[SF B2ST] How you feel ความจริงคืออะไร

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

นายดูถูกฉันเกินไปแล้วนะ!!! ยงจุนฮยอง!!!!!
ถ้าฉันจะบอกรักนาย... นายจะรักฉันมั้ย?ฮยอนซึง...

เนื้อเรื่อง

........ณ ค่ำคืนอันมีดาวระยิบระยับ (คุ้นๆกันบ้างป่าว)มีเด็กหนุ่มสองคนกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่ระเบียงหอพักขนาดไม่ใหญ่มาก บรรยากาศก็ข้อนข้างจะเย็น มีลมพัดมาเอื่อยๆ แต่เด็กหนุ่มหน้าสวยราวกับเจ้าหญิงที่นั่งพิงเก้าอี้อย่างกลุ้มใจนั้นกลับไม่รู้สึกถึงความหนาวรอบกายเค้าเลยเพราะภายในหัวมีแต่เรื่องที่ทำให้เค้าร้อนใจทั้งนั้น

“เฮ้อ ’’ เสียงถอดถอนหายใจของคนหน้าสวยนับเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ของวันนี้ เลยทำให้เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักเพื่อนของเขาเอ่ยขึ้นมาด้วยความเหลืออด‘’ นี่!! ฮยอนซึง นายเลิกเครียดได้แล้วนะ’’

‘’ ก็และจะให้ทำไงหละโยซอบ ค่าหอก็ขึ้นเกรดก็ตกแล้วยังจะมาตกงานอีกแล้วทีนี้จะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายค่าหอ’’ใช่แล้วเด็กหนุ่มเพื่อนของคนหน้าสวยนั้นคือ โยซอบหรือยัง โยซอบ เป็นเด็กอารมณ์ดี พ่อแม่เป็นคนมีเงินซะด้วย แต่เขาก็ยังมาคบเพื่อนแบบฮยอนซึงที่ไม่มีอะไรเลย เพราะเขาคบคนที่ใจไม่ใช่เงินทอง

‘’เอาน่า เกรดตกไม่ได้หมายความว่านายสอบไม่ผ่านซะหน่อย ส่วนค่าหอครั้งนี้ฉันจ่ายคนเดียวก็ได้น่า’’

‘’แต่มันจะดีหรอ ฉันเกรงใจนาย แค่นายมาอยู่เป็นตัวหารค่าห้องให้ฉันก็เกรงใจจะแย่แล้วนะ ’’ฮยอนซึงพูดเชิงว่าไม่อยากให้เพื่อนช่วย

‘’เหอะน่า อืม...จะว่าไปเดี๋ยวนี้กีกวังไม่เห็นนานแล้วคิดถึงอะ’’โยซอบพูดพร้อมเอามือปิดปากหาวนอน

‘’นั่นดิ’’เขาพูดพร้อมเอามือค้ำคาง ลมที่พัดมาเบาๆทำให้ผมที่ปกหน้าเขาอยู่ปลิวออกจนเห็นหน้าผาก(เถิก?)

‘’แต่วันนี้ไม่ไหว ฉันเข้าไปนอนละนะ ฝันดี จุ๊บๆ’’โยซอบพยุงร่างที่สติไม่ค่อยครบเพราะง่วงนอนไปที่เตียง

‘’อืมฝันดี’’เขาพูดพร้อมเดินเข้าไปที่เตียงของตนที่อยู่ข้างๆกับเดียงของโยซอบ

....เฮ้อ ขอให้วันนี้เป็นวันที่โชคร้ายที่สุดละกันนะ

ฉันไม่อยากให้ใครมาว่าฉันว่าเกาะเพื่อนกิน......

ตอนเช้าอันไม่น่าพิสมัย (เพราะอะไร รู้มั้ย นอนไม่เต็มอิ่มอะดิ)

‘’โยซอบ ถ้าตื่นแล้วก็มีกับข้าวอยู่บนโต๊ะนะ คุณป้าข้างห้องเอามาให้ชิม ไปก่อนนะ’’ฮยอนซึงพูดพร้มเดินออกจากห้องไป พร้อมกับตอนที่โยซอบตอบรับว่า

‘’อื้มๆ’’

ณ มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง

‘’วันนี้ไม่มีเพื่อนมาส่งหรอ’’ยงจุนฮยอง คนที่ฮยอนซึงไม่ชอบขี้หน้าเลยเพราะ เขาชอบว่าฮยอนซึงเป็นพวกเกาะเพื่อนกิน

‘’อืม เพราะว่าฉันไม่ได้เกาะใครกิน’’ฮยอนซึงพูดพร้อมทำท่าโกรธ

‘’เลิกพูดแบบนี้เถอะน่า’’จุนฮยองพูดพร้อมก้มหน้าลงเล็กน้อย

‘’หึ แต่ก่อนนายก็ชอบพูดแบบนี้ไม่ใช่รึไง’’ฮยอนซึงพูดเชิงประชดเสียดสี

‘’ฉันพูดแบบนั้นก็เพราะ...’’จุนฮยองพูแล้วหยุดไปแล้วฮยอนซึงจึงพูดสวนขึ้นมา

‘’เพราะนายคิดว่าฉันไม่มีศักดิ์ศรีสินะ เหอะ’’

‘’ไม่ใช่แบบนั้น’’จุนฮยองปฏิเสธเสียงแข็ง

‘’แล้วแบบไหนหละ’’ฮยอนซึงทำท่า งงๆ

‘’เอ่อ คือ’’จุนฮยองเหมือนจะลังเลนในคำตอบ

‘’คืออะไร คือว่านายคิดว่าคนอย่างฉันไม่มีเพื่อนก็คงเป็นหมานอนข้างถนนรึไง’’แต่ฮยอนซึงก็ยังไม่วายพูดประชดประชันขึ้นอีกครั้ง

