Chapter 3 การช่วยเหลือ

เนื้อเรื่อง

Chapter 3 การช่วยเหลือ

ซากุระ   "เอ่อ..แล้วเรื่องที่ตะไห้ฉันช่วยมีอะไรเหรอค่ะ"

ซาชูเกะ  "อืม......"

             ทั้งคู่เดินกันไปคุยกันไปพลาง

ซาชูเกะ "เอ่อ..ฉันอยากรู้ว่าเธอรู้จักคนชื่อ อิทะจิ คิมูระ หรือเปล่า"

ซากุระ   "อืม.....อิทะจิ  คิมูระ   คิมูระ"  ซากุระ หยุดคิด

ซากุระ   "ฉันไม่ค่อยแน่ใจอะ แต่อาจจะเป็นคนในเมืองข้างหน้าก็ได้"

ซาชูเกะ "งั้นเธอคงช่วยฉันไม่ได้แล้วละ"

ซากุระ  "อ...เอ่อ เดียวสิค่ะ"

ซากุระ   "ถึงฉันจะช่วยคุณเรื่องนี่ไม่ได้แต่ ฉันพาคุณไปที่เมืองข้างหน้าได้น้า  ไม่แน่

             นะคุณอาจจะหลงทางหรือ โดนสัตว์ประหลาดทำร้ายได้น้า"

ซาชูเกะ  "ทำไมช่างพูดช่างคุยจังน่ะ" ซาชูเกะ พึมพัมในใจ

ซากุระ    "งั้นไห้ฉันนำทางคุณน่ะ"  สาวน้อยยิ้มด้วยความเบิกบานที่ได้ช่วยเหลือคน

              ที่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้

ซาชูเกะ  "ถ้างั้น พาฉันไปที่นะ"

ซากุระ    "ออกเดินทางกันเลย!!!~"

ซาชูเกะ  "............"  ซาชูเกะมองหน้าเธอแล้วยิ้มอายๆ

ซากุระ   "เมืองข้างหน้านี่นะสวยมากเลยละ ผู้คนก็มากมายแถมเมือง เนี่ยเป็นเมืองที่

            มีคนสร้างปืนอยู่ เยอะแยะเลยละ"

ซาชูเกะ  "หรอก......อืม" (ช่างพูดจริงๆ - -a)

ซากุระ   "อุย!!~พี่ก็มีปืนกะเขาด้วยเหรอ"

ซากุระ   "ขอฉันดูหน่อยนะ"

ซาชูเกะ  "ไม่ได้!!" ซาชูเกะพูดตะวาดไปพร้อมกับตะวัดเสือคลุมมาบังปืนของเขาเอา

             ไว้

ซากุระ  "คนอะไรก็ไม่รู้ขอดูหน่อยก็ไม่ได้ งก "

ซาชูเกะไม่ใส่ใจกับคำพูดขอหญิงสาว

ซากุระ  "นี่ไงถึงแล้ว!!!~  เป็นไงฉันนำทางเก่งไหมละ"

ซาชูเกะ "อืมขอบใจมากนะ"

ซาชูเกะเดินเข้าไปในเมืองโดยไม่สนใจหญิงสาวที่กำลังชื่นชมตัวเองอยู่

ซากุระ  "อ่าวนี่!!~ จะทิ้งกันไว้เลยเหรอ"

ซาชูเกะไม่ตอบสนองกับคำพูดของหญิงสาว

ซากุระ  "แล้วพี่จาเดินถูกเหรอ เมืองนี่อะใหญ่นะถ้าเกิดหลงทางขึ้นมาละ"

ซาชูเกะหยุดเดินพร้อมกับสนใจความคิดของเด็กน้อย

ซากุระ  "งั้นไห้ฉันนำทางไห้แล้วกันฉันอะนำทางเก่งน้า"

ซากุระ  "งั้นไปกันเลย" 

ซาชูเกะไม่มีทางเลือกนอกจากเดินตามเด็กผู้หญิงคนนั้นไป

ซากุระ "นี่ไง!!~เป็นไงละสวยใช่ไหมเมืองนี่น่ะมีชื่อว่า พรอนเทล่า"

ซาชูเกะ "อืม...เหรอ แล้วฉันจะเจอเจ้า คิมูระ ได้ที่ไหนละ"

ซากุระ  "เรื่องนั้นอะเอาไว้ก่อนเถอะ  ตอนนี้พี่หิวรึยังละไปที่บ้านฉันก่อนก็ได้นะ"

