงเบา
 

 

"เซน น่ะ..นายนั่งสิ เดียวฉันไปนั่งข้างเลียมเอง" 
 

 

เซนพยักให้งงๆ ก่อนที่ไนออลจะเดินหนีไปนั่งข้างเลียมอย่างรวดเร็ว 


 

เวลาบนโต๊ะอาหารผ่านไปอย่างน่าอึดอัด 

 

 

ไม่สิ ต้องบอกว่าอึดอัดสำหรับไนออลคนเดียวมากกว่า 

 

 

เพราะดูจากท่าทางของแฮร์รี่เขาก็ทำเหมือนทุกอย่างเป็นปกติ คุยเล่นกับทุกคน ยกเว้นกับไนออล 

 

ไนออลเลยต้องก้มหน้านั่งกินสปาเกตตี้ของตัวเองเงียบๆ 

 

"เออจะถามอยู่พอดีว่าปาตี้เสาร์นี้มึงกับไนไปกันป่าววะ" เซนถามขณะมองแฮร์รี่สลับกับไนออล 

 

 

แฮร์รี่ยักไหล่ 

 

"ไม่รู้ดูก่อน"
 

 

"ห้ะๆๆๆ"
 

 

"อะไรนะ คำนี้ออกจากปากคุณสไตล์จริงๆอ่อวะ"

ทุกคนพากันทำท่าตกใจโอเว่อร์ทำให้แฮร์รี่แอบขำเล็กน้อย 

 

 

ยกเว้นก็แต่ไนออลที่ยังนั่งเงียบอยู่ 

 

 

แฮร์รี่เหลือบมองคนผมทองที่นั่งเยื้องออกไปก่อนจะรู้สึกผิดนิดๆที่ดันไปพาลใส่

 

ทั้งๆที่หมอนั้นยังไม่ได้ทำอะไรเลย 

 

"อื้ม..ก็..ฉันแล้วแต่ไนอ่ะ..."
 

 

แฮร์รี่บอกเสียงเบาก้มหน้าแทบจะจมลงไปกับช็อกโกแลตที่ถืออยู่ 

 

ก็นะ...ทำไมต้องรู้สึกเขินๆด้วยก็ไม่รู้ แต่มันเขินไปแล้วนี้หว่า! 

 

ถ้าเขาไม่พูดแบบนี้นะ เขากับไนออลคงจะไม่ได้คุยกันแน่ๆ เพราะไนออลง้อคนไม่เป็น ถ้าโดนใครโกรธก็จะเงียบจนกว่าอีกฝ่ายจะยอมเอง 

 

ซึ้งแฮร์รี่ก็เป็นฝ่ายยอมตลอดนั้นแหละ 

 

 

แต่คราวนี้แฮร์รี่หงุดหงิดเรื่องไร้สาระไม่รู้ เขาแค่รู้สึกไม่อยากให้ไนออลทำตัวเป็นเจ้าของเขาต่อหน้าคนอื่น 
 

 

ทั้งๆที่แต่ก่อนไนออลไม่เคยเป็น แต่เดียวนี้ไนออลทำตัวงุ้งงิ้งกับเขามากขึ้นเรื่อยๆ

 

 

แฮร์รี่ไม่ได้รำคาญหรอกนะ มันก็น่ารักดีอยู่หรอก แต่ก็แค่ไม่อยากให้คนอื่นเห็น ไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจผิดไปกว่านี้ 

 

 

เมื่อไรกันนะที่เขาเริ่มแคร์สายตาคนรอบข้างมากขนาดนี้ 


 

 

"พวกมึงแม้งน่ารักสัส"

 

 

ลูอิสหัวเราะ แล้วศอกเอวไนออลที่นั่งเหม่ออยู่ให้หันมาสนใจ 

 

 

"มึงอ่ะเอาไง"
 

 

"ห้ะ อะไร" 

 

"เวรกรรม เหม่อไปถึงภพไหนวะเนี่ยย" เซนด่าเพื่อแล้วตบหน้าผากคนตัวเล็กดังแปะ ไนออลทำหน้ายู่ลูบหน้าผากตัวเองปอยๆ
 

 

 