‘’ที่พูดแบบนั้นเพราะ ฉันอยากให้นายสนใจฉันบ้าง’’และแล้วจุนฮยองก็ยอมปริปากพูดออกมาจนได้

‘’ห่ะ หา?’’ฮยอนซึง งงมากกว่าเก่ากับคำตอบของจุนฮยอง

‘’จริงๆ แล้วฉันแอบชอบนายตั้งแต่ปี1แล้วหละนะ แต่ไม่รู้จะทำไงให้นายสนใจฉันดี’’จุนฮยองพูดพร้อมหลับตาลงเบาๆ เหมือนโล่งอกที่ได้พูดมันออกมา

‘’เอ่อ คือ’’ฮยอนซึงก็ยังคงอึ้งอยู่

‘’นายไม่ต้องรักฉันก็ได้นะ อยู่แบบนี้ฉันก็มีความสุขแล้ว แค่เห็นนายยิ้ม นายหัวเราะ นายมีความสุข ฉันก็ขออยู่ในมุมแบบนี้ดีกว่าที่นายจะอึดอัดใจเพราะเกรงใจฉันซะป่าว’’จุนฮยองพูดแล้วเดินจากไป

‘’นายอย่าคิดเองเออเองเส้’’แต่ฮยอนซึงกลับรั้งมือจุนฮยองเอาไว้

‘’ห๊ะห๊า’’จุนฮยองมีอาการอึ้งไม่น้อย

‘’ทำไมมาบอกตอนนี้นะ รู้มั้ยฉันก็ชอบนาย ชอบนายตั้งแต่เห็นครั้งแรกเลย ฮึ้ยคนบ้า ฉันคิดว่านายเกลียดฉันแล้วซะอีก ไอ้คนนิสัยไม่ดี โอ๊ะ’’ขณะที่ฮยอนซึงกำลังพูดอยู่นั้นจุนฮยองได้อุ้มฮยอนซึงในท่าเจ้าสาวแล้วหมุนไปมาด้วยความดีใจ

‘’ขอบคุณนะ ขอบคุณจริงๆ ที่นายรักฉัน ในที่สุดเราก็เข้าใจกันซักที ผมขอโทษที่ทำให้รอ แต่ตอนนี้คุณเปลี่ยนจากคำว่ารอเป็นคำว่ารักผมได้แล้วครับ’’

‘’ฮึกๆ...’’ฮยอนซึงซึ้งมากจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

‘’เลิกร้องได้แล้ว อายเค้าเดี๋ยวผมไปส่งที่คณะนะครับ’’จุนฮยองพูดพร้อมเอามือปัดน้ำตาที่แก้มของอีกคนเบาๆ

‘’ไม่ต้องแล้ว จริงกะจะมาลาออกเพราะทนไม่ได้ที่นายกดขี่ฉันทุกวันแบบนี้’’ฮยอนซึงพูดแล้วทำปากพองลม

‘’อ่ออืม ขอโทษนะ ที่พูดไม่ดีไป เอาเป็นว่าฉันขอไถ่โทษโดยการพาไปเลี้ยงมื้อเย็นแล้วก็ไปเที่ยวนะ’’

‘’อื้อ ก็ได้’’ฮยอนซึงพยักหน้าพลางตอบไปด้วย

‘’แต่ตอนนี้อะให้’’เขาพูดพร้อมหยิบตุ๊กตาหลังรถเข้าออกมา ขนาดของมันเท่ากับฮยอนซึงพอดีเลยด้วย

‘’ให้ฉันหรอ’’ฮยอนซึงทำหน้า งงๆ

‘’อื้อ ชอบรึป่าว’’

‘’น่ารักอ่า แต่มันเปลืองนะ’’ฮยอนซึงทำหน้าหงอยๆเพราะเสียดายเงิน

‘’เอาเป็น ว่าเป็นของขวัญที่เราคบกันวันแรกนะ’’จุนฮยองพูดพร้อมยิ้มเล็กๆให้ฮยอนซึง

‘’แต่ฉันไม่มีอะไรจะให้อะอืม??????........ก้มลงมาหน่อยดิ’’

‘’เอ๋‘’จุนฮยองทำหน้า งงๆ แต่ก็ก้มลงตามที่ฮยอนซึงบอก

ฮยอนซึงไม่พูดอะไรแต่แขย่งไปจุ๊บแก้มอีกคนเบาๆ

‘’อ่า ฉันรักนายที่สุดเลย แล้วก็จะรักตลอดไปด้วย ฉันรักนายฮยอนซึง’’

‘’ได้ยินแล้วน่า’’

......ฉันก็รักนาย รักที่สุดเหมือนกัน ยง จุนฮยอง..

.........จบแล้วไม่แคล้วคำว่าอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป....

THE END

Talk:เป็นไงๆ เรื่องแรกที่แต่งของBEASTเชียวนะตัว มันก็อาจจะถูกใจใครบ้างหรือไม่ถูกใจ ยังไงก็ขอโต้ดด้วยน้าY-Y เค้าคงเป็นไรต์ได้ไม่ดีพอ แต่ก็จะพยายามค่า ช่วยเม้นด้วยน้า อยากอ่านของใครรีเควสเข้ามาเค้าจะได้ไม่แต่ง ก๊ากกกก <แล้วจะพูดทำไม>