ซาชูเกะ "อืด ๆ ๆ ๆ~~~" เสียงท้องของซาชูเกะร้องขึ้นโดยที่ไม่รู้ตัว

ซากุระเอามือปิดรอยยิ้มของเธอเอาไว้พร้อมกับหัวเราะอายๆ

ซาชูเกะ  "น....นี่เธอหัวเราะอะไรน่ะ"

ซากุระไม่พูดอะไรพร้อมกับเอามือปิดรอยยิ้มของเธอเอาไว้แล้วเดินนำทางไปที่บ้านเธอ

ซาชูเกะ  "นี่ ๆ ๆ หัวเราะอะไรน่ะ หา!!"  ซาชูเกะรีบวิ่งตามไป

ซากุระ  "นี่ไงบ้านฉัน" ทั้งคู่มาหยุดอยู่ที่บ้านหลังนึงไม่ใหญ่โตมากเกินไปและไม่เล็ก

            มากเกินไป

ซากุระ   "งั้นเข้าไปกันเถอะ"

ซากุระ   "กลับมาแล้วค๊า!!~"

แม่ของซากุระ  "อ่าวกลับมาแล้วเหรอลูกเมื่อคืนหายไปไหนมา หา!!!~" แม่ของ

                      ซากุระพูดเชิงตะวาดไป

พ่อของซากุระ  "อ่าวแล้วนี่คุณคงเป็นคนที่พาซากุระกลับมาใช่ไหม  ขอบคุณมากนะ

                     ครับ"

ซาชูเกะ    "ไม่เป้นไรเหรอครับจริงๆแล้วเธอเป็นคนพาผมมามากกว่านะครับ"

ซากุระ   "ใช่นู๋เป็นคนพาพี่เขามาเองเก่งใช่ม้า" เด็กน้อยชื่นชมตัวเองพร้อมกับมีแม่

             ยิ้มอยู่ข้างๆ

แม่ของซากุระ  "เอ่อคุณคงจะหิวเดียวฉันจะไปจัดเตรียมอาหารมาไห้นะค่ะ"

                เมื่อแม่ของซากุระพูดจบก็เดินเข้าไปในครัวพร้อมกับซากุระ

ซาชูเกะ  "เอ่อนี่คุณเป้นคนสร้างปืนด้วยเหรอครับ"

พ่อของซากุระจัง " อืม! ใช่แล้วฉันก็สร้างปืนก็เพื่อหาเลี้ยงครอบครัวและมันก็เป็น

                         อะไรที่ฉันรัก"

ซาชูเกะ   "ถ้างั้น ช่วยดูปืนของผมไห้หน่อไยด้ไหมครับ"

เมื่อซาชูเกะพูดจบก็หยิบปืนจากข้างในผ้าคลุมออกมาพร้อมกับส่งมันไห้กับพ่อของซากุระจัง

พ่อของซากุระจังตกตะลึงกับความงามของมัน

พ่อของซากุระ "ปืนของนายนี่สวยมากเลยนะเนี่ย  อืม!! "  เขาเริ่มตรอบสอบรอบๆ

                     ปืน

พ่อของซากุระจัง " อืม!! มันมีปัญหาอะไร เหรอ"

ซาชูเกะ   "หยิบปืนจากมือของพ่อซากุระจังมาพร้อมกับเนี่ยวไกออกไป"

 "ปังงงงงงง"

กระสุนพุ่งออกไปข้างนอกหน้าต่างที่อยู่ตรงข้างหลังของพ่อซากุระจัง

จากนั้นเขาก็เนี่ยวไกอีกครั้งแน่ครั้งนี้เป็นกระสุนเงิน

"แคก "

ปืนไมได้ยิงลูกออกไปแต่กลับขึ้นไกไหม่ไห้แทนเหมือนกับมันข้ามไป

แล้วเขาก็เนี่ยวไกเป็นครั้งที่สาม

"ปังงงงง"

กระสุนพุ่งอออกไปด้วยความเร็ว

ซาชูเกะ  "นี่ไงครับ ปํญหาของมัน"

ซาชูเกะพูดพร้อมกับ แหลือบ ตาไปมองพ่อของซากุระจังที่หลบอยู่ข้างๆมุมห้องโดยมีเก้าอี้บังอยู่

ซาชูเกะ  "ฮ่า ๆ  ๆ ๆออกมาเถอะครับผมไม่ทำอะไรคุณเหรอ"

พ่อของซากุระจัง  "................"

