คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 16 :: เพราะรัก… ๒
Chapter 16 :: เพราะรัก… ๒
3.Talk
อ่า… แสงอะไรส่องมาแยงตาผมเนี่ย???
แล้วไอ้สิ่งหนักๆที่พาดอยู่เอวผมนี่มันอะไรกัน???
แล้วทำไมผมรู้สึกอบอุ่นทั้งๆที่ยังเปิดแอร์???
“อือ…”เสียงครางข้างใบหูดังขึ้นพร้อมกับท่อนอะไรบางอย่างที่โอบพาดเอวผมขยับแล้วดึงให้หลังของผมแนบชิดไปกับอะไรสักอย่างที่แผ่ความอบอุ่นออกมา
เสียงคนนี่?
งั้นไอ้ท่อนหนักๆนี่ก็คงเป็นลำแขนของคนด้วยเหมือนกันสินะ
ผมพยายามพลิกตัวให้หันไปอีกทางด้วยความยากลำบากเพราะใครคนนี้กอดผมไว้แน่นเหลือเกิน แต่เมื่อหันกลับไปได้ สิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมคือลำคอขาวผ่องของใครบางคนที่กำลังโอบกอดผมอยู่
“อะ…ไอซ์?” ใช่ … คนคนนั้นคือไอซ์ ผู้ติดตามของพี่เก่งที่เปรียบเสมือนน้องชายของผมคนหนึ่ง
“หือ? ..อ่าว พี่กัน ตื่นแล้วเหรอ”รุ่นน้องตัวใหญ่(กว่าผม)พูดเสียงงึมงำๆ แต่เพราะเรียวปากของไอซ์อยู่ใกล้กับใบหน้าของผม รวมถึงผมกำลังเงยหน้าขึ้นมองเขาพอดี
ทำไมริมฝีปากของเราห่างกันแค่ไม่กี่เซน …
“งะ งั้น ..งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะ”ไอซ์บอกเสียงตะกุกตะกักเหมือนกำลังตกใจอะไรบางอย่าง แต่ก่อนที่ผมจะได้เอ่ยถามอะไรออกไปเขาก็ลุกจากเตียงแล้วเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว
ห้องนอนขนาดกว้างกลายเป็นว่ามีผมคนเดียวที่ยังอยู่ในนี้ ความเย็นของเครื่องปรับอากาศทำให้ผมต้องลูบแขนตัวเองเพื่อบรรเทาความหนาว พอมองดูบนเตียง …ผมกลับพบว่าไม่มีผ้าห่มผืนใหญ่ที่ผมใช้ห่มทุกคืนวางอยู่
นี่ผมไม่ได้ห่มผ้างั้นเหรอ … ?
แล้วทำไม…ตลอดทั้งคืนผมถึงรู้สึกอบอุ่นจังเลยล่ะ?
หรือเพราะอ้อมกอดนั่น…
“เฮ้อ..”ผมตัดสินใจละทิ้งทุกอย่างแล้วคว้าเอาผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดร่างกาย
แปรงสีฟันที่มียาสีฟันป้ายอยู่บนปลายขนถูกผมใช้มันคำความสะอาดในช่องปากไปเรียบร้อยแล้ว คงเป็นเรื่องปกติถ้าผมจะมองดูกระจกเงาบานใหญ่ตรงหน้า แต่เช้านี้มันกลับให้ความรู้สึกไม่เหมือนกับวันอื่นๆ
ผมกำลังสับสน …
บางอย่างกำลังบอกว่า…ผมไม่เป็นตัวของตัวเอง
แต่ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร
ซ่า~
สายน้ำจากฝันบัวไหลลงมาปะทะเข้าที่ใบหน้าก่อนไหลลงไปตามสัตส่วนของร่างกายที่ไร้สิ่งปกคลุมของตัวผมเอง ความเย็นจากธารน้ำสีใสไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกโล่งอกหรือผ่อนคลายลงเลยแม้แต่น้อย ความรู้สึกสับสนยังติดอยู่ในอกจนผมรู้สึกว่ามันอึดอัด แต่ก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าผมกำลังสับสนเรื่องอะไร
ผมใช้เวลาอยู่นานพอสมควรกับการขังตัวเองอยู่กับสายน้ำเย็นๆนี่ นานจนนิ้วเริ่มเปื่อยทำให้ผมต้องรีบเช็ดตัวแล้วจัดการใส่ชุดให้เรียบร้อย
“เอาเสื้อผ้าไปให้หมอนั่นด้วย!!!”เสียงของพี่เก่งดังเข้ามาถึงในห้องของผม ฟังจากน้ำเสียงแล้วพี่เก่งคงกำลังอารมณ์ไม่ค่อยดี แล้วถ้าให้วิเคราะห์อีกที เซนคงโดนจับกดน้ำเหมือนทุกคนที่โดนจับมา…
ทำไมผมรู้สึกเจ็บ?