"พี่แฮซเขาบอกว่าจะไปปาตี้ต่อเมื่อพี่ไนไปอ่ะครับบบ พี่ไนอ่ะจะเอายังไงคร้าบบ" ลูอิสพูดกรอกหูไนออลกวนๆ

 

 

ไนออลหันขวับไปที่แฮร์รี่ ก็เห็นสีหน้าปกติเฉยเมยของอีกคนส่งกลับมา 

 

 

ชิ ทำไมต้องทำเป็นเก๊กด้วยวะ

 

 

ไนออลแอบเบ้ปากให้เพื่อนสนิทแล้วพยักหน้าส่งๆให้ลูอิส

 

 

"เออๆก็ได้"

 

 

"เย้!"
 

 

แฮร์รี่อมยิ้ม เพราะนั้นก็คงเป็นคำให้อภัยของไนออลสำหรับแฮร์รี่เช่นกัน 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-ตอนเย็น- 

 

 

ไนออลโบกมือลาเลียมลูอิสและเซน ก่อนจะหันกลับมาก็เห็นแฮร์รี่เดินไปที่รถซะแล้ว 
 

 

ไนออลขมวดคิ้ว คนบ้าอะไรเนี่ย เดินหรือวาป เร็วชิบหาย 
 

 

เขารีบวิ่งตามร่างสูงไป แล้วมาหยุดอยู่ข้างๆแฮร์รีี่ที่กำลังเปิดประตูรถ 

 

"เอ่อ แฮซ งั้น..ฉันไปก่อนนะ บ๊ายบาย" ไนออลโบกมือบ๊ายบายยิ้มยิงฟันอย่างน่ารักที่สุด
 

 

"ไปไหน" แฮร์รี่หันขวับมาหาคนผมทอง คิ้วขมวดเป็นปม สายตาเต็มไปด้วยความงง
 

 

"อาวก็กลับบ้านไ..."
 

 

"มีนัดกับกับใครรึไง" แฮร์รี่แทรกขึ้นมาที่ไนออลจะพูดจบประโยคซะอีก 
 

 

"อะไรของมึง บอกว่ากุจะกลับบ้าน"

 

"ก็ปกติมึงกลับกับกุ" แฮร์รี่ชี้มาที่ตัวเองเลิกคิ้วอย่างสงสัย ไนออลยักไหล่

 

"กุกลับคนเดียวบ้างไม่ได้อ่ะไง"
 

 

"อ่อออออออออออออออออออ" แฮร์รี่ลากเสียงยาว พยักหน้าขึ้นลงช้าๆ รี่ตามองไนออลอย่างจับผิด 
 

 

"อะ...อะไร" 
 

 

เมื่อไรกันที่คำพูดเขามันติดๆขัดๆเวลาอยู่กับหมอนี้เนี่ย!

 

ไนออลคิดอย่างโมโหตัวเอง
 

 

"มึง-งอล-กุ???" 


"กุไม่มีสิทธิงอลมึงหรอก! เราไม่ใช่แฟนกัน" ไนออลหลุดปากออกมาทันที ก่อนที่เจ้าตัวจะเบิกตากว้างตกใจกับคำพูดตัวเองเลย เขาเลยทำได้แค่เม้มปากแน่น หลบตาเจ้าหัวยุ้งไปที่กระจกรถแทน 


เสี่ยวชิบ

กุพูดอะไรออกไปวะ ยังกับเคะปัญญาอ่อนในฟิควาย 

นี้ขนาดเขาพูดเองยังขนลุกเลย แล้วอีแฮร์รี่มันไม่ล้อเขาตายเลยเหรอเนี่ย

โว้ยยยย ไนออลอยากจะทึ้งหัวตัวเอง 


"เดียว...เดียวนะ ฮ่ะๆๆฮ่้าาๆๆๆๆๆๆๆๆ คำพูดมึงนี้....กุจะอ้วกกกกกกกก5555555"





นั้น กุว่าละ




แฮร์รี่ไม่หยุดขำง่ายๆ เขาหัวเราะจนหน้าแดง ชี้หน้าไนออล มืออีกข้างก็ยันรถไว้ไม่ไห้ตัวเองลงไปหัวเราะบนพื้นซะก่อน 