พ่อของซากุระจังค่อยๆขยับตัวออกมา

ระหว่างนั้นเองแม่กับซากุระจังก็ออกมาในครัวพร้อมกับอาหารและสีหน้าที่ตกใจ

พ่อของซากุระจัง  "ไม่เป้นไรแม่ พ่อจะดูปืนไห้เขาเท่านั้นเอง"

ซาชูเกะยิ้มโดยหันหน้าไปมองทั้ง2คน

ระหว่างนั้นเอง

"ตูมมมมมมมมมมม"เสียงของก้อนอิฐกระเด้นตกลงมาที่กลางเมืองพรอนเทล่า

"ไม่น่ะเอาอีกแล้วเหรอเนี่ย" พ่อของซากุระจังพูดขึ้นมา

ระหว่างนั้นแม่ของซากุระจังก็รีบพาซากุระเข้าไปหลบที่ชั้นใต้ดินโดยเปิดพื้นบ้านของพวกเขาขึ้นมาโดยมีพ่อของซากุระตามมาติดๆ

พ่อของซากุระ "คุณครับรีบมาหลบในนี่เร็ว"

ซาชูเกะไม่รู้จะทำยังไงขาอีกข้างมันก้าวจะไป หลบกับพวกเขาแต่อีกข้างมันจะออกไปข้างนอกเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น

จากนั้นเขาตัดสินใจรีบวิ่งไปหยิบปืนที่อยู่ตรงมุมห้องแล้วออกไปจากบ้านหลังนี้

เมื่อเขาออกไปภาพที่เขาได้เห็นนั้นมันไม่ต่างจากนิยายเลยแม้แต่น้อยมันมีตัวเป็นอิฐทั้งตัวคล้าย กับโกเล็ม

เขารีบวิ่งออกไปที่น้ำพุกลางเมมืองเพื่อที่จะต่อสู้กับสัตว์ประหลาดตัวนั้น

"อยู่นี่โว้ยไอ้ทึกเอ้ย" เขาพูดพร้อมกับยิงเจ้าโกเล็มนั่น

"ตูมมมม"เจ้าโกเล็มตุบลงมา

"อยู่นี่ต่างหาก" ภายในพริบตาเดียวเขาก็ขึ้นไปอยู่บนไหล่โกเล็มที่สูง10เมตรได้

"หึ หึ หึ หึ" เขาหัวเราะพร้อมกับเล็งปืนไปที่หัวของมันจากนั้นเขาก็ตวัดมือข้างซ้ายของเขาทำไห้มีเหล็กออกมาจากมือเหมือนเขาสามารถเรียกมันออกมาได้เขาบังคับไห้มันเป็นรูปค้อนโดยที่ลอยอยู่เหมือนกับใช้พลังจิตบังคับมันได้อย่างนั้น

เขากระโดดออกจากไหล่ของมันและเริ่มบังคับไห้ค้อมทุบลงไป

"ตูมมมมม  ตูมมมม ตูมมมมมม"

ทันใดนั้นเองเจ้าโกเล็มเริ่มที่จะขยับตัวไม่ได้

" หึ หึ หึ หึ"  ซาชูเกะหัวเราะพร้อมกับเล็งปืนไปที่หน้าของมัน

" ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง แคก" 

 ซาชูเกะ ”มันเกิดขึ้นอีกแล้ว” กระสุนนัดที่แปดเป็นกระสุนเงินไม่ทำงานอีกแล้ว

ตัวของโกเล็มเริ่มพังทลายลงมา

"แคก แคก แคก ตุบ ตุบ แคก"  เสียงหินที่เริ่มแต่ออกจากัน

" ตูมมมมมมมมมม " โกเล็มพังทลายลงมา

จากนั้นผู้คนเริ่มออกมาจากบ้านของตนเองผู้คนตกตะลึ่งกับชายหนุ่มผู้ที่ซึ่งไม่มีแม้รอยขีดข่วนแต่สามารถล้มเจ้าโกเล็มได้

"เย้ เย้ เย้ เย้"เสียงของผู้คนชาวพรอนเทล่าต่างตะโกนเชียร์

พ่อกับแม่ของซากุระออกมาแล้วเห็นชายผู้นั้นล้มเจ้าโกเล็มได้ต่างก็ปลื้มใจ

พ่อของซากุระจัง พงก หัวลงเล็กน้อยเหมือนเป็นการขอบคุณ