ผมชักจะบ้าจริงๆซะแล้ว
ผมเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วค้นหาผ้าเช็ดตัวที่ซุกๆอยู่ชั้นล่างของตู้ …มันมีแค่ผ้าเช็ดตัวสีเนื้ออ่อนๆแค่ผืนเดียว
ผมตัดสินใจเดินออกจากห้องไปพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนนั้นแล้วเดินตรงไปที่ห้องของพี่เก่ง ประตูบานนั้นยังปิดสนิทแต่ผมรู้ว่ามีอีกหนึ่งคนที่ยังอยู่ข้างใน
ผมทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกัน ???
--------------------------
5.Talk
เขาออกไปแล้ว … ไปพร้อมกับคำสั่งสำหรับหน้าที่ที่สองในฐานะคนรับใช้ของเขา
แต่อย่าหวัง … ว่าผมจะทำตาม!!!
แอด~
ประตูบานสวยเปิดออกพร้อมกับปรากฏร่างใครคนหนึ่งที่ค่อยๆก้าวเดินเข้ามาในห้อง ตอนแรกผมนึกว่าเขากลับมาเพราะลืมของ แต่พอเงยหน้ามองคนที่ยืนตรงหน้าผมก็คือ ‘กัน’ น้องชายของคนคนนั้นแทน
กันเดินเข้ามาแต่ไม่พูดอะไร ในมืออ้อมแขนเรียวเล็กนั่นมีผ้าสีเนื้อผืนหนึ่งอยู่ ดวงตาที่ผมเห็นว่ามันหวานมองมาที่ผมด้วยแววตาอ่อนโยน
ไม่เหมือนกับที่พี่ชายของเขามองผมเลยสักนิด
“คุณเข้ามาทำไม”ถึงผมจะรู้ว่ากันไม่มีจุดประสงค์ที่จะทำร้ายผมเหมือนพี่ชายของเขา แต่ผมไม่สามารถบังคับน้ำเสียงตัวเองให้ฟังดูนุ่มและเป็นมิตรได้
“…” ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่ตัวเล็กกว่าผม กันแค่เดินเข้ามาใกล้ๆก่อนคลี่ผ้าในมือออกแล้ววางมันลงบนหัวของผมอย่างแผ่วเบา
เขาจะทำอะไร?
“คุณทำอะไร?”
ร่างเล็กนั่นยังไม่เอ่ยปากพูดอะไร มีแค่ความรู้สึกอบอุ่นที่บริเวณศีรษะที่เป็นคำตอบแก่ผม
เขากำลังเช็ดผมให้ผมอยู่…
แรงกดเพิ่มมากขึ้น กันเดินอ้อมมาที่ด้านหลังแล้วนั่งลงอยู่ในท่าคุกเข่า มือน้อยๆค่อยๆจับผ้าเช็ดตัวแล้วลูบไปมาที่เส้นผมบนศีรษะของผมเบาๆ
“เจ็บมั้ย…”กันเอ่ยถามขึ้นมา เสียงของเขาหวานนะ … น้ำเสียงที่ฟังดูนุ่มและอ่อนโยน
“ไม่ ..ไม่เลย”ผมตอบไปตามความเป็นจริง แรงแค่นี้ผมคิดว่ามันไม่สามารถทำให้ผมของผมแห้งได้หรอก
กันเริ่มลงแรงมากขึ้น แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมเจ็บแต่อย่างใด ความอบอุ่นจากอุ้งมือเล็กๆนั่น…ผมสัมผัสได้
“คุณต้องการอะไร?”… ผมอยากตบปากตัวเองจริงๆ!