ไนออลทำหน้าไม่ถูก 


เขาอายมากๆ


รู้สึกร้อนผ่าวที่คอลามไปถึงใบหู 


ไนออลไม่อยากเห็นเพื่อนจบชีวิตด้วยการหัวเราะจนขาดอากาศ เขาเลยแกล้งขำไปด้วยแล้วตบไหล่แฮร์รี่แปะๆ


"ฮ้ะๆๆๆ เอออ คือจริงๆกุไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะเว้ย เอ้ย จริงๆแล้วกุก็ต้องหมายความว่าอย่างงั้นดิ ก็เราไม่ได้เป็นแฟนกัน กุไม่มีสิทธิงอลมึง คือ...ไม่ คำพูดกุดูตลก กุ...กุหมายถึงว่า ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันไง แบบ...เป็นเพื่อนกันไม่โกรธกันหรอกเรื่องนี้แค่นี้ ใช่ป่ะ เออ กุหมายถึงแบบนั้นแหละ กุไม่ได้จะให้มันดูมุ้งมิ้งเลยนะเว้ย แบบ...มึงเข้าใจป่ะ คือแบบ...อย่างงั้นอ่ะะะ"



ไม่ดี 


การตอแหลของกุล้มเหลวเป็นศูนย์


ไนออลอธิบายยาวยืดแล้วเมื่อเห็นว่าคำพูดเขายิ่งเข้าข่ายว่า เขางอลแฮร์รี่จริงๆ


ไนออลก็เลยได้แต่ก้มหน้า พึมพำด่าตัวเองเบาๆ 


ส่วนแฮร์รี่ก็ก็ด่าไนออลต่อ



"ไอ้เหี้..ไน มึงหยุดๆๆๆ กุขอร้อง มึงยิ่งพูดกุยิ่งขนลุก กุขอสั่งให้มึงหยุดใช้คำพูดคำจาที่แม้งเหมือนแอบรักกุอยู่เลยนะ กุรับไม่ได้"




แฮร์รี่ยกมือห้ามไนออล แล้วทำหน้าซะขยะแขยง
ทำเอาไนออลปฎิเสธไม่ได้ว่าเขารู้สึกเหมือนร่างกายแตกออกเป็นชิ้นๆ                              

หน้านี้ชาไปหมด ทั้งอายทั้งโกรธ 




แม้งงง โครตพลาด 
ไม่ได้แหละ ต้องแก้ไขสถานการณ์ด่วนก่อนที่เขาจะมองหน้าแฮร์รี่ไม่ติด 
เพราะตอนนี้อีกคนก็ไอค่อกแค่ก ไม่กล้ามองหน้าไนออลเหมือนกัน 


มันเหมือนกับมีบรรยากาศบางอย่างที่ทำให้พวกเขาไม่อยากคุย ไม่อยากเห็นหน้ากัน มันอึดอัดเหลือเกิน 



"โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย ใครจะรักมึงลง!! ยิ่งกุเนี่ย ที่เห็นธาตุแท้ความชั่วยันรากเง้าของมึงแล้ว ต่อให้เหลือมึงคนเดียวบนโลกนี้นะ กุขอบอกรักแมลงสาปยังจะดีกว่า!"



ไนออลเบ้ปากใส่แฮร์รี่ 


พอแฮร์รี่ได้ยินอย่างนั้นไอ้ความอึดอัดที่อยู่รอบตัวพวกเขาก็หายไปทันที 



แฮร์รี่หัวเราะแล้วเขยิบเข้าไปเล่นผมไอ้หัวทอง 



"โอเคค แต่อย่าเลิกเอากันนะ ไม่มีใครอมเก่งเท่ามึงแล้วเว้ย กุมั่นใจ"



แฮร์รี่พูดหน้าจริงจังพร้อมกับยิ้มหวาน ไม่ลืมที่จะใช้สายตาโลมเลียไปทั่วร่างกายคนตรงหน้า 



"หน้าด้านวะมึงอ่ะ พูดไม่อาย"
 

ไนออลด่าแต่ก็ไม่สามารถหุบยิ้มได้ 


"แล้วมึงอายอ่อ"


"อายก็เหี้ยละ" 


"SAME" 


