การผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่ (ทุกคนที่ร่วมผจญภัยเป็นเด็ก)

เนื้อเรื่อง

              กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว…นานตั้งแต่ยุคที่เขายังใช้หอก ดาบ ธนู รบกันอยู่ มีบ้านที่สร้างด้วยไม้หลังหนึ่งมีเด็กชื่อ วิน เขาเป็นเด็กที่เขียนหนังสือเรื่อง การผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่ เขาอยากจะได้ทำสิ่งที่เขาเขียนลงในหนังสือจริงๆ แต่เขาคิดว่า เขาไม่สามารถทำสิ่งนั้นได้
                วันหนึ่ง เขาไปเจอลูกแก้ววิเศษที่ลำธาร เขาจึงไปเก็บมา วินขอพรลูกแก้ววิเศษว่า “ขอให้เราได้ทำสิ่งที่เราเขียนไว้ในหนังสือ ขอให้เรื่องนี้เป็นจริง…” การผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่ก็เริ่มขึ้นแล้ว
                วันรุ่งขึ้น…เขาเก็บข้าวของใส่กระเป๋าเดินทางแล้วเอาไดอารี่ไปด้วย เพื่อที่จะได้บันทึกการเดินทาง แล้วเขาก็ชวนคุณครูกับเพื่อนไปด้วย แต่คุณครูไม่ไป แต่มีเพื่อนคนหนึ่งชื่อ โอม เป็นเด็กผู้ชายเหมือนกัน โอมก็อยากไปผจญภัยด้วย 
               2 วันต่อมา…ทั้งสองออกเดินทางโดยเอาลูกแก้ววิเศษใส่กระเป๋ามาด้วย พวกเขาเอาดาบพกติดตัวมาด้วย ระหว่างทางเขาไปหยุดพักที่โรงแรมเก่าๆแห่งหนึ่ง ขณะที่เขารับประทานอาหาร โอมเห็นเด็กชายคนหนึ่ง มีผ้าคลุมศีรษะสีดำเดินมาหาทั้งสองที่โต๊ะ “สวัสดีครับ” ชายคนนั้นทักทาย ทั้งสองจึงทักทายตอบ “สวัสดีครับ…คุณชื่ออะไรครับ ตอนนี้พวกเรากำลังผจญภัยอยู่ครับ” “ผมชื่อ ซิม…ครับ แล้วคุณสองคนชื่ออะไรครับ” ชายผู้นั้นตอบ (ซิมก็เป็นเด็ก) ทั้งสองจึงตอบว่า “ผมชื่อ วิน” “ผมชื่อ โอม” “เราร่วมผจญภัยดีกว่า พวกเราคือ ขบวนการผจญภัย” ซิมกล่าว (ซิมมีธนูเป็นของตัวเอง) แล้วทุกคนก็ไปนอน
               วันต่อมา…ทุกคนเดินทางต่อ พอดีเห็นร้านขายม้าพวกเขาจึงไปซื้อม้ามา 2 ตัว แล้วผูกกับรถม้า วินขอพรจากลูกแก้ววิเศษ “ขอให้มาวิ่งไปในทางที่เราอยากไป” ม้าเริ่มเดินแล้ว มันเดินถูกทาง ระหว่างทางฝนก็เริ่มตก ซิมเลื่อนผ้าม่านมาตรงกลางเพื่อไม่ให้ฝนเข้ามาในห้องรถม้า พอฝนหยุดตกเขาก็เปิดม่าน ทันใดนั้น!…ก็มีกองทัพซาน (ฝ่ายร้าย) มาบุกรถม้า ทั้งสามออกไปรบแล้วให้ม้าวิ่งไปหลบ วินกับโอมชักดาบขึ้นมาสู้กับกองทัพซาน ซิมยิงธนูใส่กองทัพซานพวกซานตายหมด แต่มีคนหนึ่งวิ่งมา เขาเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง นิสัยเหมือนพวกขบวนการผจญภัย 3 เด็ก (เป็นคนดี) เขาชื่อ คิด (คิดก็มีดาบ) “หวัดดีคิดเราไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” วิน กล่าว ทั้งสี่ขึ้นรถม้า แต่รถม้าพังแล้วม้าก็วิ่งหนีไปด้วย พวกเขาจึงไปซื้อม้ามา 4 ตัว ทุกคนขึ้นไปบนหลังม้าแล้วบังคับให้ม้าวิ่ง ม้าวิ่งมาถึงริมน้ำ พวกเขาข้ามน้ำไม่ได้ ทันใดนั้น…ก็มีแสงบนเท้าของม้า แล้วม้าก็วิ่งข้ามน้ำ ม้าเดินอยู่บนน้ำแล้วมันก็ไม่จมน้ำ (“ต้องเป็นฤทธิ์ของลูกแก้ววิเศษแน่เลย” วินนึก) พอตกเย็น พวกเขาก็กางเต็นท์นอนตรงชายป่า
