นายพ่อมดป่วนหัวใจยัยตัวแสบ

เนื้อเรื่อง

ตอนที่1 เธอตายแน่
เย็นวันหนึ่ง

  สาวน้อยแสนสวยและน่ารักนามว่า มินามิ อิจิดะ  ผมสีน้ำตาลทองของเธอที่ถูกรวบไว้อย่างสวยงามสะท้อนกับแสงแดดเป็นรัศมีเจิดจรัสรอบๆตัวเธอ แต่ก็ไม่น่าซุ่มซ่ามเล้ย...โครม!!!!!!!

"โอ๊ย เจ็บจังเลย เดินชนอะไรอีกแล้วเนี่ย อ้าวนี่มันต้นไม้นี่นา"

  ทันไดนั้นสายตาเธอหันไปสบกับวัตถุที่อยู่บนดาวฤกษ์ดวงเดียวกับเธอ คาดว่าเป็นมนุษย์ผู้ชายคนหนึ่ง ใส่เสื้อคลุมสีดำยาวเหมือนพ่อมด รูปร่างงามสง่าของผู้ชายคนนั้นอดไม่มองเป็นไม่ได้ แต่ทันใดนั้นชายผู้นั้นร่ายมนต์ แล้วเสื้อผ้าของผู้ชายคนนั้นเปลี่ยนเป็นชุดเสื้อยืดกางเกงยีนธรรมดา
หญิงสาวแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

"เป็นไปได้ไงเนี่ย" ขณะที่เธอจะรีบเดินหนีไป แต่ทันใดนั้น โครม!!!!!!!!!!!!!
"ใคร อยู่ตรงนั้นหยุดเดี๋ยวนี้" ชายผู้นั้นตะโกนตอบกลับ
"เอ่อ..คือ..ว่า.." ทำไมไม่พูออกไปละ อิจิดะเอ๊ย
"พอแล้วไม่ต้องพูดเอาเป็นว่าเธอเห็นแล้วใช่มั้ย"
"ใช่ เอ๊ย ไม่ใช่ๆ" ซวยแล้วมั้ยละ
"ถ้าเธอโกหกฉันจะเสกให้เธอกลายเป็นควายเดี๋ยวนี้"
"ไม่เอาๆ ฉันยอมแล้วฉันเห็นทุกอย่างอย่าทำอะไรเลยนะ"
"งั้นเธอต้องให้ฉันไปอยู่บ้านเธอ"
"หา!!!!!!!!!!!!!!" เป็นไปไม่ได้ โอ้วสุดยอดดมนุษย์ผู้ชายย่างกรายเข้าบ้านช้านเรียกรถดับเพลิงอยู่ดับไฟป่าที่ลุกเผาใจฉันที โฮ รับไม่ได้ 

  แต่แล้วฉันก็ต้องจำนนจนใจยอมรับกรรมนี้จนได้ เพราะอีตานั่นเอาแต่ขู่ว่าภ้าไม่พาฉันไปเธอตาย ขู่แบบนี้ใครมันจะไม่กลัวล่ะ ฉันเป็นมนุษย์ส่วนนายเป็นพ่อมดนี่นา ถ้าวันไหนฉันเป็นปีศาจฉันจะฆ่านายเลยคอยดู แต่ว่านะสวยๆอย่างฉันเป็นปีศาจคงไม่เหมาะเป็นนางฟ้าดีกว่า ฮิอิ

"เธอหยุดคิดเพ้อเจ้อได้แล้ว รีบๆเดินไปสิฉันเหนื่อยแล้ว" เอ๊ะนายมาอ่านความคิดฉันได้ไงเนี่ย
"นาย..."
"ฉันเป็นพ่อมดนะทำไมจะอ่านความคิดเธอไม่ออก แล้วเมื่อไหร่จะถึงบ้านเธอ"
"ก็ถึงแล้วไง"
"ดีงั้นเข้าไปเลย"
"เดี๋...ยว เดี๋ยวสิแม่ฉันอยู่ในบ้านนะ" แต่ไม่ทันแล้วอีตาพ่อมดเดินเข้าบ้านไปแล้ว

  ฉันรีบวิ่งเข้าบ้านอย่างรวดเร็วราวกับเป็นเสือชีต้าร์ก็ไม่ปาน
"แม่ค่ะ ผู้ชายคนเมื่อกี้อยู่ไหนแล้วล่ะค่ะ"
"อ้อ ญาติเราที่ชื่อเรนจิใช่มั้ยจ๊ะ อยู่ที่ห้องลูกหน่ะ"
"เอ๊ะ ญาติเหรอค่ะแม่"
"ใช่จ๊ะ เค้าก็มากับลูกไม่ใช่เหรอ" เพราะเวทมนต์แน่เลย
 