แฮร์รี่ยักคิ้วแล้วดึงมือไนออลขึ้นรถ
ไนออลหัวเราะคิกคักเมื่อพอขึ้นรถปุ๊ปแฮร์รี่ก็เข้ามายุ้งกับคอเขาทันที 





ไม่ต้องผูดหมัดกับใคร 
ไม่ต้องทะเลาะกัน เพราะยังไงก็ไม่มีสิทธิในตัวของของอีกฝ่ายอยู่แล้ว
ไม่จำเป็นต้องบอก ต้องแคร์ ต้องมานั่งสนใจความรู้สึกของใคร
ไม่มีคำบอกเลิก แต่ก็ไม่มีคำบอกรัก แต่นั้นก็หมายถึงไม่มีความเจ็บปวด
เพราะยิ่งเขาบอกรักเรา ยิ่งหมายความเราจะร้องให้หนักขึ้น เมื่อถึงเวลาที่ไม่มีเขาให้บอก
แต่ไนออลไม่ต้องกังวลเรื่องพวกนี้เลย เพราะเขาไม่มีสักอย่าง



ไนออลคิดว่าชีวิตแบบนี้ก็มีความสุขดีออก 



















-วันเสาร์- 

"เฮ้ เซนน อยู่นี้ว้อยย" ลูอิสโบกมือให้เซนเมื่อเห็นร่างสูงกำลังหันซ้ายขวาเหมือนมองหาเพื่อนอยู่ 

แต่ด้วยความวุ่นวายเพราะคนเดินผ่านไปมาหน้าประตูทางเข้า ลูอิสเลยเปลี่ยนใจเดินไปหาเซนเอง


"เฮ้ เซน" 


"อ่าวว ฉันหาแกอยู่พอดี"


"โว้ะยืนโบกมือเป็นไอ้บ้าอยู่ตั้งนานไม่เห็นอ่อวะ"


เซนหัวเราะขำๆแล้วส่ายหน้า 


"ไม่อ่ะ ดูส่วนสูงมึงก่อนแล้วจะเข้าใจ"



ลูอิสทำหน้าอึนๆใส่เซนแล้วเดินนำเข้าไปในผับที่เต็มไปด้วยเสียงเพลงดังกระหึ่มกับแสงไฟสปอตไลท์เสียงดีเจพูดแทรกระหว่างเพลงทำให้ลูอิสรู้ว่าจะมีนักร้องมาแสดงสดที่นี้ด้วย


พวกเขาตรงไปที่โต๊ะวีไอพีชั้นสอง ไม่ค่อยมีใครเดินเพล่นพล่านแล้วมีแต่กลุ่มที่อยู่ตามโต๊ะเฉยๆ 
ลูอิสทิ้งตัวลงกับโซฟาพอดีกับที่พนักงานเดินมาทักทาย 


"ไฮ ลูอิส เซน เป็นไง สอบเสร็จกันแล้ว?" 


"Noo อีกตั้งสองอาทิตย์ ชิวๆ" เซนยักไหล่แล้วสั่งเครื่องดื่ม 


"นี้ แล้วอีกสามคนไม่มาอ่อ" พนักงานถามต่อขณะรับออเดอร์ของลูอิส 


"เลียมโดนแม่คุม แต่ไนแฮซอ่ะมา" ลูอิสบอกแล้วหันไปสนใจมือถือแทน พนักงานประจำเลยพยักหน้ายิ้มๆแล้วเดินออกไป


เซนนั่งมองนักร้องที่เพิ่งขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับเสียงกรี๊ดสักพัก
ก่อนจะหันมาสนใจเสียงทักของลูอิส


"มึง...กุมีอะไรจะถาม"


"ไรวะ" 


"มึงจำวันนั้นได้ป่ะ" ลูอิสยกนิ้วชี้ชี้ไปมากลางอากาศเหมือนกับกำลังนึกถึงเรื่องที่จะพูดอยู่ เซนเขยิบหน้าเข้าไปใกล้มากขึ้น จะได้ได้ยินเสียงลูอิสชัดๆ 


"วันไรละฟะ วันที่กุเกิดอ่ะไง" 


เซนขมวดคิ้วยุ้งเมื่อลูอิสยังไม่ถามสักที


"ไอ้สัส อย่ากวน ไอ้วันนั้นอ่ะ วันที่แฮซกับไนมันเหมือนจะทะเลาะกัน"