“…พี่เก่งสั่งให้นายทำอะไร”ไม่มีคำตอบสำหรับคำถามของผม แต่เขากลับถามผมกลับซะแบบนั้น
“ทำความสะอาดห้อง”แต่มันก็น่าแปลกที่ผมยอมตอบออกไป
“งั้นเหรอ”
“แล้วทำไมไม่ทำล่ะ”
“เขาไม่มีสิทธิ์มาสั่งให้ผมทำนั่นทำนี่สักหน่อย”พอพูดถึงคนคนนั้น น้ำเสียงที่ว่าแข็งแล้วของผมมันก็แข็งกระด้างเข้าไปอีก มันคงจะห้วนมากจนมือของกันเผลอสั่นด้วยความตกใจ
“แต่ถ้าไม่ทำ…พี่เก่งจะโกรธนะ”กระแสความอบอุ่นแผ่ออกมาจากคำพูดเพียงไม่กี่คำของเขาทำให้ผมรู้สึกดี
“ช่างเขาสิ”
“….เฮ้อ”กันถอนหายใจอยู่ใกล้ๆกับหูของผม แรงบนศีรษะขาดห้วงไปพร้อมๆกับร่างเล็กนั่นลุกขึ้นยืนแล้วผละตัวเดินเข้าไปในห้องน้ำ
ผมเฝ้ามองการกระทำของเขาด้วยความไม่เข้าใจ … ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องดีกับขนาดนี้?
แค่แป๊บเดียว กันก็เดินมาจากห้องน้ำพร้อมด้วยผ้าขี้ริ้วอีกผืนในมือ
…เขาคุกเข่าลงหน้าประตูห้องน้ำ ก่อนจะ…
ล้มลงใช้ผ้าที่อยู่ในมือถูไปมาซับรอยเปียกบนพื้น!
ให้ตายสิ! กันกำลังทำอะไร!?
“คุณทำอะไร!?”
“ทำความสะอาด”คำตอบที่เอ่ยออกมาเหมือนจะเป็นเรื่องธรรมดาๆ แต่ผมไม่คิดแบบนั้น!
“ทำทำไม?”
“ก็พี่เก่งสั่ง…ถ้าพี่เก่งกลับมาแล้วยังเห็นพื้นห้องเปียกอยู่แบบนี้ล่ะก็ นายต้องโดนหนักกว่านี้แน่ๆเลย”
เขากำลังช่วยผมเหรอ ?
“แต่เขาสั่งผม ไม่ได้สั่งคุณ”
“ฉันจะทำ”กันเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มจางๆให้ผมแล้วก้มลงไปถูพื้นต่อ …รอยยิ้มนั่นมันบริสุทธิ์เกินกว่าที่ผมจะยอมให้เขามาทำอะไรแบบนี้!
“ไม่ต้องทำ คุณไม่ต้องทำ ปล่อยให้มันเปียกแบบนี้แหละ”ผมคลานเข้าไปแย่งผ้าขี้ริ้วผืนนั้นจากมือเล็กๆของกัน ใบหน้าของเขาดูตกใจไม่น้อยที่จู่ๆผมก็ไปทำอะไรแบบนั้น
“ไม่ได้นะ เดี๋ยวพี่เก่งก็โกรธหรอก …เอาผ้าคืนมานะ”กันว่าอย่างนั้นแล้วคลานเข้ามาพยายามแย่งผ้าในมือของผมไป แต่ผมไม่ยอมให้หรอก คนคนนี้ไม่ได้เหมาะที่จะมาทำอะไรแบบนี้เลย
“ถ้าฉันไม่ทำ นายจะทำมั้ยล่ะ?”กันชะงักแล้วมองผมอย่างชั่งใจ แน่นอนว่าคำตอบของผมก็คือ…
“ไม่”
“งั้นฉันจะทำ เอาผ้ามา”ร่างเล็กนั่นยังคงยืนยันเสียงแข็งพร้อมกระโจนเข้าใส่ผมอีกรอบ คราวนี้มาแบบเต็มแรงเล่นเอาผมตกใจ
“เฮ้ย!”เสียงของผมกับเขาประสานกันดังลั่นห้องด้วยความตกใจ ใครจะไปคิดว่าผมมันจะกระดูกอ่อนขนาดรับร่างเล็กๆของกันไม่ไหว?
