[Yaoi] #เจ้าคุณของภัทร ll Between us

เสียงผู้คนมากมายฮือฮากันยกใหญ่ให้กับเหตุการณ์เบื้องหน้าที่ปรากฏร่างหนาของผู้ชายคนหนึ่งทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าอยู่หน้าโรงใบใหญ่ที่บรรจุร่างไร้ลมหายใจอยู่ในนั้น ใบหน้าเขาดูอ่อนล้าไร้เรี่ยวแรง ดวงตาเหม่อลอยที่ดูเหมือนจะผ่านการร้องไห้มานานนับเดือน ไหล่แกร่งลู่ลงสั่นเล็กน้อยตามแรงสะอื้นซึ่งไม่มีแม้แต่น้ำตาสักหยดหล่นลงมาให้เห็น มือขวากำโทรศัพท์มือถือแน่นจนเห็นเส้นเลือดนูนเด่นออกมา

มันจะจบแบบนี้จริงๆ หรอ

เขาได้แต่คิดปลงในใจที่ภายในแทบจะแตกสลายออกมายากที่จะต่อกลับ หลากหลายความรู้สึกประดังประเดเข้ามาไม่ขาดสายนับตั้งแต่วินาทีที่ความสูญเสียได้คลืบคลานเข้ามาอย่างไม่อาจหวนคืน คำพูดที่ลั่นออกไปในวันนั้นไม่คิดเลยว่ามันจะมาถึงเร็วเพียงนี้

: ถ้าวันนึงมึงไม่เหลือใคร กูจะกอดมึงไว้เอง

: ทำไมต้องรอวันนั้นด้วย กอดตอนนี้เลยไม่ได้หรอ

: กูเหนื่อย กูสู้กับคนรอบตัวมึงไม่ไหวแล้ว

: ทำไมล่ะ

: ยังไงกูก็จะดูมึงเติบโตไปเรื่อยๆ แหละไม่ต้องห่วง

แต่น่าเสียดายจนถึงช่วงสุดท้ายของชีวิต เขายังไม่ได้กอดอีกคนไว้ตามที่สัญญาเลย ร่างสูงได้แต่ภาวนาให้เรื่องทุกอย่างมันยังไม่สายไป ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เขาเองก็คงเลือกที่จะกอดอีกฝ่ายไว้ให้แน่นพอที่จะไม่ทำให้ตนเองต้องมาเสียใจทีหลังแบบนี้

พรึ่บ!

"น่านับถือจริงๆ ไม่คิดเลยนะว่านายจะมาดูผลงานด้วยตาตัวเองแบบนี้" การทักทายที่ไร้มารยาททำให้ดวงตาแดงก่ำของร่างสูงต้องปิดลงเพื่อสะกดกลั้นความรู้สึกที่ตีตื้นขึ้นมาในอก มันจุกจนแทบจะพูดไม่ออก

"เรื่องนี้เธอเองคงรู้ดีกว่าใคร"

"แล้วยังไงล่ะ ในเมื่อความจริงมันเปิดเผยไปแล้วใครก็แก้ไขอะไรไม่ได้หรอกนะ"

"ฉันพลาดเอง"

**มาเปิดเรื่องใหม่แล้วค่า หลังจากตัดสินใจอยู่นานเป็นปีว่าจะทำต่อดีมั้ยแต่สุดท้ายก็เลือกทำตามความต้องการของตัวเองจนได้ ยังไงก็ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะอาจจะมีผิดพลาดบ้างแต่เราก็พร้อมรับคำติชมและนำไปพัฒนาต่อเสมอเลยนะคะ อย่าลืมแสดงความคิดเห็นเพื่อเป็นกำลังใจดวงน้อยๆ ให้เราด้วยนะคะ