"เชี่ยยย ถามกุแบบนี้ ให้กุทำข้อสอบเลขยังง่ายกว่า วันไหนวะจำไม่ได้"


เซนเกาหัวงงๆส่วนลูอิสก็ถอนหายใจเบื่อหน่ายไอ้เพื่อนขี้ลืมคนนี้สุดๆ


"ก็คือถ้ามึงฉลาด มึงก็จำได้ไง วันนั้นอ้าาาาา ล่าสุดเนี่ยย ที่แฮซกับไนมันไม่ค่อยคุยกันอะ" 


ลูอิสเขย่าแขนเซนแรงๆ ราวกับว่าจะทำให้เซนนึกได้ แต่มันก็ได้ผล เซนทำปากอ๋อแล้วพยักหน้าช้าๆ


"ออ..เออ เออ ใช่ๆ ทำไมวะ"


"คือมึงต้องตอบกุตรงๆนะ เพราะกุอะสงสัยว่ามึงไปพูดไรไว้ แฮซมันถึงดูอารมณ์เสีย แล้วมันก็พาลไปไม่คุยกับไนออล"


ลูอิสมองเซนด้วยสายตาจับผิด ขณะเดียวกันพนักงานก็เดินไปเสริฟออกเดอร์ให้พวกเขา 

เซนเลยรีบกระดกแอลกฮอล์เข้าปากอย่างรวดเร็ว


ชิบหาย 


กุโดนลูอิสสวดยับแน่



"นี้มึงหาว่าเพราะกุอ่อ ที่ทำให้มันทะเลาะกัน"



"อย่าเพิ่งแถ ตอบคำถามกุมาก่อน"



นั้น เสือ กมีการมาดักทางการสับปะแหลของกุอีก 

โอเค กุตันแล้ว กุยอม ไม่เห็นต้องทำหน้าดุขนาดนั้นเล้ย



"ก็แซวๆมันปกติเลยย"


"ปกติของมึงอ่ะคือไร" ลูอิสซักต่ออย่างรวดเร็ว เซนที่ยังไม่ทันจะคิดคำพูดต่อ ก็เลยเกาคางเซงๆ ก่อนจะตอบง่อยๆ


"หูย...ก็บอกมันว่า อะไรนะ ห่างกันบ้างก็ได้นะ ไรประมาณเงี้ย"


เซนงึมงำๆ ลูอิสได้ยินอย่างนั้นก็ถอนหายใจอีกรอบ


"กุว่าละ! มึงก็รู้ว่าแฮซมันไม่ชอบให้ใครไปแซวมันกับไน มึงก็ยังแสหาเรื่อง"


เซนโดนลูอิสด่าจนได้ เขาเลิกคิ้วแล้วยักไหล่อย่างไม่แคร์


"มันอ่ะบ้าเปล่า เรื่องแค่นี้ กุว่าแม้งงี่เง่า"


"เออ ก็นิดๆละ แต่มึงก็ต้องเข้าใจมันด้วย กุว่ามันคงไม่อยากให้ไนเข้าใจผิดว่ามันชอบไนมั้ง"


ลูอิสตอบพร้อมกับจิบเบียร์บ้าง 


"แล้วแม้งจะหลอกแดกไนทำไมวะ กุไม่เข้าใจจริงๆ มึงคิดดูนะ มีคนมาฟันมึงอ่ะ แต่ปฎิเสธกับทุกคนว่า ไม่ได้รู้สึกไรด้วย แล้วที่มึงเอาเขานี้มึงรู้สึกอะไร?"