เพราะผมรับร่างนั้นไม่ได้ ทำให้ผมล้มลงไปนอนราบอยู่กับพื้น และเพราะผมรับร่างของกันไม่ได้ ทำให้กันที่กระโจนเข้าใส่ผมอย่างแรงล้มลงไปพร้อมๆกับผม
“ขะ ขะ ขะ ขอโทษๆๆๆ”กันขอโทษเสียงสั่นแล้วพยายามลุกจากตัวผม แต่มันไม่ได้น่ะสิ…
ตุบ!
“โอ๊ย!”พวกเราร้องออกมาพร้อมๆกันอีกครั้ง อาจจะเพราะพื้นนั้นเปียกน้ำ พอกันใช้มือค้ำไปที่พื้นทำให้ลื่นแล้วล้มลงบนตัวอีกครั้ง ถ้าจะถามว่าผมร้องทำไมน่ะเหรอ?
จุก!
“ขอโทษๆ เจ็บ.. เจ็บมั้ยๆ อ๋า..ขอโทษนะ ขอโทษๆๆๆ”คำขอโทษขอโพยรัวออกมาจากริมฝีปากเล็กๆนั่น แต่คราวนี้กันไม่พยายามพยุงตัวเองลุกอีกรอบ คงกลัวว่าจะลื่นแล้วล้มทับอีกล่ะมั้ง
“พี่กัน”เสียงที่สามดังแทรกขึ้น พวกผมสองคนรีบหันไปมองทันทีแบบไม่ได้นัดหมาย
ให้ตาย! ทำไมของเป็นเขา?
“ไอซ์”กันเอ่ยชื่อร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาในห้องเสียงแผ่ว
“พวกพี่ทำอะไรกัน!?”ไอซ์ถามเสียงดังแล้วเดินเข้ามาพยุงกันให้ลุกขึ้น ผมจ้องมองพวกเขาทั้งสองคนด้วยความอิจฉา…
แววตาที่ไอซ์มองกัน มันเต็มไปด้วยความห่วงใยและอ่อนโยน
“พี่ก็ลุกขึ้นมาซะสิ”แต่พอหันมามองผม …แววตานั้นกลับมีแต่ความเย็นชา
“พี่กันมาทำอะไรในห้องพี่เก่ง? แล้วทำไมเปียกแบบนี้?”ไอซ์ละความสนใจจากผมไปเอ่ยถามกันที่ยืนอยู่ข้างๆ ร่างเล็กนั่นทำหน้าเลิ่กลั่กแบบไม่รู้ว่าจะตอบไปยังไงดี
“มา…มาช่วยเซนทำความสะอาดห้องน่ะ”สุดท้ายกันก็เอ่ยตอบออกไปเสียงเบาๆ พอจบประโยคนั้นไอซ์ก็หันขวับมามองผมด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
“พี่ไม่ต้องไปช่วยเขาหรอก ถ้าเขาอยากโดนพี่เก่งลงโทษ ก็ปล่อยไปสิ”
“ไม่ได้นะ พี่เก่งลงโทษโหดจะตายไป”
“แต่พี่กันยังไม่ได้กินข้าว! พี่ไม่กลัวตัวเองเป็นอะไรไปรึไง นี่มันจะเก้าโมงอยู่แล้วนะ ถ้าพี่เป็นลมล้มไปผมจะบอกพี่เก่งว่าอะไร?!”ไอซ์ดุกันเสียงดังจนเหมือนตะคอก ผมเห็นร่างของกันเผลอกระตุกและมีแววตาตื่นกลัวในน้ำเสียงดุดันของไอซ์
แต่ผมรู้ว่าที่ไอซ์พูดกับกันแบบนั้นเพราะเป็นห่วง…
“ก็พี่เก่งจะกลับมาตอนไหนก็ไม่รู้ ถ้าไม่รีบทำ มันก็เสร็จไม่ทันน่ะสิ”กันเถียงอย่างกล้าๆกลัวๆพร้อมส่งสายตาอ่อนโยนให้กับผม