              ตอนดึกๆ…มีเด็กชายคนหนึ่งมาหาพวกเขาที่เต็นท์ เด็กคนนั้นชื่อ พิก (พิกมีธนูเป็นของตัวเอง) “อ้าว…หวัดดีพิก ไม่ได้เจอกัน 3 ปีเลย” โอมทักทาย พิกทักทายตอบ “อื้อ..หวัดดี” พิกมีม้าส่วนตัวอยู่แล้ว ทั้งห้าร่วมเดินทางต่อในตอนดึก “มันมาแล้ว พวกกองทัพซาน” ซิมตะโกน ทุกคนชักดาบขึ้นมา แต่พิกกับซิมเอาธนูขึ้นมาแล้วเตรียมตัวยิง “พวกขบวนการผจญภัย” พวกซานพูด พิกกับซิมเริ่มยิงพวกซาน ส่วนวิน โอม และคิดก็เริ่มฟันดาบ วินแทงแม่ทัพของพวกซาน เมื่อพวกซานไม่มีแม่ทัพ พวกซานก็วิ่งหนี “พวกเราชนะแล้ว” วินกล่าว พวกเขาไปที่ดินแดนซากาเรีย (เป็นดินแดนของคนดี)
              วันรุ่งขึ้น…กษัตริย์ซากาเรียต้อนรับพวกเขาเหมือนเป็นเพื่อน กษัตริย์ของซากาเรียชื่อ กษัตริย์ไฮ หรือชื่อที่คนทั่วไปเรียกชื่อ ไฮเดน (เดนเป็นภาษาซากาเรีย แปลว่า กษัตริย์) “ตอนนี้ประเทศซานกำลังจะบุกประเทศซากาเรีย” พิกบอกไฮเดน ไฮเดนจึงประกาศว่า “นักรบทุกคนเตรียมตัวให้พร้อง…เอ้ย…พร้อม ใส่เสื้อเกราะเลย” ทั้งห้าก็ไปร่วมรบกับพวกเขาด้วย วินกับไฮเดนให้ประชาชนไปหลบในหลุมหลบภัย (“พวกซานตายแน่” ไฮเดนนึก) พิกกับซิมสอนพวกนักยิงธนูที่เพิ่งมาฝึกเรียน คิด วิน และโอมไปฝึกดาบให้เด็ก 4 ขวบ เพราะทั้ง 5 คนเป็นเด็กจึงต้องสอนเด็ก
                พอถึงเวลา 20.50 น. นักรบซากาเรียเห็นพวกซานมาแล้ว พวกประชาชนซากาเรียปลอดภัยเพราะอยู่ใต้ดิน “ตึงๆๆ” เป็นเสียงกลองของพวกซานที่พวกนักรบซากาเรียได้ยิน “เตรียม” พิกบอกพวกคนยิงธนู “ยิง” ศรกระเด็นไปโดนหน้าผากของพวกซาน พวกซานจึงวิ่งเข้ามาที่ประตูเมืองแล้วถล่มประตู นักรบเริ่มฟันดาบ พวกยิงธนูก็ยิงลูกศรไปโดนพวกซาน พวกซานถอยออกไปตั้งกองทัพใหม่ ตอนที่พวกซานเผลอ นักรบซากาเรียก็มาวางกับระเบิดที่หน้าประตูเมือง เมื่อพวกซานเข้ามาอีกครั้ง พวกซานก็ตายไปหลายคนเพราะไปเหยียบกับระเบิด เป็นสงครามที่ใช้เวลาทั้งหมด 1 คืน มีพ่อมดคนหนึ่งมาช่วยซากาเรีย เขาใช้แสงวิเศษที่ทำให้พวกซานกลัว พวกซานจึงยอมแพ้ พวกนักรบซานหนีกลับไปที่ประเทศของตัวเอง ชาวซากาเรียอยู่กันอย่างเป็นสุข แต่เรื่องยังไม่จบแค่นี้ ทหารซากาเรียเริ่มยกกองกำลังไปที่หน้าประตูเมืองของซานแล้วให้ทหารคนหนึ่งของซากาเรียแอบเข้าไประเบิดภูเขาไฟของซานแล้วให้ทหารคนหนึ่งรีบวิ่งลงมาแล้วกลับไปที่ซากาเรีย พวกซานละลายไปกับน้ำลาวา (แล้วพวกซานก็ไม่เหลือซาก) ชาวซากาเรียอยู่กันอย่างมีความสุข ทั้ง 5 ก็มาอยู่ที่ซากาเรียตลอดไป

                                      จบบริบูรณ์
ในตอนท้าย
ขอขอบคุณห้องสมุดซากาเรียที่ให้อ่านประวัติของซากาเรีย
ขอขอบคุณ วิน โอม ซิม คิด และพิก ที่เล่าเรื่องให้พวกเราฟัง
ผู้แต่ง : DILOPHOSAUR