เซนถามอย่าหงุดหงิดนิดๆ ถึงเขาพยายามที่จะรับได้แค่ไหน
แต่ในใจจริงๆเขาค่อนข้างที่จะไม่เห็นด้วย เซนรู้สึกมันเป็นความสัมพันธุ์ที่ไร้เยื้อใยมากๆ 
คือทั้งสองไม่ได้มีความรักกันเกินเพื่อน แต่กับทำอะไรที่เกินเพื่อนกัน 
เขาเลยไม่เข้าใจว่าแฮร์รี่กับไนออลใช้อะไรมาควบคุมจิตใจตัวเองให้มันอยู่ในขอบเขตของเพื่อน ในเมื่อมีอะไรกันไปแล้วแถมบ่อยด้วย 

จะบอกว่าไม่แคร์มันก็ดูเป็นเหตุผลที่อ้างกันไปเฉยๆมากกว่า 
หรือทั้งสองแค่ไม่อยากยอมรับมันเท่านั้น? เลยทำมันต่อไปจนกลายเป็นเรื่องปกติ 


โอเค คือมันก็เป็นเรื่องของคนสองคน เซนก็ไม่ได้เกี่ยวอะไร
แต่เขาก็แค่ไม่เข้าใจว่าสองคนนั้นมีมีความสุขกับความสัมพันธุ์แบบนี้ได้ไง


แล้วเมื่อราวกับความคิดของเซนจะดังจนลูอิสได้ยิน 


"กุว่าแฮซกับไนคงคิดเหมือนกันคือ เซ็กก็คือเซ็ก ไม่ใช่ความสัมพันธ์ ถึงไม่รักกัน ก็ไม่ผิดไงมึง"


ลูอิสยักไหล่ มองหน้างงๆของเซน
แต่ก่อนที่เขาจะพูดไรต่อ ลูอิสก็เห็นแฮร์รี่ในเสื้อยืดที่ปลดกระดุมจนเกือบถึงหน้าท้องกับกางเกงยีนส์ฟิตตามสไตล์ และไนออลกับเสื้อยืดสีขาวกางเกงเอวต่ำผมสีทองของหมอนั้นดูยุ้งสุดๆเหมือนเพิ่งโดนดึงมา


ไนออลเดินยิ้มร่ามาหยุดอยู่หน้าพวกเขาพร้อมกับแฮร์รี่ที่สวมกอดจากด้านหลัง


"อ้าวเห้ย ดีกันแล้วอ่อวะ" เซนที่เพิ่งสังเกตุเห็นทั้งสองก็เงยหน้าถามงงๆ


"จะดีกันทำไม ไม่เคยโกรธกัน"



แฮร์รี่ตอบพร้อมกับยิ้มกว้าง มือที่กอดเอวไนออลอยู่ก็เริ่มเลื่อยลงไปที่ส่วนร่างลูบคลำไปมาขณะกระซิบที่ข้างหูคนผมทอง 

ไนออลกุมมือแฮร์รี่แน่น ลิ้นเล็กเลียแก้มแฮร์รี่ที่ทาบอยู่กับเขาเบาๆเป็นการหยอกล้อ



เซนไอค่อกแค่กแล้วทำท่าอ้วกใส่ทั้งสอง ลูอิสหัวเราะแล้วดึงชายเสื้อไนออลให้นั่งลง



"โอ้ยย พวกมึงครับ มาถึงก็จะมาเล่นหนังสดให้พวกกุดูเลยหรอ พักบ้างเห้อะะะ"



ไนออลหัวเราะคิกเปลี่ยนไปนั่งตักแฮร์รี่แทน 


สองมือก็นัวเนียอยู่กับคอและผมสีน้ำตาลฟูๆของแฮร์รี่ 

ส่วนมืออีกฝ่ายก็ยังไม่ละออกจากส่วนล่างของไนออล หนำซ้ำยังค่อยๆไล้จนล้วงเข้าไปถึงข้างในกางเกงยีนส์


ไนออลแลบลิ้นเลียจมูกร่างสูงยั่วให้แฮร์รี่ต้องดึงขอบกางเกงในแล้วสอดนิ้วเข้าไปเล่นกับหัวไอ้นั้น
 

คนผมทองกัดปากแน่นกั้นเสียงครางไว้ เหลือบตามองลูอินกับเซนที่คุยไม่สนใจพวกเขา
ซึ้งก็เป็นสิ่งที่ดีมาก ไนออลฟุบหน้าลงกับไหล่กว้าง



"god...fuck...give me a hj please..."




ไนออลกระซิบเสียงแผ่ว แฮร์รี่ยิ้มบางๆพร้อมกับเริ่มกำส่วนนั้นให้เต็มมือ



"sure babe"










-TBC-

 

:)  Shalunla