“แต่ผมไม่ให้พี่ทำ! มันไม่ใช่หน้าที่ของพี่”
“แต่พี่จะทำ! ไอซ์มีสิทธิ์อะไรมาสั่ง!?”กันเริ่มตั้งหน้าตั้งตาเถียงแบบไม่ยอมแพ้ เขาคงไม่รู้ว่าไอซ์เป็นห่วงตัวเองขนาดไหน
ผมก็อยากได้รับความเป็นห่วงแบบนั้นบ้างนะ…
“แค่ทำให้ห้องนี้สะอาดก็พอใช่มั้ย?”ไอซ์ถามเสียงอ่อนลงพลางจ้องมองร่างเล็กข้างๆตัวด้วยแววตาโหยหา
แววตาที่ผมไม่เคยได้รับมันสักครั้ง…
“อื้อ”
“งั้นผมทำแทน พี่ไปกินข้าว”ไอซ์เดินมาหยิบเอาผ้าขี้ริ้วผืนเดิมที่วางอยู่ข้างตัวของผม แว๊บนึงที่เขามองผมด้วยหางตา…
“แต่…”
“งั้นก็ปล่อยให้มันเปียกแบบนี้แหละ”
“ก็ได้ พี่กินข้าวก็ได้ แต่ไอซ์ต้องช่วยเซนทำความสะอาดห้องให้เสร็จก่อนพี่เก่งกลับมานะ”ในที่สุดกันก็ยอมแพ้ให้กับการขู่ของไอซ์ ผมแอบเห็นใบหน้าที่หมองลงของไอซ์ตอนได้ยินกันสั่งให้ทำความสะอาดห้องช่วยผม
ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะ?
“ครับ”แค่ไอซ์ตอบรับเสียงๆเบากันก็เผยรอยยิ้มกว้างออกมา … มันสดใสมากเลยล่ะ
“สัญญาสิ”กันยื่นนิ้วก้อยของตัวเองไปจ่ออยู่ตรงหน้าของไอซ์พร้อมรอยยิ้ม …ถ้าจะให้พูด ผมกล้าบอกนะว่าเขาดูน่ารักมากๆเลย
“อืม สัญญา”ร่างสูงส่งนิ้วก้อยของตัวเองไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยเล็กๆของอีกคน ไอซ์ส่งยิ้มจางๆให้กับก่อนที่คนตัวเล็กที่สุดในห้องเดินออกจากห้องไป ทำให้ตอนนี้มีเพียงผมกับไอซ์ที่อยู่ในห้องนี้
…เกลียดบรรยากาศแบบนี้ชะมัด!
“…ผมสัญญากับพี่กันไว้แล้ว พี่จะช่วยผมหรือไม่ก็แล้วแต่พี่แล้วกันนะ”ร่างสูงนั่นเอ่ยขึ้นทั้งที่ยังไม่ได้หันหน้ามาสนใจผม น้ำเสียงของไอซ์ช่างเย็นชาจนผมเริ่มกลัว
ผมไม่ตอบอะไรแต่ลุกขึ้นแล้วเดินไปเอาผ้าอีกผืนจากในห้องน้ำมาเช็ดหยดน้ำที่เปียกอยู่พื้นช่วยไอซ์อีกแรง
“เสื้อผ้าพี่วางอยู่บนเตียง”ไอซ์พูดทำลายความเงียบทำให้ผมสำนึกได้ว่าตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อ ผมปล่อยของในมือแล้วเดินไปหยิบเอากองเสื้อกับกางเกงที่ไอซ์เตรียมมาให้ก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป
ผมต้องทำความสะอาดห้องนี้จริงๆใช่มั้ย?
ผมไม่ได้อยากทำสักหน่อย!
To Be Continue …. Chapter 17
ความคิดเห็น