ตอนที่2 ความทรงจำดีๆ  

  ฉันวิ่งขึ้นไปที่ห้องทันทีแล้ทันทีที่ประตูเปิดออกด้วยมืออันงดงามทั้งสองข้าง ก็พบว่าชายผู้นั้นนอนอย่างสบายอารมณ์อยู่บนเตียงจากสีชมพูลายคิตตี้กลายเป็นสีดำทึบ
"นายทำอะไรกับแม่ฉันแล้วก็ห้องฉัน" ฉันถามกลับด้วยอาร์มฉุนเฉียวอย่างหนัก
"ฉันก็แค่เพิ่มความทรงจำให้แม่เธอแล้วก็เปลี่ยนห้องให้เธอ ดีกว่าห้องสีชมพูของเธอซะอีก"
"นายไม่มีสิทธิ์ทำอย่างนี้กับห้องของฉันนะ ทุกสิ่งทุกอย่างในห้องนี้คือความทรงจำดีๆของฉันนายหยุดทำบ้าๆแล้วเปลี่ยนกลับเหมือนเดิมเดี๋ยวนี้นะ!!!"
"ทำไมฉันต้องทำตามคำสั่งเธอในเมื่อตอนนี้ฉัน....."ติ๋ง ติ๋ง น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลออกมาจากดวงตาใสสีน้ำตาลเข้มไม่ได้หยุดหย่อน
"นายมันก็คงเป็นพ่อมดที่ไม่มีหัวใจ ไร้ความรู้สึก นายมันแย่ที่สุด" 
"นี่เดี๋ยว อย่างเพิ่งไปสิ" อิจิดะรีบวิ่งออกจากบ้านไปโดยไม่ใส่ใจกับคำพูดของเรนจิเลยซักคำ
 
  เรนจิเฝ้านึกถามว่าทำไมเธอผู้นั้นต้องร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตายกับการที่เขาแค่เปลี่ยห้องให้เป็นแบบใหม่เท่านั้น ความทรงจำดีๆอย่างนั้นเหรอ ตลกชะมัด เรนจินึกถึงคำพูดของอิจิดะซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ก็ยังไม่เข้าใจ หรือว่าเขาจะไม่มีหัวใจจริงๆ เขาเอามือไปทาบไว้ที่อกทางซ้าย เขาได้ยินเสียงดัง ตุบ ตุบ ตุบ มันทำให้เขาแน่ใจว่าเขานั้นก็มี...หัวใจ

"นายมันบ้าที่สุดเลย นายมันแย่ที่สุดเลย..." ฉันตะโกนออกไปสุดเสียงแต่ยังไม่ทันจบก็มีเสียงขัดขึ้น
"ฉันมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ"
"นายมาได้ยังไง" ฉันรู้สึกอึ้ง และงงที่อยู่ๆเขาก็มาอยู่ที่นี่ เขาตามหาฉันเหรอ
"ฉันขอโทษนะแต่ฉันไม่รู้จักกับความทรงจำดีๆเลยสักครั้ง แต่ฉันมีหัวใจนะ"
"เอ๊ะไม่รู้จักความทรงจำดีๆอย่างนั้นเหรอ"
"ใช่ เธอช่วยเป็นความทรงจำดีๆให้ฉันซักครั้งจะได้มั้ย"

  ทันใดนั้นเขาโผเข้ากอดฉันด้วยความอบอุ่น ความโกรธทุกสิ่งอย่างหายไปในพริบตา มีเพียงความรู้สึกดีๆเท่านั้นที่เข้ามาแทนที่ในใจฉัน เพียงแค่นั้นฉันกลับรู้สึกว่าใจฉันเต้นแรงผิดจังหวะกว่าทุกครั้ง

"งั้นฉันจะเป็นคนสร้างความทรงจำดีๆให้นายเองนะ เอ่อว่าแต่นายชื่ออะไรแล้วนะเรนอิ ใช่มั้ย"
"ไม่ใช่ เรนจิต่างหาก กลับบ้านกันเถอะ" เขาให้ฉันนั่งบนไม้กวาดเหาะๆปแป๊บเดียวก็ถึงบ้านสนุกจริงๆ
"เธอตัวหนังมากเลยนะ เปลืองพลังงานมากต้องเติมพลัง"
"น้อยๆหน่อยนะ อะไรกันนิดเดียวเอง โอเคไปกินข้าวกันดีกว่า" เย้ๆ หิวจะแย่

  หลังอาหารเย็น

"เอาหล่ะนายไปนอนที่ห้องใต้หลังคานะ"
"ทำไมหล่ะนอนกับเธอก็ได้นี่นา"
"ไม่ได้นะ ผู้ชายจะนอนกับผู้หญิงไม่ได้ถ้าไม่ใช่สามีภรรยา"
"งั้นเราก็มาเป็นกันสิ" พูดออกมาได้นะ ////*-*/////  
"ถึงยังไงก็ไม่ได้เอาหล่ะไปนอนที่ๆนายควรจะนอนได้แล้ว ราตรีสวัสดิ์"

 ฉันปิดประตูและเดินมานั่งที่เตียงพลางคิดถึงคำพูดที่เรนจิพูดไว้ ถึงจะเป็นเพียงคำพูดลอยๆ แต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกวาบหวิว และหัวใจเต้นแรงอีกแล้วล่ะสิ